Don’t Heal the Others เล่นเกมออนไลน์ อย่าไปฮีลมันเลย! - ตอนที่ 104

เสี่ยวเฟิงกำลังลอยไปมาอยู่ใน น้ำเพาะเชื้อ เขาบีบคอของเขาและใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด

เหมือนว่าของเหลวสีแดงจะมีชีวิตและมีสิ่งมีชีวิตที่มองไม่เห็นดิ้นไปมาอยู่ข้างในนั้น พวกมันถลกเนื้อหนังของเสี่ยวเฟิง พวกมันต้องการที่จะบดกระดูกของเขาด้วยซ้ำ!

เสี่ยวเฟิง ดูน่ากลัว ราวกับว่าเขาถูกถลกหนังและบ้างสิ่งกัดกินเนื้อของเขา!

จากนั้น กระแสน้ำที่รุงแรงก็ถูกเปลี่ยนเข้ามาใน คอนเทนเนอร์เพาะเชื้ออันนี้ และมันก็เริ่มจะไชเข้าตรงเปลือกสมองส่วนหน้าของเสี่ยวเฟิง เสี่ยวเฟิงรู้สึกได้ว่าสมองของเขานั้นบวมเป่งและเกือบจะระเบิดออกมา

ถว่า ในเวลานี้ เสี่ยวเฟิงก็ได้สติของเขากลับมาอย่างฉับพลัน ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวแต่เขาก็เปิดตาของเขาในทันทีและมองไปรอบห้องอย่างเย็นชา มันดูเหมือนกับว่าตาทั้งสองข้างนั้นไม่ใช้ดวงตาของมนุษย์หรือ ดวงตาของสัตว์เลือดเย็นในตอนที่ทำการล่าสัตว์อื่น ดวงตาของเขาไม่มีชีวิตชีวา หรือ อารมณ์ อยู่ในนั้นเลย

เสียงกร็อบแกร๊บ

มันเหมือนกับเสียกระจกแตก คอนเทนเนอร์เพาะเชื่อใบนั้นและห้องแล็ปที่ขาวที่สร้างด้วยโลหะ ทั้งหมดพังทลายเป็นเสี่ยงๆ เหมือนกับรูปภาพ และเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงแค่ความฝัน

เสี่ยวเฟิงกลับมายังห้องขังอีกครั้งหนึ่ง และสภาพแวดล้อมอันดำมืด ก็กลับเป็นปกติ ปีศาจแห่งความเกลียด

คนอื่น ยังคงอยู่นิ่ง และมองไปยังสถานที่นี้ด้วยความว่างเปล่า มันดูเหมือนว่าพวกเขายังอยู่ในความทรงจำบ้างอย่าง

“ซีเหมินชุยเซวีย ฉันจะกำจัดแก! ฉันจะต้องเป็นนักดาบที่แกร่งที่สุดในยุคสมัยนี้อย่างแน่นอน! แกกล้าดีอย่างไรมาดูถูกตระกูล เฉียงกวน ของพวกเรา! ฉันจะทำให้แกเสียใจกับทุกสิ่งที่แกเคยทำ! ”

เด็กชาย พูดด้วยความโกรธและ เขากำลังเหวี่ยงดาบของเขาเข้าปะทะกับอากาศอย่างไม่รู้ตัว

“ปล่อยฉันไปเถอะ! พวกเราแต่งงานกันแล้ว! ทำมาคุณถึงอยากจะมีเซ็กตอนนี้ละ! ฉันเป็นคู่หมั่นคุณนะ และฉันจะไม่มีทางทิ้งคุณไป! อย่าเข้ามานะ! ไปลงนรกซะ!”

ใบหน้าของ ซื๋ออี้ บิดเบี้ยวไปด้วยความกลัว ความโกรธ และ ความตื่นตระหนก

“เสี่ยวสุย! อย่างทิ้งฉันไป! ฉันรักเธอ! อย่างหักอกฉันเลย!”

เจ๋าซือ เหยียดมือออกและพยายามที่จะคว้าอะไรบ้างอย่างในอากาศ และมีน้ำตาอยู่บนหน้าของเขา

“พ่อครับ แม่ครับ ผมจะตั้งใจเรียนและสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เยี่ยมที่สุด! อย่าหย่ากันเลยนะครับ!”

