Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ - ตอนที่ 1799 vs 1780

ตอนที่ 1799

 คนในห้องคอมพิวเตอร์ล้วนไม่รู้เลยว่าต่อไปพวกเขาจะต้องเผชิญกับอะไร พวกเขามีเลือดรักพวกพ้องมาก เมื่อได้เห็นฉินมั่วอัดไอ้บ้านั่น ก็สะใจจนแทบจะบิน

ป๋อจิ่วก็ดีใจ เพราะท่านเทพป่าวประกาศทั่วทั้งเซิร์ฟว่าเขาเป็นแฟนเธอ แถมยังยืนยันถึงสามครั้ง ส่วนเหราหรงยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น “นายเอาวิธีการเล่นแบบนี้มาจากไหน?”

 “ก็แค่เล่นมั่วกัน ไม่ใช่เหรอ?” ฉินมั่วเลิกคิ้วย้อนถามอย่างไม่ถือเป็นเรื่องจริงจัง

เล่นมั่ว? เหราหรงชะงัก ก่อนจะยิ้ม “นายนี่มัน…” บางครั้งเขาต้องยอมรับว่าเรื่องพรสวรรค์มีอยู่จริง “แล้วทำไมถึงประเมินเกมตอนเล่นตาแรกไม่ได้”

ฉินมั่วช้อนสายตาตอบอย่างคร้าน“ไม่เคยเห็นตัวละครตัวนั้นในเกมมาก่อน”

แค่เวลาสั้นคนทั้งห้องคอมพิวเตอร์ล้วนแต่ตกตะลึง หันมาถาม “หลังจากที่กลับมา หัวหน้ายังไม่ได้เล่นเกมเลยเหรอ?” ไม่น่าเป็นไปได้ ก็มีคลิปของกิ๊กแซ่ฉินเป็นของฉันอยู่ในอินเทอร์เน็ตไม่ใช่เหรอ?

“ก็แค่ตอนเปิดเกม ที่เหลือฉันเล่นเอง เขาดูฉันเล่นอยู่ข้างแต่เมื่อวันฉันเล่นแค่สองตา ไม่ได้ควบคุมอะไร”

ถึงว่า หัวหน้าก็เลยไม่ได้ประเมินสกิลของคู่แข่ง เพราะเขารู้จักตัวละครแค่นิดเดียว หรือพูดอีกแบบคือ ขอแค่เขาคุ้นเคยกับสกิลของตัวละครทั้งหมด ก็จะสามารถฟื้นความสามารถในอดีตได้ แน่ล่ะ ยังรวมพึงความคุ้นเคยต่อคีย์บอร์ดและเมาส์

อันที่จริงอย่างหลังไม่สำคัญเท่าไร เพราะพวกเขาค้นพบบางอย่างในการแข่งเมื่อครู่นี้

ถึงแม้ว่าจะสูญเสียความทรงจำ ทว่าร่างกายของหัวหน้ายังจำได้อยู่ โดยถึงจะเล่นตามสัญชาตญาณ แต่เขาก็ยังเดินตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ ซึ่งคุณสมบัติดังกล่าวไม่เกี่ยวกับความฉลาด

สามปีแล้ว

ระหว่างสามปีที่ผ่านมา เขาอุตส่าห์ฝึกซ้อมทุกวัน ในขณะที่ทุกคนต่างพูดว่าเขามีพรสวรรค์ แต่กลับไม่เห็นว่าเขาต้องฝึกซ้อมจนเกิดตาปลาบริเวณระหว่างนิ้ว บวกกับต้นคอที่ไม่เคยได้พัก

คนในวงการนี้กลัวอาการเจ็บป่วยที่สุด และไม่กล้าป่วย โดยเฉพาะเวลาที่การแข่งแมชท์ใหญ่ที่ใกล้จะเข้ามา พวกเขาจะกลัวปัญหาสุขภาพมากที่สุด

พวกเขาจะสูบบุหรี่จัดกว่าคนทั่วไป บางทีความทุ่มเทที่คนอื่นมองไม่เห็น ได้ก่อกำเนิดผู้ล่ามอนสเตอร์ที่เก่งเลิศ ทั้งยังนำฟอร์มการแข่ง ผู้เป็นที่ชื่นชอบของผู้ชายทุกคน

