Dawn of a new era รุ่งอรุณแห่งยุคใหม่ - ตอนที่ 90

ตอนที่ 90 ทางแห่งการต้อนรับขับสู้

เฉินโจวอี้ตกใจจนกระโดดตัวลอย

หนูก็ไม่ใช่สัตว์ที่เชื่องอะไร เวลาที่มันตกอยู่ในอันตรายมันค่อนข้างดุร้ายและอาจจะกัดเอาได้ อีกทั้งมันยังมีเชื้อโรคหลากหลายชนิดอีก

เขาก้มลงไปดูที่ด้านล่างของเตียงอย่างรวดเร็ว แต่กลับพบว่าเขานั้นคิดมากไปเอง

เขาประเมินความกล้าหาญของเด็กหญิงเปลือกหอย

ก็เห็นเธอจับตาดูหนูอย่างระมัดระวังและค่อยๆก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวังทีละขั้นตอน

หลังจากสังเกตเห็นเท้าของเฉินโจวอี้ เธอก็มองเห็นสิ่งที่จะช่วยชีวิตเธอได้ เธอรีบถอยออกมาสองสามก้าว พร้อมกับดึงขากางเกงของเฉินโจวอี้อย่างรวดเร็ว ร่างกายของเธอสั่นเทาไปด้วยความกลัว

เฉินโจวอี้จับเด็กหญิงเปลือกหอยขึ้นมาแล้วนำกลับมาวางบนเตียง เขาหัวเราะแล้วพูดว่า ” เธอไม่อยากเห็นหนูแล้วเหรอ?”

” คุณโกหก นี่ไม่ใช่หนู?” เธอดูตกใจและและน้ำตาก็ซึมออกมา

หนูไม่ใช่แบบนี้นี่!

เฉินโชวอี้นั่งยองๆลง

พร้อมกับแสดงอาการหัวเราะออกมา

หนูในการ์ตูนน่ารักและไม่เป็นอันตรายแต่หนูในชีวิตจริงๆหมือนกันไหม?

….

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นครอบครัวของเฉินโจวอี้ก็เก็บข้าวของของพวกเขาและพร้อมที่จะเดินทางไปยังตงหนิง

อย่างแรกเลยคือต้องกลับไปเรื่องกู้ยืมเงินที่ธนาคาร อย่างที่สองคือไปดูว่าสามารถขายบ้านเก่าที่นั่นได้มั้ย

ในตอนแรกเฉินโจวอี้ไม่เห็นด้วย แต่พ่อแม่ของเขาพิจารณาแล้วว่าเมืองตงหนิงอยู่ในพื้นที่กฎอัยการศึกกฎหมายและระเบียบสังคมเสื่อมโทรมดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าที่ที่สุดคือไปอยู่เมืองอื่น

เมื่อเขาไปถึงหน้าประตูเขาก็เห็นโจวเสวี่ยอีกครั้ง

เธอกำลังฝึกดาบอยู่ในสนาม

คุณลุง คุณป้า จะออกไปข้างนอกเหรอ! โจวเสวี่ยหยุดและร้องเรียกแล้วมองไปที่เฉินโจวอี้

เฉินโชวอี้ยิ้มและทำท่าทางบอกใบ้

ใช่แล้วโจวเสวี่ย พวกเราต้องกลับบ้านก่อน ฝากบอกแม่ของเธอด้วยนะ บางทีพวกเราอาจจะไม่อยู่ที่นี่สักสองสามวัน เฉินพูดพร้อมกับยิ้ม

“อ่อ” โจวเสวี่ยตอบรับ

เขาเดินผ่านเธอไปอย่างรวดเร็วและเธอยังคงฝึกฝนดาบด้วยการสูญเสียสติเล็กน้อย

เธอหยุดอีกครั้งและหันกลับมามอง แต่เธอก็เห็นว่าผู้ชายคนนั้นเดินออกจากประตูไปแล้วและไม่มีร่องรอยของเขาปรากฏอยู่

….

