Blood Warlock: Succubus Partner in the Apocalypse วอร์ล็อคแห่งเลือด - ตอนที่ 61

ตอนที่ 61: ถึงระดับ 25 การเลือกข้อกําหนดของงานและการวิวัฒนาการ! (ส่วนที่ 1)

ไป่เซหมินรู้ดีว่าการกลับบ้านเพื่อพบกับครอบครัวของเขาคงเป็นความท้าทายอย่างแท้จริง ถ้าบริเวณมหาวิทยาลัยมีอันตรายอยู่แล้ว แล้วบนท้องถนนจะอันตรายขนาดไหน? เราต้องคิดอยู่ครู่หนึ่งเพื่อสรุปว่าโลกภายนอกที่สัตว์วิ่งอาละวาดและซอมบี้ที่รวมตัวกันเป็นจํานวนมากจะอันตรายกว่ามาก

อย่างไรก็ตาม เขายังคงต้องเดินทางโดยไม่คํานึงถึงผลที่จะตามมาและโดยไม่คํานึงถึงความยากลําบาก

ตอนนี้เขามีความแข็งแกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตระดับ 1 และไม่ได้ไร้ความหมายอีกต่อไปเหมือนตอนที่เขาต่อสู้กับด้วงไฟอันดับ 1 ไป่เซหมินวางแผนที่จะออกจากมหาวิทยาลัยโดยเร็วที่สุด

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ซ่างกวน ปิงเสว่สามารถหากุญแจรถโรงเรียนได้แล้ว ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น และเขายินดีที่จะรออีก 2-3 วัน

“ฉันเข้าใจ” ไป่เซหมินพยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่มีอะไรขัดกับสิ่งที่เธอพูด “อย่างไรก็ตาม เธอควรจํากฎที่เรากําหนดให้กับกลุ่มของเราให้ดี มิฉะนั้น เธอจะต้องนําส่วนหนึ่งของการปันส่วนอาหารต่างๆของเธอออกไปให้”

โดยไม่รอคําตอบ ไป่เซหมินหันกลับมาและเดินไปที่ทางออกของอาคารเพื่อเข้าร่วมกับผู้รอดชีวิตที่เหลือ

“เขาเพิกเฉยต่อฉันโดยสิ้นเชิง” เฉินเหอเขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ขณะที่เขามองดูแผ่นหลังของไป่เซหมิน ที่หายไปตรงปลายทางเดิน “ไม่ว่าจะดีหรือแย่ ฉันก็เป็นหนึ่งในนักสู้หลัก ไม่สิ ทําไมนายถึงพูดแบบนั้นกับบึงเสาล่ะ?”

เกาหมิน, ลีน่า และ ฟ่านอู๋ มองเขาอย่างแปลกใจ

“ไม่ชัดเจนไปหน่อยหรอกเหรอ?” อู๋ยี่จินหัวเราะเบา ๆ และในขณะที่มองไปที่ทางเดินที่ว่างเปล่าตอนนี้ก็พูดช้า ๆ ว่า “เป็นเพราะเขารู้ว่าถ้าปิงเสว่ตกลงอะไรบางอย่างนายก็จะทําเช่นกัน ง่ายใช่มั้ย”

แค่ก! แค่ก!

เฉินเหอ หน้าแดงเล็กน้อยและมองไปที่ อู๋ยี่จีนด้วยรอยยิ้มที่ขมขึ้นราวกับบอกเธอว่าทําไมเธอถึงพูดแบบนี้

“หยุดเล่นแล้วไปจากที่นี่กันเถอะ”

ซ่างกวน ปิงเสว่ ถอนหายใจด้วยความรู้สึกเหนื่อยก่อนจะเดินไปที่ทางออกเช่นกัน เธอต้องการการพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มจริงๆ ไม่อย่างนั้นเธออาจจะล้มป่วยจากความอ่อนล้าทางจิตใจ

