Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ - ตอนที่ 2066-2067

ตอนที่ 2066
อยู่เป็ นเพื่อนเธอ
“ลั่วลั่วคงแคร์มาก ถึงได้ถามฉันแบบที่ไม่คำนึงอะไรทั้งนั้น” ฉินมั่ว
พูดจบก็ปักอีกดาบ “ตอนนั้นนายทำอะไรอยู่”
เซียวจิ่งนิ่งไป ตอนนั้นเขาน่าจะกำลังคุยเรื่องวิจัย แต่เมื่อพยายามนึก
ก็เหมือนจะจำไม่ได้ เพราะคงอยู่ในมุมอับที่มองอะไรไม่เห็นอย่างที่
อีกฝ่ายว่า
“ดูจากการแต่งตัวของลั่วลั่วแล้ว น่าจะมาสารภาพรักนั่นแหละ” ฉิน
มั่วเฉยเมยมาก “หลายปีที่ผ่านมานายมันก็แย่จริง ๆ ลั่วลั่วไม่เคยขาด
คนมาจีบ ประโยคหลังนี้มีคนฝากให้ฉันพูด”
เจ้าของคำพูดที่แท้จริงเป็นใคร ไม่ต้องถามก็คงรู้
ฉินมั่วหัวเราะ พูดต่อเหมือนไม่ได้พูดกับเซียวจิ่ง แต่เหมือนพูดกับ
คนข้างตัวมากกว่า “เซียวจิ่งทำเพื่อลั่วลั่ว เรื่องที่ออกจากวงการก็
พิสูจน์ให้เห็นว่าเซียวจิ่งไม่ได้แย่ เขาทุ่มเทกับเรื่องอีสปอร์ตจนถอน
ตัวไม่ขึ้น ขนาดมรดกทางบ้านก็ไม่เอา ลองคิดดูเองสิ”
หลายคนไม่ชอบเอาความรักมาผูกติดกับมรดกที่เป็นเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ
แน่ล่ะ ไม่รู้เช่นกันว่าการที่คนอย่างฉินมั่วหรือเซียวจิ่งยอมทิ้งมรดก
ตระกูลเพื่อสิ่งที่ตัวเองรัก น่าจะต้องชอบวงการนี้มาก ทว่าเพื่อใคร
บางคน พวกเขากลับยอมทิ้งความฝัน ยอมเอาตัวเองมาเดิมพันกับ
ความรัก ยิ่งไปว่านั้นฉินมั่วรู้ดีว่าเซียวจิ่งคิดจะทำอะไร ตอนที่แยก
จากกันก็บอกแล้วว่า ความศรัทธากับความรักไม่ใช่เรื่องเดียวกัน
การศรัทธาใครสักคนจะทำให้เราไม่เห็นถึงข้อบกพร่องของเขา
แต่ถ้าในอนาคตใช้ชีวิตร่วมกันได้ไม่ยาวนาน จะทำอย่างไร
และลั่วลั่วศรัทธาในตัวเซียวจิ่งมากเกินไป…
ในตำบลเล็ก ๆ แห่งนั้น มักจะได้ยินเสียงทำอาหารในช่วงเที่ยง ที่
บ้านขาดผักบางอย่าง คุณแม่ลั่วสั่งให้เธอออกไปซื้อมา การให้เซียว
จิ่งอยู่คนเดียวก็จะเป็นการทอดทิ้งแขกจนเกินไป ทั้งสองจึงต้องไป
ด้วยกัน
เมื่อคนที่ตลาดเห็น ต่างก็จ้องมองชายหนุ่ม
ลั่วลั่วหันมามอง “หัวหน้าจะรอตรงนี้ไหม ข้างในสกปรกนะ มีพวก
ไก่เป็ดอะไรแบบนี้”
“ไม่ล่ะ” เซียวจิ่งเดินตามหลังเธอไป
แรกเริ่มลั่วลั่วก็ไม่รู้สึกอะไร ต่อมาเขาเป็นคนถือข้าวของทั้งหมด
ตัวเองมีหน้าที่เลือกก็พอ ก็รู้สึกว่าสนิทสนมกันเกินไปหน่อย
ที่สำคัญก็คือเขาเล่นมาอยู่นานแบบนี้ ทางทีมเซียนหนานน่าจะยุ่ง
วุ่นวาย ทางคลับคงไม่ยอมให้เขามานานแบบนี้แน่
เมื่อหันกลับไปก็เห็นนิ้วขาวนวลของเขาที่ถือถุงพลาสติกสามถุง
