Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ - ตอนที่ 640 ออกเดินทางสู่จักรวรรดิ

ในบรรดาสิบสามราชันระดับสังสารวัฏที่ไล่สังหารเด็กหนุ่มเทพมาร มีหกคนที่ประสบภัยพิบัติอยู่ในสุสานสมุทรฝังมรรค เป็นตายไม่รู้ชัด

อีกเจ็ดคนที่เหลือบไปเห็นเงาร่างลึกลับราวกับผู้เป็นนาย ก็ตกใจหนีอุตลุด!

ครั้นข่าวนี้แพร่ออกไป ก็ประหนึ่งลมมรสุมลูกหนึ่ง กวาดม้วนทั่วทั้งน่านสมุทรทะเลใต้ด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ

ขุมอำนาจแต่ละเผ่าที่ยึดครองอาณาเขตต่างๆ ไม่มีใครไม่หน้าเปลี่ยนสี ตกสู่ความโกลาหล

เวลาหนึ่งวันถึงกับมีคนใหญ่คนโตระดับผู้อาวุโสหกท่านหายตัวไป อาจจะประสบภัยพิบัติ ไม่สามารถกลับมาได้อีก เรื่องน่าหวาดกลัวเช่นนี้แทบจะไม่เคยเกิดขึ้นเลย!

นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว

สิ่งนี้ทำให้ชื่อของ ‘สุสานสมุทรฝังมรรค’ ยิ่งฝังลึกและน่ากริ่งเกรงมากขึ้น สำหรับแต่ละเผ่าในน่านสมุทรทะเลใต้ต่างมองว่าที่แห่งนั้นเป็นพื้นที่ต้องห้ามมหันตภัย เอ่ยถึงก็พลันหน้าถอดสี

ขณะเดียวกันข่าวคราวเกี่ยวกับ ‘เด็กหนุ่มเทพมาร’ ก็พลอยแพร่พระจายไปพร้อมกับเรื่องโกลาหลฉากนี้ ก่อให้เกิดเสียงฮือฮานับไม่ถ้วน

ผู้ใดก็ไม่สามารถจินตนาการได้ หนุ่มน้อยเผ่ามนุษย์ในระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งเท่านั้น กลับดุจดั่งฆ่าไม่ตาย สามารถรอดพ้นจากเคราะห์สังหารคับฟ้าได้ทุกครั้ง ราวกับปาฏิหาริย์อย่างหนึ่งชัดๆ

แรกเริ่มเดิมทีที่ด้านนอกแดนลับอสูรมารอริยะ บุคคลสำคัญแต่ละเผ่าต่างจ้องพร้อมตะครุบดั่งพญาสิงห์ ปิดล้อมทั่วทิศทาง ทว่าท้ายที่สุดเขาก็ยังหนีไปจนได้

และในตอนนี้ยามเผชิญหน้ากับการไล่สังหารของราชันระดับสังสารวัฏสิบกว่าคน เขาก็หนีพ้นไปอีกครั้ง กลับเป็นราชันระดับสังสารวัฏเหล่านั้นที่มีทั้งตายและหนี ทำให้ผู้คนปากอ้าตาค้างนัก

ทุกอย่างนี้ล้วนเห็นได้ชัดว่าเหลือวิสัยเกินไป และทำให้เผ่าต่างๆ ในน่านสมุทรทะเลใต้รู้สึกว่าหน้าไร้แวว อับอายขายขี้หน้าอย่างยิ่ง

เด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์คนเดียวกลับสร้างความวุ่นวายทั่วน่านสมุทรทะเลใต้ พัดโหมพายุไม่รู้ตั้งเท่าใด ทว่าท้ายที่สุดกลับไม่มีใครหยุดเขาได้ ปล่อยให้เขาหนีไปโดยสวัสดิภาพ!

ทุกอย่างนี้แสดงชัดว่าพวกเขาเผ่าต่างๆ ในน่านสมุทรทะเลใต้ไร้ความสามารถเกินไปแล้ว!

