Don’t brush me off the latest Chapter list - บทที่ 26 การแสดงเริ่มต้น

บทที่ 26 การแสดงเริ่มต้น

เหมิงเสี่ยวไป๋ดูมันเล็กน้อยและพบว่าอีกฝ่ายยังคงรวบรวมอัลกอริธึมของเครื่องเพื่อการจดจําภาพ จากความคืบหน้านี้ ภายในวันนี้ เป็นไปไม่ได้สําหรับพวกเขาที่จะปฏิบัติตามข้อกําหนดของเหมิงเสี่ยวไป๋ก่อนหน้านี้

“ทุกคน!” เหมิงเสี่ยวไป๋ปรบมือ ทุกคนมองมา และเขาพูดเสียงดัง: “เหลือเวลาเพียงหนึ่งวันก่อนงานที่เราตั้งไว้! หากคุณมีคําถามใดๆในวันนี้ โปรดมาหาฉัน”

“หากไม่สะดวกที่จะสื่อสารโดยตรง คุณสามารถเขียนข้อความมาให้ฉันได้ ฉันจะพูดเพียงครั้งเดียว วันนี้เป็นวันสุดท้าย หากงานไม่เสร็จในวันพรุ่งนี้ ให้ทําตามกฏที่ตั้งไว้ก่อนหน้านี้”

หลังจากพูดจบ เหมิงเสี่ยวไป๋ก็หันหลังกลับและเข้าไปในสํานักงาน เขาต้องการดูว่าทุกคนในทีมเทคนิคนี้มีความคิดแบบเดียวกันกับ จูเจีย, วังคุนและคนอื่นๆหรือไม่

ทันทีที่เหมิงเสี่ยวไป๋จากไป พนักงานก็เริ่มพูดคุยกัน

“เด็กคนนี้นั่งนิ่งไม่ได้ ฮ่าฮ่า!” วังคุนยิ้ม “พรุ่งนี้? งานจะไม่มีวันเสร็จ ในตอนนั้น ทุกคนจะยอมรับว่าเขาไร้ความสามารถ ฉันควรทําอย่างไรดี?”

“ใช่!” กัวหยูหมิงมองไปที่ฝูงชนและเตือน: “ไม่มีใครจะสนใจเขาและดูว่าพรุ่งนี้เขาจะทําอะไร!”

ทุกคนพยักหน้าทีละคนและเริ่มแสร้งทําเป็นยุ่ง

ในเวลาอาหารกลางวัน โรงอาหารของพนักงาน

“ฉันได้ยินมาว่าพรุ่งนี้แผนกรายการวาไรตี้โชว์ของนายจะมีการแสดงที่ดีไหม” พนักงานหญิงคนหนึ่งถามพนักงานในกลุ่มเทคนิคด้วยความสงสัย

“ใช่ เจ้านายของเราบอกว่าเด็กใหม่คนนั้นจะต้องจบการแสดงนี้แล้ว เขาต้องการลาออกโดยอัตโนมัติ!” พนักงานกระซิบ “แน่นอนว่าเรื่องนี้เธออย่าพูดไร้สาระละเข้าใจไหม!”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น!” เพื่อนร่วมงานหญิงกล่าวอย่างสาบาน

วันรุ่งขึ้นในที่สุดมันก็มาถึง

เมื่อเหมิงเสี่ยวไป๋มาที่บริษัทวันนี้ เขาพบว่ามีคนจํานวนมากแอบดูเขาอยู่ ไม่เพียงแต่จากแผนกโครงการของพวกเขาเท่านั้น แต่พนักงานคนอื่นๆ ของบริษัทลังยก็มองมาที่เขาและพูดคุยกันบางอย่างด้วย

“ดูสิ นั่นผู้อํานวยการเหมิง คุณเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม เขากําลังจะลาออกวันนี้!” พนักงานหญิงหลายคนกระซิบ

“ใช่ ดูเหมือนว่าจะถูกบังคับ ฉันรู้สึกว่าแบบนี้มันออกจะรุนแรงเกินไปหน่อยนะ!”

“ทําไมถึงคิดแบบนั้นละ? ฉันว่ามันก็ดูเป็นเรื่องปกติดีออก!”

