Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ - ตอนที่ 1220 เรือน้อยสีดำกับคนแจวเรือโครงกระดูก

บัวเทพสองลักษณ์ไม่เพียงเป็นโอสถเทพ ยังมีพลังมหามรรคหยินหยางสองชนิด

อีกทั้งหยินหยางร่วมผสาน สามารถแปรสภาพเป็นมหามรรคยอดเอกอุ

นี่เป็นถึงหนึ่งในมหามรรคเทียมฟ้าเก้าสิบเก้าสาย!

จากจุดนี้ แค่คิดก็รู้ว่าบัวเทพสองลักษณ์สูงค่าขนาดไหน

และบัวเทพปัญจธาตุตรงหน้าก็ยิ่งน่าตะลึง เม็ดบัวห้าเม็ด แต่ละเม็ดบรรจุมหามรรคปัญจธาตุแต่ละชนิดอยู่ สิ่งนี้โอสถเทพอื่นย่อมไม่อาจเทียบได้แล้ว

“เม็ดบัวห้าเม็ด ข้าเอาสองเม็ด สามเม็ดที่เหลือพวกเจ้าแบ่งกัน ว่าอย่างไร”

หลินสวินก็ไม่เกรงใจ ตัวมีฐานะเป็นหัวหน้า นี่เป็นสิ่งที่เขาควรได้รับ

จี้ซิงเหยากล่าวว่า “พวกข้าไม่ได้ออกแรงมาก เดิมทีไม่มีโอกาส…”

ไม่ทันพูดจบหลินสวินก็ยิ้มตัดบท ทำให้นางไม่อยากปฏิเสธอีก

ทันใดนั้นหลินสวินก็เก็บเม็ดบัวธาตุทองกับเม็ดบัวธาตุไม้ไว้

เขาครอบครองพลังมหามรรคธาตุน้ำและไฟแล้ว จะเก็บเม็ดบัวธาตุน้ำกับเม็ดบัวธาตุไฟไว้ในมือก็ฟุ่มเฟือย

เจ้าคางคกเลือกเม็ดบัวธาตุดินเม็ดหนึ่งไป

จี้ซิงเหยากับโม่เทียนเหอต่างได้เม็ดบัวธาตุน้ำและไฟ

การแบ่งสรรครั้งนี้ ไม่ว่าใครก็พอใจทั้งนั้น

“เหอะๆ ก็ไม่รู้ว่าพวกเจิ้นอวิ๋นเฟิงตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

เจ้าคางคกพลันหัวเราะขึ้นมา

เขาออกจะไม่พอใจกับการแยกกันเคลื่อนไหวของพวกเจิ้นอวิ๋นเฟิง

พูดดิบดีว่ามีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน แต่พวกเขากลับเลือกแยกกันเคลื่อนไหว เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่สำคัญอะไร แต่ในความคิดของเจ้าคางคก พวกเจิ้นอวิ๋นเฟิงคงไม่อยากเป็นศัตรูกับหวังเสวียนอวี๋แห่งสำนักเอกอุ!

หาไม่แล้วพวกเขาร่วมกันเคลื่อนไหวย่อมปลอดภัยยิ่งกว่า ยามช่วงชิงวาสนาและศุภโชคก็ยิ่งมั่นใจได้มากกว่า ทำไมต้องแยกกันเคลื่อนไหวด้วย

เพราะกังวลว่าพอได้วาสนามาจะไม่สามารถจัดสรรได้อย่างยุติธรรมหรือ

เจ้าคางคกไม่เชื่อเรื่องนี้

“สหายยุทธ์เจิ้นคงมีแผนอีกอย่าง”

โม่เทียนเหออธิบายหนึ่งประโยค เขากับเจิ้นอวิ๋นเฟิงมีความสัมพันธ์ไม่เลว ย่อมฟังความไม่พอใจที่เจ้าคางคกเผยให้เห็นออก

เจ้าคางคกยิ้มหยัน “อย่าลืมเสียล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะหลินสวิน อิ๋นเสวี่ยกับจั่นลู่ซิวที่ตามไปกับเจิ้นอวิ๋นเฟิงจะได้รับเพลิงมรรคต้นกำเนิดได้อย่างไร”

โม่เทียนเหออึ้งไป ถอนใจเบาๆ อย่างอดไม่ได้ นี่ดูไม่จริงใจอยู่บ้างจริงๆ แต่เขาจะพูดอะไรได้อีก

“พอแล้ว ถึงอย่างไรก็ร่วมทางกันครั้งหนึ่ง ทุกคนแค่แยกกันเคลื่อนไหว มาคิดเล็กคิดน้อยไม่คุ้มกันหรอก”

หลินสวินกล่าว

โครม!

