Don’t brush me off the latest Chapter list - บทที่ 23 ข้อพิพาทโครงการ

บทที่ 23 ข้อพิพาทโครงการ

เหมิงเสี่ยวไป๋พยักหน้า เขาเข้าใจข้อมูลนี้ก่อนที่เขาจะมาถึง

บจก. อินฟอร์เมชั่น เทคโนโลยีคาดว่าจะลงทุน 20 ล้านหยวนในชุดแรก “วาไรตี้โชว์” จากนั้นจึงกําหนดจํานวนเงินลงทุนเพิ่มเติมตามความคืบหน้าของโครงการ

บุคคลทั่วไปที่รับผิดชอบโครงการนี้คือปานหยูแต่เขารับผิดชอบเฉพาะทิศทางทั่วไป การพัฒนาทางเทคนิคและอื่นๆ จะต้องดําเนินการโดยทีมพัฒนามืออาชีพ ระยะเวลาการก่อสร้างตามแผนคือการผลิตซอฟต์แวร์ที่เกี่ยวข้องภายในสองเดือน

เนื่องจากซอฟต์แวร์นี้เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยี AI และคนส่วนใหญ่ไม่สามารถทําได้ แต่นั่นสําหรับก่อนที่ปานหยูจะพบเหมิงเสี่ยวไป๋

“ทีม R&D ปัจจุบันของเรานั้นมาจากบริษัทชั้นต่างๆที่ยู่ในเครือของบริษัทใหญ่” เกาหยวนกล่าวต่อ

แน่นอนว่าพวกเขาต่างก็เป็นบุคลากรชั้นแนวหน้าของ บจก. อินฟอร์เมชั่น เทคโนโลยี ซึ่งเป็นบริษัทแม่ของบจก. อินฟอร์เมชั่น เทคโนโลยี

เว็บไซต์ออกอากาศเป็นเพียงหนึ่งในผลิตภัณฑ์ของบริษัทและผลิตภัณฑ์ที่มีชื่อเสียงอื่นๆ ของบริษัทคือผลิตภัณฑ์ซีรีส์ “YY” ที่รู้จักกันดีในอินเตอร์เน็ต

“นอกจากคุณแล้ว แผนก R&D ยังมีรองผู้อํานวยการจูเจีย” เกาหยวนกล่าวถึงประเด็นสําคัญว่า “คนนี้เคยเป็นรองผู้อํานวยการแผนก AI ของบริษัทใหญ่มาก่อน และเขาขอเข้าร่วมโครงการนี้โดยเฉพาะ บริษัทใหญ่ได้วางให้เขามีอํานาจเต็มที่ รับผิดชอบในการพัฒนาเทคโนโลยี แต่คุณปานไม่เห็นด้วย ดังนั้นหลังจากที่คุณเข้าร่วมทีมโครงการแล้ว ควรให้ความสนใจกับการทํางานร่วมกับจูเจีย จะเป็นการดีที่สุด”

“มีอะไรอีกไหม” เหมิงเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าประธานปานหยูนั้นทําอะไรค่อนข้างยุ่งยาก เดิมทีเขาคิดว่าเขาจะสามารถรับผิดชอบการพัฒนาได้อย่างเต็มที่เมื่อเขามาที่นี่และไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันไม่ง่ายดังนั้น ปานหยูปฏิเสธที่จะให้จูเจียรับผิดชอบอย่างเต็มที่และอีกฝ่ายถึงกับพาตัวเขาที่ถือว่าเป็น “คนนอก” เพื่อเป็นผู้อํานวยการด้านเทคนิค ผู้อํานวยการด้านเทคนิค และรองหัวหน้าแผนก และนั่นดูเหมือนว่ามันจะเป็นการหักหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง

จูเจียเดิมเป็นผู้บริหารของบริษัทลังยา พนักงานที่ทํางานมาก่อนหน้านั้นต่างก็ต้องยอมก้มหัวให้อีกฝ่ายอยู่ก่อน แล้วตัวเขาที่เข้ามาที่หลังจะต้องทํายังไงกับสถานการณ์แบบนี้ ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเจอเรื่องยุ่งยากขึ้นแล้ว

