Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ - ตอนที่ 2043-2046

ตอนที่ 2043
เมื่อตอนเป็นเด็ก
ฉินมั่วหันหน้าไปหา ยัดหนังสือเล่มหนึ่งใส่มือคนถาม “ที่มาของ
แรงบันดาลใจ”
เหราหรงตะลึงงันทันทีที่เห็นชื่อหนังสือ ‘เดือนโรงเรียนสุดเถื่อน
หลงรักฉัน’
เมื่อเปิดอ่านอารัมภบทก็วิงเวียนเล็กน้อย การสืบทอดมรดกร้อยล้าน
บ้างล่ะ เจ้าหญิงในปราสาทบ้างล่ะ ขับเครื่องบินส่วนตัวบ้างล่ะเป็น
ต้น
ชายหนุ่มถึงกับกุมขมับ รู้สึกว่าตัวเองแก่มากจริง ๆ เข้าไม่ถึงรสนิยม
ของวันรุ่นสมัยนี้
อาหารมื้อนี้เป็นหม้อไฟ เวลาทีมไดมอนด์กินข้าวด้วยกันทีไร ถ้า
ไม่ใช่ปิ้งย่างก็ต้องเป็นหม้อไฟ เมื่อกินหม้อไฟเสร็จอารมณ์จะดี ครั้ง
นี้ก็ไม่ต่างกัน
หลินเฟิงดื่มเยอะกว่าเดิมเล็กน้อย เอาพาดแขนที่บ่าของป๋อจิ่วก็ไม่ได้
สังเกตสายตาของฉินมั่ว
แต่วันนี้ดูเหมือนฉินมั่วจะไม่เข้มงวดมาก เพราะไม่ว่าจะเป็นหลินเฟิง
หรืออวิ๋นหู่ ทั้งสองต่างไม่ได้สวมชุดทีม กลับสวมสูทแทน
หลินเฟิงกำลังเล่าเรื่องที่ตัวเองสอบเข้ามหาวิทยาลัย “ฉันจะเล่าให้ฟัง
นะเจ้าแบล็ก ไม่ต้องตื่นเต้นเลย ยังเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนใช่ป่ ะ ที่
ควรกินก็กิน ที่ควรเล่นก็เล่น ที่ควรเรียนก็ค่อยเรียน อย่ากดดันตัวเอง
ไม่แน่นะว่าอาจทำได้ดีกว่าปกติ แต่วิชาเรียนในมหาวิทยาลัย A น่ะ
มันวิกลจริตนา รอนายเข้าไปก็คงรู้เอง ไม่มีมหาวิทยาลัยไหนเหมือน
ที่นี่หรอก มีแต่เด็กเก่ง ๆ”
ป๋อจิ่วหัวเราะเสียงเบา “พี่หลินสุดสวยประจำทีม อย่าลืมว่านายก็อยู่
มหาวิทยาลัยนี้นะ”
“กว่าจะสอบเข้าได้ ฉันแทบรากเลือดเลย” หลินเฟิงเอ่ยเสียงเบา “ถ้า
ไม่ใช่เพราะเจ้าอวิ๋นหู่นะ อย่างมากฉันก็เรียนไปงั้น ๆ แหละ ฉันไม่ได้
ชอบสักหน่อย แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ต้องเรียนพวกบริหารเศรษฐศาสตร์
การจัดการทั้งหลาย ไม่งั้นจะอยู่ห่างชั้นกับเขามากเกินไป”
ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว “นายก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกันเหรอ”
“ก็เป็นฝ่ายรุกนี่หว่า ยังไงก็ต้องเตรียมป้องกันไว้ก่อน” หลินเฟิงพับ
แขนเสื้อ กำลังจะลวกเนื้อวัว แต่อวิ๋นหู่กลับเอาเนื้อใส่จานเขาก่อน
ท่าทางเป็นปกติมาก
ป๋อจิ่วเห็นแล้วกดบ่าคู่สนทนา “รุกเรอะ?”
หลินเฟิง…เฮ้ย จะคีบเนื้อให้ตอนไหนไม่คีบ ดันมาคีบให้ตอนนี้!