ตอนนี้ในทะเลสาบโลหิตนั้นปั่นป่วนขึ้นระลอกหนึ่ง เรือน้อยสีดำสนิทลำหนึ่งปรากฏขึ้น ลอยละล่องโดดเดี่ยวอยู่ในนั้น

บนนั้นยังมีคนแจวเรือนั่งอยู่คนหนึ่ง

ทว่ายามพวกหลินสวินเห็นคนแจวเรือผู้นี้ต่างรู้สึกสั่นสะท้านด้วยความกลัว

เพราะนี่เป็นโครงกระดูกที่แต่งกายชุดดำร่างหนึ่ง หัวสวมงอบ เปลวเพลิงเขียวมรกตแผดเผาอยู่ในเบ้าตา!

หนึ่งเรือหนึ่งโครงกระดูกปรากฏตัวขึ้นเหนือทะเลสาบสีเลือด ภาพนั้นดูพิสดารหาใดเทียบ

“ในเมื่อมีเรือ ย่อมใช้พาคนข้ามไป”

จี้ซิงเหยาคล้ายครุ่นคิด

ส่วนเจ้าคางคกพูดเสียงดังว่า “ฝีพาย จะนั่งเรือเจ้าได้อย่างไร”

“โอสถเทพต้นหนึ่ง”

เหนือความคาดหมายของทุกคน คนแจวเรือโครงกระดูกผู้นั้นเอ่ยปากเสียอย่างนั้น เสียงว่างเปล่าเลื่อนลอย

“ปากดีเสียจริงนะ ทำไมเจ้าไม่ปล้นไปเลยล่ะ”

เจ้าคางคกพูดอย่างไม่สบอารมณ์

คนแจวเรือโครงกระดูกเอ่ยเบาๆ ว่า “ใต้ทะเลสาบนี้ฝังกลบโครงกระดูกมากมาย หากไม่มีข้าพาข้าม จะบินขึ้นไปบนฟ้าหรือทะยานไปบนดินก็ไม่อาจไปถึงอีกฝั่งได้”

หลินสวินครุ่นคิดเล็กน้อยก็ดีดนิ้วมือครั้งหนึ่ง เม็ดบัวธาตุไม้เม็ดนั้นก็เคลื่อนขึ้นไปบนเรือสีดำลำนั้นดังสวบ

ดูเหมือนเป็นการมอบโอสถเทพให้ แต่นี่ก็เป็นการโจมตีด้วยเช่นกัน ดุดันถึงที่สุด

เปรี๊ยะ!

กลับเห็นว่าเงาร่างของคนแจวเรือโครงกระดูกผู้นั้นไม่ไหวติง เพียงอ้าปากแล้วกลืนเม็ดบัวนี้เข้าไป ฟันขาวโพลนขบเคี้ยว

ดวงตาหลินสวินพลันหดรัด การโจมตีนี้หากเปลี่ยนเป็นระดับมกุฎราชันยังไม่แน่ว่าจะรับไว้ได้ แต่คนแจวเรือโครงกระดูกผู้นี้กลับเหมือนไม่สะทกสะท้าน ทั้งยังไม่กระเทือนสักนิด!

คนแจวเรือโครงกระดูกลุกขึ้น แขวนตะเกียงน้ำมันเหลืองนวลดวงหนึ่งที่หัวเรือ จากนั้นก็หยิบไม้พายกระดูกขาวเล่มหนึ่งขึ้นมา แล้วมองมายังพวกหลินสวิน

ความหมายชัดเจนนัก กำลังเชิญพวกเขาลงเรือ

หลินสวินสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง มองคนอื่นปราดหนึ่ง จากนั้นก็นำทุกคนโฉบผ่านอากาศขึ้นไปบนเรือน้อยสีดำสนิทที่อยู่ห่างออกไป

ตูม!