หลินเสวียน!

ไม่ว่าพายุลูกนี้จะโกลาหลและตะลึงโลกมากเพียงใด ทั้งสร้างเสียงฮือฮาและตกตะลึงมากเท่าใด ชื่อนี้ได้ถูกขุมอำนาจแต่ละเผ่าจดจำเอาไว้แล้ว

เนื่องจากชื่อนี้เป็นตัวแทนของเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์ที่ถูกขนานนามว่า ‘เทพมาร’ เคยทิ้งตำนานบทหนึ่งไว้ในน่านสมุทรทะเลใต้

เพียงแต่สำหรับเผ่าต่างๆ นั้น ตำนานที่เป็นของเด็กหนุ่มเทพมารบทนี้ กลับเป็นความอัปยศที่ทำให้พวกเขาอับอายอย่างหนึ่ง

……

“นี่สิถึงจะเป็นผู้แข็งแกร่งเพชรน้ำเอกอย่างแท้จริง!”

ยามที่ได้รู้ข่าวนี้ บนเกาะแสงขจีอาณาเขตในครอบครองของเผ่าตะพาบเขียว ชิงอวิ๋นหยางส่งเสียงปลงอนิจจังเยี่ยงนี้ออกมาอีกครั้ง

และเป็นวันนี้ที่เขาเข้าสู่ดินแดนบรรพบุรุษของเผ่า เริ่มต้นปิดด่าน

“ครานั้นผู้คนไม่รู้จักรุกข์เสียดเมฆา จนพฤกษาระเมฆถึงบอกว่ามันสูงลิ่ว!”

ผู้อาวุโสตะพาบเขียวสองมือไพล่หลัง แววตาลึกล้ำ เอ่ยวาจากับบุคคลสำคัญระดับสูงข้างกายกลุ่มหนึ่งอย่างชอบใจ “พวกเจ้ารอดูเอาเถิด น้องชายคนนี้ของข้า ยามที่มหาสงครามมาเยือนจะต้องส่องแสงแผ่ไพศาลอย่างแน่นอน!”

……

ตอนที่น่านสมุทรทะเลใต้เกิดคลื่นโกลาหลลูกใหญ่ขึ้น หลินสวินได้บังคับยานขนส่งอวกาศมุ่งหน้าหวนสู่จักรวรรดิจื่อเย่าพร้อมกับเจ้าคางคกตั้งนานแล้ว

‘สตรีหมอกลึกลับคนนั้นเป็นใคร นางกับอาหูมีความเกี่ยวข้องอะไรกัน’

‘ภิกษุที่เบ้าตาว่างเปล่าเปี่ยมด้วยความพิศวงคนนั้น ก็ยังอยู่ที่ไหนสักแห่งในสุสานสมุทรฝังมรรคใช่หรือไม่’

‘สุสานสมุทรฝังมรรค แห่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ แดนลับอสูรมารอริยะ… บริเวณส่วนลึกของทะเลกลืนวิญญาณนี่ยังมีสีสันลึกลับน่ากลัวคงอยู่จริงๆ ดังคาด’

‘ต้องมีสักวัน ข้าจะกลับมาอีกครั้งเพื่อตอบแทน ‘เมตตา’ ที่พวกเจ้ามอบให้!’

สวบ!

