Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 99 ห้าสิบเปอร์เซ็น

“อันนี้?” เฉินช่าวเย่หยิบตะปูนั้นขึ้นมาจากพื้น ส่งมันให้หัวหน้าเขาด้วยท่าทางงงๆ มีอะไรเกี่ยวกับตะปูนั่น?

ชูฮันรับตะปูไปและวางมันลงบนมือเขา จากความเย็นของมันเขาบอกได้เลยว่ามันเป็นตะปูที่ทำจากเหล็ก มันดูธรรมดาทว่า จู่ๆชูฮันก็ขมวดคิ้วพร้อมกับจับที่ปลายโค้งของตะปู

ซางจิ่วตี้สัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติจากท่าทางของชูฮัน เธอจึงถามขึ้นมา “ตะปูนั่นมีอะไรผิดปกติรึเปล่า? มันไม่ใช่เรื่องปกติเหรอที่จะมีตะปูหล่นตามพื้นในโรงงานแบบนี้”

เลาเสี่ยวเสียวกวาดตามองไปรอบๆ มันมีความตื่นเต้นปรากฏอยู่ในแววตาของเธอขณะก้าวเท้าเดินหน้าไปข้างหน้า

ป่ายหวีเนอหรี่ตาจ้องไปที่แสงไฟสลัวนั่น เธอไม่ได้สนใจกับเลาเสี่ยวเสียวที่กำลังเดินไปตรงความมืด ห่างออกไปจากกลุ่มเรื่อยๆ

เฉินช่าวเย่เองก็มองไปที่ตะปู เขาเชื่อในตัวชูฮันและมันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆถ้าชูฮันสัมผัสได้ “หัวหน้า มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

ชูฮันพูดขึ้นอย่างเงียบๆว่า “ตะปูนี่มันหัก แสดงว่ามันต้องถูกทุบลงบนกระโหลกแน่นอน”

กระโหลก? ซอมบี้? มนุษย์?

อากาศเริ่มเย็นขึ้น ความคิดมากมายไหลเวียนเข้ามาในหัวทุกคน

ตัก ตัก ตัก!

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงความถี่ของอะไรบางอย่างซึ่งแตกต่างจากเสียงปืน!

ทุกคนออกตัววิ่งอย่างพร้อมเพียง ซ่อนตัวอยู่ระหว่างซากปรักหักพังที่ตั้งเป็นกองอยู่ แต่ในตอนนั้นเอง…

“อ๊ายยยยยย!!” เสียงตกใจของเลาเสี่ยวเสียวก็ดังลั่นมาจากที่ไกลๆ

“เลาเสี่ยวเสียว!” ซางจิ่วตี้ตะโกนพร้อมกับวิ่งไปหาเลาเสี่ยวเสียวเพื่อเอาตัวกลับมา

‘เ*ยเอ๊ย!’ ชูฮันตกใจด้วยเพราะเลาเสี่ยวเสียวหายไปจากระยะสายตาของเขา เขายื่นมือไปดึงซางจิ่วตี้กลับมา ไม่สนใจเธอที่กำลังดิ้นอยู่ในอกเขา เขากอดเธอไว้แนบอกพร้อมกับที่ขวานตกลงไปที่พื้น

มีเสียงโหลดปืนดังขึ้นมาจากปืนพกขนาดเล็ก
ปัก!

ปืนถูกเล็งไปทางที่เสียงนั่นดังมา

ชูฮันคิดว่าเสียงที่ดังมานั่นน่าจะเป็นเสียงของปืนตะปู

ขณะที่พวกเขากำลังเดินยังจุดที่มีแสงไฟ ก็มีศัตรูปรากฏตัวข้างหลังพวกเขา พวกเขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่และมีศัตรูทั้งหมดกี่ตัวกันแน่ โดยปกติแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ซอมบี้จะโจมตีพวกเขา เพราะพวกมันไม่รู้วิธีใช้ปืน

มีคนอยู่ในโรงงานนี่!

