Blood Warlock: Succubus Partner in the Apocalypse วอร์ล็อคแห่งเลือด - ตอนที่ 68

ตอนที่ 68: ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือราชา (ตอนที่ 2 -สุดท้าย)

บางคนก้มศีรษะลงและคนอื่น ๆ เริ่มกระซิบกัน หลังจากได้ยินคําพูดของเป้ยเฟง ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าคําพูดที่เขาเพิ่งพูดนั้นเป็นความจริงในระดับหนึ่ง ท้ายที่สุดแล้ว ใครบ้างที่เต็มใจเสี่ยงชีวิตจริง ๆ เว้นแต่จําเป็นอย่างยิ่งที่จะทําเช่นนั้นหรือ? อันที่จริง นักเรียนส่วนใหญ่ที่เสียชีวิตจนถึง ตอนนี้เสียชีวิตเพราะพวกเขาไม่กล้าต่อสู้แม้ว่าซอมบี้จะไล่ต้อนพวกเขาจนจนมุมและปล่อยให้พวกเขาไม่มีทางออก

แม้แต่ในหมู่คนที่ตกลงที่จะออกไปทํางานด้านการขนส่ง แต่ก็มีบางคนที่ทําเพื่อจะได้กินอิ่มเท่านั้นและไม่ได้ด้วยเหตุผลพิเศษอื่นใด หากพวกเขาต้องเลือก พวกเขาจะชอบอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุด

“นั่นคือทั้งหมดที่นายต้องการจะพูดงั้นเหรอ?” ซ่างกวน ปิงเสว่พยักหน้าช้าๆ หลังจากเป้ยเฟงพูดจบและมองมาที่เขาด้วยท่าทางที่ไม่แยแสเหมือนกัน ซึ่งทําให้ยากต่อการรู้ว่าเธอคิดอย่างไร

“ถูกต้อง” เป้ยเฟงพยักหน้า ตอนนี้รู้สึกมั่นใจมากขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีใครปฏิเสธคําพูดก่อนหน้าของเขา “เราอยากได้รับการปฏิบัติเหมือนคนอื่นๆ เหมือนกัน เพราะถ้าไม่มีใครอยากทํางาน เราก็ไม่ถูกบังคับใช้ไหมหรือยังไง เราจะถูกปล่อยให้อดตายงั้นเหรอ?”

ซ่างกวน ปิงเสว่ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบและมองเป้ยเฟงราวกับว่าเขาเป็นใบ้: “ฉันไม่คิดว่าจะมีใครหิวโหย ในอดีตผู้คนทํางานและได้รับเงินเดือนขึ้นอยู่กับความพยายามของพวกเขาและ ตอนนี้สังคมก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายผู้คนยังคงต้องร่วมมือกันเพื่อให้สิ่งต่าง ๆ ดําเนินไปในทางใดทางหนึ่ง เนื่องจากเงินนั้นมีค่าเพียงเล็กน้อย ในสถานการณ์ปัจจุบันของเรา อาหารจึงเป็นสกุลเงินที่ดีที่สุด นายต้องการที่จะกินสิ่งที่ดีกว่านี้ ดังนั้นนายก็ต้องทํางานและหารายได้”

เมื่อพูดอย่างนั้น ซ่างกวน ปิงเสวก็หันกลับมาและกําลังจะจากไป แต่ทันใดนั้นก็หยุดและมองเป้ยเฟงอย่างเย็นชา

“อีกสิ่งหนึ่ง หากพวกนายกล้าพูดจาไม่ดีลับหลังพวกเราที่รักษาผิวพรรณให้อ่อนเยาว์ของพวกนายไว้ได้อย่างดีแล้วล่ะก็ เตรียมตัวรับผลที่จะตามมาได้เลย”

เฉินเหอมองไปยังทุกคนที่อยู่ตรงนั้นและกล่าวเสริมว่า “หากพวกคุณคนใดไม่เห็นด้ว ยกับกฎของเรา คุณก็ออกไปได้ ไม่มีใครรั้งคุณไว้! ผมแน่ใจว่าคุณจะกลับมาขอความเมตตาอีกครั้ง เมื่อคุณพบกับซอมบี้ที่ข้างนอกนั่น”