หลินสวินคิดไปพลางบังคับยานไปด้วย ภายใต้การบังคับของหลินสวิน ยานขนส่งอวกาศราวกับแสงกะพริบ พวยพุ่งด้วยกระบวนแผนภาพโบราณแน่นขนัด แสงเรืองรองสีเงินเปล่งประกายราวกับพิรุณลอยล่อง ไหววูบรุดหน้าด้วยความเร็วน่าอัศจรรย์กลางอากาศ

สมบัติโบราณที่ชำรุดชิ้นนี้ถึงแม้จะรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็เผาผลาญพลังกายของผู้ฝึกปราณไปอย่างเกินจริงสุดขีดเช่นกัน

อิงจากการฝึกปราณในปัจจุบันของหลินสวิน อย่างมากที่สุดก็ทำได้เพียงประคับประคองไปสามชั่วยาม

นอกจากนี้แล้ว สมบัติโบราณลำนี้ยังจำเป็นต้องใช้ผลึกวิญญาณระดับสูงจำนวนมากมาเปิดใช้กระบวนแผนภาพ ซึ่งก็เป็นการฟุ่มเฟือยมหาศาลเช่นกัน

หากไม่ใช่ว่าหลินสวินได้กำไรเหลือล้นมาจากแดนลับอสูรมารอริยะ ลำพังแค่การเผาผลาญชนิดนี้ ก็สามารถทำให้เขารู้สึกทนไม่ได้แล้ว

นี่ก็คือข้อบกพร่องของสมบัติโบราณแข็งแกร่ง ถึงแม้จะวิเศษอัศจรรย์หาใดเปรียบ ทว่าการเผาผลาญก็น่าตกใจสุดขีดเช่นเดียวกัน คนทั่วไปแทบไม่สามารถใช้งานมันได้เลยแม้แต่น้อย

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นรายละเอียดปลีกย่อย ขอเพียงสามารถหวนสู่จักรวรรดิจื่อเย่าโดยสวัสดิภาพ การเผาผลาญทั้งหมดล้วนคุ้มค่า

สิ่งที่ทำให้หลินสวินตื่นตัวอย่างแท้จริง คืออันตรายและเคราะห์พิบัติธรรมชาติที่มีมากเกินไปตลอดเส้นทางนี้ ดังเช่นพายุมรสุมกลวงเปล่า ความปั่นป่วนของเวลา อสนีบาตฟ้าคำรามที่น่ากลัว รวมถึงสิ่งมีชีวิตดุร้ายที่กระจายอยู่ในทะเล… อันตรายนั้นเรียกได้ว่ามีอยู่ทุกที่ ไม่อาจเลินเล่อได้แม้แต่เสี้ยวเดียว

ซากศพโบราณที่ลอยอยู่บนผิวทะเลไม่รู้ยาวนานเท่าใด อาจซ่อนอันตรายเพียงพอที่จะฆ่าทำลายทุกสิ่งได้

ในพยับหมอกที่ลอยเอื่อยพิศวงนั้น บางทีอาจปรากฏสิ่งมีชิวิตแข็งแกร่งตนหนึ่งที่สามารถทำให้ราชันระดับสังสารวัฏใจเสาะได้ทุกเมื่อ

นอกจากนี้ยังมีเผ่าพันธุ์ประหลาดอีกมากมายก่ายกอง มีวิญญาณอาฆาตเป็นกลุ่มก้อน และมีซากศพโบราณที่อำมหิตกระหายเลือด ยิ่งไม่ขาดแคลนสิ่งมีชีวิตพิลึกพิศดารบางส่วน ดำผุดดำว่ายอยู่ทั่วบริเวณในทะเลกลืนวิญญาณ

ที่แห่งนี้ดุจดั่งนรกชัดๆ ความน่าหวาดกลัวภายในนั้นเพียงพอจะทำให้ผู้ฝึกปราณคนใดๆ รู้สึกถึงความสิ้นหวัง ไม่กล้าก้าวข้ามสักก้าว

แม้ว่าพวกหลินสวินจะโดยสารยานขนส่งอวกาศ แต่ตลอดทางต่างก็ระแวดระวัง เกรงว่าจะบังเกิดอันตรายอะไรขึ้น

ยังดีที่ความสามารถในการหลบเลี่ยงของยานขนส่งอวกาศนั้นร้ายกาจสุดขีด แม้แต่การโจมตีของราชันระดับสังสารวัฏยังหลบเลี่ยงไปได้ สิ่งนี้ทำให้พวกหลินสวินแคล้วคลาดจากอันตรายร้ายแรงฉากแล้วฉากเล่าได้อย่างขวัญหนีดีฟ่อ

