Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ - ตอนที่ 2654 ลิ้นทอง

เอาผู้อาวุโสตระกูลลั่วสายหลักมาเป็นตัวประกันหรือ

ห่างออกไปไกล ลั่วเสวียนเจินที่เดิมทีถูกพลังต่อสู้ของหลินสวินทำเอาใจสั่นสะท้านหน้าเปลี่ยนสีไปทันที

กลับเห็นหลินสวินเหมือนไม่ใส่ใจ กระชับกระบี่พุ่งไปเบื้องหน้า

ตูม!

ปราณกระบี่สายหนึ่งฟันลง สัญลักษณ์ลายมรรคท่วมฟ้าอุบัติ ราวกับกระบวนผนึกลายมรรคที่ลึกลับไม่อาจคาดเดามากมายเข้าปกคลุมฟ้าบดบังตะวัน

เผยหรูหนีจนไม่อาจหนี ส่งเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก

จากนั้นพลังป้องกันรอบตัวนางระเบิดออก แม้ต้านทานเต็มกำลังก็ไร้ประโยชน์ กลับถูกปราณกระบี่เป็นชั้นๆ นั่นกำราบ

ชั่วพริบตาร่างอรชรสง่างามของนางก็แตกระเบิดเป็นเสี่ยง!

พลังจิตของนางเพิ่งหนีออกมาก็ถูกหลินสวินที่ทะลวงอากาศมาคว้าเอาไว้

เมื่อเห็นภาพนี้ ลั่วฉงรวมถึงเหล่าคนตระกูลลั่วสายรองล้วนรู้สึกพังทลาย มือเท้าเย็นเฉียบ เสียขวัญยิ่งยวด

สู้มาจนถึงตอนนี้ ระดับอมตะสองอย่างอวี่ไหวและเหอป๋อหยางล้วนถูกสังหารอย่างง่ายดาย ตอนนี้การดิ้นรนของเผยหรูยิ่งเหมือนตั๊กแตนขวางรถ ถูกโจมตีจนร่างกายพังทลาย พลังจิตถูกจับกุมทั้งอย่างนั้น!

และคนที่ทำเรื่องทั้งหมดนี้ กลับเป็นเพียงมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิคนหนึ่ง!

นี่เป็นเรื่องสะท้านสะเทือนชัดๆ หากกระจายออกไปต้องทำให้ทั้งโลกสั่นไหวอย่างแน่นอน

เวลานี้ทั้งบนล่างตระกูลลั่วล้วนเงียบกริบ

ยามสายตาทั้งหมดมองไปยังเงาร่างโดดเด่นที่อยู่ใต้เวิ้งฟ้า ล้วนเต็มไปด้วยความตะลึงและสะท้านสะเทือน

หลินสวิน!

เขาแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร

“ลั่วฉง เร็วเข้า! รีบพาพวกเฒ่าชราสายหลักเหล่านั้นมา ไม่เช่นนั้นทุกคนที่นี่จะต้องตาย!”

เผยหรูที่เหลือเพียงพลังจิตจนตรอกแล้ว แต่ยังคงกรีดร้อง

แววตาหลินสวินเผยความดูถูก ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ห้าม

“หลินสวิน ข้าได้ส่งคนไปที่เขาอสนีเหินนานแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานเฒ่าชราสายหลักเหล่านั้นก็จะถูกพาตัวมา หากเจ้ายังก่อเรื่องต่อไป ข้าก็ไม่รับรองความปลอดภัยของเฒ่าชราตระกูลลั่วเหล่านั้นหรอกนะ”

ลั่วฉงตวาด เขาโกรธจนหน้าเขียว ตาแทบถลนออกมา

ตระกูลลั่วในตอนนี้โดนโจมตีสาหัสเกินไปแล้ว ทุกอย่างล้วนมาอย่างกะทันหัน โดยเฉพาะความสามารถในการต่อสู้ที่หลินสวินเผยออกมาทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่น

ลั่วฉงรู้ชัดยิ่งว่าที่เผยหรูพูดนั้นไม่ผิด เวลานี้สิ่งเดียวที่สามารถข่มขวัญหลินสวินได้ ก็มีเพียงแค่พวกเฒ่าชราสายหลักเหล่านั้น!