“อะไรนะ! คุณกลัวเหรอ?” เกาหยวนเลิกคิ้วและมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส

“ไม่ ฉันหวังว่าจะได้มากกว่านี้” เหมิงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างมั่นใจ ก่อนที่เขาจะมาถึงที่นี้ เขาเองก็กําลังวางแผนที่จะหาความถ้าทายใหม่ๆอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่จําเป็นที่จะต้องทําอะไรเลย เพราะตอนนี้พวกมันกับวิ่งเข้ามาหาเขาเอง และดูเหมือนว่าความท้าทายนี้สามารถกระตุ้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาได้

“ไม่เลว” เกาหยวนประหลาดใจเล็กน้อย “ฉันคิดว่าคุณกังวลว่าจะทําได้ดี!”

“ถ้าอย่างนั้นก็รอดู” เหมิงเสี่ยวไป๋กล่าว

ในขณะนี้ แผนกโครงการวาไรตี้โชว์ จูเจีย รองผู้อํานวยการฝ่ายโครงการ กําลังประชุมกับแกนหลักด้านเทคนิคของแผนกโครงการ

จูเจีย อายุ 35 ปีและยังหนุ่มมาก แม้ว่าผมของเขาจะหายไปสักหน่อย แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็ไม่ทําให้ตัวตนของเขาที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ลดลง เขามีความเชี่ยวชาญในการออกแบบอัลกอริธีมปัญญาประดิษฐ์และการเรียนรู้ของเครื่องจักร เขามีปริญญาเอกด้านคอมพิวเตอร์ และมีเงินเดือนเจ็ดหลัก!

จูเจียทํางานที่สํานักงานใหญ่ก่อนหน้านี้ และต่อมาถูกย้ายไปที่บริษัทลังยา ซึ่งเขาดํารงตําแหน่งรองหัวหน้าแผนก AI เป็นเวลาสามปี ห่างจากตําแหน่งผู้อํานวยการและรองประธานเพียงก้าวเดียว

คราวนี้บริษัทใหญ่ตัดสินใจตั้งทีมโปรเจ็กต์ “เบียนเบียนจิ๋ว” จูเจียมองเห็นโอกาสและกล่าวทันทีว่าเขาจะเป็นผู้รับผิดชอบเอง ตราบใดที่โครงการนี้ดําเนินไปได้ด้วยดี เขาก็สามารถเป็นรองประธานระดับสูงและเข้าสู่การจัดการหลักของบริษัทอย่างเป็นทางการได้

น่าเสียดายที่ปานหยูได้โครงการนี้ในที่สุด และนั้นทําให้ตัวเขาได้เพียงตําแหน่งรองประธาน

“ฉันได้ยินมาว่านายปานขุดเด็กน้อยที่เพิ่งจบการศึกษาจากบริษัทเล็กๆ และมาหาเราในฐานะผู้อํานวยการด้านเทคนิค เห็นได้ชัดว่าการกระทําแบบนั้นของนายปานนั้นคือการดูถูกเรา!” จูเจียกล่าวอย่างไม่เกรงใจต่อการกระทําของปานหยู และนั้นทําให้พนักงานหลายคนที่ต่างก็ถือว่าตัวเองเป็นกระดูกสันหลังทางเทคนิคในที่ประชุมแสดงอาการไม่มีความสุขออกมา

“เห็นได้ชัดว่าท่านประธานปานทําแบบนี้เพื่อต้องการก่อกวนพวกเรา เจ้าเด็กนั่นรู้อะไร?” จูเจียกล่าว “เห็นอยู่ชัดๆว่าอีกฝ่ายจะขัดขวางเราเท่านั้นถ้าเขามา!”

คนหนึ่งถามว่า ”คุณจู! เขาถูกส่งมาจากประธานปานให้มาเป็นผู้อํานวยการด้านเทคนิคโดยตรง ถ้าเกิดว่าพวกเราแข็งข้อกับเขามันจะไม่ส่งผลด้านลบกับพวกเราเหรอครับ?”

” พวกนายคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ?” จูเจียถาม “ทุกคนต่างก็เห็นแล้วว่าความนิยมของซอฟต์แวร์เปลี่ยนใบหน้าอัจฉริยะของเรานั้นดีมากขนาดไหน? ตราบใดที่โครงการที่เรารับผิดชอบนั้นสามารถเดินไปจนสุดทางและประสบความสําเร็จมันก็จะสามารถดึงดูดผู้ใช้จํานวนมากได้อย่างแน่นอน และนี่คือโอกาสของเราเช่นกัน ดังนั้นเราต้องทํามันให้ดี!”

“สําหรับเด็กน้อยคนนั้น เขาเป็นหัวหน้าแล้วจะทําไม? ถึงอีกฝ่ายจะออกคําสั่งออกมา แต่ถ้าเราไม่ยอมทําตามคําสั่งนั้นก็ถือว่าเป็นโมฆะเช่นกัน ดังนั้นขอแค่พวกนายทําตามฉันก็พอแล้ว”

“โอเคครับ! พวกเราจะทําตามที่หัวหน้าจูสั่ง และเราจะสั่งสอนเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ํานมนั้นให้รู้ว่าที่นี้ไม่ใช้ห้องเรียน แต่มันคือสนามรบ” เหล่าพนักงานที่เป็นกระดูกสันหลังทางเทคนิคหลายคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเรื่องนี้

“ยังไงก็ตาม ถ้าอีกฝ่ายทําสิ่งที่ไม่ดีหรือส่งผลเสียต่อโครงการของเรา พวกนายมีหน้าที่ต้องเก็บหลักฐานเอาไว้” จูเจีย เตือน “เมื่อถึงเวลา เราจะร้องเรียนไปที่บริษัทแม่และไล่เจ้าเด็กนั้นให้ออกไปทันที”

“ใช่” ทุกคนเห็นด้วย และนั้นทําให้จูเจียพอใจกับมันมาก

ในแผนกโครงการนี้ การดําเนินงานและผลิตภัณฑ์ทั้งหมดมาจากปานหยูแต่ทีมเทคนิคมาจากเขาทั้งหมด! สําหรับซอฟต์แวร์อัจฉริยะ เทคโนโลยีมีความสําคัญสูงสุดอย่างแน่นอน ตราบใดที่เขาจัดการได้ดี และเด็กน้อยที่ปานหยูพบในหนึ่งหรือสองเดือนออกไป โปรเจ็กต์นี้จะกลับมาหาเขาในที่สุด!

“ปานหยูดูเหมือนว่าฉันกําลังจะชนะนายในที่สุด” จูเจียยิ้มในใจ “อย่างไรก็ตาม ฉันอยากจะพบเด็กที่นายอุสาพาตัวมาเป็นถึงผู้อํานวยการด้านเทคนิคจริงๆ ฉันหวังว่าเขาจะไม่วิ่งหนีหางจุกตูดเร็วเกินไป ไม่อย่างนั้นมันคงเป็นการขายหน้านายจริงๆ!”

ฝ่ายโครงการ “วาไรตี้โชว์” เกาหยวนนําเหมิงเสี่ยวไป๋มาที่นี่ ขณะนี้มีคนไม่มากในแผนกโครง การซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักพัฒนาด้านเทคนิค

“รองประธานจูอยู่ที่นั่นไหม” เกาหยวนถาม

“ในสํานักงานครับ” พนักงานคนหนึ่งตอบ

” ขอบคุณ” ทั้งสองเดินไปที่ห้องทํางานของจูเจีย

ข้างหลังพวกเขา ช่างเทคนิคหลายคนกําลังคุยกันอย่างลับๆ

“ผู้ช่วยเกาพาคนมาที่นี่จริงๆ และอีกฝ่ายยังเด็กมาก ฉันไม่คิดว่าเขาจะจบการศึกษาด้วยซ้ํา” โปรแกรมเมอร์คนหนึ่งกล่าว

“ฉันคิดว่าเขาไม่แก่เท่าลูกชายของฉันด้วยซ้ํา!” เสียงของคนที่อยู่ข้างๆเขาดูถูกเหยียดหยาม

“คนแบบนี้สามารถเป็นผู้อํานวยการด้านเทคนิคของเราได้จริงเหรอ? ฮ่าฮ่า!”