น้ำเสียงของ เตียจู เต็มไปด้วยคำอ้อนวอน เขาเซถลาไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว

“ฮิฮิฮิ…”

ดูเหมือนว่า ปีศาจแห่งความเกลียด กำลังหัวเราะอยู่ เขี้ยวอันแหลมคมของมันอยู่ใกล้กับพวกเขามาก

ใบหน้าของเสี่ยวเฟิงแดงดำ และเขาก็จ้องไปที่ตัวมอนสเตอร์อย่างเย็นชา เขาเหวี่ยง คทารักษาของเขา และใช้ สกิล โฮลี่ไลท์ ใส่ ปีศาจแห่งความเกลียดชัง บอสตัวนี้ที่เหลือ HP อยู่ต่ำกว่า 10% ก็ถูกฆ่าในทันที ทันใดนั้น ไอเทมดรอปจำนวนนับไม่ถ้วนได้ปรากฏขึ้นในห่องขังแห่งนี้

“อ้า!”

มีใครบ้างคนร้องออกมาและผู้เล่นคนอื่นทั้งหมดที่หลงอยู่ในฝันร้ายนิรันดร์ก็ตื่นขึ้นมาทันที พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และ ใบหน้าของพวกเขาก็มีน้ำตาอยู่ด้วย

“มันตายแล้ว! พวกเรามาดูของที่บอสดรอปกันดีกว่า!”

เสี่ยวเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม และชวนให้พวกเขาเข้ามาดู

“ฮาฮ่า! มันเป็นบอสระดับสูง! มันอาจจะดรอป ไอเทมระดับทองบ้างชิ้น! มาดูกันดีกว่า! ”

เจ๋าซือ เป็นคนแรกที่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ เขาเช็ดน้ำตาของเขาแล้ววิ่งเข้าไปที่ของที่ดรอปอยู่บนพื้นโดยไม่รอช้า

“ใจเย็นกันก่อน! พวกเราต้องแบ่งของดรอปเหล่านั้นตามอาชีพของเรา”

เตียจู ตามเขาไปแล้วพูดออกมา

“ฉันไม่เห็นแสงสีทอง พวกเราโชคไม่ดี ไม่มีของสวมใส่ระดับทองดรอปเลย” เฉียงกวนเอาเฉิน ยืนอยู่ข้างหน้าไอเทมที่ดรอป สายตาของเขากวาดไปรอบๆ พื้นอย่างต่อเนื่องจากนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วนความผิดหวัง

“ดูเหมือนว่าเราจะโชคร้ายนะ”

ซื๋ออี้ บิดเอวที่ผอมบางของเธอและเดินมาข้างหน้า เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เกียจคร้าน

พวกเขาทุกคนกลับมาเป็นปกติภายในเวลาไม่กี่วินาที อย่างกับว่าความฝันที่เพิ่งผ่านไปไม่มีอยู่จริง

“มีเหรียญทองอยู่เพียงเหรียญเดียวเท่านั้นและฉันรู้ว่าไม่มีพวกนายคนไหนต้องการมัน ดังนั้นมันเป็นของฉัน” เสี่ยวเฟิงเริ่มเก็บกวาดสนามรบ

“มีอุปกรณ์ส่วมใส่สีเขียวสามชิ้นและฉันไม่คิดว่าพวกนายต้องการมัน อย่างนั้นฉันขอนะ”

“มีอุปกรณ์ส่วมใส่สีฟ้าสองชิ้นและฉันไม่คิดว่าพวกนายต้องการมัน ถ้างั้นฉันขอนะ””

“โอ้! ฉันเจอ อุปกรณ์ส่วมใส่สีเงิน ชิ้นหนึ่ง มันเป็นดาบมือเดียว ฉันไม่คิดว่า…”

มีอุปกรณ์ส่วมใส่อยู่หกชิ้น และเสี่ยวเฟิงก็หยิบมันเขาไปใส่ในกระเป๋าเป้ของเขาที่ละชิ้น เขากำลังจะหยิบ ดาบมือเดียวสีเงินขึ้นว่า แต่ผู้เล่นวัยรุ่น ก็หยุดเขาไว้ด้วยความโกรธ

“วางมันลง!”

ผู้เล่นวัยรุ่น รีบเดินเข้ามาใยทันที และคว้า ดาบมือเดียวสีเงิน ไป จากนั้นเขาก็พูดกับเสี่ยวเฟิงด้วนความโกรธ “น่าละอายใจซะจริง! ทำไมนายถึงคิดว่าพวกเราไม่อยากได้อุปกรณ์พวกนี้ละ? ดาบเล่มนี้เป็นของฉัน!”

“ถ้าอย่างนั้น เราจะโยนลูกเต๋า ถ้านายอยากได้มันเหมือนกัน”

“บ้าเอ้ย! แกเป็น พระ! ทำไมแกถึงอยากสู้กับฉันเพื่อดาบมือเดียวละ! ยอมแพ้ไปซะ! ไม่งั้น ฉันจะไม่พานายไปหา NPC ของภารกิจนี้ นะเฟ้ย!”