“ชนกันหน่อย” ป๋อจิ่วยิ้มพลางชนกระป๋องเบียร์กับอีกฝ่าย
หลินเฟิงหัวเราะ
ส่วนโคโค่โหวกเหวกอยู่ด้านข้าง “พวกนายห้ามแย่งกุ้งฉัน มันยังไม่
สุกเลยนะ เฮ้ย เฟิงซ่าง นายเป็นผีหิวโหยกลับชาติมาเกิดเหรอ!”
“เงียบเหอะ” เฟิงซ่างยังคงหน้าแดงง่ายเหมือนเดิม ยิ่งดื่มเหล้าเข้าไป
แล้วด้วย “รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันน่ะเป็นเกมเมอร์ผู้ร่ำรวยอันดับ
หนึ่งของโซน C เลยนะเว้ย!”
โคโค่หัวเราะ “จะพาฉันโบยบินว่างั้น?”
เหยาเย่ามองทั้งสองคว้ามือถือออกมาเข้าหน้าเกมเหมือนเด็กน้อย อด
หัวเราะไม่ได้
จากนั้นหันไปมองคนที่นั่งเป็นแถวซึ่งไม่ได้สวมชุดทีมกันอีกต่อไป
ไม่ว่าจะเป็นเฮียเย่า กระทั่งเทพหลินและเทพอวิ๋นก็เหมือนกัน แม้จะ
สวมสูทที่ตัดเย็บด้วยมือ ก็ยังปลดคอเสื้อดื่มเหล้าเป็นเด็กวัยรุ่นเหมือน
เมื่อก่อน แถมยังแย่งเนื้อในหม้อไฟเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอกัน
ไม่มีใครเปลี่ยนไปเลย ดีจริง ๆ
วันนี้ดูจะได้สนุกกันทั้งคืน แม้ไม่มีใครเอ่ยเรื่องที่ทำลายบรรยากาศ
แต่ทุกคนต่างรู้ดีแก่ใจว่ามื้อนี้คือการเลี้ยงส่ง
เพราะหลังจากนี้หลินเฟิงจะรับช่วงต่อธุรกิจทางบ้านเต็มตัว ไม่ข้อง
เกี่ยวกับการแข่งขันรวมถึงกิจกรรมที่เกี่ยวกับอีสปอร์ตอีก
ทางด้านเฮียเย่าก็ซื้อตั๋วไปเที่ยวธิเบตแล้ว บอกว่าอยากไปเดินเที่ยว
บ้าง เพราะปกติได้แต่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ลองไปเผชิญชีวิตจริงก็
ดีเหมือนกัน
สำหรับป๋อจิ่วก็ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย เจ้าหล่อนน่าจะดีใจมากที่สุด
เพราะการเข้ามหาวิทยาลัย A ได้ หมายถึงการที่เจ้าหญิงน้อยจะได้
เป็นของเธออย่างเป็นทางการเสียที
ตอนที่ 2044
ป๋อจิ่ว ฉินมั่ว
การสอบเข้ามหาวิทยาลัยสำคัญมากสำหรับหลาย ๆ คน
ป๋ อจิ่วไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ทว่าเวลานี้กระทั่งคุณตาพ่อบ้าน
เห็นยังบอกว่าใกล้จะไม่รู้จักนายน้อยเสียแล้ว
เพื่อจะได้แต่งฉินมั่วเข้าบ้าน ท่านจิ่วตั้งใจเหลือเกิน
แน่นอน เธอย่อมอ่านหนังสือนอกเวลาก่อนนอนบ้าง จะได้ช่วยให้
แต่งเรื่องหลอกคนอื่นและเป็นแม่สื่อได้
ดังนั้นในวันต่อมา ท่านเทพจึงยื่นมือมาตรงหน้าเธอ “เอามือถือมา”
“ทำไมอะ” ป๋ อจิ่วเป็นคนใจกว้างขนาดนี้ มีรึจะยอมให้มือถือตัวเอง
กับคนอื่น ถึงคนคนนั้นจะเป็นเจ้าหญิงน้อย ก็ไม่ได้
แต่ท่านเทพไม่เคยยอมแพ้หากไม่ได้สิ่งที่ต้องการ เธอจึงต้องควักมือ
ถือจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนมา
ป๋ อจิ่วพูด “…พี่มั่ว พี่ทำเหมือนผู้หญิงที่กำลังตรวจว่าแฟนตัวเอง
นอกใจหรือเปล่าเลย”
“งั้นเหรอ?” ฉินมั่วเลิกคิ้วให้อย่างไม่แคร์ นิ้วก็สไลด์ดูหนังสือหลาย
เล่มนั่น กำลังจะกดลบทิ้ง คนบางคนจะได้ไม่เอาใจไปไว้ที่อื่นจน
หลงลืมแฟนตัวเองอย่างเขา
ป๋อจิ่วรีบห้าม “อย่าลบนะ พี่มั่ว ฉันเอาวิธีในหนังสือนี่แหละมาใช้
จีบพี่ ยังใช้ไม่หมดเลย”
“เรอะ?” ฉินมั่วเคลื่อนนิ้วออก “ท่าทางยังมีประโยชน์อยู่”
ป๋อจิ่วยิ้ม “แน่นอน” อ่านแล้วจะได้เข้าใจความคิดของลั่วลั่วกับเหยา
เย่ามากยิ่งขึ้น เวลาผู้หญิงชอบใครสักคนหนึ่งมักไม่มั่นใจในตัวเอง
สักเท่าไร
คงเพราะหนังหน้าเธอทนทาน หรืออาจเพราะผู้ชายตรงหน้าไม่เคย
ทำให้เธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนหน้านี้เขาก็แทบจะประคองเธอไว้
อย่างทะนุถนอมในอุ้งมืออยู่แล้ว แถมตอนเด็ก ๆ ชอบว่าเธอว่าโง่ก็
จริง แต่กลับช่วยล้างมือผูกเชือกรองเท้าให้ อบอุ่นจริง ๆ เชียว จน
เมื่อได้เขามาแล้วก็ยังห่วงหาอาทร มิน่าล่ะ ตอนที่ดื่มเหล้าอยู่ The
Fifth Avenue ทีไรเป็นต้องเหงาทุกที ที่แท้ก็คนที่อยากเจอไม่อยู่ด้วย
นั่นเอง
ตอนนี้ดีเลย ป๋ อจิ่วก้มตัวหอมคนที่นั่งโซฟาเบา ๆ จากนั้นก็เหวี่ยง
กระเป๋ าที่ใส่เครื่องคอมพิวเตอร์ขึ้นสะพาย นัยน์ตาใสดูเจ้าเล่ห์
“ทำงานก่อนนะ อยู่บ้านรอฉันดี ๆ ล่ะ”
ผู้ช่วยคนเก่งที่มารับเห็นฉากดังกล่าวเข้า ก็หันไปมองประธานของ
ตัวเองที่สวมเสื้อสบาย ๆ พลางยิ้มมุมปาก ทำให้เขาต้องไอเบา ๆ
“ท่านประธานครับ ท่าทางคุณหนูจิ่วเหมือนเป็นฝ่ายเลี้ยงดูคนใน
บ้านเลยนะครับ ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
“จะไปมีปัญหาอะไร?” เสี้ยวหน้าชายหนุ่มดูสง่า สไลด์หน้าจอต่อ
แล้วเอ่ยขึ้น “คนที่ต้องวิ่งวุ่นทำงานแทบทุกวันอย่างคุณผู้ช่วย คงไม่
เข้าใจความรู้สึกสุขสบายที่แฟนตัวเองเลี้ยงหรอก ไม่เคยใช้ชีวิตแบบ
นั้นก็เลยไม่เก็ทไง”
คุณผู้ช่วย…ท่านประธานสาดอาหารหมาให้อย่างหน้าไม่อาย แถม
ภาคภูมิอีกด้วย มันน่านักเชียว!
“หาเจอแล้ว” ฉินมั่วชะงัก
ผู้ช่วยคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร “หาอะไรอยู่เหรอครับ?” ว่าแล้วก็หัน
ไปมอง แต่พอเห็นสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอ สีหน้าก็ยากจะบรรยาย
“อันนี้คือ…”
“หนังสือที่คนบางคนชอบอ่านในช่วงนี้ เห็นบอกว่าได้วิธีจีบฉันมา
จากเล่มนี้ นี่น่าจะเป็นไอดีเขาที่ใช้อ่านอยู่” ฉินมั่วพูดเสียงเรียบ
ส่วนผู้ช่วย “ประธานฉินจะเอาไอดีไว้อ่านทำไมล่ะครับ คุณไม่อ่าน
หนังสือประเภทนี้สักหน่อย?”