บุคลิกผู้มีความรู้กระจายทั่วร่าง เขาไม่เหมาะสมกับที่นี่เอาเสียเลย
เธอรู้ว่าเขาเรียนมาทางด้านนั้น ย่อมต้องบ้าความสะอาด ไม่อย่างนั้น
คงไม่ล้างมือวันละหลาย ๆ รอบ
ทว่าคนที่รังเกียจความสกปรกเป็นที่สุด กลับเดินตามเธอผ่านแผงขาย
พวกสัตว์ปีกโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย แค่หน้าขาวซีดต่างจากเวลา
ปกติเท่านั้น ซึ่งอาจมาจากอาการหวัด
เซียวจิ่งอมยาอยู่ จึงยิ่งพูดน้อยเข้าไปใหญ่ ทว่าแนวคางภายใต้แสงแดด
ที่สาดเข้ามาดูสะอาดเกลี้ยงเกลามาก
มีผู้ชายประเภทหนึ่งที่มักจะทำให้เราหวั่นไหว
เพราะเขามีกลิ่นอายของความเยาว์วัยเสมอ ไม่มีวันมอดไหม้ไม่ว่าจะ
ผ่านไปนานเท่าไร
แม้เขาจะหิ้วถุงพลาสติกอยู่แบบนี้ แต่เวลาอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เขา
เป็นอย่างไร ใครต่อใครก็น่าจะเดาออก
คนคนนี้ไม่ควรจะอยู่ที่นี่
“หัวหน้าจะกลับไปเมื่อไร?”
เซียวจิ่งหันไปมอง ตอบเสียงแหบเล็กน้อยว่า “ไม่กลับ”
“หือ?” ลั่วลั่วคิดว่าตัวเองได้ยินผิด
ชายหนุ่มยังคงทำหน้าไร้อารมณ์ “จะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอ”
ตอนที่ 2067
เทพเซียวหึง
ลั่วลั่วถึงกับมือสะดุดกึก
หากเธอเป็นคนถือถุงเอง ป่ านนี้คงหล่นลงพื้นไปแล้วแน่
หัวใจเหมือนถูกบีบแน่นเล็กน้อย เธอเดินไปไม่กี่ก้าวก็หยุดอีกครั้ง
“หัวหน้าอย่าทำแบบนี้เลย”
“ทำแบบไหน?” เซียวจิ่งหันมามอง
ลั่วลั่วสูดหายใจลึก “ฉันไม่คิดจะกลับไปจริง ๆ ไม่ใช่ว่างอน ฉัน…”
“เหนื่อยแล้ว” เขาต่อท้ายให้ ลั่วลั่วจึงส่งเสียงในลำคอเป็นการยอมรับ
เซียวจิ่งยืนนิ่งที่เดิม อยากลูบศีรษะเธอเหมือนเมื่อก่อน
ตอนนั้นเขาคิดว่าเพราะเธอเป็นลูกทีมเขา ถึงได้ดูแลเป็นพิเศษ
เขาเพิ่งเข้าใจในตอนนี้ เพียงเพราะคนคนนั้นเป็นลั่วลั่วต่างหาก เขา
ถึงได้อยากดูแล
ตอนที่เล่นเกม พวกเขาได้นอนค่อนข้างน้อย บางครั้งหลังจากเล่น
เสร็จเกมหนึ่ง หันหน้ามาก็เห็นเธอนอนซบคีย์บอร์ดเสียแล้ว จากนั้น
เขาจะถอดเสื้อตัวนอกมาคลุมให้เธอแล้วชวนซานพั่งไปสูบบุหรี่
เขายังจำได้ดี ตอนนั้นจ้าวซานพั่งพูดว่า ‘หัวหน้า ลั่วลั่วทุ่มเทขนาดนี้
ยังมีคนด่า หัวหน้าว่าทำไมพวกเรายังอยู่ในวงการนี้ต่อ ลั่วลั่วบอกว่า
เพื่อเงิน แต่ถ้าทำเพื่อเงินจริง ๆ ก็ต้องไม่เป็นแบบนี้สิ’
เขาไม่ได้ตอบ เพราะไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร ขอแค่คนที่ชอบเธอ
เข้าใจก็พอแล้ว
