Don’t brush me off the latest Chapter list - บทที่ 12 ยอมโค้งคํานับขอโทษ

บทที่ 12 ยอมโค้งคํานับขอโทษ

“แกทําบ้าอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม?” กวนหงเหวินกดนิ้วลงไปที่หน้าผากของจางไค “ในหัวสมองของแกนี้เต็มไปด้วยขี้เลื่อยหรือว่ายังไงกัน ทําไมแกถึงไล่เหมิงเสี่ยวไป่ออก จางไค! ไอ้ลูกหมาเอ๊ย! แกคงไม่อยากทํางานที่นี้แล้วสินะ?”

ตอนนี้ดูเหมือนจางไคกําลังโดนดุไม่หยุด เขาเองทําอะไรไม่ได้นอกจากต้องทนฟังเสียงกดด่าต่อไป เขาเองก็ยังไม่อยากตกงาน เพราะด้วยตําแหน่งของเขาแล้วในบริษัทนี้ ตราบใดที่เจ้านายไม่อยู่ เขาก็ยังอยู่ในฐานะผู้จัดการ และหากบริษัทสามารถผ่านการจัดหาเงินทุนและการจดทะเบียนได้สําเร็จ เขาจะมีโอกาสสร้างรายได้มหาศาลเช่นกัน

แต่สิ่งที่จางไคไม่เข้าใจ คือถ้าเกาหงเหวินดุเขา เพราะแค่เรื่องการถ่ายทอดสดของเหมิงเสี่ยวไป่เพียงเท่านั้นหรอ แต่ดูเหมือนที่เขาโมโหน่าจะเป็นเพราะว่าเขาเองดันไปไล่เหมิงเสี่ยวไปออกจากบริษัทตั้งหาก?

ตอนนี้เขางุนงงและประหลาดใจเพราะขนาดประธานปานเองยังพูดถึงเหมิงเสี่ยวไป่เมื่อกี้นี้ด้วย ตอนนี้ประธานกวนเองก็อารมณ์เสีย เหมิงเสี่ยวไป่เขาเป็นใครกันแน่? ทําไมถึงทําให้พวกผู้บริษัทร้อนเป็นฟื้นเป็นไฟได้ขนาดนี้?

จางไคได้แต่ถามด้วยน้ําเสียงที่สั่นเครือ “ประธานกวน เหตุผลที่ประธานปานมาที่นี้ก็คงเป็น เพราะเหมิงเสี่ยวไป่ด้วยหรือเปล่าครับ?”

“นี้มันเรื่องใหญ่! ไม่ใช้เพียงแค่ประธานปาน แต่ยังรวมถึงประธานเจียงจากโดยด้วย! เขาโทรหาฉันก่อนหน้านี้และถามหาเหมิงเสี่ยวไป่ด้วย!” เกาหงเหวินพูดอย่างโกรธเคือง “แกรู้ตัวหรือเปล่าว่าแกทําเรื่องผิดพลาดมากขนาดไหนลงไป? สิ่งที่เหมิงเซียวไปสร้างขึ้นทําให้ทุกคนต้องการซื้อมัน หากเรามีและเราเริ่มการพูดคุยกันดีๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราจะมีโอกาสที่จะเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาระดมทุนรอบสองกับเราได้”

“แต่ตอนนี้! เราตัดสินใจไล่หมอนั้นออกไปแล้ว ถ้ายังดึงดันเช่นนี้เรื่องที่เราต้องรับผิดชอบต่อชาวเน็ตเราจะทําอย่างไร!”

“จางไค ฉันกําลังบอกนายว่าหากการพูดคุยเรื่องนี้ผิดพลาดในวันนี้ นายเองก็เตรียมเก็บข้าวของออกไปจากบริษัทนี้เช่นกัน!”

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” สีหน้าของจางไคหน้าซีดหลังจากได้ยินคําพูดของเจ้านายเขา เขาไม่คิดว่าเจ้าของบริษัททั้งสองคนจะมาที่ที่เพราะเหมิงเสี่ยวไป่!

