Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ - ตอนที่ 2034 - 2035-2

ตอนที่ 2034
ครบทุกด้าน
นักรบเลนบน!
ทุกคนต่างรู้กันว่าบทบาทนี้จะต้องรับแรงกดดันมากที่สุด เพราะใน
สถานการณ์ปกติ การเล่นในตำแหน่งที่ว่า จะต้องเจอคู่แข่งถึงสองคน
แถมยังต้องได้นักฆ่ามาช่วยจับคู่แข่งที่เลนบนด้วยบ่อย ๆ ไม่อย่างนั้น
จะตายได้ง่าย ๆ
แต่หากดูจากฟอร์มการเล่นแล้ว มั่วเป่ ยน่าจะเลือกบทบาทนี้ เพราะ
ทั้งทีมขาดตำแหน่งคนที่เฝ้าเลนบน
ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ยังทำให้คนที่เคยดูคลิปของมั่วเป่ ยเริ่มพูดกัน
แล้วว่า “เฮ้ย Bey เล่นเลนบนได้เหรอ?”
“ไม่เล่นแล้วจะทำยังไงได้ เหลือแค่ตำแหน่งเดียวนี่นา”
“น่าเบื่อจริง ๆ ยังมีคนหาว่า Bey โดนแย่งบทบาทอีกแล้วเหรอ?”
“เขาให้เล่นบทบาทไหนก็เล่นไปสิ นี่แหละถึงเรียกว่าอีสปอร์ต”
“แต่ถ้า Bey เล่นเลนบนได้ งั้นก็ถือเป็นท่านเทพตัวจริงแล้ว ประเภท
บุคคลรวมทุกบทบาทเลย ว้าว อยากดูจัง!”
สามคนนั้นเห็นตัวละครที่มั่วเป่ ยเลือกแล้ว มุมปากกลับกดยิ้มลึก
เพราะเป็นไปตามที่พวกเขาวางแผนไว้
พวกเขารู้จักเด็กนั่นดี เก่งแค่ฆ่ามอนสเตอร์ ไม่เห็นจะทำอะไรได้
อย่าหาว่าพวกเขาอิจฉาเลย แค่ไม่ชอบใจพวกที่อาศัยหน้าตาเส้นสาย
มาสร้างความดังเท่านั้น
เล่นเก่งนักไม่ใช่เหรอ แบบนั้นก็ให้ทุกคนดูหน่อยว่าพอไม่ได้เล่น
เป็นนักฆ่าแล้วจะเก่งแค่ไหน?
เสียงเอฟเฟกต์ของเกมดังขึ้นมา การแข่งเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ!
โคโค่เอาแต่จ้องมั่วเป่ ยและแผนที่ของทั้งเกม คนที่ถนัดเล่นเป็นนักฆ่า
กลับต้องมาเล่นที่เลนบน ย่อมต้องไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง
ต่อให้เล่นเก่งแค่ไหนก็ตาม ย่อมรู้สึกอย่างนี้กันหมด เพราะไม่ใช่ว่า
ใคร ๆ จะเก่งเหมือนเจ้าแบล็กและหัวหน้า สองคนนี้เล่นตำแหน่ง
ไหนก็คล่องไปหมด
คนที่มีทั้งเซ้นส์ ความเร็วมือ และพรสวรรค์รวมกันอย่างเพอร์เฟกต์
ไม่ได้มีมากมาย ไม่มีใครทำได้เหมือนหัวหน้าที่ประเมินล่วงหน้าได้
อย่างแม่นยำ คำนวณกระทั่งเวลาสตันได้ มั่วเป่ ยคงทำได้ไม่ถึงขั้นนั้น
จากการฝึกซ้อมในช่วงเวลาสั้น ๆ
โคโค่ร้อนใจจริง ๆ จึงหันไปมองป๋ อจิ่วที่เท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง เห็น
แต่อีกฝ่ายเนิบนาบเหลือเกิน เขาถึงกับตะลึงงัน “เจ้าแบล็ก ทำไมนาย