“วางใจเถอะ ความปลอดภัยของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามารับรอง”

ขณะหลินสวินกล่าว ในใจก็เหมือนรับรู้ได้ สายตามองออกไปไกลๆ

ไม่ทันไรคนตระกูลลั่วที่อยู่ในที่นั้นล้วนได้ยินเสียงทะลวงอากาศระลอกหนึ่ง เมื่อเงยมองไปก็เห็นว่าห่างไปไกลๆ มีเงาร่างกลุ่มหนึ่งทะลวงอากาศเข้ามา

ผู้ที่นำถึงกับเป็นหลินสวินห้าคน!

ภาพนี้ทำเอาทุกคนอึ้งค้าง ตระหนักได้ทันทีว่านั่นน่าจะเป็นร่างแยกของหลินสวิน

และเมื่อเห็นเงาร่างที่อยู่ด้านหลังหลินสวินห้าคน เสียงร้องด้วยความตกใจมากมายก็ดังขึ้น

“เป็น… เป็นพวกเจ้าเฒ่าสายหลัก!”

“พวกเขาถึงกับถูกช่วยออกมาแล้ว…”

คนตระกูลลั่วสายรองราวกับถูกฟ้าผ่า แต่ละคนอึ้งงันอยู่ตรงนั้น ในใจสั่นไหว

มีหรือจะไม่รู้ว่าระหว่างที่การต่อสู้ครั้งนี้ดำเนินอยู่ ร่างแยกทั้งห้าของหลินสวินก็เคลื่อนไหวพร้อมกัน ช่วยพวกเฒ่าชราสายหลักออกมาจากเขาอสนีเหินสำเร็จ

“เป็นพวกท่านปู่ท่านลุง!”

“ท่านปู่!”

“ท่านลุงใหญ่!”

ส่วนคนตระกูลลั่วสายหลักอย่างพวกลั่วเสวียนเจินต่างอดฮือฮาไม่ได้ แต่ละคนตื่นเต้นจนตะโกนเสียงดังออกมา คนบางส่วนยิ่งเสียการควบคุม น้ำตานองหน้า

ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้คนตระกูลสายหลักพบเจอการกดข่มและความอับอายมาตลอด ถูกคนตระกูลสายรองจัดแจงตามอำเภอใจ ในใจสั่งสมความอัปยศอดสูและความชิงชังไม่รู้เท่าไหร่แล้ว

ตอนนี้เมื่อเห็นเหล่าผู้อาวุโสสายหลักที่หลุดพ้นออกมา พวกเขาจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร

ก็เป็นตอนนี้เองที่ลั่วเสวียนเจินเพิ่งรู้ว่า ที่แท้สถานการณ์ทุกอย่างในคืนนี้ล้วนอยู่ในการควบคุมของหลินสวิน!

“เจ้า… เจ้า…”

ลั่วฉงทั้งโกรธทั้งอึ้ง พูดไม่ออก โกรธจนหน้าเขียวคล้ำ การเสียตัวประกันอย่างเฒ่าชราสายหลักเหล่านั้น เท่ากับทำให้ที่พึ่งสุดท้ายของเขาถูกบดขยี้แหลกละเอียดในชั่วขณะนี้!

ห่างออกไปร่างแยกทั้งห้าของหลินสวินกลายเป็นแสงมรรคห้าสาย หวนกลับเข้าไปในร่างต้น

ความทรงจำเกี่ยวกับตอนที่ช่วยผู้อาวุโสสายหลักเหล่านั้นออกมาจากเขาอสนีเหินเมื่อครู่นี้ ก็ถูกหลินสวินรับรู้ในทันที

ความจริงเรื่องราวง่ายมาก

เริ่มตั้งแต่ยามที่ลงมือในคืนนี้ หลินสวินก็แบ่งกำลังเป็นสองฝ่าย ร่างแยกทั้งห้านำเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งมุ่งหน้าไปช่วยพวกผู้อาวุโสตระกูลลั่วสายหลัก

ส่วนร่างต้นของเขานำกล่องหยกสีดำที่ท่านลู่มอบให้มายังยอดเขาเมฆามรกต

ตอนแรกที่หลินสวินไม่ได้เปิดฉากสู้กับเหอป๋อหยางและอวี่ไหวโดยตรง ก็เพื่อให้ตนเป็นตัวล่อ ดึงดูดเหล่าคนสำคัญของตระกูลลั่วสายรองอย่างพวกเผยหรูมา

ทำเช่นนี้ทั้งสามารถกำจัดอีกฝ่ายได้ในคราเดียว และยังมีเวลาพอให้ร่างแยกทั้งห้าไปช่วยเหลือคนอื่นๆ ที่เขาอสนีเหิน

และตอนนี้แผนการของเขาเหลือเพียงแค่ขั้นตอนสุดท้ายเท่านั้นแล้ว!

