Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ - ตอนที่ 2039-2040

ตอนที่ 2039
แล้วจะเอายังไง แบล็กพีช Z?
ชัยชนะที่ได้ทำให้เด็กฝึกทั้งสามต่างมองตากัน รู้สึกว่าผลที่ได้ไม่เลว
เลยทีเดียว
โคโค่โกรธจัด เขายังคิดว่าถ้าต่อไปคนพวกนี้เข้าทีมไดมอนด์จริง ๆ
ก็สลายทีมเลยยังจะดีกว่า
พอความคิดนี้แวบขึ้นมาในหัว โคโค่ก็อึ้งไป เพราะไม่เคยมีความคิด
แบบนี้มาก่อน
แม้จะเจอปัญหามากมายก็อยากจะยืนหยัดต่อไป
อันที่จริง หากพินิจให้ดี ดูเหมือนเขาเองก็มีความคิดนี้มาตั้งแต่ตอนที่
หลินเฟิงประกาศออกจากทีมอย่างเป็นทางการแล้ว
ทีมไดมอนด์เป็นที่รักของคนมากเกินไป
พวกเขาเหมือนจะยอมรับคำก่นด่าได้ แต่ไร้ปัญญาจะแบกรับความชอบ
เหล่านั้น
เพราะการถูกชอบก็ต้องห้ามขัดใจคนชอบ
ดังนั้นจึงได้แต่จำกัดตัวเอง บางเรื่องไม่อาจพูดออกไป
แบบนี้ถึงจะสามารถรักษาภาพลักษณ์อันดีงามในหัวใจของผู้คนได้
สำเร็จ
มัน…ดูจะ…ไม่ใช่ความตั้งใจดั้งเดิมที่มีต่อการเล่นเกม
โคโค่ขยับนิ้ว นั่งอยู่ที่เดิม คล้ายจะยืนไม่ไหว ส่วนป๋ อจิ่วหันไปมอง
เพื่อนแวบหนึ่ง “พักครึ่งแล้ว? ไม่กินข้าวเหรอ?”
โคโค่ก้มหน้างุด “ไม่อยากอาหารเลย ต่อไปพวกเราต้องเล่นเกมกับ
คนอย่างนี้เหรอ?”
“โคโค่ ต้องให้ฉันเตือนนายไหม?” ป๋ อจิ่วลุกขึ้นมา เสี้ยวหน้าเจ้าเล่ห์
“การแข่งยังไม่สิ้นสุดนะ”
โคโค่กัดหูกระต่ายแน่น “เจ้านั่นได้ตำแหน่ง MVP แล้วนะ?”
“แล้วยังไง” ป๋ อจิ่วยืนหันหลังให้ เงาเธอทอดยาวลงไป “ตอนเป็นเพื่อน
ร่วมทีมกันเท่านั้นแหละ พวกนั้นถึงจะโอหังได้ แต่พอเป็นคู่แข่งก็ไม่
ง่ายแล้ว” พูดมาถึงตรงนี้ เธอก็เอามือป้องปาก ตะโกนเสียงดังว่า “Bey
มานี่ซิ!”
โคโค่หน้าถอดสีทันที รีบรั้งเธอไว้ “เจ้าแบล็ก นายบ้าไปแล้วเหรอ
เล่นไปสนิทชิดเชื้อกับเด็กในตอนนี้ พวกเขาก็ยิ่งเชื่อในสิ่งที่สามคน
นั้นพูดน่ะสิว่าน้องเป๋ ยเป่ ยเข้ามาเพราะเส้น”
“งั้นถ้าฉันถอดเสื้อทีมออกล่ะ?” ป๋ อจิ่วว่าแล้วก็รูดซิปออก ก่อนจะทิ้ง
เสื้อคลุมตัวดำไว้ที่เก้าอี้ ค้ำมือที่รั้วกั้น กระโดดเข้าไปในสนามแข่ง
คัดเลือกสมาชิกใหม่ของทีมไดมอนด์ ซุกมือข้างหนึ่งลงกระเป๋ า
กางเกง ยิ้มร้ายกว่าปกติ “ฉันลาออกก็โอเคแล้วไหม”
โคโค่ตะลึง ห้องไลฟ์สดต่างได้ยินเสียงป๋อจิ่วกันทั่วหน้า
และเพราะได้ยิน ดังนั้นคอมเมนต์จึงฟลัดเต็มหน้าจอ
“เฮ้ย อะไรกัน?”