“ไม่มีอะไรหรอก” ฉินมั่วช้อนสายตามองอย่างเป็นปกติ “ให้ทุกคนรู้
ว่าเป็นไอดีคู่แฟนกัน แล้วให้รางวัลคนแต่งสักหน่อย ให้เขียนช่วย
ผู้หญิงจีบผู้ชายเยอะ ๆ”
คุณผู้ช่วยพูดไม่ออก
ตอนที่ 2045
วันพุธเป็นวันที่ทีมเซียงหนานไม่อยากให้มาถึงมากที่สุด
เพราะต้องส่งเพื่อนคนหนึ่งกลับบ้าน เพื่อนคนนั้นอยู่ที่นี่ถึงสามปี
สามปีที่ผ่านมาหมายถึงอะไร
หมายถึงการที่เด็กมอปลายคนหนึ่งกลายเป็นเด็กมหาวิทยาลัย
หมายถึงเด็กที่อยู่ในวัยหน่อมแน้มกลายเป็นวัยรุ่น
หมายถึงการเจริญเติบโต
และยังหมายถึงการจากลาด้วย
ลั่วลั่วไม่อยากให้เอิกเกริก แต่ก็ไม่รู้ว่าหลังจากที่ประกาศการลาออก
ออกไป ทำไมคนของทีมไดมอนด์ถึงมาอยู่ที่นี่ได้
เจ้าหลินเฟิงใส่สูทมาเลยทีเดียว หลินสุดสวยผอมเพรียวดูดี ทำให้คน
เห็นแล้วตาเป็นประกาย แทบจำเจ้าตัวไม่ได้
พี่อ้วนของเธอยังคงเหมือนเดิม เจอฉินมั่วก็ราวกับเจอศัตรูคู่แค้น
“ฉินหน้าน้ำแข็ง ใครให้นายมา ขอร้องล่ะ ช่วยมีเซ้นส์ของการเป็น
คู่แข่งหน่อยเถอะ นี่ไม่ใช่ทีมไดมอนด์ แต่เป็นทีมเซียงหนาน ทีม
เซียงหนาน! นายพาคนมาหาพวกเราทำไมเนี่ย?”
ฉินมั่วสวมเสื้อกันลมสีครีม เลิกเปลือกตาขึ้นอย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะ
ช้อนสายตาดูเวลา “เที่ยงครึ่ง”
“อะไรเที่ยงครึ่ง? ฉันถามนายอยู่นะ นายมาบอกเวลาอะไรกับฉัน”
จ้าวซานพั่งเป็นงง
แววตาของฉินมั่วยังคงเย็นชา เดิมทีก็ไม่ได้อบอุ่นอยู่แล้ว “ก็พี่อ้วน
หล่ออันดับหนึ่งของโลกออกจะใจกว้าง น่าจะไม่สนใจเรื่องคู่แข่งไม่
คู่แข่ง”
“เฮอะ แหงอยู่แล้ว!” จ้าวซานพั่งยืดตัวทันที “ไม่ลองไปถามบ้างล่ะ
ว่าท่านอ้วนเป็นใคร ใจกว้างมากแค่ไหน แค่หน้าตาก็เรียกเสียงกรี๊ด
ได้แล้ว นั่นแหละคือฉันเอง แต่จะไปแคร์อะไรกับคู่แข่ง ปีหน้าพวก
เราก็ชนะได้เหมือนเดิม”
ฉินมั่วไม่สนใจประโยคท้าย เช็ด ๆ มือตัวเอง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้น
ท่านอ้วนก็คงไม่แคร์ที่จะเลี้ยงใหญ่ให้พวกเรา”
“ก็แค่กินข้าวไหม จะไป…” จ้าวซานพั่งพูดมาถึงตรงนี้ก็ชะงัก ทึ้งผม
ตัวเอง “ถึงว่า ทำไมอยู่ ๆ ถึงมาชมฉันเฉยเลย เจ้าแบล็ก แฟนนายทำ
แบบนี้ถูกต้องเหรอ?”
ป๋ อจิ่วยิ้ม ตอบสั้น ๆ อย่างเป็นปกติว่า “ถูกดิ ท่านอ้วนต้องทำตัวเป็น
เจ้าถิ่นที่ดีอยู่แล้ว”
จ้าวซานพั่ง…พวกนายไม่ได้มาส่งลั่วลั่วหรอก แต่พาทีมไดมอนด์มา
ขอข้าวกินฟรีต่างหาก อีกอย่างทำไมเขาถึงถามเจ้าแบล็กอย่างนี้เนี่ย
ในสายตาของเจ้าเด็กนี่ ฉินมั่วคนหน้าไม่อายทำอะไรก็ถูกหมดแหละ!