“นี้พวกเธอมันจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ”

“ผู้อํานวยการเหมิง!” เหมิงเสี่ยวไป๋หยุดก่อนแผนกโครงการ

“พี่เกา” เหมิงเสี่ยวไป๋มองดูผู้คนที่กําลังเดินมา และเกาหยวนเหยียบส้นสูงสีแดงเข้มของเธอ และเดินไปหาเขาด้วยขายาวของเธอ

“ปานกลับมาแล้ว วันนี้เราจะมีประชุมกับคุณ” เกาหยวนเดินไปหาเขาและพูด

“ท่านประธานปานไม่กังวลเรื่องผมเหรอ?” เหมิงเสี่ยวไป๋ยิ้ม

“นี่ไม่ใช่การเล่นของเด็ก!” เกาหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างเคร่งขรึม: “ยกเว้นคุณปาน คุณหลู่ก็อยู่ในบริษัทเช่นกันในวันนี้ นอกจากนี้คุณหภู่เองก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับรองประธาน

ในประโยคสั้นๆนี้ทําให้ เหมิงเสี่ยวไป๋เข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้ได้จัดศึกแล้วพร้อมที่จะอัญเชิญกษัตริย์เข้าไปในโกศ ทันทีที่นายหรูเริ่มลงมาเล่นเอง ประธานปานหยูก็เหมือนจะไม่สามารถรักษาตําแหน่งของเหมิงเสี่ยวไป๋ได้

“อืม! ดูเหมือนว่าทุกคนจะรอดูละครเรื่องนี้ แล้วฉันจะทํางานได้ดี” เหมิงเสี่ยวไป๋แสดงรอยยิ้มกลับด้วยความมั่นใจในตนเองที่อธิบายไม่ถูก

เกาหยวนสับสนเล็กน้อย แผนของเขาคืออะไรกันแน่? เธอเดินตามเหมิงเสี่ยวไป๋ทันทีและไล่ตามเขา

ทันทีที่เขามาถึงแผนกโครงการวาไรตี้โชว์ เหมิงเสี่ยวไป๋พบว่าทุกคนมาถึงนานแล้วและกําลังรอเขาอยู่

“วันนี้คนเยอะมาก!” เหมิงเสี่ยวไป๋พูดติดตลก “ปกติฉันไม่เห็นพวกเขาเป็นแบบนี้”

“วันนี้ไม่ไปประชุมเหรอ ให้ฉันฟังและเข้าใจความคืบหน้าของทีมเทคนิค” จูเจียยิ้ม ดูไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์

“เสี่ยวเหมิง ฉันไม่ได้พบคุณมาสองสัปดาห์แล้ว เป็นยังไงบ้าง?” ปานหยูก้าวไปข้างหน้าเพื่อทักทายเขา ท่าทางของเขาดูเหนื่อยเล็กน้อย และเมื่อคืนเขาอาจจะนอนไม่หลับ

อันที่จริง ปานหยูไม่ได้นอนหลับสบายในช่วงนี้ และเขายังสงสัยว่าเขาพบคนผิดแล้ว วันนี้ปานหยูกลับมาเป็นพิเศษเพื่อสนับสนุนเหมิงเสี่ยวไป๋ แต่เขาได้ยินมาว่ารองประธานบริษัทอีกคน

เขารู้ข่าวว่าหรูไปหยูก็กลับมาเช่นกัน ฉันเกรงว่าเหตุการณ์นี้จะไม่จบลงด้วยดีในวันนี้

“ไม่เลว งานราบรื่น” หลังจากที่เหมิงเสี่ยวไป๋กล่าว พนักงานหลายคนขยับปาก ดูเหมือนขบขัน

“นี่คือผู้อํานวยการเหมิง!” ปานหยู่เดินไปและยื่นมือของเขาออกมาในเชิงรุกและกล่าวว่า “หรูไปหยู รองประธานบริษัท บริษัทให้ความสําคัญอย่างยิ่งกับโครงการของคุณ ดังนั้นฉันจะรอดูว่าโครงการจะคืบหน้าอย่างไร”