เหมิงเสี่ยวไป่เขาเป็นตัวอะไรกันแน่? เขาคงไม่ใช้ฝ่ายเทคนิคธรรมดาอย่างแน่นอน แน่นอน การทํางานแบบนี้เป็นประจําอาจะทําให้อีกฝ่ายสามารถเขียนโปรแกรมบ้างอย่างได้ แต่เขาไม่เคยเห็นโปรแกรมอะไรที่สามารถชักจูงเจ้าของบริษัทสองคนมาหาเขาได้ด้วยตัวเอง?

จู่ๆจางไคก็ค้นพบว่า ไม่เพียงแต่เขาล้มเหลวในการเปลี่ยนเหมิงเสี่ยวไป่ให้เป็นหม้อดําเท่านั้น แต่กลับกันหม้อดําที่ใหญ่กว่ากับตกลงบนหลังของเขาแทน! และดูเหมือนว่าเขาจะต้องหยิบมันขี้นมา!

“เกิดอะไรขึ้น ประธานกวนยังจะพบเหมิงเสี่ยวไป่ได้อยู่หรือเปล่า?” ในสํานักงานปานหยูรออย่างใจจดใจจ่อ

“แน่นอน!” กวนหงเหวินพยักหน้าทันทีและกล่าวว่า “ท่านประธานปาน! ท่านรอสักครู่ ผมจะให้คนเชิญเขามาที่นี้โดยเร็วที่สุดแน่นอน”

“ใช่” ปานหยูกลับไปที่สํานักงานเพื่อนั่งลง และกวนหงเหวินก็จัดให้ผู้ช่วยของเขาสร้างความบันเทิงให้เขาอีกครั้ง

กวนหงเหวินจ้องไปที่จางไค และพูดอย่างฉุนเฉียว: “รอช้าอยู่ทําไม ไปตามตัวเขามาสิ!”

“แต่ว่าเขาเพิ่งจะลาออกไป เขาจะยังอยู่ที่นี้หรอครับ!” จางไคกล่าวด้วยความรู้สึกผิด

“ไป ไปหาตัวเขามาให้ได้!” กวนหงเหวินพูด “จางไคและหลังจากนี้นายมาหาฉันที่ห้องด้วย และไม่ว่านายจะใช้วิธีการใด จะขอโทษหรืออะไรก็ตาม นายต้องจัดการพาเขามาให้ฉันและปล่อยให้เขาขายซอฟต์แวร์ที่บริษัทของเราก่อน!”

“ท่านประธานกวน เด็กคนนั้นเขาเป็นศัตรูกับผม…” จางไครู้สึกอายเล็กน้อย

“ทําไม่ได้อย่างงั้นหรอ?” เกาหงเหวินมองมาที่เขาด้วยสายตาจริงจัง จางไคคุ้นเคยกับการแสดงออกนี้และเขารีบออกตามหาตัวเหมิงเสี่ยวไป่ในทันที

“ทําได้ครับ!” จางไคปาดเหงื่อ

ในสํานักงานบุคลากรของ เลอ ไลฟ์ บรอดคาสติ้ง เหมิงเสี่ยวไป่เพิ่งได้รับใบไล่ออก

เนื่องจากจางไคอธิบายว่าเขาต้องถูกไล่ออกทันทีแล้วจึงออกคําสั่งลงโทษ ดังนั้นอดีตเพื่อนร่วมงานของแผนกบุคคลจึงมีประสิทธิภาพที่น่าประหลาดใจเช่นกัน

“เหมิงเสี่ยวไป่ถูกไล่ออก! ท่าทาง: ตกใจ!” อดีตเพื่อนร่วมงานพูดคุยกันในกลุ่มทีมงานของ เลอ ไลฟ์

“ฉันบอกว่าวันนี้เขาจะโชคร้าย” คนๆหนึ่งกระโดดออกมาแล้วพูด

“นี่! มันไม่ยุติธรรม” เหล่าหวางถอนหายใจในกลุ่ม “เสียดายคนอย่างเขาจริงๆ”