หลินสวินและเจ้าคางคกสลับกันบังคับยานขนส่งอวกาศ นับว่าสอดประสานเข้าด้วยกันดี ไม่ได้เกิดความแตกต่างอันใดขึ้น

ตลอดทางหลินสวินไม่ได้ละทิ้งการฝึกปราณ ขอเพียงมีเวลาว่างก็จะสำรวมจิตฝึกฝน พยายามหยั่งรู้ความลึกลับแห่งวิชายุทธ์

วันที่ห้าของการล่องบนทะเลกลืนวิญญาณ

หลินสวินหยั่งถึงร่างสามของมังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปร ‘ประทับปี้อั้น’!

ครั้นสำแดงออกมาสองมือก็ควบรวมผนึกโบราณเปล่งประกาย ท่วงทำนองมรรคแห่ห้อม ปลดปล่อยเงามายาสัตว์เทพดุร้ายตัวหนึ่งออกมา สามารถสยบสังหารภูผา ปั่นป่วนจักรวาลได้

ตลอดทางหลินสวินเอาวิญญาณอาฆาตกลุ่มหนึ่งมาทดลอง ภายใต้การผนึกเดียว ห้วงอากาศแตกเป็นเสี่ยง ระดับหัวหน้าวิญญาณอาฆาตหกตนที่ความแกร่งกล้าเทียบได้กับระดับหยั่งสัจจะ และพลทหารวิญญาณอาฆาตที่ระดับปราณเทียบเท่าระดับมหาสมุทรวิญญาณห้าสิบสี่ตน ทั้งหมดล้วนถูกล้างผลาญเป็นผุยผงจนเกลี้ยง!

……

วันที่เก้าของการล่องบนทะเลกลืนวิญญาณ

พวกหลินสวินพบกับการซุ่มโจมตี ถูกสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายงูแปลกประหลาดกลุ่มหนึ่งปิดล้อม นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาถูกปิดล้อมตั้งแต่โดยสารยานขนส่งอวกาศเป็นต้นมา

สาเหตุก็อยู่ที่สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายงูพวกนั้นมีจำนวนมากเกินไป ราวกับกระแสน้ำเชี่ยว ครอบฟ้าคลุมดิน ทั้งความเร็วยังประหนึ่งผีสาง ทำให้ผู้คนป้องกันไม่ได้!

และในการถูกปิดล้อมครั้งนี้ หลินสวินยังหยั่งถึงร่างที่สี่แห่งมังกรเคราะห์เก้ากระบวน ‘ผนึกป้าเซี่ย’ ในระหว่างการต่อสู้

ป้าเซี่ยเป็นสัตว์เทพบรรพกาลชนิดหนึ่ง พลังโค่นฟ้า อำนาจสะเทือนทั่วจตุรทิศ!

ครั้น ‘ผนึกป้าเซี่ย’ นี้สำแดง ก็ราวกับป้าเซี่ยตนหนึ่งมาจากโบราณกาลปรากฏกายขึ้นบนโลก ภายใต้การปกคลุมของพลังอันน่าหวาดกลัว สามารถผนึกกำราบสิ่งมีชีวิตทั้งมวลได้

กล่าวโดยสรุป กระบวนท่านี้เป็นเคล็ดวิชาแห่งการปิดผนึกที่อัศจรรย์และทรงอำนาจถึงขีดสุดอย่างหนึ่ง

อาศัยกระบวนท่านี้ สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายงูที่ราวกับกระแสน้ำเชี่ยวเหล่านั้นแทบจะถูกกักขังในพริบตา ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีก พวกมันสูญเสียข้อได้เปรียบอันยิ่งใหญ่ที่สุดในแง่ของความเร็ว ท้ายที่สุดพวกหลินสวินก็รอดพ้นได้อย่างง่ายดาย ทะยานจากไป