ทันใดนั้น จู่ๆ มือใหญ่ซีดขาวน่าสะพรึงกลัวมือหนึ่งก็ยื่นออกมาจากในทะเลสาบสีเลือด บดบังฟ้าดิน แผ่กระจายกลิ่นอายมรณะที่ชวนให้หายใจไม่ออกออกมา

ชั่วขณะนี้พวกหลินสวินต่างหน้าเปลี่ยนสียกใหญ่ รู้สึกถึงกลิ่นอายกดดันถึงชีวิตอย่างไม่มีสิ่งใดเทียบเทียม ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง

ไม่อาจต้านทางได้เลย!

แม้พวกเขาล้วนมีฐานะเป็นมกุฎราชันก็ทำไม่ได้!

พลังต่างกันไกลเกินไปแล้ว ภายใต้การตะปบนี้ ทำเอาพวกเขาล้วนรู้สึกซีดเจื่อนไร้พลังเหมือนมด

ปึง!

ในเวลาคับขันหาใดเทียบเช่นนี้ ไม้พายกระดูกขาวเล่มหนึ่งเคลื่อนตัดอากาศมา กลับกดข่มมือใหญ่ขาวซีดมือนี้ลงไปในทะเลสาบอย่างจัง!

ฉวยโอกาสนี้ทำให้พวกหลินสวินมาถึงบนเรือน้อยสีดำสนิทลำนั้นแล้ว เพียงแต่เสื้อผ้าบนร่างกายล้วนซึมเหงื่อ ในใจหวาดผวานัก

ซ่า!

ตั้งแต่เริ่มจนจบคนแจวเรือโครงกระดูกเงียบเชียบนัก เหมือนมองไม่เห็นทุกอย่างนี้ ขยับไม้พายกระดูกขาวพายเบาๆ เรือน้อยก็ลอยละล่องไปยังที่ไกลออกไป

พวกหลินสวินสบตากัน ต่างเห็นแววตกตะลึงในสายตาของอีกฝ่าย

เพราะพวกเขาตัดสินได้ว่าพลังของมือใหญ่ขาวซีดเมื่อครู่ อย่างน้อยก็อยู่ในระดับอริยะ!

และเมื่อรวมเข้ากับถ้อยคำของคนแจวเรือโครงกระดูก ที่ว่าใต้ทะเลสาบเลือดแห่งนี้ฝังกลบโครงกระดูกไว้มากมาย จะหมายความว่าเคยมีอริยะมากมายสิ้นชีพลงที่นี่หรือไม่

ยิ่งคิดก็ยิ่งพาให้หนาวยะเยือกในจิตใจ!

เรือน้อยไม่ใหญ่ เต็มที่ก็แค่พอให้คนห้าหกคนยืนอยู่บนนั้น ที่หัวเรือตะเกียงน้ำมันสีเหลืองนวลดวงหนึ่งโบกไหว เงาตะเกียงเป็นลายพร้อย

จี้ซิงเหยากำลังประเมินคนแจวเรือโครงกระดูก

เจ้าคางคกกำลังจดจ้องตะเกียงน้ำมันสีเหลืองนวลที่หัวเรือ

ส่วนโม่เทียนเหอทอดสายตามองไปโดยรอบ

หลินสวินกลับกำลังพินิจพิเคราะห์เรือน้อยสีดำที่ยืนอยู่ลำนี้

บรรยากาศแปลกประหลาดและเงียบสงัดลง มีเพียงตอนที่ไม้พายจ้วงน้ำทะเลสาบสีเลือดถึงส่งเสียงซู่ซ่าออกมา

‘โครงกระดูกนี่น่ากลัวนัก บนร่างมีกลิ่นอายแปลกประหลาดโอบล้อม ทำให้ข้ามองไม่ขาด’

จี้ซิงเหยาสื่อจิต ใบหน้างามกระจ่างราวภาพเขียนเจือแววเคร่งขรึม

ทุกอย่างที่เห็นในวันนี้อัศจรรย์เกินไปแล้ว ราวกับเดินอยู่ในแดนนรกในตำนาน ทุกอย่างที่ได้พบเห็นล้วนเกินขอบเขตความเข้าใจของนาง

พวกหลินสวินต่างพยักหน้า

‘ตะเกียงน้ำมันนี้ก็พิกลเกินไปแล้ว ดูเหมือนสีเหลืองนวลเป็นลายพร้อย แต่ปกคลุมไปด้วยพลังลี้ลับชั้นหนึ่ง ทำให้ข้ามองไม่ออก’

เจ้าคางคกนิ่วหน้าพูด เขาเป็นถึงลูกหลานเผ่าคางคกทองสามขา สามารถแยกแยะสรรพสิ่ง รู้จักสมบัติประหลาดของล้ำค่าเป็นอย่างดี

แต่ตอนนี้กลับไม่อาจดูร่องรอยออกสักนิด!