“ตามเขาไป พวกเราทุกคนอาจจะได้เห็นอะไรดีๆก็เป็นได้”

ในสํานักงานของจูเจีย เหมิงเสี่ยวไป๋ได้พบกับเพื่อนร่วมงานคนนี้ซึ่งจะทํางานร่วมกับเขาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

“รองประธานจู นี่คือผู้อํานวยการด้านเทคนิคคนใหม่ เหมิงเสี่ยวไป๋” เกาหยวนแนะนํา

“โอ้ คุณคือเหมิงเสี่ยวไป๋ ฉันได้ยินจากคุณปานว่าคุณยังเด็กและมีแนวโน้มที่ดีมาก และเขาโชคดีมากที่ได้พบคุณ” จูเจียมีความกระตือรือร้นอย่างมาก และเหมิงเสี่ยวไป๋ยังกล่าวอย่างสุภาพว่า “ผมไม่กล้ารับคําชมนั้นหรอกครับ เป็นผมต่างหากที่จะขอรบกวนรองประธานจูในการดูแลต่อไปในอนาคต”

“ดีๆ” จูเจีย กล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม้ว่าเราจะเป็นแผนกโครงการใหม่ แต่พนักงานของเราทุกคนต่างก็เป็นพนักงานที่โดดเด่นจากหลายๆบริษัทและทุกคนต่างมีความสามารถ! ตราบใดที่คุณจัดการงานได้ดี ก็จะไม่มีปัญหาอะไร”

เกาหยวนสามารถได้ยินถึงความเกลียดชังที่ซ่อนอยู่ในคําพูดของอีกฝ่ายและจงใจยิ้มและกล่าวว่า: “รองประธานจูอย่ารังแกเหมิงเสี่ยวไป๋ ถึงแม้ว่าเขาจะดูเหมือนเด็กจบใหม่ แต่เราต้องยอมรับว่าเขามีพรสวรรค์ด้านเทคนิคนี้จริงๆ และคุณปานเองก็ให้ความสําคัญกับเรื่องนี้มาก”

“แน่นอน ฉันรู้ว่าคุณปานจริงจังกับเรื่องนี้!” จูเจียยังคงยิ้ม “ไม่ต้องกังวล ฉันจะดูแลเขาอย่างดี”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันไปก่อนนะ ผู้อํานวยการเหมิง ฉันขอให้คุณโชคดี!” เกาหยวนกระพริบตาที่เหมิงเสี่ยวไป๋ด้วยกําลังใจและเยาะเย้ยเล็กน้อย

ดวงตาของผู้หญิงคนนี้สวยมาก เหมิงเสี่ยวไป๋คิด

ในสํานักงานเหลือเพียง จูเจีย และ เหมิงเสี่ยวไป๋เท่านั้น จูเจียกล่าวว่า “อืม เสี่ยวเหมิง คุณอายุน้อยกว่าฉัน ฉันจะเรียกคุณว่า เสี่ยวเหมิง” เขาตัดสินใจวางอีกด้านหนึ่งลงบนชื่อก่อน แต่เหมิงเสี่ยวไป๋ไม่สนใจเรื่องนี้

“ฉันจะพานายไปทําความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานของเราก่อนก็แล้วกัน”

“ตกลง” เหมิงเสี่ยวไป๋ออกไปกับเขา และจูเจียก็ตะโกน: “ทุกคน หยุดงานของตัวเองก่อน ให้ฉันแนะนําหัวหน้าฝ่ายเทคนิคคนใหม่นี้ให้พวกนายรู้จัก!”