……

วันที่สิบหก

พวกหลินสวินประสบกับพายุมรสุมอวกาศที่ปะทุขึ้นกะทันหันฉากหนึ่ง ไม่อาจไม่หลบหลีกชั่วคราว จอดเทียบอยู่ไกลออกไป ไม่กล้ามุ่งหน้าอย่างผลีผลาม

รอเนิ่นนานถึงเจ็ดวันเต็มๆ กว่าพายุมรสุมอวกาศนี้จะอันตรธานไป

และในเจ็ดวันนี้ หลินสวินได้ทะลวงขั้น หยั่งถึงกระบวนท่าที่ห้า ‘ไอซวนหนี’ ในมังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปร!

……

วันที่สามสิบสาม

เจ้าคางคกหยั่งรู้โดยพลันระหว่างการบำเพ็ญ จึงตัดสินใจเข้าไปปิดด่านในชั้นแรกของเจดีย์สมบัติไร้อักษร ทั้งยังแจ้งหลินสวินให้รู้ว่าการปิดด่านครั้งนี้กินเวลาอย่างน้อยหนึ่งปี อย่างมากคงสามปี

ดังนั้นในวันเวลาต่อมาหลินสวินจึงได้แต่บังคับยานขนส่งอวกาศเพียงลำพัง ทะลวงผ่านทะเลกลืนวิญญาณอันเวิ้งว้างแห่งนั้น

เขาเดินๆ หยุดๆ ตลอดทางประสบกับอันตรายมากมาย และได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์และแปลกตาน่าเหลือเชื่อมากมาย

ประสบการณ์เช่นนี้ทำให้จิตใจของเขาได้รับการเคี่ยวกรำครั้งแล้วครั้งเล่า ความรู้เกี่ยวกับมหามรรค เกี่ยวกับโลก และสรรพสิ่งทั้งปวงก็ลึกซึ้งมากขึ้น

นี่ก็เป็นการบำเพ็ญ

ปิดด่านกักตน เป็นหนทางการบำเพ็ญตนอย่างหนึ่ง

ท่องทั่วใต้หล้า ก็เป็นเส้นทางการบำเพ็ญตนอย่างหนึ่งเช่นเดียวกัน

ความรู้ สิ่งที่ได้พบเจอ ประสบการณ์ ความเข้าใจ… ต่างได้รับการยกระดับและถอดคราบใหม่ทั้งหมดภายในขั้นตอนนี้

และการถอดคราบเช่นนี้ แม้ดูเหมือนไม่ได้ช่วยเพิ่มระดับเชิงคุณภาพอะไรให้กับการฝึกปราณ ทว่ากลับสามารถทำให้ผู้ฝึกปราณเดินบนเส้นทางแห่งมหามรรคได้ยาวไกลขึ้น และกว้างขวางขึ้น

กระทั่งในยามที่เลื่อนระดับ ก็ไม่จำเป็นตั้งกังวลว่าจะเกิดความเสี่ยงด้านจิตใจไม่มั่นคง ฝึกฝนไม่เพียงพอ ธาตุไฟเข้าแทรก

วันที่ห้าสิบสี่

หลินสวินที่กำลังบังคับยานขนส่งอวกาศอยู่นั้นนัยน์ตาพลันฉายแววระยับวูบหนึ่ง เขารู้สึกได้อย่างฉับไวต่อสัมผัสของกลิ่นอายแห่งฟ้าดินที่เปลี่ยนแปลงไป

ไม่ได้รุนแรงดุร้ายเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป และไม่ได้มีบรรยากาศที่แปลกประหลาดและกดดันแล้ว ราวกับหลุดจากภูผากันดารลำธารแห้งแล้ง มาถึงโลกที่เขาขจีนทีสุกใสแห่งหนึ่ง

