Black Tech Internet Cafe System - ตอนที่ 476 : ตายใจ

ตอนที่ 476 : ตายใจ

ในฐานะผู้เดินทางผ่านห้วงอวกาศและเวลา ฟางฉีถือว่ามันเป็นทรงกลมตามความเข้าใจของเขา ผู้คนที่เกิดและเติบโตในโลกนี้ล้วนคิดว่าฟางนั้นมีความคิดที่ผิดและพวกเขาเลือกที่จะปฏิเสธคําแนะนําของเขาโดยสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตามฟางฉีเริ่มมองว่ามันไร้ความหมายที่จะโต้เถียงกับพวกเขา ท้ายที่สุดตัวเขานั้นรู้ดีที่สุดเพราะเขาเดินทางผ่านอวกาศและช่วงเวลามายังที่นี่ดังนั้นเขาเองไม่ได้แปลกใจกับสิ่งนี้

แน่นอนว่าฟางฉีคิดว่าดวงอาทิตย์, ดวงจันทร์และดวงดาวที่อยู่ไกลออกไปไม่ใช่ของปลอมแม้จะจับต้องไม่ได้ก็ตาม

แม้จะงงกับเรื่องเหล่านี้ แต่มันไม่ได้ทําให้ผู้เล่นนั้นหมดสนุก พวกเขากลับรู้สึกเมามันกับการเล่นเกมอย่างมากโดยเฉพาะโหมดเนื้อเรื่อง พวกเขาได้เห็นสิ่งแปลกใหม่ที่ไม่เคยเห็นแถมยังได้สัมผัสการลอยตัวอยู่ในห้วงอากาศอันเบาบางได้ชื่นชมจักรวาลที่ไม่มีสิ้นสุดระหว่างที่มีฉากเล่าเรื่อง

[ดูเผ่าเซิร์ก พวกนี้ช่างแข็งแรง] หนิงไป่โพสต์ภาพของเผ่าเซิร์กที่กําลังไล่ตามอยู่ในอวกาศ [พวกมันบินได้ด้วยหรอ?]

[ปีกไง –]

[บ้าหรอ! พวกมันตัวใหญ่ไร้ปีกทําไมถึงบินได้??]

ฟางฉีตอบ [พวกมันบินได้ด้วยการลอยตัว]

พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวแปลกใหม่ในกลุ่มแชทตั้งแต่เช้ายันค่ํา เรื่องที่มักจะพูดคุยอยู่บ่อยครั้งก็เช่น ทําไมในจักรวาลถึงได้มีดตลอดเวลา ทําไมระหว่างวันไม่เห็นมีผู้คนสัญจร

ขณะเดียวกันกลุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านสิ่งประดิษฐ์ได้เริ่มวิจัยโปรเจคใหม่ของพวกเขา

[นั่น! ทรงพลังมั้ย?] กลุ่มแชทปรมาจารย์คุยกัน ถังหยูโพสต์ภาพก้อนเมฆรูปเห็ด [ในที่สุดข้าก็จัดการได้หลังจากถูกบอทฆ่าไปหลายรอบ]

[พลังที่เราเห็นมันไม่ธรรมดา]

[มันคืออะไร? จัดเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณรูปแบบใหม่มั้ย?] ผู้เชี่ยวชาญด้านสิ่งประดิษฐ์ถามด้วยความประหลาดใจ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน

หลี่เฮารันกล่าว [ใครสามารถอธิบายทฤษฎีนี้ได้บ้าง? แล้วต้องใช้ดินปืนชนิดใดถึงจะเข้ากันได้]

ตวนยื่อเสริม [ดูเหมือนว่าปืนในนี้จะมีพลังทําลายล้างมากกว่าการระเบิดของเตาหลอมของข้า ตอนที่ข้าพยายามสร้างกระจกสวรรค์เสียอีก]

เป็นที่ทราบกันดีว่าดินปืนชุดแรกถือเป็นผลพลอยได้ของกลุ่มที่พยายามสร้างยาอายุวัฒนะ ยังมีสิ่งที่คล้ายคลึงกันอีกมากมายในโลกนี้ แต่โดยส่วนใหญ่คนมักมองว่ามันคือความล้มเหลวจากกระบวนการสร้างยาอายุวัฒนะ

หลันโมแทรกขึ้น [ข้าคิดมานานแล้วนะ แต่ก็ยังหาวิธีสร้างก้อนเมฆเห็ดอย่างนั้นไม่ได้ เพื่อนข้าก็ยังเข้าไม่ถึงโครงสร้าง]

จุนหยางชีก็แสดงความเห็น [ข้าคิดว่าปืนไรเฟิลเก่าน่าสนใจกว่า มันใช้คาถาจิตวิญญาณสายฟ้าร่วมด้วยใช่มั้ย?]