กลุ่มผู้รอดชีวิตที่ได้รับการช่วยเหลือจากการปกครองแบบเผด็จการของเฉียวหลง เช่นเดียวกับนักเรียนหญิงที่ได้รับการช่วยเหลือจากหอพักหญิงในไม่ช้าก็เริ่มเคลื่อนไหวภายใต้การนําของไป่เซหมิน, ซ่างกวน, ปิงเสว่, เฉินเหอ, เหลียงเผิง, ฟู่เซี่ยเฟิง, ไคจินยี่ และ ซ่งเต๋อ แต่สําหรับคังหลาน เพราะเธอมีเพียงทักษะการรักษา ในเวลานี้เธอไม่สามารถทําอะไรได้มากในการต่อสู้ ดังนั้นไป่เซหมินจึงเก็บเธอไว้เคียงข้างเขา

เนื่องจากมีคนเพียงไม่กี่คนที่จะปกป้องคนจํานวนมาก คนในกลุ่มจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ขณะที่ เฉินเหอ และ ฟู่เชี่ยเฟิงเดินหน้าเพื่อกําจัดซอมบี้ที่บุกรุกที่อาจแอบเข้ามา แม้ว่าพวกเขาจะเคลียร์พื้นที่แล้วก็ตาม มีความเป็นไปได้ที่จะมีผู้ติดเชื้อรายใหม่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง

ก่อนย้ายไปยังโรงยิม กลุ่มผู้รอดชีวิตกว่า 300 คนหยุดอยู่ที่ร้านอาหารเดิมและกวาดล้างทุกอย่างให้หมด ขณะนี้มีผู้คนเดินทางมากกว่า 300 คน จึงเป็นเรื่องปกติที่จะฉวยโอกาสรวบรวมอาหารให้ได้มากที่สุด แม้แต่อาหารที่เน่าเสียง่ายก็ถูกนําและบรรทุกไปโดยผู้รอดชีวิต เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของจํานวนประชากร อาหารที่หมดอายุเร็วกว่าที่เหลืออาจอยู่ได้อย่างน้อย 2 หรือ 3 วัน แม้จะไม่มีเงื่อนไขการดูแลที่เหมาะสมก็ตาม

เหลียงเผิง และ ซ่งเต๋อ ยังถือตู้แช่แข็งขนาดใหญ่ 2 ตู้ไว้บนบ่าเพื่อเก็บอาหารได้มากขึ้นและ เพื่อให้ใช้งานได้นานขึ้น ด้วยเหตุนี้ความเร็วที่ช้าอยู่แล้วของกลุ่มจึงลดลงอีก เนื่องจากซ่งเต๋อจําเป็นต้องพักเป็นเวลา 20 นาที หลังจากที่ทักษะการบูสต์พลังของเขามันจึงต้องมีเวลาพักเพื่อเข้าสู่ ช่วงคูลดาวน์ หลังจากที่ไม่มีทักษะนี้ ความแข็งแกร่งของซ่งเต๋อก็ไม่เพียงพอ แม้แต่เหลียงเผิงยังต้องหยุดพักผ่อนเป็นครั้งคราว และนักเรียนชายคนอื่นๆ ก็ต้องช่วยกันยกตู้แช่แข็งอย่างช้าๆ โดยแบ่งเป็นกลุ่มละ 4 หรือ 5 คน

เมื่อพวกเขามาถึงโรงยิมอีกครั้ง มีงานต้องทําอีกมาก แม้ว่าพระอาทิตย์จะใกล้จะลับขอบฟ้า แล้วก็มีการจัดประชุมเพื่อหารือเรื่องสําคัญต่างๆ

“เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว” ไป่เซหมินขมวดคิ้วและมองดูผู้คนที่อยู่ข้างหน้าเขาขณะที่เขาพิงกําแพง

“นายหมายถึงอะไร?” เจียเจาถามด้วยความสับสนในน้ําเสียงของเธอ

“เขาหมายความว่าเราต้องย้ายจากที่นี่” อู๋ยี่จินแทรกแซง แม้ว่าในทางเทคนิคแล้วเธอจะไม่มีอํานาจใดๆ แต่เธอก็ฉลาดและ ซ่างกวน ปิงเสว่ สนับสนุนเธอเพื่อไม่ให้ใครพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

ไป่เซหมินไม่ได้มองเธอและพยักหน้าขณะที่มองออกไป

“ใช่ค่ะ ตอนนี้เรามีคนที่นี่มากกว่า 500 คนแล้ว แต่เราไม่มีเตียงให้นอนเลย และมีแต่สาวๆ เท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ หลังจากที่เราทําความสะอาดหอพักหญิงแล้ว แต่เราผู้ชายไม่มี”