คนในรถน้อยมาก

มีเพียงแค่สิบกว่าคน

เฉินโจวอี้นั่งอยู่ข้างหลังพ่อแม่ของเขาและวางกล่องดาบและกระเป๋าเอกสารไว้บนตักของเขา

และยังมีกระเป๋าเป้สะพายหลังที่สะพายติดตัวเอาไว้ภายในคือชิ้นส่วนของธนูและลูกธนู ก็เพื่อป้องกันการเกิดสถานการณ์แบบครั้งที่แล้ว

รถกำลังจะออกในไม่ช้านี้

ตลอดทางเต็มไปด้วยความไม่สดใส

ในพื้นที่อุตสาหกรรมทั้งสองด้านนอกเหนือจากการโรงงานที่พ่นควันสีขาวออกมาเป็นครั้งคราวแล้วส่วนใหญ่ก็ยังคงปิดอยู่

พี่ชายเมืองเหอตงเป็นยังไงเหรอ? เฉินซินหยูถามที่เบาะหลัง

” มันก็เหมือนเมื่อก่อน บรรยากาศคล้ายเมืองหลวง มีการจัดหาทรัพยากรให้ ความสงบเรียบร้อยของสังคมก็ไม่เลว เมื่อถึงเวลานั้นบ้านเราไปเปิดร้านอาหารที่นั้นก็เหมือนกับเมื่อก่อนนั่นแหละ” เฉินโจวอี้คิดได้จึงพูดมันออกมา

แม้ว่าเขาต้องการกลับไปอยู่ยังตงหนิง แต่เขาก็ไม่ได้อยู่เพื่อตัวเองและไม่สามารถเห็นแก่ตัวได้

….

การพูดคุยผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในเวลาไม่นานนักรถก็ใกล้จะถึงเมืองตงหนิงแล้ว

ในเวลานี้เขาสังเกตเห็นว่าด้านหน้าดูเหมือนจะมีด่านตรวจสอบ มีทหารติดมากกว่าสิบคนถืออาวุธอย่างจัดเต็มยืนอยู่ด้านข้างของถนนและมีตะปูวางในเลนย้อนกลับ

ยานพาหนะทุกคันที่ออกจากเมืองตงหนิงทั้งหมดต้องได้รับการตรวจสอบก่อน แต่โชคดีที่ยานพาหนะมีน้อย ก็เลยไม่ก่อให้เกิดความล่าช้าหรือแออัด

“เมืองตงหนิงตอนนี้ทำไมเปลี่ยนไปเข้มงวดขนาดนี้?” ผู้โดยสารคนหนึ่งกล่าว

ไม่มีทาง ฉันได้ยินว่าจับปลาตัวใหญ่ได้แล้ว คาดว่าเพื่อหยุดยั้งลัทธิปีศาจหนีไปได้! คนขับกล่าว

คนเหล่านี้ควรถูกประหารด้วยการยิงเป้า

ใครบอกว่าทุกวันไม่รู้สึกกลัว ทุกๆวันมานี้รู้สึกออกสั่นขวัญแขวนไปหมด

….

ในเวลานี้เฉินโจวอี้ก็รู้สึกหดหู่ใจ ในเลนถนนสวนทางกันมีรถสองคันที่อยู่ติดกันและดูเหมือนจะมีปัญหา หน้าต่างของรถเปิดลงอย่างช้าๆ ในวินาทีต่อมา ม่านตาของเขาก็หดกลับไป

“เวร!”

ปืนใหญ่สองสามกระบอกยื่นออกมาอย่างรวดเร็ว

“ปังปังปังปังปัง……..!”

ในทันทีทันใดนั้นก็มีเสียงการยิงปืนออกมา

มีเสียงระเบิดจากในระยะไกล

ทหารหลายคนล้มลงไปกับพื้น

ในไม่ช้าทหารที่เหลืออยู่ก็เริ่มปะทะกับรถสองคันนั้น

เสียงระเบิดดังขึ้น ในรถทั้งคนขับรถทั้งผู้โดยสารก็กลัวกับเหตุการณ์นี้ คนขับจึงเหยียบเบรกอย่างกะทันหัน

ร่างของเฉินโจวอี้เซเล็กน้อย เมื่อร่างกายของเขามั่นคงแล้ว เขาก็รีบหันไปทางพ่อกับแม่ทันที

“พ่อ! แม่!โอเคไหม”

“ไม่เป็นไร!”

“ซิงเยว่หล่ะ” เฉินโจวอี้ถาม

“ฉันก็ไม่เป็นไร”

….

เฉินโจวอี้มองออกไปนอกหน้าต่าง โชคดีที่สถานที่ที่เปิดฉากยิงกัน อยู่ห่างจากรถบัสไปห้าหกสิบเมตร แต่ยังไงก็ยังคงไม่ปลอดภัยอยู่ดี

เสียงปืนดังขึ้นเป็นเวลายี่สิบวินาทีและหยุดลง

มีทหารเสียชีวิตแปดคน

ทันใดนั้นทหารที่เหลืออยู่ก็ถือปืนและเดินวนรอบรถสองคันอย่างช้าๆ

ไม่ต้องรอให้เข้าใกล้รถถึงสามเมตร ทันใดนั้น ที่ประตูรถก็มีเสียงโป้งระเบิดออกมา มีมีดดาบลอยออกมาอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเขาเปื้อนไปด้วยสีแดง ไม่รู้ว่าเลือดของตัวเองหรือว่าเลือดของคนอื่น

ทหารก็เพิ่งยกปืนขึ้น

เงาของคนก็เพิ่งจะเฉียดร่างของเขาไป

การเคลื่อนไหวของเขาก็หยุดชะงักภายในชั่วพริบตาเดียว

ปืนหล่นลง!