“น่าจะห่างจากจักรวรรดิจื่อเย่าไม่ไกลแล้ว…”

หลินสวินถอนหายใจยาวหนึ่งเฮือก มีความรู้สึกโล่งอกอย่างหนึ่ง

เดินทางมาเกือบสองเดือน กว่าจะกลับออกมาจากส่วนลึกแห่งทะเลกลืนวิญญาณที่เสี่ยงอันตรายและแสนพิสดารนั่น ทำให้หลินสวินก็อดปลงตกเล็กน้อยไม่ได้เช่นกัน

ครั้งนี้อาจเรียกได้ว่าเก้ามรณาหนึ่งรอดพ้นได้จริงๆ

หลินสวินล่องยานขนส่งอวกาศบนผิวทะเลตามอำเภอใจ ไม่ได้ใส่ใจอีก ปล่อยให้มันสัญจรไปตามกระแสคลื่น

ส่วนเขากลับเอนตัวอยู่ตรงนั้นอย่างเอื่อยเฉื่อย ศีรษะหนุนอยู่บนลำแขนสองข้าง นัยน์ตาดำสนิทลึกล้ำ ทอดมองไปยังเวิ้งนภา

ท้องฟ้าตรงนี้ดั่งแต่งแต้ม กว้างใหญ่ไพศาล น้ำทะเลครามมรกตวาวกระจ่าง ทอดไกลไร้พรมแดน ภายใต้แสงแดดสาดส่องเจิดจ้า น้ำทะเลปรากฏแสงวาวระยับกระจ่างพิสุทธิ์เอ่อท้น

มีฝูงนกทะเลเป็นกลุ่มก้อนโผบินมาเป็นครั้งคราว ส่งเสียงร้องกังวานชัดเจนใต้แสงแดด

ทิวทัศน์ดั่งภาพวาด เปี่ยมด้วยชีวิตชีวา

อาศัยการรับรู้ที่แกร่งกล้าหาที่เปรียบมิได้ของหลินสวิน เขาตระหนักตั้งแต่ต้นแล้วว่าในพื้นที่ทะเลแห่งนี้ไม่มีอันตรายที่สามารถคุกคามเขาได้อีกแล้ว

เขาผ่อนคลายโดยสิ้นเชิง กลิ่นอายรอบตัวราวกับมังกรจำศีลอยู่ภายในร่างกาย เพียงมองจากภายนอก ผู้ใดก็ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาสุภาพคนนี้ จะเป็น ‘เด็กหนุ่มเทพมาร’ ที่สร้างความปวดหัวและโกรธแค้นให้กับเผ่าสำคัญแต่ละเผ่าในน่านสมุทรทะเลใต้คนนั้น

เขาในเวลานี้ก็เหมือนกับนักเดินทางที่ล่องลอยอยู่บนท้องทะเลคนหนึ่ง แสนผ่อนคลายและสบายอารมณ์

เนิ่นนานแล้วที่เขาไม่ได้ผ่อนคลายเช่นตอนนี้ ความรู้สึกเช่นนั้นช่างสงบเงียบและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ทำให้สภาพจิตใจของเขาแปรเปลี่ยนเป็นสงบและว่างเปล่าเป็นพิเศษ

ตั้งแต่เข้าสู่ทะเลกลืนวิญญาณ กระทั่งหวนกลับมาในตอนนี้ ตลอดทางเกิดการพลิกผันและอันตรายมากเกินไป ทำให้หลินสวินล้าจนแทบขาดใจ ตกอยู่ในสถานการณ์คับขันมาโดยตลอด

จวบจนบัดนี้เขาถึงได้มีโอกาสเพลิดเพลินกับความเงียบสงบที่หาได้ยากนี้

“หืม?”

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้หลินสวินจนคำพูดคือ ไม่นานเท่าใดนัก ความเงียบสงบนี้ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงห้วงอากาศถูกทุบทำลายอย่างเร่งเร็วระลอกหนึ่ง

…………………