หลินสวินมองดูพลังจิตของเผยหรูที่จับอยู่ในมือแล้วเอ่ยว่า “ตอนนี้เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่”

ตั้งแต่ชั่วขณะที่เห็นพวกเฒ่าชราสายหลักถูกช่วยออกมา เผยหรูก็สิ้นหวังแล้ว แต่มีหรือจะยอมถูกฆ่าทั้งอย่างนี้

นางเอ่ยเสียงขรึม “ข้าเป็นคนตระกูลหวังแห่งน่านฟ้าที่แปด ถ้าฆ่าข้า ตระกูลลั่วของพวกเจ้าย่อมรับผลลัพธ์ระดับนี้ไม่ไหว!”

ตระกูลหวัง!

สำหรับคนตระกูลลั่วทุกคนที่อยู่ในที่นี้ ส่วนใหญ่ล้วนไม่รู้ที่มาแท้จริงของเผยหรู รู้เพียงว่านางมีฐานะไม่ธรรมดา อำนาจยิ่งใหญ่ มีอานุภาพที่ไม่อาจจินตนาการได้

เพียงแต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา พวกเขาต่างไม่รู้ว่าเผยหรูถึงกับเป็นคนของตระกูลหวัง!

ชั่วขณะหนึ่งคนไม่รู้เท่าไรต่างหน้าเปลี่ยนสี

แม้แต่พวกคนตระกูลลั่วสายหลักในใจยังสั่นสะท้าน เผยสีหน้ายากจะเชื่อ แต่ละคนสีหน้าซับซ้อน

ก่อนหน้านี้หลังจากหลินสวินช่วยพวกเขาออกมาจากเขาอสนีเหิน ก็ได้เล่าเรื่องของเผยหรูทั้งหมดแล้ว เดิมทีในใจยังมีกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย

ทว่าตอนนี้เมื่อได้ยินเผยหรูเปิดเผยเรื่องทั้งหมดกับหู ในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักได้ ว่าการยอมให้ลั่วฉงเป็นผู้นำตระกูลในตอนนั้นเป็นเรื่องที่โง่เขลาเพียงใด!

เพราะการประสบเคราะห์ของลั่วทงเทียน เกี่ยวข้องอย่างแน่นแฟ้นกับสิบยักษ์ใหญ่อมตะแห่งน่านฟ้าที่แปด และตระกูลหวังก็เป็นหนึ่งในนั้น ทั้งเป็นยักษ์ใหญ่อันดับหนึ่ง!

นี่เป็นเรื่องที่คนทั้งตระกูลลั่วล้วนล่วงรู้

หากตอนนั้นพวกเขารู้ที่มาของเผยหรู มีหรือจะยอมให้ลั่วฉงรับช่วงต่อตำแหน่งผู้นำตระกูลไป

“เดิมทีตระกูลหวังก็เป็นศัตรูของตระกูลลั่วอยู่แล้ว ฆ่าเจ้าแล้วอย่างไร ข้าเก็บพลังจิตของเจ้ามาถึงตอนนี้ก็เพื่อให้เจ้าบอกฐานะของตนจากปากเจ้าเท่านั้น”

หลินสวินเอ่ยเสียงเย็นเยียบ

ยามพูดฝ่ามือของเขาก็ออกแรง พลังจิตของเผยหรูแหลกสลายไปทันที!