แต่วงการนี้ไม่มีการชอบตลอดกาล ต่อให้ชอบก็ไม่เห็นว่าจะเข้าใจ
จริง
ต่อให้เป็นเขาก็เถอะ ผ่านมาหลายปีขนาดนี้ถึงจะรู้ว่าเธอเหนื่อยมาก
กระทั่งยอมทิ้งในสิ่งที่ตัวเองรักมากที่สุด
นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวจิ่งเจ็บปวดหัวใจ ไม่ใช่เพราะเธอที่กำลังวางมือ
จากเขา แต่เขาก็เคยถามตัวเองว่า หลายปีที่ผ่านมาเขาทำอะไรอยู่
เล่นเกม คว้าแชมป์ ในสายตาเขา นอกจากสิ่งเหล่านั้นก็ไม่มีอะไรอีก
จนถึงตอนท้ายที่สุด เขายังรักษาเธอผู้ซึ่งนำเกียรติยศสู่ทีมเซียงหนาน
ไว้ไม่ได้
มือที่ทิ้งไว้ข้างตัวของเซียวจิ่งกำแน่น เสียงที่พูดต่อยังเรียบเฉย
เหมือนเดิม “เหนื่อยก็พัก แค่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ ไม่ใช่เพราะจะทำ
นั่นนี่ให้เธอกลับไป แค่อยากอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น”
ลั่วลั่วตะลึง หัวใจเต้นแรง อยากถามว่า แล้วทีมเซียงหนานจะทำ
ยังไง นักเวทคนใหม่เพิ่งจะมาไม่ใช่เหรอ การเข้ากันได้ของทีมล่ะ?
ทว่าเธอยังไม่ได้ออกปาก ก็พลันได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังจาก
ด้านหลัง “ลั่วลั่ว บังเอิญจัง”
เซียวจิ่งหันไปดูตามลั่วลั่ว จึงได้เห็นคนที่จับข้อมือเธอไว้ในวันนั้น
แววตาเขาหนักอึ้งอย่างอดไม่ได้
ลั่วลั่วก็รู้สึกว่าบังเอิญ “นายมาซื้อกับข้าวเหมือนกันเหรอ?”
“เปล่า” ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหา ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเพิ่มก็มีคน
ทางโน้นเรียกเขาไว้ ผู้ชายคนนั้นตอบรับ ก่อนจะหันกลับมา ใบหน้า
หล่อเหลาถูกแสงอาทิตย์ฉาบไว้ “อย่าลืมวันพรุ่งนี้ล่ะ…”
ลั่วลั่วส่งเสียงตอบรับ ทั้งยังยิ้มให้
คุณลุงขายผักเห็นชายที่ถูกเรียกชื่อเดินจากไปก็พูดขึ้นว่า “เด็กคนนี้
ไปได้ดีที่ต่างเมือง กลับมาบ้านทีไร ต้องซื้อข้าวของการเรียนกลับมา
ให้เด็ก ๆ เป็นกองทุกครั้งเหมือนลั่วลั่วเลย คิดถึงบ้านเกิดเสมอ เธอ
สองคนเป็นเหมือนเทวดานางฟ้าของตำบลเราเลยนะเนี่ย”
ลั่วลั่วไม่ได้พูดอะไร ถูกชมจนเขินอาย สินค้าในตำบลเล็ก ๆ แบบนี้
ราคาถูกมาก ของที่เธอซื้อให้ทางโรงเรียนก็ราคาไม่เท่าไร
ภาพดังกล่าวในสายตาของเซียวจิ่งกลับมีความหมายต่างกัน เพราะ
เขาเข้าใจเธอมาก
คนเป็นทหารย่อมมีจิตใจเมตตา ไม่ลืมกำพืดเดิม ทำได้หลายอย่าง
แถมแต่ละอย่างล้วนเป็นสิ่งที่เธอชอบด้วย
เซียวจิ่งกำมือแน่นจนเป็นรอยแดง ราวกับทำแบบนี้ถึงจะข่มความ
เจ็บปวดที่ส่งมาจากหัวใจไว้ได้