“ฝีพาย ตะเกียงน้ำมันดวงนี้เจ้าขายไหม” เจ้าคางคกทำใจกล้าเอ่ยถาม

คนแจวเรือโครงกระดูกคล้ายหูหนวก เหมือนไม่ได้ยินอะไร ในเบ้าตาว่างเปล่ามีเพียงเปลวเพลิงเขียวมรกตคู่หนึ่งไหวเคลื่อน

เจ้าคางคกเห็นเช่นนี้ก็ทำได้เพียงล้มเลิกความคิดจะสืบเสาะ

เมื่อกี้เขาเห็นกับตาว่าคนแจวเรือโครงกระดูกเพียงโบกไม้พายกระดูกขาวในมือ ก็กำราบมือใหญ่ขาวซีดที่ครอบครองพลังระดับอริยะข้างนั้นได้!

พลังต่อสู้นี้ไม่ใช่น่ากลัวธรรมดา

ควรรู้ว่าในแดนมกุฎ อริยะไม่คงอยู่!

แต่ตอนนี้ในถ้ำนรกเทพแห่งนี้ กลับต่างออกไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

“ดูนั่นเร็ว!”

ทันใดนั้นโม่เทียนเหอเอ่ยปากอย่างตกตะลึง

มองตามสายตาของเขาไปก็เห็นว่าในทะเลสาบที่อยู่ไกลออกไป จู่ๆ ก็มีของแปลกประหลาดไม่ชัดเจนมากมายพุ่งออกมา

บ้างเป็นมือใหญ่ขาวซีด บ้างเป็นปีกโชกเลือด บ้างเป็นกระบี่ศึก ดาบศึก ทวนศึกที่หักพัง… แต่ละอย่างล้วนแผ่ไอมรณะสะท้านโลกออกมา คลื่นสีเลือดไร้ที่สิ้นสุดซัดขึ้นแล้วพุ่งเข้ามาทางนี้

ชั่วพริบตานั้นในสมองพวกหลินสวินเกิดเสียงดังตูมและปรากฏภาพภูเขาศพทะเลเลือดขึ้นมา มีเทพมารห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดที่นี่ ทั้งมีอริยะส่งเสียงคำรามเศร้าศร้อยและแค้นเคือง มีเสียงพระร่ำไห้…

แต่ในสมองของหลินสวินกลับมีเงาร่างสูงโปร่งร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา แม้กระโปรงเปื้อนเลือดแต่กลับเดินอยู่ในภาพนองเลือดนี้เหมือนเดินบนที่ราบ คู่ต่อสู้ที่มีอานุภาพเทียมฟ้าแต่ละคนล้มลงเบื้องหลังนาง

เพียงแต่ ศีรษะของนางกลับหายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้!

ตูม!

และก็ในตอนนี้เอง ภาพในสมองของทุกคนก็หายไปทันที

เมื่อมองไปโดยรอบอีกครั้งก็เห็นว่าน้ำเลือดซัดสาดคับฟ้า การโจมตีต่างๆ ผุดขึ้นทุกสารทิศราวกระแสน้ำ สถานการณ์น่าตื่นตะลึงถึงที่สุด

ที่พิสดารก็คือ ไม่ว่าจะเป็นคลื่นถาโถมซัดสาดหรือการโจมตีเหล่านั้น ล้วนไม่อาจสะเทือนเรือน้อยสีดำได้สักนิด

ส่วนคนแจวเรือโครงกระดูกก็เหมือนไม่สนใจ หรือพูดได้ว่าเห็นทุกอย่างแต่ทำเป็นไม่เห็น!