ปืนตะปูนั่นหยุดยิงแล้ว ทั้งบริเวณก็พลันเงียบสนิท ทุกคนต่างช็อคและไฟสลัวนั่นยังคงอยู่ตรงที่เดิม มันดูเหมือนกับเป็นกับดัก เหมือนกับมีอสูรซ่อนตัวรอโจมตีอยู่ในความมืดพร้อมที่จะโจมตีใครก็ได้ที่เข้าไปใกล้ถ้ำของมัน

“เฮอะ! เฮอะ!” ชูฮันรู้สึกได้ถึงลมหายใจหนักๆของซางจิ่วตี้ที่หน้าอกเขา อัตราการเต้นหัวใจของเธอเหมือนกับเสียงเข็มเดินของนาฬิกาที่เดินไม่หยุด

ชูฮันขมวดคิ้ว เขาพยายามจะฟังว่าจะมีเสียงอะไรดังมาจากตรงนั่นอีกมั้ย พร้อมกับจับหลังของซางจิ่วตี้ไว้ด้วยมือซ้าย และถือปืนหว้ในมือขวา มันเป็นการกระทำที่ไม่รู้ตัว ด้วยเพราะเขาพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ของซางจิ่วตี้ ไม่อย่างนั้น เสียงหัวใจเต้นที่ดังของเธอจะส่งผลกระทบต่อสัมผัสทั้ง5ที่อ่อนไหวของเขา

ถึงแม้ความตื่นตระหนกของซางจิ่วตี้จะยังไม่หายไป หากเธอก็สงบลงด้วยสัมผัสของชูฮัน เธออ่อนไหวกับการกระทำของเขาและพลันเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมา หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวเร็วอีกรอบ

เขากำลังสัมผัสเธออยู่?!

ตึก ตึก ตึก! ตึก ตึก ตึก!

มือของชูฮันหยุดเคลื่อนไหวทันที “เ*ย กุทำอะไรอยู่วะ?!”

ทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นรัวขนาดนี้?!

ในตอนนั้นเอง.. “ตัก ตัก ตัก! ตัก ตัก ตัก!”

มีเสียงปืนตะปูดังขึ้นมาอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงร้องไห้จางๆ

‘เลาเสี่ยวเสียว!’
ชูฮันผลักซางจิ่วตี้ออกไปอีกทาง อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ดังนั้นเขาจึงปล่อยขวานและเอาปืนพกมาแทน หลีกเลี่ยงตะปูที่ลอยมาด้วยกลยุทธ์ เดินหลบไปตามกำแพง

เลาเสี่ยวเสียวอยู่ไม่ไกล มีรอยเลือดตามทางให้เห็นตามบริเวณรอบๆ

มีเสียงสำลักของเธอดังมาให้ได้ยิน ด้วยเพราะเธอพยายามที่จะต่อต้านคนที่จับเธอมา

มันยังดีที่เธอมีชีวิตอยู่!

ชูฮันอารมณ์เย็นลง ตาของเริ่มปรับตัวเข้ากับความมืด ดังนั้นเขาจึงเริ่มค้นหารอบๆ มันมีสิ่งกีดขวางมากมายอยู่รอบๆบริเวณ วัสดุต่างๆนั้นกระจัดกระจายอยู่เละเทะ ทำให้ง่ายสำหรับเขาและเลาเสี่ยวเสียวที่จะซ่อนตัว ทว่ามันก็สำหรับศัตรูเช่นกัน

เขาสามารถสู้กับซอมบี้นับร้อยตัวตรงๆได้ หากเขาต้องระวังตัวอย่างมากเวลาเผชิญหน้ากับมนุษย์ด้วยกัน ข้อได้เปรียบที่ดีที่สุดที่มนุษยชาติมีก็คือ สติปัญญา

เสียงจากปืนตะปูยังดังไม่หยุด มีตะปูคมจำนวนมากปลิวว่อนมา ถ้าเขายังไปต่อ พวกมันต้องเห็นเขาแน่ๆ ชูฮันสามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้เลยง่ายๆ ทว่าเขาเป็นห่วงเกี่ยวกับความปลอดภัยของเลาเสี่ยวเสียว ถึงแม้เธอจะเป็นคนหัวรุนแรง หากเธอยังเป็นแค่เด็กอายุ12ขวบอยู่ดี

เฉินช่าวเย่และซางจิ่วตี้นั้นกังวลมากขณะซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด ใครคือศัตรูของพวกเขา? เขาเป็นมนุษย์เหมือนกัน ทำไมถึงโจมตีพวกเรา? พวกเราไม่ได้ปล้นอาหารหรือทำร้ายใคร สาเหตุคืออะไรกันแน่?