มือหลุดลงมา!

ในขณะเดียวกันก็ยังมีไหล่ครึ่งหนึ่งที่หล่นลงมา

การเคลื่อนไหวของเขาเหมือนหมอกและการลงมือของเขาช่างโหดเหี้ยม ทันทีที่เขาเข้ามาเผชิญหน้าทหารก็ถูกฆ่าตาย ผ่านไปยังไม่ทันไรทหารก็ถูกฆ่าตายสามคนแล้ว ทหารที่เหลืออยู่ก็ถอยทัพกลับและยิงสวนอย่างบ้าคลั่งทันที

แต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิด เขาสะบัดไปทางซ้ายและสะบัดไปทางขวา จนไม่มีใครยิงโดน

แต่กลับถูกดึงเข้ามาใกล้และทหารก็ถูกฆ่าอีกสองคน

เฉินโจวอี้เข้าใจว่านี่ไม่ใช่ว่าความเร็วของเขาเร็วกว่ากระสุน แต่ปฏิกิริยาของเขาเร็วกว่าความเร็วที่ทหารดึงไกปืนเสียอีก

พ่อแม่ รออยู่ที่นี่นะ! เฉินโชวอี้ใบหน้าเย็นชาและดึงดาบออกจากกล่องใส่ดาบอย่างรวดเร็วโดยไม่รอให้พ่อแม่ของเขาตอบ ร่างกายของเขาก็พุ่งออกไปนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็วเหมือนปลาว่ายน้ำ

ในฐานะที่เป็นจอมยุทธมีความแข็งแกร่งและอำนาจสูงเพราะเหตุนี้เขามี่หน้าที่ที่จะต้องรักษากฎหมายและความสงบเรียบร้อย เขาไม่สามารถปล่อยให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นอีก

ยิ่งไปกว่านั้นเขาต้องย้ายถิ่นฐานเพราะเรื่องลัทธิที่เชื่อในเรื่องปีศาจที่เกิดขึ้น เขายิ่งมีความคั่งแค้น

ถ้าไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งยังคงเข้มแข็งและยิ่งใหญ่ ครอบครัวของเขาจะต้องถูกาตรกรรมหมู่แน่

กลับมา! แม่ของเฉินโจวอี้ตะโกนขึ้นอย่างกังวลใจ

วางใจเถอะ มันจะไม่เป็นไร! เฉินโชวอี้โบกมือและเริ่มวิ่งทันที เท้าของเขาไวเหมือนลมกรด การขยับเท้าของเขาเหมือนภาพที่ค้างกันทำให้เกิดโมเมนตัมอย่างแรงสี่หรือห้า ฝุ่นและควันก่อตัวอยู่ด้านหลังของเขา

ในเวลานี้ ชายที่ตัวเปื้อนเลือดฆ่าทหารไปอีกหนึ่งคน จนตอนนี้เหลือเพียงแค่สองคน

ความผิดพลาดของทหาร คือ ก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่ใกล้เกินไป ถ้าหากว่าอยู่ในระยะที่ห่างกว่านี้ ก็จะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ปืนเจ็ดแปดกระบอกนั่นตราบใดที่พวกเขาได้รับการฝึกฝนมาแล้ว มันสามารถฆ่าจอมยุทธได้เลย

หยุด! เฉินโจวอี้ตะโกนแล้วเขาก็ดึงดาบออกมา

มีอีกคนอยากตาย! ร่างของชายผู้มีคราบเลือดติดพูดออกมา กระโดดมาจากจากทางที่อยู่ห่างออกไปสี่ห้าสิบเมตร ฟันดาบหนึ่งเล่มไปตัดคอของทหารอีกคนหนึ่งทันทีและเลือดกระเด็นซ่านเหมือนน้ำพุ

ไอ้เลว! เฉินโจวอี้กระทืบเท้าด้วยความโกรธ เขาออกแรงแทงดาบอย่างรุนแรงและดาบแทงลงไปที่ชายผู้เปื้อนเลือด