ตวนบูยี่ตอบกลับ [มันต้องการแหล่งพลังงาน – ]

จุนหยางชีโพสต์พิมพ์เขียวคร่าวๆ เขาวาดและออกแบบหน้าไม้ขนาดใหญ่และพิมพ์ประโยคคล้ายว่าโกรธจัดว่า [คิดไม่ได้หรอ? ขนาดคนธรรมดายังทําได้]

[ข้าตั้งใจสร้างมันให้เป็นอาวุธชั้นสูงอย่างหน้าไม้สังหาร หน้าไม้นี้มีโครงสร้างค่อนข้างเรียบง่าย แต่เราสามารถเพิ่มลูกเล่นอื่นลงไปได้]

ในความเป็นจริงอาจารย์เป่าปิงเป็นบุคคลหนึ่งที่มีความเชี่ยวชาญด้านสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณ เธอมีประสบการณ์ไม่น้อย เธอด้ยินการพูดถึงหัวข้อนี้แว่วๆ [สำนักสวรรค์ของเรามีคาถาจิตวิญญาณที่สามารถเปลี่ยนเป็นสายฟ้า ลองดูกันมั้ย?]

[เป็นความคิดที่ดี] ถังหยูปรบมือ เขาเองก็คิดไม่ออกว่าจะค้นคว้าหาข้อมูลยังไงเริ่มจากตรงไหน [ข้าคิดว่าเราสวามารถสร้างหน้าไม้ง่ายๆ แบบเขาแนบคาถาจิตวิญญาณ … อืม]

[ดี! ดี!]

[สิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณนี้ต้องออกมายอดมาก]

[ข้าคิดว่าเราสามารถสร้างมันให้มีพลังมากกว่าในเกม]

[เราสามารถสลักรอยจิตวิญญาณได้]

หลี่เฮารัน [ถือเป็นความคิดที่ดี!]

[อืม… ] ผู้ใช้ไอดีกงชูเกาโพสต์ภาพ [พวกเจ้าคิดว่าเราจะสามารถสร้างยานอวกาศเช่นนี้ได้มั้ย?]

[เอ่อ …. ตามสบายเลยศิษย์พี่ = =”]

[ขอแสดงความยินดีกับท่าน]

[ข้าหวังว่าจะได้เห็นมันก่อนสิ้นลม]

[ถ้าท่านประสบความสําเร็จ ท่านจะต้องโด่งดังเพราะชื่อของท่านจะถูกบันทึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์]

[เป็นเวลาหมื่นปี]

“….”

สําหรับปรมาจารย์ด้านสิ่งประดิษฐ์ การเล่นเกมไม่ใช่ให้เพียงความสนุกอย่างเดียว แต่พวกเขาเลือกที่จะใช้มันเพื่อค้นหาความรู้ใหม่ๆ ด้วย สิ่งประดิษฐ์ประหลาดทุกชนิดถูกนํามาพูดถึงแลกเปลี่ยนความคิดกันอย่างสนุกสนาน

แน่นอนว่าบางคนก็ไม่ได้สนใจนัก พวกเขามาเพื่อเล่นเกมเท่านั้นเช่น

เจียงเสี่ยวหยูที่กําลังหมกมุ่นกับการเล่นรถและกรีดร้องด้วยความตื่นเต้น เธอเสียงดังจนฟางฉีต้องปิดการสื่อสารภายนอกของเธอ

ซูเทียนจิทําการควบคุมราชินีใบมีดได้ด้วยทักษะการยิงที่ยอดเยี่ยมของเธอ เธอโพสต์ภาพลงในกลุ่ม [การต่อสู้ครั้งนี้ยาก แต่ข้าสามารถผ่านมันไปได้ ฮ่าๆๆ]

[นี่คือการต่อสู้อะไร?]

ซูเทียนจิตอบ [ข้าได้รับคําสั่งให้จัดการกับกองทัพของโพรทอสทั้งหมด]

มันเป็นชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ เธอผ่านมันมาด้วยมือของเธอเอง

[สุดยอดมากศิษย์พี่ซู] เจียงเสี่ยวหยูเชยชม

[เจ๋ง! ข้ายังไปไม่ถึงเลย]

[งดงาม!]

ซูเทียนจิตอบกลับ [ในที่สุดก็จบซักที ข้าจะได้พักหลังซะหน่อย!]

ในสงครามระหว่างสามเผ่านั้น การต่อสู้แต่ละครั้งถือเป็นตํานานกว่าเกมอื่นๆ เพราะมันเป็นการวางแผนของผู้เล่นแต่ละคนที่ต่างกันไป การจบเกมในแต่ละรอบนั้นจะไม่เหมือนกันแน่นอน

มนุษย์ตัวเล็กเท่ามดยืนอยู่กลางซากปรักหักพังขนาดใหญ่ เขามองขึ้นไปบนยานอวกาศที่บดบังท้องฟ้า กลุ่มเซิร์กที่บินว่อน ท่ามกลางฝุ่นควันทุกชีวิตล้วนอุทิศตนในการต่อสู้ แม้ในมุมของผู้ฝึกฝนเอง พวกเขายังรู้สึกเบิกบานใจเมื่อได้สัมผัสกับประสบการณ์เช่นนี้

[หืม? เจ้าของทําไมการสื่อสานของข้านั้นถูกตัด? มันเตือนว่าข้าสามารถล่าถอยได้]

[การต่อสู้ยังไม่จบ?]

[เกมแล้ว ท่านถูกหักหลัง]

[อะไรนะ!?] ซูเทียนจิตายใจ เธอสวมวิญญาณสําหรับการต่อสู้ ฝูงเซิร์กจํานวนมากกําลังพุ่งมาทางเธอ ไร้ทางออกหรือกําลังเสริม เธอถูกล้อมรอบ ซูเทียนจิสิ้นหวังจากความตายใจของเธอ

“บ้าเอ้ย!” เธอสบถ