ป่ายหวีเนอยืนกอดอกอยู่ในมุม ดูราวกับเป็นคนนอก สายตาที่เย็นยะเยือกของเธอดูไม่เหมือนกับมนุษย์ เธอขมวดคิ้ว จากนั้นก็หันหน้าไปอีกทาง

ถึงแม้เลาเสี่ยวเสียวจะตาย เธอก็คงไม่รู้สึกอะไร สาเหตุที่เธอยังอยู่ในกลุ่มนี้ก็เพราะชูฮันมีข้อมูลที่เธออยากรู้เกี่ยวกับตระกูลป่ายของเธอต่างหาก

ปืนถูกเล็งไปทางที่เสียงนั่นดังมาด้วยเพราะสายตาของชูฮันนั่นดีกว่าของคนอื่น สำหรับคนทั่วไปภาพข้างหน้านี่คือความมืดมิด ทว่าเขาสามารถแยกแยะสิ่งต่างๆได้ด้วยสัมผัสที่พิเศษของเขา

มีกองแผ่นเหล็กซ้อนกันอยู่และระหว่างนั้นมันมีช่องว่างอยู่ ดูจากปืนตะปูนั่น ศัตรูน่าจะมีแค่คนเดียว และทิศทางของตะปูที่ถูกยิงมานั่นก็มาจากช่องว่างพวกนั้น

ชูฮันหรี่ตาและก็มีร่างของมนุษย์คนหนึ่งเข้ามาในวิสัยทัศน์ของเขา ผู้ชายคนนั้นยืนขึ้น ขาของเขามีความกว้างเท่ากับไหล่ เขาเป็นผู้ชายร่างสูง

ชูฮันยืนเล็งปืน เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามใบหน้าเขา

แม่ง! จุดตายถูกกั้น!

เขามองไปและพบว่ามีสองจุดที่เขายิงได้ นอกจากเทคนิคในการยิงปืนแล้ว ช่องว่างแต่ละอันของทั้ง2ช่องนั่นมีโอกาส50%ที่เขาจะยิงโดนขาของผู้ชายคนนั้น เขาไม่สามารถยืนยันได้ว่ามันจะโดนตรงไหนเพราะเขามองเห็นมันไม่ชัด

ระยะห่างระหว่างเขากับฝ่ายตรงข้ามนั้นไกลเกินกว่าความสามารถพิเศษแม่นยำของเขา ซึ่งเป็นข้อจำกัดของระบบล่มสลาย มีเพียงแค่การยกระดับความแม่นยำเท่านั้นที่จะทำให้ระยะโจมตีเพิ่มขึ้น

ในตอนนี้เขามีเพียงแค่2ทางเลือก

เขาต้องเคลื่อนตัวเพื่อยืนยันตำแหน่งของศัตรู แต่ความเสี่ยงก็มากด้วยเพราะศัตรูจะรู้ตำแหน่งของเขาได้ เขาเป็นคน…ไม่ใช่ซอมบี้โง่เง่า

หรือเขาจะต้องเดิมพันด้วยการโจมตีแบบสุ่มสี่สุ่มห้าที่มีอัตราความสำเร็จ50% แต่ช่องว่างของกองแผ่นเหล็กนั้นเล็กมาก เขาไม่มั่นใจว่าจะสามารถยิงได้ภายในครั้งเดียว ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ

ตัก!
ทันใดนั้นมีเสียงดังเล็กน้อยแทรกขึ้นมาระหว่างเสียงยิงปืนและเสียงจากปืนตะปู ราวกับว่าร่างของชายคนนั้นน่าจะไปโดนกับแผ่นเหล็ก

นั่นเป็นโอกาสของเขา!

ชูฮันหลับตาและเหนี่ยวไก!

ปัง!