หลังจากพูดอย่างนั้น เฉินเหอก็หันหลังกลับและเดินตามซ่างกวน ปิงเสว่ ก่อนที่จะมองไปที่ไป่เซหมิน ซึ่งยังคงรับประทานอาหารเย็นของเขาต่อไปโดยไม่สนใจความคิดเห็นของผู้อื่น

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เฉินเหอจะไม่พูดคํานั้น แต่เขาค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับโลกใหม่นี้ และถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขารู้ว่ามันจําเป็น ถ้าเขาต้องการให้กลุ่มนี้มีระเบียบบางอย่าง มิฉะนั้น ถ้าทุกคนทําในสิ่งที่พวกเขาต้องการ ทุกอย่างจะกลายเป็นหายนะก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว

ใบหน้าของเป้ยเฟงซีด เมื่อเขาตระหนักว่าคําพูดของเขาไม่มีน้ําหนักในสถานการณ์นี้ แม้ว่าผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ จะเห็นด้วยกับเขา แล้วยังไงล่ะ? ไม่มีใครเต็มใจที่จะสนับสนุนเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากพวกเขาต้องการนักสู้หลักเพื่อความอยู่รอด

“ตอนนี้นายเข้าใจไหม รู้จักที่ของนายซะ!” เซียวหรงมองเขาราวกับตัวตลก ก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินออกไปจากสถานที่ให้ไกลที่สุด

“แม้แต่สุนัขก็ไม่กัดมือที่เลี้ยงมัน นายยังเป็นมนุษย์อยู่หรือป่าว” หลิงหมิงมองดูเขาอย่างรังเกียจ ก่อนที่จะส่งเสียงแสดงความรังเกียจและเดินตามเพื่อนของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ใกล้คนๆนั้น

เด็กสาวทั้งสองไม่เพียงแต่ทําให้เขาดูถูกเหยียดหยาม แต่คนอื่นๆ ที่กินข้าวขาวแบบเขาก็ยังมองเขาแบบเดียวกันและเดินจากไป

ก่อนที่พวกเขาจะอยู่ในกลุ่มเดียวกันที่ไม่พอใจกับกฏการกระจายอาหารแบบใหม่ แต่ตอนนี้ แม้แต่ ซ่างกวน ปิงเสว่ และ เฉินเหอ ก็ได้เข้าข้างไป่เซหมิน โดยไม่ลังเล ผู้รอดชีวิตเหล่านี้ไม่กล้าที่จะอยู่เคียงข้างเป้ยเฟงด้วยความกลัว ของการถูกตราหน้าว่าเป็นคนเนรคุณและการปฏิบัติที่พวกเขาได้รับจะยิ่งแย่ลงไปอีก

สําหรับความกลัวของเป้ยเฟง แม้แต่กลุ่มเพื่อนสนิทของเขาก็ยังมองเขาด้วยความละอาย ก่อนจะหันหลังและเดินออกไปพร้อมกับชามข้าวของพวกเขา

สถานที่นั้นเงียบลงภายใต้บรรยากาศที่แปลกประหลาดและหนักหน่วงเล็กน้อยเป็นเวลา 2-3 วินาที ก่อนที่เสียงที่ไม่เป็นทางการและไม่แยแสจะทําลายความเงียบ

“อืม เนื้อนี้แน่ใจนะว่าดี”

ทุกคนเดินตามแหล่งที่มาของเสียงและเห็นว่าไป่เซหมินวางชามไว้ด้านข้างก่อนจะ ลุกขึ้นยืนช้าๆ

เขามองไปที่เป้ยเฟงด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยและไม่พูดอะไรหันหลังกลับและเดินจากไปอย่างเงียบ