นิ่งได้ขนาดนี้”
“ไม่นิ่งแล้วจะทำไง? ลงไปเล่นเองให้ฝ่ายนั้นเรียกป๊ ะป๋ าเหรอ” ป๋ อจิ่ว
หัวเราะ “ฉันก็อยาก แต่หัวหน้าไม่อนุญาต”
โคโค่ชะโงหน้าเข้าใกล้ “คนที่เล่นเป็นนักฆ่าไม่ยอมไปช่วยสนับสนุน
มั่วเป่ยที่เลนบนแน่ น้องเองก็ไม่มีสกิลล่ามอนสเตอร์ นายฝึกอะไร
ให้เด็กเขาบ้าง”
“อือ เกมเมอร์ที่ฝึกมาเล่นลีกส์อาชีพโดยเฉพาะอย่างนาย ต้องไม่เข้าใจ
แน่ว่าเกมเมอร์บ้าน ๆ อย่างพวกเราจะเอาชนะสักเกมน่ะยากแค่ไหน”
ป๋อจิ่วยิ้มร้าย
โคโค่หัวเราะหยัน “เกมเมอร์บ้าน ๆ ? เอาชนะสักเกมยังยาก? แชมป์
เฟิร์สคิลโซน C กล้าพูดแบบนี้หน้าไม่แดงเนอะ ช่วงแรก ๆ ที่นาย
เล่นเกม หลายคนอยากร้องไห้จะตาย เจอนายทีไรเป็นต้องแพ้ทุกที”
“ให้ฉันพูดประสบการณ์ในฐานะเด็กใหม่ดิ” ป๋ อจิ่วตั้งอกตั้งใจอย่าง
ที่เห็นได้ยาก
โคโค่เห็นแล้วเตรียมฟังทันที
ป๋อจิ่วหันหน้าเท่ ๆ ตัวเองมาหา นัยน์ตาดำขลับเหลือเกิน “เวลาที่เจอ
เพื่อนร่วมทีมมาแย่งมอนสเตอร์ไป ก็ต้องใช้วิธีล่าทีมมินเนี่ยนมา
ช่วยสร้างฐานะ เป๋ยเป่ยอยู่เลนบนน่ะเหมาะสมแล้ว”
“ฉันว่านายรู้แต่แรกแล้วใช่ไหมว่าเด็กจะต้องเจอแบบนี้ ถึงได้สอน
เด็กไว้ล่วงหน้า” โคโค่คิดออกในทันใด
ป๋อจิ่วปฏิเสธอย่างถ่อมตน “ไม่หรอก”
“ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าใช่” โคโค่บ่นเล็กน้อย แสงในแววตาลดลง “มั่วเป่ย
ส่งสัญญาณรวมตัว ไม่มีใครมาเลย! บ้าชะมัด เล่นกันยังไงวะ อยู่เลน
บนตั้งสามคน?”
ป๋อจิ่วมองดูด้วยแววตาเคร่งขรึม “ฝ่ายโน้นเตรียมข้ามป้อมฆ่า แค่
ดวลกันในตอนต้นของเกมก็ต้องรู้ว่าทางนี้จะไม่มีใครมาช่วยมั่วเป่ ย
เลยสักคน”
ตอนที่ 2035-1
ตบหน้าชา
ข้ามป้อมฆ่าเอาตรง ๆ จริง ๆ ด้วย
เพราะเมื่อป๋อจิ่วพูดจบ นักฆ่าที่ซ่อนตัวในพุ่มไม้เลนบนก็เคลื่อน
ตำแหน่ง
หากได้ดูจากจุดที่เห็นทุกอย่างชัดเจนก็จะพบว่านั่นเป็นสัญญาณ
โจมตี
ตัวแทงค์ของคู่แข่งอาศัยจังหวะที่ทีมมินเนี่ยนมา ส่งสัญญาณรวมทีม
สู้ นักฆ่าตรงเข้าจัดการ จากนั้นตัว ADC ตามมาสร้างความเสียหาย
ให้ ครั้งนี้มั่วเป่ ยน่าจะรอดยาก
คนนอกสนามว่ากันอย่างนี้
ในวินาทีถัดมากลับเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ “เดี๋ยว! หลบได้ด้วย เขาเดิน
ตำแหน่ง! เขาเดินตำแหน่งอีกแล้ว! สุดยอด! เดินตำแหน่งเป็นงูเลื้อย
สองจังหวะ หมุนเป็นตัว Z? เจ๋งมาก!”