ร่างของชายเปื้อนเลือดถอยหลังไปหนึ่งก้าวและใช้ดาบสกัดกั้นไว้

“สกัดกั้น!” เสียงหนึ่งตะโกนออกมา

ถ้าแกอยากตายจริงๆละก็ ชายผู้มีรอยเปื้อนเลือดคำรามออกมา กล้ามเนื้อร่างกายทั้งหมดของเขาบวมขึ้นทำให้ดาบถูกสกัดห้ามได้ ชายเปื้อนเลือดคนนี้แข็งแกร่งกว่าเฉินโจวอี้และสามารถสกัดดาบของเขาได้อย่างง่ายดาย หันดาบมาทางคอเฉินโจวอี้อย่างรวดเร็วและรุนแรง

เฉินโจวอี้หมุนไปทางขวาเบา ๆ และดาบกระแทกคอของเขา คิดจะฆ่าฉันแกยังอยู่อีกไกล!

ในเวลานั้นทหารเพียงคนเดียวที่เหลือก็ยกปืนขึ้นในมือแล้วรีบล่าถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาหายใจหอบอย่างรวดเร็ว เล็งปืนอยู่นานสองนานแต่แล้วก็ปลอยปืนลงอย่างไร้ประโยชน์

คนสองคนข้างหน้าเหมือนกับภาพลวงตา การเคลื่อนไหวที่ยุ่งเหยิงและเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงเขาไม่สามารถเล็งไปให้ถูกตำแหน่งได้

ชายที่เปื้อนเลือดดูๆแล้วน่าจะอายุประมาณยี่สิบกว่าๆ ใบหน้าของเขาดูไม่สบอารมณ์ และก้าวหลบวิถีดาบของเฉินโจวอี้ แต่เสื้อผ้าของเขาฉีกขาดและมีรอยเลือด

ดาบของเฉินโจวอี้นั้นมีความยาวเพียงสองเมตรดูเหมือนว่าจะมีผลกระทบไม่มาก อย่างไรก็ตามสำหรับนิสัยที่ไม่คุ้นเคยกับการหลบหลีกแบบนี้ กลับดูเหมือนจะฝากรอยแผลเอาไว้และได้รับบาดเจ็บแล้ว

แค่การต่อสู้ไม่กี่วินาที ชายที่เปื้อนเลือดก็เต็มไปด้วยรอยเลือดจากแผล สีหน้าของเขาก็ยิ่งผิดไปจากปกติ ไม่มีฝีมือเสียแรงเปล่าน่า มันจบแล้ว

“การต่อสู้ที่บ้าคลั่ง!”

เขาพูดเสียงต่ำออกมา

ความสามารถพระเจ้า? เฉินโจวอี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

วินาทีต่อมาเขาก็รู้ว่าความเร็วของอีกฝ่ายเร็วขึ้นเล็กน้อยและพลังก็ดูจะแข็งแกร่งขึ้น

โชคดีที่มีการพัฒนาไม่มากนักและดูจากค่าตัวเลขมันเพิ่มขึ้นแค่ 0.1 คะแนน

อย่างไรก็ตามนี่ก็คือโลกและความสามารถของเทพเจ้าที่ส่งมาที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพละกำลังหลายพันเท่าที่ค่อยๆใช้หมดไป และผลลัพธ์ก็น้อยจนแทบจะมองข้ามไม่ได้

เป็นแบบนี้หรือเปล่า? เฉินโจวอี้ยิ้มอย่างเย็นชาบนใบหน้าของเขา

เขาไม่ได้ระมัดระวังลองทดสอบหยั่งเชิงของการหลบอีกต่อไป และความเร็วของดาบก็เพิ่มสูงขึ้น

ความว่องไวซึ่งสูงกว่าจอมยุทธเล็กน้อย เขาเหวี่ยงดาบอย่างรวดเร็ว ก้าวไปข้างหน้า ร่างของเขาที่มีท่วงท่าเหมือนชะมด ในขณะเดียวกันดาบยาวในมือของเขาก็พุ่งผ่านเหนือฟ้าไป ชั่วพริบตาเดียวก็แทงเขาไปที่หน้าผากทะลุออกไปทางข้างหลังศีรษะ

เขาดึงดาบออกมาและดาบของเขาก็ยังสะอาดเหมือนใหม่โดยไม่มีเลือดอยู่บนดาบเลยแม้แต่น้อยนิด

เขาหมุนตัวและใส่ดาบเข้าไปในฝัก!

ข้างหลังเขามีศพกองทับถมกันเป็นชั้นอยู่บนพื้น