จากนั้นสายตาหลินสวินมองไปยังลั่วฉง “ลั่วฉง อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่เคยรู้ที่มาของฮูหยินคนนี้ของเจ้า”

ทุกสายตาในที่นั้นรวมอยู่ที่ตัวลั่วฉง กลับเห็นเขาสีหน้าราบเรียบ ดวงตาทั้งสองว่างเปล่า ราวกับถูกกระทบกระเทือนจิตใจจนเสียสติไปแล้ว

ครู่ใหญ่เขาถึงเอ่ยอย่างเย็นชา “แน่นอนว่าข้ารู้ แต่พวกเจ้ามีใครรู้บ้างว่าหากไม่ใช่ข้าครอบครองตระกูลลั่ว ตระกูลลั่วคงถูกกำจัดจนสิ้นซากตั้งแต่ตอนอยู่ในน่านฟ้าที่เจ็ดแล้ว!”

ว่าพลางเขาพลันสูดหายใจลึกคราหนึ่ง กวาดสายตามองหลินสวินและเหล่าผู้อาวุโสตระกูลลั่วสายหลักแล้วกล่าวว่า

“แม้เรื่องพวกนี้ล้วนเป็นเรื่องในอดีต แต่ในเมื่อสถานการณ์มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ควรให้พวกเจ้าได้รู้เรื่องราวตอนนั้น!”

“ตอนนั้นเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ถูกสิบยักษ์ใหญ่อมตะล้อมโจมตีและหายตัวไปไร้ร่องรอย เดิมทีสิบยักษ์ใหญ่อมตะคิดจะส่งกำลังไปยังน่านฟ้าที่เจ็ด กวาดล้างตระกูลลั่วของพวกเรา เช่นนี้ก็จะสามารถกำจัดภัยแฝงอย่างตระกูลลั่วของพวกเราได้อย่างสิ้นเชิง”

“แต่ข้ารู้ว่าเป้าหมายสุดท้ายของพวกเขา ก็เพื่อสมบัติอย่างพรสวรรค์หุบเหวกลืนกินและห้องโถงมรรคาสวรรค์!”

“เพื่อไม่ให้ตระกูลลั่วของพวกเราประสบเคราะห์ ข้าทนถูกดูหมิ่น เป็นฝ่ายไปสานสัมพันธ์กับตระกูลหวัง สัญญากับอีกฝ่ายว่าต่อไปข้าจะให้ทุกสิ่งที่พวกเขาต้องการ เงื่อนไขเดียวก็คือให้ตระกูลลั่วอยู่รอดต่อไป!”

ฟังถึงตรงนี้สีหน้าของหลายคนต่างเปลี่ยนไป

มีเพียงหลินสวินที่สงบนิ่ง เขาไม่มีทางปล่อยลั่วฉงไปเพียงเพราะคำพูดของอีกฝ่าย

“ตระกูลหวังรับปากเรื่องนี้แล้ว เพราะพวกเขาก็ไม่อยากแบ่งสมบัติเหล่านี้กับเก้ายักษ์ใหญ่ที่เหลือ ในเมื่อข้าแสดงออกว่าให้ความร่วมมือขนาดนี้ แน่นอนว่าพวกเขาย่อมยินดี”

ลั่วฉงพูดฉะฉานเต็มปากเต็มคำ “และตอนนั้นก็เพราะมีตระกูลหวังออกหน้า ถึงสลายเคราะห์สังหารที่หมายหัวตระกูลลั่วของพวกเราได้!”

“พูดเช่นนี้ เจ้ายังมีความชอบเรื่องช่วยเหลือตระกูลลั่วในยามลำบากด้วยหรือ”

แววตาหลินสวินเผยความเย้ยหยัน

ลั่วฉงเอ่ยอย่างเย็นเยียบ “แต่อย่างน้อยตั้งแต่ข้าครอบครองตระกูลลั่วมา สถานการณ์ของตระกูลลั่วแม้จะทุลักทุเลแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้ถูกกำจัดจนสิ้นซาก!”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง สายตากวาดมองทั่วทั้งที่นั้น เอ่ยพูดเสียงขรึม “ข้าไม่กล้าบอกว่าข้ามีความชอบมากมาย แต่ตั้งแต่ข้าครอบครองตระกูลลั่วมา พวกเจ้าเคยเห็นข้าฆ่าคนตระกูลลั่วแม้สักคนหรือไม่ รวมถึงผู้อาวุโสสายหลักเหล่านี้ของพวกเจ้า ข้าเพียงแค่กักขังพวกเขาไว้ ไม่เคยลงมืออย่างเหี้ยมโหด!”