‘เป็นพลังของตะเกียงดวงนั้น’

เจ้าคางคกเก็บกลั้นความสั่นสะท้านที่อยู่ในใจ สื่อจิตเสียงเบา

ทุกคนก็สังเกตได้ว่าที่หัวเรือ ตะเกียงน้ำมันเหลืองนวลที่แขวนอยู่ดวงนั้นขยัยไปตามลม เงาตะเกียงเหลืองนวลที่ฉายออกมาไหลวน กลายสภาพเป็นพลังไร้รูปคุ้มครองรอบเรือน้อย

ก็เหมือนเส้นบอกเขตเส้นหนึ่ง ต่อให้ลมทั้งแปดพัดมาก็ไม่อาจสั่นคลอน!

ตอนนี้พวกหลินสวินถึงเหมือนยกภูเขาออกจากอก ถอนหายใจยาว

ต่างรับรู้ได้ว่าคราวนี้หากไม่มีเรือนี้พาข้าม พวกเขาย่อมไม่อาจข้ามทะเลสาบนี้ได้ ที่นี่พิสดารและอันตรายนัก ทำให้พวกเขาล้วนรู้สึกสิ้นหวังอย่างหนักหน่วง!

ไม่นานนักพวกเขาก็ผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์

แม้โลกภายนอกจะอันตรายจนทำให้อริยะยังหวาดผวาได้ แต่บนเรือลำน้อยสีดำนี้กลับเหมือนอยู่ใต้การปกป้องของผนังสำริดกำแพงเหล็ก

เงาตะเกียงสีเหลืองนวลพร่างพร้อย พาให้ใจสงบ

“เดินทางคราวนี้จะไปถึงที่ไหนกันแน่”

หลินสวินลูบแหวนทองแดงที่อยู่บนนิ้วมือโดยไม่รู้ตัว นึกถึงสถานการณ์ครั้งแรกที่ได้เห็นเงาร่างไร้หัวนั้น แล้วก็นึกถึงภาพนองเลือดเป็นฉากๆ ที่ปรากฏขึ้นในสมองเมื่อครู่

นาง เป็นใครอีก

พวกเจ้าคางคกต่างก็คิดเรื่องบางอย่างในใจอยู่เช่นกัน

ก่อนมาพวกเขาไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึงว่าในถ้ำนรกเทพแห่งนี้จะน่ากลัวปานนี้

ที่นี่ผนึกศุภโชคเย้ยฟ้าอะไรไว้กันแน่

ซ่า!

ทะเลสาบเลือดสงบลงทีละน้อย มีเพียงเสียงคลื่นที่ไม้พายโบกกระทบส่งออกมา

ก็ในตอนนี้เองพวกหลินสวินถึงมองเห็นชายฝั่งทะเลสาบ ทัศนียภาพที่ได้เห็นกลับทำให้พวกเขานิ่งอึ้งไปหมด

ที่นั่นเป็นภูเขาวิญญาณเขียวขจีลูกหนึ่ง วิหคขับขานบุปผาส่งกลิ่น พฤกษาโบราณสูงเทียมฟ้า

แม้แต่เวิ้งฟ้ายังเป็นสีฟ้าครามสะอาด มีเมฆมงคลก้อนแล้วก้อนเล่าลอยละล่อง

แม้ยังไม่ได้ไปถึง ก็มีกลิ่นอายมงคลและสะอาดสดชื่นปะทะหน้า พาให้จิตใจปลอดโปร่ง

ในทะเลสาบนองเลือดเหมือนนรกอเวจี เต็มไปด้วยความพิสดารและน่าประหวั่นพรั่นพรึง

แต่ที่ชายฝั่งกลับเป็นภูผาธาราราวภาพเขียน ประหนึ่งแดนเทพผืนดินพิสุทธ์!

นี่เป็นสิ่งที่พวกหลินสวินล้วนคิดไม่ถึง ต่างตาเบิกกว้างนึกว่าปรากฏภาพมายา ดูไม่เหมือนจริงได้ปานนั้น

ระหว่างที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเรือน้อยสีดำก็หยุดลง คนแจวเรือโครงกระดูกก้าวไปข้างหน้า หยิบตะเกียงน้ำมันสีเหลืองนวลดวงนั้นลงมา

ทุกคนรู้ว่าได้เวลาขึ้นฝั่งแล้ว

——