เมื่อเคยผ่านมาเช่นนี้ ห้วงเวลานั้นดูเหมือนพวกเขาไม่กลัวอะไรอีกต่อไป ขอแค่มีเวลาก็พอ

หลินเฟิงตื่นเต้นที่สุด “งั้นจากวันนี้เป็นต้นไป พวกเรามารวมทีมเล่นกันเถอะ จะได้ดึงตัวละครในเกมทั้งหมดให้หัวหน้าดู ขอแค่มีเวลามากพอที่จะให้หัวหน้าทำความคุ้นเคย พวกเราก็จะได้แข่งด้วยกันในวันมะรืนนี้”

สองวัน

ไม่สิ ถ้าคำนวณให้เป๊ะจริงน่าจะเหลือไม่ถึงสองวัน

36 ชั่วโมง

36 ชั่วโมงที่ลบเวลากินข้าว นอนพักผ่อนแล้วเหลือเพียง 24 ชั่วโมง

24 ชั่วโมงที่ต้องทำความคุ้นเคยกับตัวละครในเกม ทั้งยังต้องรู้ว่าจะใช้วิธีหลบอันตราย ระยะเวลาที่ฝ่ายตรงข้ามฟื้นพลังขึ้น เทคนิคไหนที่จะทำความเสียหายให้คู่ต่อสู้ได้ รวมถึงพลังในการการต่อสู้

ยากไป

มันยากมาก แต่หากหัวหน้าต้องเป็นคนผจญกับเรื่องเหล่านี้ ก็ใช่ว่าจะไม่มีหวัง!

ห้วงเวลานั้น ทุกคนต่างหันมามองฉินมั่ว แววตาสว่างไสวจนน่าตะลึง ทว่าหลังจากที่ได้เห็นเสี้ยวหน้าคมสันเย็นชา หัวใจของทุกคนก็ต้องสะดุดอีกครั้ง

หัวหน้า…จะยอมไหม?

…………………………………………

ตอนที่ 1780

“หัวหน้า”

“หัวหน้า”

โคโค่และหลินเฟิงร้องออกมาพร้อมกัน

ทว่าไม่มีใครพูดตรงไปตรงมาเท่ากับเหราหรงอีกแล้ว “นายยังอยากกลับมาแข่งต่อไหม?”

ฉินมั่วมองอีกฝ่ายแวบหนึ่งทุกคนเห็นแววตานั่น แต่ดูไม่ออกว่าเจ้าตัวรู้สึกอย่างไร เห็นแต่ความเรียบเรื่อยบางๆ จนเหราหรงต้องยอมแพ้ในที่สุด

หมายความว่าไง?

ฉินมั่วลุกขึ้น ซุกมือข้างหนึ่งในกระเป๋า เลื่อนสายตามองเหมือนกำลังจับผิด จนไปหยุดที่ตัวหลินเฟิงในที่สุด

ทุกคนเห็นหลินเฟิงถูกจ้องเสียอย่างนี้ จึงหันไปจ้องบ้าง ส่วนหลินเฟิงที่ถูกจับจ้องอย่างหนัก ถึงกับขนหัวลุก ก็หัวหน้าเล่นจ้องจนทะลุ ย่อมรู้สึกกดดันบ้างล่ะ

“เอ่อ คือ…” เขากระแอมลำคอ กำลังจะเอ่ยขึ้น

เสียงของฉินมั่วพลันดังขึ้นเอื่อยๆ อย่างโหดหน้ายิ้ม “ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่เป็นการถ่วงพวกนาย ก็จะเข้าแข่งขันด้วย แต่มีเงื่อนไขนะ เพราะฉันสงสัยเรื่องหนึ่งมาก”

“เรื่องอะไรเหรอ?” หลินเฟิงตื่นตระหนก เพราะทำไมหัวหน้าต้องมองเขาตอนที่บอกว่าสงสัยด้วย คงไม่ได้เห็นว่าเขาน่าสนใจหรอกนะ มัน…เอ่อ

“คนคนนี้” หลินเฟิงยังไม่ทันได้สร้างโครงเรื่องมโน ฉินมั่วกลับยกมือซ้ายจิ้มยอดศีรษะของป๋อจิ่ว “เขาบอกฉันอยู่นั่นแหละว่า เราสองคนเป็นแฟนกัน ฉันเป็นคนไล่จีบเขาก่อน แถมยังบอกว่าต้องแต่งกับเขาคนเดียว ไม่แต่งกับคนอื่น ฉันเลยอยากฟังเรื่องจริงว่ามันเป็นยังไงกันแน่”

ห้วงเวลานั้น หลินเฟิงถึงกับเข้าใจหัวหน้าทันที “คืออย่างนี้ หัวหน้า ฉันเองทนเจ้าแบล็กมานานแล้ว” หลินเฟิงดึงแขนเสื้อ สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้นเคือง “จริงๆ นะ เด็กนี่กล้าดียังไงถึงพูดว่าหัวหน้าชอบเขามากจนอดกลั้นไม่ไหวแล้ว ต้องขอแต่งงานด้วย อันที่จริงถึงหัวหน้าชอบเขาก็จริง แต่ทุกคนรู้กันทั้งนั้นแหละว่า ตอนนั้นเจ้าแบล็กเป็นคนจีบหัวหน้าก่อน ตอนที่น้องมันเจอหัวหน้าเป็นครั้งแรก ก็ประกาศว่าจะเลี้ยงดูผูกปิ่นโตหัวหน้า ยิ่งช่วงนั้นไม่มีใครรู้ว่าเด็กนี่เป็นผู้หญิง แถมเจ้าแบล็กเห็นใครที่หล่อหน่อย ก็เที่ยวสารภาพรักกับคนเขาไปทั่ว ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร”

ป๋อจิ่ว…การมีเพื่อนร่วมทีมโง่เหมือนหมูให้ความรู้สึกอย่างไร ในที่สุดเธอก็เข้าใจเสียที ดาวประจำทีม อันหลังๆ นายไม่ต้องพูดก็ได้นะ

“เห็นหน้าตาดีหน่อยก็เที่ยวสารภาพรักกับคนเขาไปทั่ว” นั่นไง ฉินมั่วหัวเราะ นัยน์ตารูปดอกท้อค่อยๆ หรี่ลง “เน้นที่หน้าตาเหรอ?”

หลินเฟิงพยักหน้า “หน้าตาเน้นๆ เลยล่ะ”

“เรอะ?” คำพูดสั้นๆ แต่ทำให้คนที่ได้ยินแล้วหนาวหน่อยๆ รวมถึงเฮียเย่าที่คิดว่า ต่อไปหัวหน้าตัวเล็กคนเดินบนเส้นทางแห่งความรักลำบากแล้ว

“แล้วยังไงต่อ?” เสียงปกติธรรมดาของฉินมั่วดังขึ้นต่อ

ป๋อจิ่วฉวยโอกาสหยิกหลินเฟิง ซึ่งหลินเฟิงทำหน้าจริงจังทันที เขาเจ็บจนร้องในใจ จึงยอมเก็บงำประวัติอันดำมืดของเจ้าแบล็กเล็กน้อย เริ่มพูดอย่างเก็บงำบางส่วน “จากนั้นเจ้าแบล็กก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถึงกับกล้าปฏิเสธหัวหน้าในเกม ตอนนั้นพวกเรายังพูดกันเลยวาน่าจะเป็นกลยุทธ์ของน้อง แบบแกล้งทำไม่สนใจล่อให้หัวหน้าติดกับอะไรทำนองนี้ หัวหน้าจะได้สนใจเขา เพราะไม่เคยมีใครปฏิเสธหัวหน้าในเกม”

“ฟังๆ ดูแล้ว คนบางคนก็แผนลึกน่าดู” ฉินมั่วพูดพลางมองดูคนที่อยู่ตรงหน้าแวบหนึ่ง

………………………………….