เมื่อขยายหน้าจอ ผู้คนก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่า Bey ใช้คมดาบกัน
พลังจากตัวแทงค์ของคู่แข่ง จากนั้นหมุนตัวหลบการโจมตีรุนแรง
และที่หน้าคอมพิวเตอร์ มั่วเป่ยกำลังคุมเมาส์ มือซ้ายกดคลิกรัวเร็ว
แน่นอนว่าย่อมหลบความเสียหายจากตัว ADC ของคู่แข่งไม่พ้น
ทว่าเธอยังอยู่ใต้ป้อม สามารถหลบพลังชุดใหญ่ที่อันตรายร้ายแรง
พ้น จึงรักษาชีวิตตัวเองไว้ได้
เดิมคิดว่าคงจะจบแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่า ในเวลานี้มั่วเป่ ยจะกระโดด
ขึ้นมาซัดพลังใส่เป้าหมายอย่างเจาะจง สร้างความเสียหายทั้งหมดให้
ตัวแทงค์ที่อยู่ใต้ป้อมตัวเองซึ่งอยู่ใกล้กับตัวเธอมากที่สุด
“KO!”
เฟิร์สบลัด!
ฐานะสูงสุดในสนาม!
เด็กฝึกอีกสามคนถึงกับอึ้ง พวกเขานั่งข้างมั่วเป่ ย ต่างกำเมาส์แน่น
กับสิ่งที่เกิดขึ้น
ไอ้เด็กบ้านี่ทำได้ยังไง ไม่ได้ไปช่วยมันสักนิด มันก็ยังฆ่าได้อีก?
พวกแฟนคลับที่ดูการแข่งขันผ่านไลฟ์สดเงียบงันทันที่ภาพดังกล่าว
ปรากฏขึ้นมา
เพราะพวกเขาได้ยินมาว่าทีมไดมอนด์รับสมาชิกใหม่ในครั้งนี้โดย
ยึดหลักหน้าตาและเส้นสาย จึงออกมาแสดงความเห็นเช่นนั้น
แต่เวลานี้ Bey เดินตำแหน่งที่ว่านี้ แถมยังขยับตำแหน่งสองครั้งหลบ
พลังของฝ่ายตรงข้ามได้สำเร็จ
ทั้งนี้ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเล่นเป็นงานอดิเรก แต่ก็ดูออกว่าเก่งมาก การ
จะหลบซัดพลังของคู่แข่งได้ต้องรู้ล่วงหน้าว่าฝ่ายตรงข้ามอยู่ที่ไหน
ต้องข้ามป้อมเมื่อไร ต้องประเมินอย่างแม่นยำ เจ้าตัวถึงจะรอด
ทว่าการฆ่ากลับของ Bey ยิ่งทำให้พวกเขานิ่งชะงัก เธอสามารถอาศัย
การโจมตีจากตัวป้อมแล้วคว้าเฟิร์สบลัดมาได้ ไม่ใช่ว่าใคร ๆ จะทำ
ได้
“ก็ยังเล่นโหดแฮะ” ป๋ อจิ่วหัวเราะ เอนตัวไปด้านหลัง มุมปากหลุด
ความร้ายกาจออกมา “มั่วเป่ยโกรธแล้ว”
โคโค่เอียงคอ “นายสอนวิธีนี้ให้เขาล่ะสิ”
“ก็เป็นอาจารย์ของน้องเขาอะ ต้องสอนบ้างเล็กน้อย” ป๋ อจิ่วยังดู
เอื่อยเฉื่อยเหมือนเดิม ซุกมือข้างหนึ่งในกระเป๋ าพลางลุกขึ้นยืน ไม่
สนคำครหาว่าเธอลำเอียง ไม่แคร์ว่าสิ่งที่เธอจะพูดออกไปจะถูกบันทึก
ในการไลฟ์สด “Bey รีบ ๆ แข่งให้เสร็จนะ แล้วไปกินกุ้งเครย์ฟิช
เป็นเพื่อนอาจารย์”
คนที่ดูไลฟ์สดจำนวนไม่น้อยฟังออกว่าเป็นเสียงของแบล็กพีช Z
คอมเมนต์จึงฟลัดเต็มจอ
“กินเป็นเพื่อนอาจารย์?”