“(สํานวน: อารมณ์ซับซ้อน) เหมิงเสี่ยวไป่รับโทษแล้ว และเราก็ต้องถูกวิพากษ์วิจารณ์ ฉันไม่สามารถทํามันได้อีกต่อไปแล้วจริงๆ!” เซียวลี่ส่งข้อความ

“ท่านประธานกวน นี้คือเหมิงเสี่ยวไป่” ในขณะนี้จางไคและกวนหงเหวินบุกเข้าไปในแผนกบุคลากร จางไคชี้ไปที่เหมิงเสี่ยวไป่และกล่าว

ศีรษะของกวนหงเหวินเอียงเล็กน้อย และจางไคก้าวไปข้างหน้าอย่างเขินอาย บีบรอยยิ้มและถามว่า: “เสี่ยวเหมิง เอกสารทั้งหมดเรียบร้อยหรือยัง”

เหมิงเสี่ยวไป่ถือใบลาออกในมือแล้วพูดว่า: “ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นลูกจ้างของ เลอ ไลฟ์ แล้ว”

“อะไรนะ! มันเร็วมาก!” จางไคอยู่ที่ตรงนั้น แต่เขาก็แอบแช่งอยู่ในใจ คนพวกนี้มักปล่อยให้พวกเขาทําอะไรบางอย่าง และพวกเขาทั้งหมดก็ยุ่งเหยิง ทําไมวันนี้มันเร็วจัง

“ผมจะต้องออกไปแล้ว ไม่มีเวลามาโอ้เอ๋” เหมิ่งเสี่ยวไป่ยืนขึ้นอย่างตั้งใจ จางไครีบหยุดเขา และกล่าวอย่างน่าอับอาย: “รอก่อน”

“คุณยังมีบางอย่างอยู่ ทําไมยังต้องการพูดบางอย่างเกี่ยวกับการขอโทษในที่สาธารณะ?” ปากของเหมิงเชียวไปยกขึ้นและพูดประชดประชัน เมื่อเขาเห็นจางไคและกวนหงเหวินมาที่นี่ เขาก็เข้าใจเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นตามมา

ดูเหมือนว่าข้อความที่เขาส่งถึงปานหยูนั้นได้ผลเหมิงเสี่ยวไป่จงใจบอกเป็นนัยว่าปานหยู กําลังผ่านขั้นตอนการลาออก เมื่อปานหยูถาม ปฏิกิริยาของกวนหงเหวินสามารถจินตนาการได้

“ไม่แน่นอน!” จางไคปฏิเสธทันทีและกล่าวว่า “คุณเข้าใจผิด เราเพิ่งทําผิดพลาดและสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นไม่เกี่ยวข้องกับคุณ ตอนนี้เราได้ตรวจสอบแล้วอย่างชัดเจน ดังนั้นคุณไม่มีอะไรผิด และไม่ต้องทํามันอีกต่อไป บริษัทตัดสินใจถอนคําตัดสินลงโทษครั้งก่อน! คุณยังสามารถทํางานที่ เลอ ไลฟ์ ต่อไปได้!”

“ขอโทษ ฉันไม่อยากทําอีกแล้ว” เหมิงเสี่ยวไป่ไม่แสดงความเมตตา “ฉันคิดว่าบุคลิกของฉันไม่เหมาะกับที่นี่”

จางไคแทบรอไม่ไหวที่จะต่อยเขา เด็กคนนี้เอาจมูกมาถูหน้าเขาจริงๆ!

เมื่อกาวหงเหวินได้ยินว่ามีการแสดงละคร เขาพูดว่า: “เสี่ยวเหมิง คุณควรรู้จักฉัน ฉันเป็น CEO ของบริษัท ฉันเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้และผู้จัดการจางลงโทษคุณอย่างผิดๆฉันได้ตําหนิเขาไปแล้ว!”