คำขู่ของผู้เล่นวัยรุ่นนั้นเป็นผล และเสี่ยวเฟิงจำเป็นต้องยอมปล่อยดาบสีเงินเล่มนี้ไป เตียจู เป็น นักรบเถื่อน และต้องใช้ดาบสองมือ ดังนั้นเขาไม่ต้องการอุปกรณ์ชิ้นนี้และมันก็ตกเป็นของ เฉียงกวนเอาเฉิน

“เอาละ นายได้อุปกรณ์ส่วมใส่ชิ้นนี้ รีบๆ ไปส่งภารกิจ ฉันอยากจะเจอ NPC ของภารกิจนี้โดยเร็วที่สุด” เสี่ยวเฟิงกล่าว

“ฮาฮ่า นี้คือดาบชั้นยอด ฉันจะพานายไปยังสถานที่ของ NPC ก่อน อย่างไรก็ตาม ภารกิจนี้ไม่ได้ถูกกำหนดเวลาไว้”

ผู้เล่นวัยรุ่น ตื่นเต้นและใจกว้างมากขึ้น หลังจากที่ได้รับดาบสีเงิน

ในปัจจุบัน อุปกรณ์สีเงินนั้นมัมูลค่ามหาศาล นอกจากนั้นแล้ว มันก็ยังเป็นอาวุธและมันมีค่ามากกว่าอุปกรณ์ชิ้นอื่น

มีผู้เล่นเป็นร้อยล้านคนในเขต Huaxia ในตอนนี้ แต่มีอุปกรณ์สีทองอยู่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยชิ้นในเขตนี้ทั้งเขตและยังมีตำแหน่งว่างอยู่ในรายการจัดอันดับของอุปกรณ์อีกด้วย

สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของโซน ซึ่งสามารถผลิตอุปกรณ์สีเงินได้สม่ำเสมอและดรอปอุปกรณ์สีทองได้บ้างเป็นครั้งคราว

อุปกรณ์สีเงินชิ้นนี้นั้นหายากมากและมันยันเป็นดาวมือเดียวที่เหมาะกับอาชีพของเขาอีกด้วย ผู้เล่นวัยรุ่นตื่นเต้นและถือดาบมือเดียวเล่มนี้ที่ดูเหมือนกับหนามสีดำ

ดาบคมเงิน

คุณภาพ: สีเงิน

ชนิดของอุปกรณ์: ดาบมือเดียว

ระดับของอุปกรณ์: 15

ความต้องการของอุปกรณ์: ผู้เล่นอาชีพนักรบและอัศวิน และค่าความว่องไวของต้องมากกว่า 60 แต้ม

คุณสมบัติ

พลังโจมตี: 18-20

อัตราการโจมตีกายภาพ +5%

อัตราการคริติคอล +5%

ค่าความแข็งแกร่ง +16

ค่าความว่องไว +20

ค่าร่างกาย +16

ความสามารถพิเศษ:

ซีลเวอร์เอ็จ: หลังจากที่ใช้งานแล้ว ความเร็วของผู้เล่นจะเพิ่มขึ้น 100% และจะคงอยู่เป็นเวลา 10 วินาที ระยะเวลาคูลดาวน์เท่ากับ 1 นาที

“เร็วเข้ารีบๆ นำทางไปได้แล้ว นายยังใช้มันไม่ได้ในตอนนี้ทำไมนายยังจ้อมมองมันอยู่อีกละ?” เจ๋าซือ ขู่เร่งเขาอย่าง

“ฉันสามารถส่วมมันได้หลังจากที่ฉันอัพเลเวลขึ้นไปอีกสองเลเวล ดังนั้นฉันจะต้องทำความคุ้นเคยกับมันก่อน” เด็กชายวัยรุ่นนั้นตื่นเต้นและไม่ใสใจคำพูดเสียดสีของ เจ๋าซือ เขายังคงลูบอุปกรณ์สีเงินอันนั้นอยู่และจ้องมองมันด้วยความต้องการ

ภายใต้การนำของผู้เล่นวัยรุ่น พวกเขาก็เดินออกจากโบสท์ที่ถูกทิ้งล้างอย่างรวดเร็วและจากซากปลักหักฟังของเมืองนี้ไป พวกเขาเดินทางมาที่สถานที่ที่มีชื่อว่า เกร เพลน บนแผนที่

ก่อนที่จะเดินจากไป เสี่ยวเฟิงมองกลับไปที่โบสท์ที่ถูกทิ้งล้างในซากของเมือง เขาดูภาคภูมิใจ

สกิลของบอส สามารถกระตุ้นความทรงจำอันเจ็บปวดของเหล่าผู้เล่นได้และสร้างฝันร้ายที่ไม่สิ้นสุดขึ้นมา

แบบนี้มันออกนอกลู่นอกทางเกินไป! พวกเขาไม่สามารถทำให้เกิด การเปลี่ยนแปลงทางจิต ให้กับผู้เล่นได้!