“มันไม่ใช่แค่นั้น” เฉินเหอ กล่าวเสริมว่า: “แสงสว่างในสถานที่มีการกระจายไม่ดีและบรรยากาศโดยรวมก็มืดมน ฉันเกรงว่าถ้าเราอยู่ที่นี่นานเกินไป คนอื่น ๆ จะเริ่มปวยทางจิตเนื่องจากความเครียดที่สะสมมาทั้งหมด”

คนกลุ่มเล็ก ๆ เงียบ ๆ จนกระทั่งเสียงของซ่างกวน ปิงเสว่ดังขึ้น

” ตัดสินใจได้แล้ว” เธอมองไปที่ไป่เซหมินและพูดด้วยน้ําเสียงหนักแน่นว่า “อีก 2 วัน เราจะเริ่มเคลื่อนตัวไปทางใต้อย่างช้าๆ ในระหว่างนี้ เราจะเคลียร์อาคารรอบๆ และย้ายที่นอนบางส่วนจากหอพักหญิงและชายเพื่อให้นอนหลับได้ ”

ไม่มีใครคัดค้านแนวคิดนี้และทุกคนพยักหน้าแสดงความยินยอมในเรื่องนี้ ไป่เซหมินก็พยักหน้าเช่นกัน เนื่องจากการเคลื่อนไหวนี้สอดคล้องกับสิ่งที่เขาวางแผนจะทํา ดังนั้นมันจึงเป็นมากกว่าที่เขาคาดไว้

หลังจากวางแผนบางอย่างแล้ว การประชุมเล็กจบลงและทุกคนก็จากไป โดยปล่อยให้ไป่เซหมินอยู่คนเดียวในห้องที่มีแสงสลัว

ก็…. ไม่ได้อยู่คนเดียว

“ลิลิธ มาดูนี่สิ”

น้ําเสียงของเขาแผ่วเบาแต่ตื่นเต้นราวกับเด็กเล็กๆ และการแสดงออกที่เฉยเมยและไม่แยแสของเขานั้นไม่มีให้เห็น เขานั่งบนโต๊ะข้างหน้าต่างในขณะที่เขาโบกมือให้หญิงสาวสวยที่คอยสังเกตสถานการณ์อย่างเงียบๆ อยู่ตลอดเวลา

เธอเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่จริงใจเพราะเป็นเรื่องใหม่สําหรับเธอที่ได้เห็นเขาแสดงท่าที่ตื่นเต้น และนั่งลงข้างๆ เขานํากลิ่นหอมของดอกกุหลาบมาคู่กับผมสีดําสนิทของเธอ

“ขอฉันดูหน่อยเถอะนะสุดหล่อ” เธอหัวเราะและยื่นมือออกไปให้เขาเพื่อส่งสัญญาณให้เขารับมัน

เขาเอื้อมมือขวาออกไปและจับมือของลิลิธของเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสผิวของเธอโดยตรงด้วยเจตจํานงของเขาเอง เนื่องจาก 2 ครั้งก่อนหน้านี้ที่ได้สัมผัสเธอนั้นมันอยู่เหนืออํานาจการตัดสินใจของเขา เมื่อเขาหมดสติไปและวันนี้เธอก็กระโดดขึ้นไปบนเขา

ตอนนี้ไป่เซหมินรู้สึกบึงกับความนุ่มของผิวของเธอ แม้แต่ผ้าไหมที่ดีที่สุดและมีราคาแพงที่สุดในโลกก็ไม่สามารถเทียบได้กับเนื้อผ้าที่ไร้ที่ติในมือของเธอ

อย่างไรก็ตาม ไป่เซหมินไม่ได้สนใจเรื่องนั้นมากนักและหลับตาลงในขณะที่เขาจดจ่ออยู่กับบันทึกของตัวเองที่ได้มาจนถึงตอนนี้

พลังวิญญาณดูดซับจากซอมบี้ทุกตัว จากสุนัขกลายพันธุ์ทุกตัว จากแมวกลายพันธุ์ตัวหนึ่งที่ เขาฆ่าจากด้วงเพลิง บันทึกพลังวิญญาณทั้งหมดที่เขาได้รับนั้นแวบเข้ามาในสายตาของเขาจนในที่สุดเขาก็ไปถึงเป้าหมายและหยุดลง