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ท่านอ้วนก็ช่วยจ่ายค่าตั๋วรถไฟฟ้าหัวจรวดขามา
ให้พวกเราด้วยดิ” โคโค่งับหูกระต่าย “ช่วงนี้ฉันจนกรอบ”
จ้าวซานพั่งหายใจเฮือก ชี้ตัวเองแล้วชี้อีกฝ่าย “คุณชายผู้ร่ำรวยใช้
แบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างนาย แถมยังอยู่ทีมไดมอนด์ มาร่ำ
ร้องบอกว่าตัวเองจนกับคนในเซียงหนานอย่างฉันเรอะ? มีมโนธรรม
บ้างไหม!”
“อย่าไปสนเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เลย นายก็รู้ว่าต่อไปฉันเล่นเกมไม่ไหว
แล้ว ก็ต้องกลับไปรับมรดกทางบ้าน ตอนนั้นล่ะลำบากแน่” โคโค่
จริงจัง
จ้าวซานพั่งแทบคลั่ง จะว่าไปคนจากทีมเซียงหนานลาออกนะ ทีม
ไดมอนด์มาเฮฮาทำไม!
แต่ดูท่าทางของลั่วลั่วแล้วน่าจะดีใจมาก เขาหันไปมอง และก็ได้เห็น
ป๋ อจิ่วที่ซุกมือข้างหนึ่งลงกระเป๋ ากางเกง ส่วนมืออีกข้างส่งช่อกุหลาบ
ขาวให้ลั่วลั่ว มุมปากยิ้มสวย ดูสะอาดและหล่อเหลามาก “นางฟ้าของ
ฉันจะกลับไปแล้ว ไม่อยากให้กลับเลยอะ”
“ถ้าแบล็กพีชรูปหล่อของฉันง้อให้ฉันอยู่ต่อล่ะก็ ฉันต้องอยู่ต่อแน่”
ลั่วลั่วรับมุกเก่ง หน้าเธอยังแดงอีกด้วย
ป๋อจิ่วยิ้ม ก่อนจะยื่นมือออกมา “ขอกอดหน่อย?”
ตอนที่ 2046
เซียวแอนด์ลั่ว
ลั่วลั่วยังไม่ทันได้อนุญาต ก็มีคนกระชากป๋ อจิ่วจากด้านหลัง
ฉินมั่วนั่นเอง!
เสี้ยวหน้าชายหนุ่มดูสูงส่ง แต่น้ำเสียงกลับเรียบเรื่อย “ลองเธอกอด
เข้าคนหนึ่ง ที่เหลือต้องร้องมาขอกอดด้วยแน่ ๆ ลั่วลั่วเป็นผู้หญิง จะ
ให้กอดทุกคนเลยเหรอไง ผู้ชายตั้งโขยง เพราะงั้นอย่ากอดเลย”
แววตาของป๋ อจิ่วสะดุดกึก รู้ดีว่าชายหนุ่มไม่ได้พูดเพราะหึง แต่คำพูด
เขามีเหตุผล
ช่างเหอะ ไม่ต้องกอดแล้ว
ลั่วลั่วยิ้มให้ โคโค่รู้สึกว่าหัวหน้าจะทำเกินไปหนักขึ้นเรื่อย ๆ เอา
พวกเขามาเป็นข้ออ้าง มีใครบ้างในหมู่พวกเขาที่ขอกอดเธอ
จ้าวซานพั่งรู้สึกว่าไม่เป็นจะเป็นอะไร แค่กอดเอง! จึงเข้าไปยืน
ข้างหน้า “เจ้าแบล็กไม่กอด ฉันกอดเอง”
หลินเฟิงชอบดู ‘ของดี’ จึงเอ่ยขึ้น “กอดเหอะ กอดแล้วนายจะหนาว
ไปทั้งตัว เพราะแน่ใจนะว่าหัวหน้าหน้านิ่งของนายจะไม่ชู้ตนายขึ้น
สวรรค์”
แขนจ้าวซานพั่งที่ยื่นออกไปชะงักกลางอากาศทันที
เฮ้ย ทำไมเขาคิดไม่ถึงจุดนี้!