“หลอกกันป่ะ แบล็กพีชจะลาออก? ลาออกเชียวนะ?”
“ทำไม? บอกว่าจะออกก็จะออกงั้นเหรอ ทำอะไรกันนี่?”
“เทพฉิน อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย รีบแก้คำพูดของแฟนตัวเองที่บอกว่า
จะลาออกก่อน แล้วอ้างว่าเสียงดังเอะอะเถอะ!”
“รู้สึกว่าสมาชิกของทีมไดมอนด์พูดเรื่องลาออกเหมือนเด็กเล่นของ
เล่นเลย”
“ไม่ได้เล่น ไม่ใส่เสื้อทีมแล้ว แถมเทพฉินก็อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ห้ามอีก
ด้วย”
ฉินมั่วยืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ ยังคงมีท่าทีดังเดิม สวมชุดทีมสีดำสนิท
มองเด็กวัยรุ่นที่ยิ้มอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด แถมตายังอบอุ่นกว่าปกติ
ป๋ อจิ่วยืนตรงนั้นอย่างไม่แคร์เสียงฮือฮา
เด็กฝึกทั้งสามไม่คิดว่าเธอจะใช้ไม้นี้มาขวางพวกเขาเอาไว้
“ก่อนจะออก ฉันขอพูดหน่อย ทีมไดมอนด์ไม่ใช่ของพวกนาย คนที่
สร้างทีมนี้ขึ้นมาคือฉินมั่วกับเฟิงอี้ สมาชิกรุ่นแรกก็คือกลุ่มเฟิงอวิ๋น
โคโค่ ไม่ใช่คนอื่น ใช้คำว่าชอบมาเป็นข้ออ้างน่ะไม่มีประโยชน์หรอก
คนที่สนับสนุนทีมนี้จนถึงปัจจุบันก็คือคนที่เชื่อมั่นในทีมอย่างเงียบ ๆ
ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าทีมไดมอนด์จะเป็นยังไง พวกเขาก็
ไม่เคยเกาะกระแสตอนที่ทีมขึ้นถึงจุดสูงสุด แล้วหนีไปหลังจากที่
ทีมตกต่ำ นี่แหละคือสิ่งที่พวกเขาทำกัน”
ตอนที่ 2040
1 ต่อ 3 น่าจะไม่มีปัญหาใช่ไหม?
“พวกเธอเอาศีลธรรมมาผูกมัดทีมไดมอนด์ได้ แต่ไม่มีประโยชน์
สำหรับฉัน เพราะฉันก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร”
พูดมาถึงตรงนี้ ป๋ อจิ่วหันหน้าไป แล้วเอ่ยเรียกอีกครั้ง “Bey มานี่ซิ”
เพราะไลฟ์สดปล่อยมาแต่เสียง ทุกคนที่มาดูจึงไม่เห็นท่าทางของป๋อ
จิ่ว แต่แค่เสียงของเธอ ก็ทำให้คนนึกภาพออกว่ายังคงยืนเท่อย่างที่
คิดไม่ถึง เส้นผมสีเงินยุ่งนิด ๆ ไม่มีสิ่งใดมาบังคับเจ้าตัวได้
จ้าวซานพั่งที่อยู่อีกฝั่งของคอมพิวเตอร์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“สมกับที่เป็นแบล็กพีชจริง ๆ เกรียนมาก กล้าถอดเสื้อทีมต่อหน้าคน
ทั้งสนาม? ดูซิว่าเจ้านี่จะทำอะไรอีก?”