“อาจารย์?”
“เฮ้ย อะไรกัน เทพ Z ของฉันรับลูกศิษย์ด้วย”
“ก่อนหน้าที่ที่บอกว่าพึ่งเส้นสาย ก็คนนี้น่ะสิ?”
“ประจบบ้าอะไร ได้เทพ Z มาเป็นอาจารย์ให้ แสดงว่าต้องเจ๋งมาก
คิดไม่ถึงจริง ๆ”
มั่วเป่ยไม่เห็นคอมเมนต์บนหน้าจอ แต่ได้ยินเสียงอาจารย์ของตัวเอง
ชัด และด้วยหูฟังอันนี้ยังได้ยินเสียงหัวหน้าสั่งรองหัวหน้าให้หยุด
กะทันหัน
ตอนที่ 2035-2
ตบหน้าชา
ทว่าเธอไม่อาจคุยกับอาจารย์ของตัวเอง ได้แต่อาศัยจังหวะที่กลับ
เมืองพิมพ์ว่า ‘โอเค’
วินาทีถัดมา แพลตฟอร์มไลฟ์สดก็ส่งข้อความประกาศว่าแบล็กพีช
Z ถูกฉินมั่วเอาออกจากแพลตฟอร์ม ด้วยเหตุผลว่า ‘เอะอะเสียงดัง’
ป๋อจิ่วไม่อาจพูดกับลูกศิษย์ตัวเองได้ เธอหันไปถามโคโค่ “ฉันเสียง
ดังเหรอ?”
โคโค่ยังไม่ได้ตอบเธอ เสียงข้อความเข้าในกลุ่มวีแชทท่านเทพดังขึ้น
รัว ๆ
ป๋ อจิ่วจึงกดดู “ฮ่า ๆ ๆ ๆ หึง Bey ล่ะสิ ยังมาว่าเจ้าแบล็กเสียงดังอีก
ฉินมั่วนายนี่มันแอ๊บขรึมนี่หว่า”
ป๋อจิ่วส่งจุดหลายจุดออกไป
อ้วนหล่ออันดับหนึ่งของโลก “เจ้าแบล็ก ได้ข่าวว่าลูกศิษย์นายเป็น
เด็กหน้านิ่ง พูดก็น้อย ถามเขาหน่อยดิว่าจะมาอยู่ทีมเซียงหนานไหม
หัวหน้าเราก็พูดน้อย จะให้อยู่ทีมนายก็คงไม่เหมาะ เดี๋ยวรบกวน
พวกนายสวีทกัน คงไม่ดีหรอก”
ป๋อจิ่วหลุบตาพิมพ์ข้อความส่งไป “เอาไปอยู่ทีมนายสักไม่กี่วันน่ะ
ได้ แต่ต้องสอนอะไรหน่อยนะ ไม่งั้นก็ไม่ไหวอ่ะ”
“เฮ้ย เจ้าแบล็ก อายเป็นป่ ะ คนก็ไม่ให้ ยังจะให้เราสอนอีก” อ้วน
หล่ออันดับหนึ่งของโลกบอก “ฉันคิดดูก่อน เพราะเทพอ้วนอย่างฉัน
ก็มีหลักการโว้ย”
ป๋ อจิ่วถอนใจยาว “ลูกศิษย์ฉันทำกับข้าวอร่อยมาก น่าเสียดาย น่า
เสียดายที่เทพอ้วนมีหลักการ”
“นัดกันวันไหนดี? พวกนายจะมาเซียงหนานหรือให้ฉันไปหาที่ทีม
ไดมอนด์ดี ช่างเถอะ ฉันไปหาพวกนายก็แล้วกัน อยู่เซียงหนานต่อไป
ไม่ไหว ตั้งแต่หัวหน้ากับลั่วลั่วเป็นแฟนกัน ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเอง
เป็นก้างขวางคอชิ้นยักษ์ ถึงสองคนนี้จะดูไม่ต่างไปจากปกติก็เหอะ”
ป๋อจิ่ว “ไม่ต้องรู้สึกหรอก นายน่ะใช่เลยล่ะ”
หลินเฉินทาว “ไม่ต้องรู้สึกหรอก นายน่ะใช่เลยล่ะ”
เหราหรง “ไม่ต้องรู้สึกหรอก นายน่ะใช่เลยล่ะ”
หลังจากที่ข้อความนี้ถูกส่งตามกันมาสิบกว่าครั้ง
ลั่วลั่ว “ไม่ต้องรู้สึกหรอก นายน่ะใช่เลยล่ะ”
“เจ้าของเรื่องโผล่มาแล้ว! เทพอ้วน นายควรจะรู้ตัวเร็วหน่อย อย่าบื้อ
ทำตัวเป็นก้างอยู่ตรงนั้น”
ลั่วลั่วเห็นประโยคดังกล่าว มือก็ชะงักไปทันที เธอแค่ล้อเลียนตาม
เพื่อน ๆ เหมือนเมื่อก่อน ไม่คิดว่าพอไล่ข้อความขึ้นไปดู ถึงจะรู้ว่า
พูดกันเรื่องเธอกับหัวหน้า
แต่พอกำลังจะลบทิ้งก็ไม่ทันแล้ว และสำคัญตรงที่ว่าพอเธอตอบปุ๊บ
ก็มีประโยคหนึ่งตามมาทันที
หัวหน้าเซียวจากเซียงหนาน “ซานพั่ง นายไปพักเถอะ”
อ้วนหล่ออันดับหนึ่งของโลก “หัวหน้า ฉันเพิ่งมาเอง ยังอยากดูไลฟ์
สดอยู่”
หัวหน้าเซียวจากเซียงหนาน “ไปพัก”
แบล็กพีช Z “ยังไม่รีบไปพักอีก เทพอ้วนก้างชิ้นโต”
ลั่วลั่วไม่ได้อ่านข้อความด้านหลังแล้ว เพราะเธอใจจดใจจ่อกับคน
คนหนึ่ง เขาให้ตาอ้วนไปพักเพื่ออะไร ถ้าตานั่นไปจริง ๆ ห้องที่ใช้ดู
ก็จะเหลือเขากับเธอสองคน
ลั่วลั่วช้อนสายตาขึ้นมอง ก็เห็นเขาที่นั่งข้างเธอมองมาเช่นกัน
เซียวจิ่งเก็บมือถือ หันหน้ามองด้วยก้นบึ้งนัยน์ตาที่ลึกซึ้ง
จ้าวซานพั่งเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจถูกทิ่มแทง
“หัวหน้า งั้นฉันไปพักก่อนนะ”
“อืม” หัวหน้าเซียวเป็นคนพูดน้อย แต่จ้าวซานพั่งกลับรู้สึกประหนึ่ง
หมาโสดถูกทำร้าย
แต่จะว่าไป ลั่วลั่วเหลือเวลาอีกสามวันที่จะได้อยู่ที่นี่ หลังจากนั้นเธอ
ก็จะจากไป คงไม่กลับมาอีก เธอจะได้สวมเสื้อทีมอีกแค่สามวันเท่านั้น
จ้าวซานพั่งที่ถือคีย์บอร์ดอยู่รู้สึกหนักมือขึ้นในทันใด แล้วหัวเราะ
ในท้ายที่สุด
ดังนั้นจึงคิดจะให้เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ไม่อย่างนั้น
สองคนนี้คงดูไม่เหมือนเป็นคนรักกันสักนิด