จากนั้นก็หันไปมองหัวหน้าตัวเองโดยอัตโนมัติ กำลังจะหาข้ออ้าง
ดึงมือกลับมา ไม่คิดว่าลั่วลั่วจะโอบกอดเขา ลมหายใจของเธอรินรด
เข้าใส่ “ท่านอ้วน ขอบคุณที่ดูแลฉันมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ขนมที่
วางไว้บนโต๊ะน่ะ นายวางไว้ให้ฉันกินใช่ไหมล่ะ ฉันรู้นะ”
จ้าวซานพั่งเห็นเธอเป็นเหมือนญาติมานานแล้ว เมื่อได้อยู่ร่วมกันมา
หลายปี ไปไหนมาไหนด้วยกันมานาน จึงคิดว่าการกอดถึงจะเป็น
การถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีที่สุด “ต่อไปต้องดูแลตัวเองนะ อย่าฝืน
ทนอย่างนั้นอีก อย่าเก็บกลั้นไว้คนเดียว เชื่อพี่อ้วนนะ เป็นผู้หญิงต้อง
อ้อนเป็น เราจะได้ไม่ลำบาก อย่าเอาแต่กินน้ำเย็น มันไม่ดีสำหรับ
ผู้หญิง ต่อไปไม่เล่นเกมแล้วก็อย่านอนดึก รีบนอนไว ๆ ฉันเอาเก๋ากี้
ใส่กระเป๋าเธอแล้ว อย่าลืมเอามาต้มกินด้วย อีกอย่างเวลาคบแฟน
อย่าตามใจแฟนมากนัก ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร ผู้ชายน่ะ ถ้าเราดีต่อเขา
มากเท่าไร เขาก็ยิ่งไม่เห็นค่าของเราเหมือนกันทั้งนั้น ผู้ชายอย่างฉิน
มั่วน่ะไม่ต้องพูดถึงเลย ช่วงนี้กำลังเกาะแฟนหนัก แต่คนอื่นไม่ได้
เหมือนเขาหรอกนะ เชื่อพี่อ้วนเถอะ”
ราวกับเมื่อจะแยกจากกัน ก็รู้สึกมีเรื่องอยากพูดด้วยมากเป็นพิเศษ
โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน
ยิ่งพูดก็ยิ่งเยอะ ลั่วลั่วไม่อยากให้บรรยากาศการจากกันดูเศร้า จึงยิ้ม
พลางย้อนถาม “พี่อ้วนคงลืมว่าตัวเองยังไม่มีแฟน”
“ฉันโสดเพราะเก๋าต่างหาก” จ้าวซานพั่งยังคงยืนยันประโยคทอง
หลินเฟิงที่ยืนตรงนั้นก็เอ่ยว่า “ฉันว่านายต้องเหงาเพราะความเก๋า
มากกว่า ไม่กลัวเหรอว่าเซียวหน้านิ่งจะเล่นงานนาย? เชื่อเลย ใน
ฐานะที่มีประสบการณ์มาก่อน ฉันขอบอกนะเด็กชายซานพั่ง นายรู้
สถานการณ์ของฉันในตอนนี้ไหมว่าเป็นยังไง ฉันแค่เกาะบ่าเจ้า
แบล็ก หัวหน้าก็ส่งสายตาพิฆาตทันทีเลย”
จ้าวซานพั่งกำลังจะเอ่ยปาก แต่เสียงลั่วลั่วกลับดังขึ้นอย่างแผ่วต่ำ
“เขาไม่ทำหรอก”
“หือ?” หลินเฟิงเลิกคิ้ว
ลั่วลั่วหัวเราะ “ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราไม่เหมือนฉินมั่วกับ
แบล็กพีช มันเป็นแค่ความเข้าใจผิด”
ประโยคที่ว่าทำให้ป๋ อจิ่วหันมามอง “เข้าใจผิด?”
“เขาแค่ไม่อยากให้ฉันลาออกเท่านั้นเอง” ลั่วลั่วหลุบตาลง “แถมมารู้
เรื่องที่ฉันแอบรักก็เลยรับไว้ ยังไงฉันก็เป็นลูกทีมของเขา เป็นคนที่
เขาดูแลมานาน”