เขาจะทําอะไรได้อีก? ดําเนินเรื่องต่อไปเมื่อทุกอย่างชัดเจนแล้ว? นั่นไม่ใช่ว่ากําลังลดตัวลงสู่ระดับมดขี้ขลาดและไม่มีนัยสําคัญใช่หรือไม่? ไป่เซหมินมีสิ่งที่ต้องทําดีกว่าและการกระทําเล็กๆ น้อยๆ ของเป้ยเฟงก็ไม่เคยส่งผลกระทบต่อเขาแต่อย่างใด

ครู่ต่อมาเสียงของอูจินก้องหูของทุกคน “ฉันแค่ขอเตือนคุณ เมื่อคุณดูเหมือนจะไม่ตระ หนักถึงสถานการณ์ปัจจุบัน กฏไม่มีอยู่ที่นี่อีกต่อไป สังคมตกต่ําลงจริงๆ และแม้แต่รัฐบาลกลางของจีนก็ไม่ตอบสนอง เพราะแม้แต่ฉัน หลานสาวของนายกรัฐมนตรีก็อยู่ในสถานการณ์เหล่านี้ ฉันแนะนําคุณด้วยความเมตตาที่จะไม่กระตุ้นขีดจํากัดของความอดทนของบุคคลที่มีพละกําลังสูงสุดในหมู่พวกเรา เชื่อฉันเถอะ พวกคุณทุกคนเก่งมาก โชคดีที่สามารถมีอาหารในท้องของคุณ และคุณควรซาบซึ้งและขอบคุณสําหรับสิ่งนั้น”

หลังจากพูดคําเหล่านั้นแล้ว อู่ยี่จินก็มองไปที่เป้ยเฟงอย่างเย็นชา ก่อนที่จะเดินไปหา ซ่างกวน ปิงเสว่ และกลุ่มของเธอ

ในตอนแรก ทุกคนประหลาดใจและตกตะลึง เมื่อได้รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของอูจิน อย่างไรก็ตาม ไม่นานความประหลาดใจนั้นกลับกลายเป็นความสยดสยอง เพราะหากสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงและเธอเป็นหลานสาวของนายกรัฐมนตรีจีนจริงๆ การที่เธออยู่ที่นี่และถึงกับต้องอดอาหาร เกือบ 1 สัปดาห์เต็มๆ หมายความว่าภาครัฐมีปัญหาใหญ่จริงๆ ไม่อย่างนั้นครอบครัวของหล่อนคงกําลังตามหาเธออยู่ที่นี่แล้ว

นอกจากนี้ คําพูดของอูจิน มีความหมายอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือ ไป่เซหมิน ได้โยนคนคนหนึ่ง เข้าไปในซอมบี้มาก่อน อีกคนอาจจะไม่สร้างความแตกต่างให้กับเขา ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะเชื่อฟังและไม่ก่อปัญหาโดยไม่จําเป็น

“มนุษย์นี่น่ารังเกียจจริงๆ” ลิลิธหัวเราะคิกคักอย่างดูถูก ขณะที่เธอเขย่าเท้าอันโอชะของเธอเบาๆ

ปัจจุบันเธอนั่งอยู่บนโต๊ะหินอ่อนขนาดใหญ่ เฝ้าดูการกระทําของไป่เซหมินอย่างสงสัย

“แน่นอน แต่ไม่ใช่แค่มนุษย์… ฉันคิดว่าเผ่าพันธุ์ที่ฉลาดจะโลภพอๆ กัน”

“ไม่ใช่ทั้งหมด ฉันรู้จักเผ่าพันธุ์ต่างๆ เพื่อจุดประสงค์ทั่วไปเพียงอย่างเดียว แม้ว่าจะหายากก็ตาม”

“มนุษย์ต่างดาวบ้าไปแล้ว”

” ว่าแต่ ไป่เซหมิน นายทําอะไรอยู่”

“เธอหมายถึงสิ่งนี้?” ไป่เซหมินถอดแหวนเพลิงและสร้อยคอพายุเฮอริเคนออก วางมันไว้บนโต๊ะ และในขณะที่เขาตรวจสอบพวกเขา รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “วัตถุทั้งสองนี้ เป็นกุญแจ 2 ดอกแรกที่จะช่วยเปิดประตูแห่งวิวัฒนาการให้ฉันได้”