พูดถึงตรงนี้ทั้งที่นั้นต่างฮือฮา คนตระกูลสายหลักเหล่านั้นล้วนสับสน คาดเดาว่าหรือจะเป็นเช่นนี้จริงๆ

“ต่อให้เป็นเช่นนี้ หลายปีมานี้เหตุใดเจ้า… จึงปฏิบัติกับคนตระกูลลั่วสายหลักเช่นนี้”

มีคนอดถามไม่ได้

ลั่วฉงเผยสีหน้าถากถาง “หากข้าไม่ทำเช่นนี้ เผยหรูจะตอบรับหรือ ตระกูลหวังจะตอบรับหรือ ผ่านไปนานเท่าไรแล้ว พวกเจ้าไม่ลองคิดดูหน่อยหรือ ว่าการที่ข้าไม่นำสมบัติที่ตระกูลหวังต้องการเหล่านั้นออกมาเสียที ต้องถูกทำให้อดสูและถูกกล่าวโทษมาเท่าไหร่ มีหลายครั้งที่ตระกูลหวังของพวกเขาหมดความอดทน จะลงมือโดยตรงกำจัดตระกูลลั่วของพวกเรา”

ทั้งที่นั้นสงัดเงียบหาใดเปรียบ

คนตระกูลลั่วสายหลักเหล่านั้นต่างปิดปากเงียบขรึม

เห็นดังนี้ ลั่วฉงราวกับระบายอารมณ์อย่างไรอย่างนั้น พูดออกมาชัดถ้อยชัดคำ “ไม่มีข้า ทุกคนในตระกูลลั่ว… คงตายไปนานแล้ว!”

เหล่าผู้อาวุโสตระกูลลั่วที่เพิ่งหนีออกมาได้ ตอนนี้ต่างเผยสีหน้าประหลาด

เห็นชัดว่าคำพูดนี้ของลั่วฉงทำให้สภาวะจิตของพวกเขาเองก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

แต่ก็ตอนนี้เอง ภายใต้บรรยากาศที่นิ่งเงียบนี้ หลินสวินกลับปรบมือเอ่ยชื่นชม

“มิน่าตอนนั้นเจ้าถึงสามารถเกลี้ยกล่อมให้ผู้อาวุโสตระกูลลั่วสายหลักสนับสนุนให้เจ้าครองตระกูลลั่วได้ ปากเช่นนี้ช่างสุดยอดจริงๆ คำพูดไม่กี่ประโยคก็สามารถทำให้ตัวเองกลายเป็นผู้แบกรับภาระยากลำบาก เป็นคนดีเปี่ยมคุณธรรมแล้ว”

เสียงปรบมือนี้เสียดหูมาก

คำพูดนี้ยิ่งไม่ปกปิดความเย้ยหยันสักนิด

ทุกคนต่างอดนึกถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้วไม่ได้

ตอนนั้นลั่วเซียวหายตัวไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ลั่วฉงเองก็พูดอย่างเหิมฮึกเช่นนี้ ให้คำมั่นสัญญามากมาย รับปากว่าขอเพียงได้เป็นผู้นำตระกูล จะทำให้ตระกูลลั่วผงาดขึ้นอีกครั้ง…

“เรื่องมาถึงตอนนี้ ยังกล้าเล่นลิ้น!”

ผู้อาวุโสสายหลักคนหนึ่งตวาด เห็นชัดว่าเดือดดาลมาก “เจ้าลั่วฉงคิดว่าพวกเราโดนเจ้าหลอกมาครั้งหนึ่งแล้ว ยังจะโดนเจ้าหลอกเป็นครั้งที่สองอีกหรือ”

ผู้อาวุโสสายหลักคนอื่นๆ เองก็ส่งเสียงอย่างขุ่นเคือง “ไม่ว่าเจ้าพูดจาดูดีแค่ไหน คำพูดสวยหรูเพียงใด ก็เปลี่ยนจุดจบหลังจากนี้ของเจ้าไม่ได้!”

เพราะตอนนั้นพวกเขาก็ถูกลั่วฉงหลอกเช่นนี้ ถึงตอบรับให้เขาครองตำแหน่งผู้นำตระกูล…

——