มั่วเป่ยมึนงงแล้ว
อันที่จริงเรื่องอื่น ๆ ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ
การที่เธอมาทีมไดมอนด์ นอกจากเพราะความชอบเล่นเกมแล้ว ก็
เพราะคนคนหนึ่ง ซึ่งก็คือแบล็กพีช Z
ผู้เล่นที่เธอชอบมากที่สุด
ถ้าจะมีแฟนคลับสมองปรุจริง ๆ ละก็ เธอก็คงเป็นคนคนนั้น เธอคิด
ไว้ว่าจะได้เข้าทีมนี้ในสักวันหนึ่ง แล้วจะได้แข่งร่วมกับเธอคนนั้น
แค่นี้เธอก็เต็มไปด้วยความหวังแล้ว
ตอนนี้เธอคนนั้นจะลาออกอย่างกะทันหันชนิดที่ไม่มีเค้าลางมาก่อน
หากเทียบกับเรื่องราวทั้งหลาย ไม่มีอะไรสู้เรื่องนี้ได้ มั่วเป่ ยเดินไป
ข้างตัวป๋อจิ่ว กำลังจะเอ่ยปาก แต่กลับถูกลูบศีรษะเสียก่อน มุมปาก
ของเธอคนนั้นยังมีรอยยิ้มประดับอยู่ พลางหลุบตามองเธอที่ตัวเล็ก
กว่า “ลูกศิษย์ของฉันโดนรังแกแล้วยังน่ารักอยู่เลย”
ใบหน้าไร้อารมณ์ของมั่วเป่ยแดงเล็กน้อย “เปล่า”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเห็นหมดแล้ว” ป๋อจิ่วส่งของในมือให้มั่วเป่ย
มั่วเป่ ยแบมือออก ก็เห็นผ้ายืดรัดข้อมือนอนบนอุ้งมือตัวเอง
ผ้ายืดรัดข้อมือเป็นสีดำสนิท สลักชื่อทีม ‘ไดมอนด์’ ไว้ด้านในด้วย
ด้ายสีเข้ม
มั่วเป่ ยชะงัก มองดูของในมือด้วยนัยน์ตาหวั่นไหว
ป๋ อจิ่วก้มตัว ไม่รู้ว่าพูดอะไรข้างหูเด็ก เสียงเบามาก แต่ยังพอจะได้
ยินแว่ว ๆ ว่า “เข้าใจความหมายของฉันแล้วใช่ไหม”
มั่วเป่ยกำมือ พูดน้อยเหมือนเดิม “เข้าใจ”
“งั้นก็ไปแข่งเถอะ” ป๋ อจิ่วยิ้มมุมปาก ส่วนมั่วเป่ ยรับคำด้วยสีหน้า
จริงจัง
บนหน้าจอยังมีคอมเมนต์ที่ไล่ถามแบล็กพีชว่าลาออกจริงหรือเปล่า
เพราะเธอไม่เหมือนสมาชิกอื่นที่ฝีมือถอยหลัง หากยังไม่ออกอีกก็
เล่นต่อไปลำบาก แต่แบล็กพีชกำลังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ ไม่ว่าจะเป็น
อายุหรือความเร็วมือ ในหนึ่งปีข้างหน้านี้ย่อมไม่มีใครล้ำหน้าเธอได้
แน่ หลายคนไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงจะลาออก
อันจริงก็เข้าใจง่าย เพราะเธอรู้ว่าทีมนี้สำคัญสำหรับใครคนหนึ่งมาก
อุตส่าห์มุ่งมั่นมาตั้งหลายปี เธอไม่อยากเห็นเขาต้องทนเห็นคนกลุ่ม
นั้นเข้าร่วมทีม แล้วยังต้องหาทางแก้ไขปัญหาอีก
ไม่มีอะไรลึกลับซับซ้อน เป็นปัญหาที่ทีมแต่ละทีมต้องเจอเมื่อเดินมา
ถึงตอนท้าย เพราะความชอบสามารถเปลี่ยนแปลงไปตามสถานการณ์
ได้ และยังทำให้รู้สึกว่าตัวเองทำถูกด้วย
ความชอบที่มีมานานจะต้องตามมาด้วยความปรารถนา
นี่เป็นธรรมชาติของคน
เมื่อแก้ไขเนื้อแท้ไม่ได้ก็มาแลกเปลี่ยนกัน
หากคนบางกลุ่มคิดจะใช้วิธีนี้เข้าทีมไดมอนด์ หรือติดชื่อทีมไว้กับ
ตัวเองอย่างนี้
ถ้าอย่างนั้นก็รอให้เธอหรือพวกเธอไม่อยู่ดูแล้วก็แล้วกัน
ป๋ อจิ่วทำอะไรไม่เคยซับซ้อน
กระทั่งโคโค่ยังอัดอั้นตันใจ
งั้นก็ไม่ต้องเข้าทีมสักคนเลยเถอะ!