“ความคืบหน้ายังคงอยู่ในการวางแผน” เหมิงเสี่ยวไป๋มองมาที่เขาหรูไปหยู่แก่กว่ามาก อาจอายุห้าสิบเศษ เขาไม่เพียงแต่เป็นรองประธานของลังยา เทคโนโลยีสารสนเทศ แต่ยังเป็นบริษัทแม่ของลังยา เป็นสมาชิกของคณะกรรมการของแฮปปีไทม์

“จริงๆ ฉันหวังว่าอย่างนั้น” หรูไปหยูแสดงรอยยิ้มอย่างมืออาชีพ

ทุกคนมองไปที่เหมิงเสี่ยวไป๋ เมื่อผู้ชมทั้งหมดอยู่ที่นั่น เหมิงเสี่ยวไป๋ก็ไม่ปล่อยให้พวกเขารออีกต่อไป และพูดเสียงดังว่า “ทีมเทคนิค ทุกคนมาที่ห้องประชุมเพื่อประชุม!”

ในห้องประชุม พนักงานมากกว่าหนึ่งโหลจากทีมเทคนิคนั่งลงทีละคน เนื่องจากคุณหภู่ ประธานปาน รองประธานจู และคนอื่นๆอยู่ด้วย พวกเขาจึงดูไม่ธรรมดา ไม่มีใครพูดคุย และไม่มีใครเล่นมือถือโทรศัพท์

“เสี่ยวเหมิง การประชุมนี้ยังมีคุณอยู่เป็นประธาน และเราจะรับฟัง” หวีไปหยู่กล่าวก่อน

“เอาล่ะ ฉันจะเริ่มแล้ว” เหมิงเสี่ยวไป๋พยักหน้า

“ทุกคน ผมอยู่ในทีมเทคนิคในฐานะผู้อํานวยการด้านเทคนิคมาสองสัปดาห์แล้ว เราพบกันครั้งแรกเมื่อสองสัปดาห์ก่อน คุณจําเป้าหมายที่เราตั้งไว้ได้หรือไม่”

“แน่นอน ฉันจําได้เ” วังคุนพูดเสียงดัง: “ภายในสองสัปดาห์ สร้างอัลกอริธีมอันชาญฉลาดสําหรับแอปวาไรตี้โชว์ ถ้าคุณทําไม่ได้ อาจมีคนลาออกโดยสมัครใจ”

“ใช่” เหมิ่งเสี่ยวไป๋ไม่ได้ปฏิเสธ เขาเสริมว่า: “ตอนนี้ได้โปรดบอกฉันที ความคืบหน้าในการพัฒนาอยู่ที่ไหน?”

หลังจากที่เขาพูดแล้ว ฉากก็สงบลงทันที ใบหน้าของจูเจียแสดงความคาดหวัง เขารู้ว่าสถานที่ที่ยอดเยี่ยมจริงกําลังมา!

มุมปากของ วังคุนขยับและเขาดูเสียใจและพูดว่า “ผู้อํานวยการเหมิง แม้ว่าฉันอยากจะบอกคุณจริงๆว่าเราบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่น่าเสียดายที่พนักงานของทีมเทคนิคของเราทํางานทั้งวันทั้งคืน ในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา โดยเฉลี่ยแล้ว ทุกคนทํางานล่วงเวลาสามชั่วโมงต่อวัน

สายตาของทุกคนที่อยู่ตรงหน้าจ้องไปที่ใบหน้าของ เหมิงเสี่ยวไป๋เพื่อดูว่าเขาตอบสนองอย่าง

ปานหยูหายใจเข้าลึก ๆ เขากําลังคิดว่าจะบรรเทาความร้ายแรงที่เหมิงเสี่ยวไป๋อาจจะโดนได้อย่างไร เกาหยวนผู้ช่วยของเขาก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน เกาหยวนคิดว่าเธอเป็นชนชั้นสูงในที่ทํางาน แต่ถ้าเธอได้รับอนุญาตให้เผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ เธอก็กลัวว่ามันจะยากสําหรับเธอที่จะต่อต้าน

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เหมิงเสี่ยวไป๋ไม่ได้เปลี่ยนแปลง ราวกับว่าเขาคาดหวังคําพูดของวังคุนมานานแล้ว