“ฟังนะ ทําผิดกับลูกจ้างธรรมดาๆผิดหรือเปล่าไม่ยุติธรรม!” กวนหงเหวินกล่าว “ฉันรู้ว่าคุณเองก็มีความเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน ถ้าฉันขอให้ผู้จัดการจางขอโทษคุณ คุณควรจะมีรู้สึกดีขึ้นและพิจารณาอยู่ต่อได้ไหม?”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงมองไปที่จางไคอีกครั้ง

การแสดงออกของจางไคในเวลานี้เหมือนกับเขากําลังถูกขย้ํา เหมิงเสี่ยวไป่และยืดอกขึ้น ตอนนี้คุณต้องการให้เขาและโค้งคํานับขอโทษเหมิงเสี่ยวไป่? จะมากเกินไปแล้ว!

นอกจากนี้จางไคสังเกตเห็นว่าพนักงานของฝ่ายบุคคลซึ่งดูเหมือนจะทํางานกําลังให้ความสนใจกับพวกเขาอย่างลับๆ ถ้าเขาขอโทษเหมิงเสี่ยวไป่ต่อหน้าพวกเขาในวันนี้ เขาจะมีชื่อเสียงในบริษัทในบริษัทได้อย่างไร?

“ผู้จัดการจางต้องการขอโทษเหมิงเสี่ยวไป่หรือไม่” ในกลุ่มพนักงาน พนักงานฝ่ายบุคคลได้ส่งข้อความอย่างลับๆ

“(สํานวน: ตกใจที่ปิดหน้า!) จริงเหรอ? คนอย่างลาวจางสามารถขอโทษได้หรือ อย่าเพิ่งเชื่อฉัน!”

“ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน เว้นแต่คุณจะมีหลักฐาน!”

“อย่ากล้า ฉันไม่เห็นมันคนเดียว หลิวเฉียนก็อยู่ที่นั่นด้วย ถามเธอว่าไม่เชื่อฉันไหม!”

หลิวเฉียน: “จริงๆแล้วเป็นคุณกวนที่สั่งให้ผู้จัดการจางขอโทษเหมิงเสี่ยวไป่! โอ้ พระเจ้า มันเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเหมิงเสี่ยวไป่ในบริษัท! เหมิงเสี่ยวไป่นี้ใคร! ทําไมประธานกวนถึงให้ผู้จัดการจางจะขอโทษเขาเหรอ?”

“นี่ช็อตเด็ดเลย! ถอยไป ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหม”

“นี้มันใกล้มา! เจ้านายของเราก็อยู่นี่ด้วย ฉันเองก็รู้สึกหายใจไม่ออกเลย!”

“เขาพูดว่าอะไร?”

“เขายังไม่ได้พูดเลย มันจะเริ่มเร็วๆนี้!”

” ตั้งหน้าตั้งตารอ นั่งรอ)!”

“เร็วเข้า!” กวนหงเหวินตะโกนเมื่อจางไคลังเล

โดยคิดว่าผลที่ตามมาของการไม่ขอโทษในวันนี้จะร้ายแรงกว่านั้น จางไคจึงต้องหายใจเข้าลึกๆ ก้มตัวลง และเผชิญหน้ากับเหมิงเสี่ยวไป่ด้วยทรงผมเมดิเตอร์เรเนียนของเขา และกระซิบว่า “เหมิงเสี่ยวไป่ วันนี้ฉันจัดการเรื่องต่างๆอย่างไม่เหมาะสม และทําให้คุณเป็นคนผิด วันนี้ฉันขอโทษคุณหวังว่าคุณจะยกโทษให้ฉัน!”

เมื่อเขากล่าวคําเหล่านี้ ดูเหมือนว่าเขาจะหมดกําลัง นี่เป็นฉากที่น่าอายที่สุดในตลอดระยะเวลาที่เขาทํางานมาตลอดชีวิต! แต่เหมิงเสี่ยวไป่เพียงแค่มองเขาอย่างเย็นชา และไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงคําขอโทษของเขา