Complete Martial Arts Attributes – คุณสมบัติแห่งนักสู้ - บทที่ 127 มาสร้างอิฐกันเถอะ!
ในขณะนั้นเอง หวังเต็งก็มีความคิดผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขานําแร่ทุกชนิดที่เขามีออกมาจากวงแหวนมิติของเขาแล้วกองไว้บนพื้น
“ลองดูพวกสิ คุณคิดว่าคุณสามารถใช้สิ่งเหล่านี้ได้หรือไม่
“แหวนมิติ!” ลู่ซีเซิงรู้สึกตกใจมาก ชายคนนี้มาจากไหนกัน? ทําไมเขาถึงมีแหวนมิติ!
เขาไตร่ตรองถึงตัวตนของหวังเต็งขณะที่เขาก้มศีรษะและตรวจสอบแร่บนพื้น
เขาเพียงแค่เหลือบมองวัสดุและเลือกออกมาสองสามอย่างที่เขาคิดว่าเขาสามารถใช้ได้
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นแร่ทองคํา สายตาของเขาก็หยุดนิ่ง “ทองคําจรัสแสงทมิฬ!”
“ทองค่าจรัสแสงทมิฬ?” หวังเต็งตกใจ “คุณรู้จักสิ่งนี้อย่างงั้นหรอ?”
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับคนที่เข้าใจแร่นี้ที่นี่
นอกจากนี้ เมื่อดูจากสีหน้าของอีกฝ่ายแล้ว ทองค่าจรัสแสงทมิฬนี้ดูเหมือนจะเป็นสมบัติล้ําค่าที่เดียว
เป็นไปได้ไหมว่านี่เป็นแร่หายาก?
“ฉันเป็นช่างตีเหล็ก ดังนั้นการรู้จักแร่และโลหะทุกชนิดจึงเป็นทักษะที่จําเป็น” ลู่ซีเซิงกล่าว “นี่เป็นแร่โลหะที่ไม่ธรรมดาเนื่องจากความหนักของมัน ดังนั้นมันจึงเป็นวัสดุที่ยอดเยี่ยมสําหรับนักสู้ที่เน้นความแข็งแกร่ง”
“หนัก? ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ ฉันรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้หนักอะไรขนาดนั้น” หวังเต็งหยิบก้อนเหล็กขนาดเท่าลูกบาสเก็ตบอลขึ้นมาแล้วชั่งน้ําหนักในมือ เขาพบว่ามันเบา แต่มันก็ไม่หนักเช่นกัน
“ฮ่าฮ่า ลองรวมพลังของคุณเข้ากับมันสิ” ลู่ซีเซ็งกล่าว
หวังเต็ง: …
เขาใส่พลังของเขาลงในเศษแร่…
“ไอ้เหี้ย!”
ทันใดนั้นมือของเขาก็จมลง แร่โลหะเกือบจะหลุดออกจากเงื้อมมือของเขาและตกลงบนพื้น
“นี่มันหนักมากจริงๆ!” หวังเต็งอุทานด้วยความตกใจ
“ในทางทฤษฎี ยิ่งคุณใส่พลังฟอร์สเข้าไปมากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งหนักมากขึ้นเท่านั้น และน้ําหนักของแร่นี้ก็สามารถเพิ่มขึ้นได้อย่างต่อเนื่อง” สู่ซีเซิงอธิบาย
ดวงตาของหวังเต็งเป็นประกาย
“คุณคิดจะขายแร่ทองค่าจรัสแสงทมิฬก้อนนี้ไหม?” ลู่ซีเซิงถามขึ้นทันที
หวังเต็ง: …
ทุกคนในอุตสาหกรรมนี้เป็นแบบนี้หรือเปล่า?
ในอดีต มาสเตอร์ลู่ก็เคยถามเขาเหมือนกันว่าเขาอยากจะขายกระดูกดาราและศิลาเหมนต์ทมิฬหรือไม่ แล้วตอนนี้ลู่ซีเซึ่งก็ถามเขาแบบนี้เหมือนกัน
หวังเต็งไม่รู้ว่าสาหรับช่างตีเหล็กแล้ว วัตถุดิบที่ดีนั้นก็หาได้ยากมาก และสิ่งที่น่าเจ็บปวดที่สุดก็คือการหาวัสดุที่ดีได้แต่ไม่สามารถใช้มันได้
“ฉันจะไม่ขายมัน” หวังเต็งรู้สึกพูดไม่ออก
“ลองคิดดูก่อนไหม?” ลูซี่เซิงพยายามเป็นครั้งสุดท้าย
“บอกว่าไม่ขายก็คือไม่ขายไง” หวังเต็งลังเลอยู่ครู่หนึ่งและความคิดก็แวบเข้ามาในหัวของเขา “คุณสร้างอาวุธโดยใช้แร่นี้ให้ฉันได้ไหม?”
ลู่ซีเซิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่นี่ก็อยู่ในความคาดหมายของเขา
ของดีแบบนี้คงไม่มีใครกล้าที่จะขาย
“คุณต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อสร้างอาวุธหรอ? ไม่มีปัญหา คุณต้องการสร้างอาวุธอะไรล่ะ? ทองค่าจริสแสงทมิฬนั้นเหมาะที่สุดสําหรับอาวุธสไตล์หนัก เช่น ขวานศึก ค้อน สงคราม หรือปืนไฟ อย่างไรก็ตาม วัสดก็มีจํากัดเล็กน้อย คุณจะยังต้องเพิ่มวัสดุอื่นๆอีก..”
ขณะที่เขาพูดอยู่ หวังเต็งก็ขัดจังหวะเขา “อืม…ช่วยฉันทําอิฐหน่อยได้ไหม”
“ อิฐ… อิฐหรอ?? ลูซีเซิงสงสัยว่าเขาอาจได้ยินผิดไป เขาจ้องไปที่หวังเต็งด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
“ถูกต้อง อิฐ!” หวังเต็งพยักหน้ายืนยัน
“ไม่ไม่ไม่ การหลอมมันเป็นอิฐนั้นจะเป็นความอัปยศอดสูต่อทองค่าจรัสแสงทมิฬ คุณเป็นคนโง่เขลา ขยะแขยง!”
ล่ซีเซิงโกรธมากจนหน้าแดง เขาไม่เต็มใจที่จะทําไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เขาเกลียดชังการกระทําของหวังเต็งอย่างมากในการใช้วัสดุที่หายากและทรงคุณค่าชิ้นนี้อย่างสิ้นเปลือง
“โอ้ ถ้คุณทําไม่ได้ ฉันก็จะไปขอให้คนอื่นทําแทนก็ได้” หวังเต็งพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“คุณ” ลู่ซีเซิงจ้องหวังเต็งตาไม่กะพริบ
น่าเสียดายที่หวังเต็งไม่สนใจเขา วัสดุนี้เป็นของฉัน ฉันสามารถตัดสินใจได้ว่าฉันต้องการจะทําอะไรกับมัน
ในท้ายที่สุด ลู่ซีเซึ่งก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และยอมรับชะตากรรมของเขา
แร่นี้ไม่ใช่ของเขา ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์ที่เขาจะพูดอะไร
“ลืมมันไปเถอะ ฉันทํามันก็ได้ แม้ว่าคุณจะต้องการสร้างอิฐเท่านั้น แต่ฉันก็จะทําให้มันเป็นอิฐชั้นยอด ถ้าคุณให้คนอื่นทํา พวกเขาก็คงจะมีแต่ทํามันเสียของ” สู่ซีเซิงกล่าวด้วยน้ําเสียงที่ไร้อานาจ
“ฮิฮิ ฉันคงต้องรบกวนคุณแล้วล่ะ” หวังเต็งหัวเราะเยาะ สายตาเจ้าเล่ห์แวบผ่านดวงตาของเขา
ตามที่คาดไว้ มืออาชีพตัวจริงทุกคนต่างก็ซื่อสัตย์และดื้อรั้น พวกเขาหลอกง่าย!
“คุณคิดอะไรอยู่? คุณคิดอะไรถึงเอามันมาทําอิฐ?” ลู่ซีเซึ่งยังคงบ่น
“ฉันรู้สึกว่าอิฐนั้นมันสะดวกมากกว่า และมันก็ใช้งานง่ายมาก” หวังเต็งกล่าว
ลู่ซีเซิง: ??
สะดวก?
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทําไมเด็กเหลือขอคนนี้ถึงทําให้เขารู้สึกแย่ คนธรรมดาคนไหนที่คิดจะสร้างอิฐเพื่อใช้เป็นอาวุธกัน?
“ฉันจะเอาเงิน 10 ล้านเป็นค่าธรรมเนียมการหลอม คุณสามารถมารับสิ่งของของคุณได้ภายในสามวัน”
เขาไม่ต้องการโต้เถียงกับหวังเต็งอีกต่อไป เขารู้สึกว่าสมองของเขากําลังเจ็บแม้จะพูดเพียงไม่กี่ประโยคก็ตาม เจ้าเด็กนี่…มีพิษ!
จากก้นบึงของหัวใจ หวังเต็งก็สัมผัสได้ว่าชายคนนี้คงจะไม่ชอบเขา
นี่เป็นเหตุการณ์ที่น่าเศร้า
เขาจ่ายเงินและเดินออกจากร้านสาขาของมาสเตอร์ลู่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย
ทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับฉัน!
เขาสามารถมารับสว่านดาวตกและอิฐของเขาได้ภายในสามวัน และการประมูลก็จะเริ่มขึ้นในอีกสามวันต่อมาเช่นกัน ดังนั้นระหว่างนี้สิ่งเดียวที่หวังเต็งสามารถทําได้คือการรอ
วันรุ่งขึ้นเขาไม่มีอะไรทํา เขาตัดสินใจไปที่ร้านสาขาของมาสเตอร์ลู่อีกครั้ง
การแสดงออกของลู่ซีเพิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหวังเต็ง
“คุณมาทําอะไรที่นี่? ฉันไม่ได้บอกให้คุณกลับมาในอีกสามวันหรอ?”
“เอ่อ ฉันแค่มาดู.. ฉันทําไม่ได้เหรอ?” หวังเต็งถาม
“คุณท่าได้ แต่อย่าพูดมากก็แล้วกัน และก็อย่ามาขัดจังหวะการทํางานของฉันด้วย” สู่ซีเซิงดูอึดอัดจริงๆ เขาดูราวกับว่าเขาเพิ่งกินอไป
“ฉันจะไม่พูด คุณสามารถทําสิ่งต่างๆของคุณได้เลย ฉันจะอยู่ข้างๆเอง” หวังเต็งรู้สึกผิดอย่างมาก
ลู่ซีเซิงขี้เกียจจนเกินกว่าจะสนใจเรื่องของราชาการแสดงคนนี้ เขากลับไปทํางานของเขา
เสียงโลหะกระทบกันดังก้องอยู่ในห้อง น่าแปลกที่มันให้ความรู้สึกเป็นจังหวะเล็กน้อย
การตีเหล็ก 5
การตีเหล็ก 8
ทักษะการใช้ค้อนของลู่ 5
หวังเต็งเก็บฟองสบู่อยู่ที่ด้านข้างอย่างมีความสุข
นี้คือจุดประสงค์หลักของการเดินทางในวันนี้ เขาต้องการมาเก็บขนจากลูกแกะกล้ามโตตัวนี้
ในตอนกลางคืน หวังเต็งกล่าวอาลาลู่ซีเซิงและกล่าวว่า “มาสเตอร์ลู่ ฉันจะมาเยี่ยมใหม่พรุ่งนี้นะ”
“พรุ่งนี้คุณยังจะมาอีกหรอ?” สู่ซีเซิงมองไปที่หวังเต็งขณะที่เขาจากไป เขาดูเหมือนคนท้องผูก
วันรุ่งขึ้นหวังเต็งก็มาอีกแล้ว เขายังคงรวบรวมค่าคุณสมบัติของทักษะการใช้ค้อน และการตีเหล็ก
ในช่วงสองวันถัดไป ทักษะการตีเหล็กของเขาก็ทะลวงผ่านขั้นพื้นฐานและบรรลุขั้นผู้ชํานาญ
การตีเหล็ก (ผู้ชํานาญ 230/500)
ความก้าวหน้าของทักษะการใช้ค้อนของเขาเองก็ไม่ช้เช่นกัน มันไปถึงสถานะขั้นผู้ชํานาญแล้ว
ทักษะการใช้ค้อนของลู่ (ผู้ชํานาญ 55/500)
ด้วยความชํานาญของเขา ทักษะการตีเหล็กและทักษะการใช้ค้อนของลู่ หวังเต็งมั่นใจที่จะสร้างอาวุธระดับ 1 ดาวได้ในตอนนี้ และแม้ว่าเขาจะสร้างอาวุธระดับ 2 ดาวได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าเขามีอัตราความสําเร็จเพียง 50 ถึง 60% เท่านั้น
ระยะห่างนั้นกว้างมาก!
เมื่อสองวันก่อน เขาเป็นคนนอกที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการตีเหล็ก แต่ตอนนี้เขาก็สามารถสร้างอาวุธระดับ 2 ดาวได้แล้ว
ถ้าลู่ซีเซิงรู้ความคืบหน้าของหวังเต็งในสองวันนี้ เขาก็อาจจะมีอาการหัวใจวาย
เขาฝึกช่างตีเหล็กมา 30 ปีแล้ว
เขาต้องใช้เวลาถึงเจ็ดปีถึงจะสามารถสร้างอาวุธระดับ 2 ดาวได้ และความทุกข์ยากที่เขาต้องทนนั้นก็ไม่คุ้มที่จะบอกคนอื่น แต่หวังเต็งล่ะ? เขาใช้เวลาเพียงสองวันเท่านั้น!
มันไม่มีอะไรจะเปรียบเทียบ ไม่มีอะไรเลย
ในวันสุดท้าย หวังเต็งก็ไม่ได้ไปที่ร้านสาขาของมาสเตอร์ลู่ในทันที ในตอนเช้า เขาเลือกที่จะมุ่งหน้าไปยังบ้านประมูลบางเต่อเพื่อเข้าร่วมการประมูลแทน!