ก่อนที่เหมิงเสี่ยวไป๋จะพูด จูเจียพูดก่อน เขาถามวังคุนและกล่าวว่า “วังคุน นายไม่สามารถพูดแบบนี้ได้”

ดูเหมือนว่าเขาจะโทษวังคุน แต่จริงๆแล้วเขาโทษเหมิงเสี่ยวไป๋

หวังคุนกล่าวโดยทันทีว่า “ท่านรองประธานเราทําดีที่สุดแล้วจริงๆ ในสองสัปดาห์นี้ เพื่อให้บรรลุตามเป้าหมายที่กําหนดโดยผู้อํานวยการพนักงานคนใดที่ไม่ได้ทํางานล่วงเวลา”

ช่างเทคนิคคนอื่นๆ พยักหน้าทีละคน ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังทํางานหนัก

“พูดให้ถูกต้อง นี่ไม่ใช่ปัญหาของเรา! แต่กลับเป็นเป้าหมายนี้ต่างหากที่มีปัญหา! การทํามันให้เสร็จสิ้นภายในสองสัปดาห์ นั้นแน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ ” วังคุนพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

“นอกจากนี้ ฉันไม่รู้ว่าผู้อํานวยการด้านเทคนิคทําอะไร ตั้งเป้าหมายไว้เท่านั้น ใครจะช่วยเราแก้ปัญหาทางเทคนิคที่เราพบ”

เมื่อตัววังคุนพูดจบแล้ว ดูเหมือนว่าจะถึงรอบของประธานจูเจียอีกครั้ง ครั้งนี้เขาถามเหมิงเสี่ยวไป๋ทันที ผู้อํานวยการเหมิง คุณพูดอะไรก่อนหน้านั้นเหรอ?”

กัวหยูหมิงเตือน: “อย่าลืมสิ่งที่คุณพูด!”

เหมิงเสี่ยวไป๋พูดอย่างเย็นชา: “แน่นอน ฉันจะไม่ลืม! เป้าหมายที่ฉันตั้งไว้นั้นไม่ยาก ถ้าคุณทํางานหนัก คุณจะสามารถทํามันได้ ส่วนปัญหา ฉันบอกไปแล้วว่าถ้าคุณมีปัญหาใดๆ คุณสามารถหาฉันได้ แต่ในสองสัปดาห์ไม่มีใครมาที่สํานักงานของฉันเพื่อถามคําถามหรือข้อเสนอแนะ!”

“นี่หมายความว่าคุณกําลังตกปลาในน่านน้ําที่มีปัญหาหรือคุณไม่มีความสามารถ! ในกรณีนี้ฉันไม่ต้องพูดอะไรเลย! จากนี้ไปวังคุน, กัวหยูหมิง และทุกคนในทีมเทคนิค คุณออกไปได้แล้ว ออกไป!”

“อะไรนะ?” วังคุนสงสัยว่าเขาฟังผิด เขาคิดว่าเหมิงเสี่ยวไป๋จะขอโทษเขา ใครจะรู้ว่าเด็กคนนี้จะปล่อยคําพูดของเขาทันทีและจะขับไล่พวกเขาทั้งหมด!

“คุณกําลังพูดเรื่องอะไร” หรูไปหยู่ยังถามอีก ไล่เจ้าหน้าที่ด้านเทคนิคทั้งหมดในโครงการออกไป นี่คือสิ่งที่ผู้นําที่มีคุณสมบัติสามารถทําได้หรือไม่?

“จบแล้ว!” เกาหยวนสบถในใจ เด็กคนนี้พูดเรื่องโง่ๆแบบนี้ได้ยังไง? ทําไมเขาถึงเป็น?

“เสี่ยวเหมิง อย่าเย่อหยิ่ง!” ปานหยูลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและชักชวน

“นี่ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้เลยจริงๆ!” จูเจียสายหัวซ้ําแล้วซ้ําเล่า “พนักงานจะถูกตําหนิในความผิดได้อย่างไร!”

“ผู้อํานวยการเหมิง ปัญหาของคนคนเดียวคือปัญหา แต่ถ้าคนกลุ่มหนึ่งไม่ทํา คุณต้องไตร่ตรองว่าคุณทําผิดหรือเปล่า!”