เสี่ยวเฟิงไม่สามารถอดได้ที่จะมองไปบนท้องผ้า โนอาผู้ที่สร้างโลกของเกมนี้ขึ้นมาจะสามารถทำพฤติกรรมที่สุดจะทนแบบนี้ได้จริงๆ หรอ?

มันก็พอจะรับได้ หากระบบจำลองและคอยนำทางให้ผู้เล่นจำได้เอง แต่ถ้าหากพวกเขาแอบสอดแนมความทรงจำของผู้เล่นละ…

แต่เสี่ยวเฟิงส่ายหัวทันที เขารู้อย่างชัดเจนว่าสิ่งนี้มันเป็นไปไม่ได้ โนอาห์ เป็น AI ที่มีศักยภาพสูงและมันไม่สามารถที่จะส้รางความผิดผลาดอันใหญ่หลวงเบบนี้ได้ โนอาห์ คือการตกผลึกของเหล่ามนุษย์ชาติในศตวรรษนี้

“นี้เป็นสถานที่ของภารกิจ เราต้องฆ่ามอนสเตอร์ตามทางเหล่านี้ก่อน”

กลุ่มผู้เล่นขนาดใหญ่เดินทางมาที่ทางเข้าของซากเมืองภายในเวลาสิบนาทีหลังจากที่เสี่ยวเฟิงและเพื่อนร่วมทีมของเขาออกมาจากที่นั้น

ผู้เล่นส่วนใหญ่มีชื่อ ดูมส์เดย์ นำหน้าอยู่บนศรีษะของพวกเขาและพวกเขาก็คือสมาชิกของกิลด์ ดูมส์เดย์ลีค ผู้เล่นผู้นำคือประธานของกิลด์พวกเขาและ ดูมส์เดย์ลอว์ก็อต ก็ตามเขามาด้วย พวกเขาถูกนำตัวไปขังคุกเพราะเสี่ยวเฟิง แต่พวกเขาก็ออกได้หลังจากเวลาไม่กี่วันโดยไม่มีเหตุผล

แต่ ดูมส์เดย์ก็อด นั้นดูนและเห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ไม่ดี

“ท่านประธาน บอสถูกใครบ้างคนฆ่าตายไปแล้ว!”

ผู้เล่นคนหนึ่งรีบวิ่งมาจาก โบสท์ที่ถูกทิ้งล้าง ด้วยความตื่นตระหรก และพูดกับ ดูมส์เดย์ก็อด อย่างระมัดระวัง

“ว่าไงนะ? มีใครบ้างฆ่ามันล่วงหน้าพวกเราไปแล้ว! ผู้เล่นคนอื่นสามารถรับภารกิจโซนอันนี้ได้ได้ด้วยรึ” ลอว์ก็อต ถามด้วยความโกรธ

“บางทีอาจเป็นเพราะพวกเราถูกขังอยู่ในคุกและเส้นตายของภารกิจก็ได้ผ่านไปแล้วก็ได้ ระบบจึงมอบภารกิจให้กับผู้เล่นคนอื่นเนื่องจากพวกเราทำภารกิจล้มเหลว” ดูมส์เดย์ก็อตออฟวอร์ กล่าวขึ้นหลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ไอ พระบ้า นั้น! พวกเรา ดูมส์เดย์ลีค จะต้องฆ่ามันให้ได้!” ลอว์ก็อต พูดอย่างจริงจัง

“พวกเราจะไม่ยอมแพ้จนกว่าพวกเราจะฆ่ามันสำเร็จ!”

ดูมส์เดย์ก็อด พูดอย่างง่ายๆ และใบหน้าของเขาก็แดงก่ำ

……

“นาย นี้นายแน่ใจนะว่าพวกเราเดินมาถูกทาง? ทำไมพวกเราถึงยังไม่เจอมันสักทีละ?”

ในอีกด้านหนึ่ง เสี่ยวเฟิงและเพื่อนร่วมทีมของเขาได้ใช้เวลาไปกว่า 10 นาที ค้นห้า NPC ใน เกร เพลน และ เจ๋าซือ เชื่อว่าพวกเขานั้นเดินมาผิดทาง

“ฉันมั่นใจ มันอยู่ทางทิศตะวันตกและฉันจำมันได้แน่นอน” ผู้เล่นวัยรุ่นพูดด้วยความแร่ใจ

แต่ทันใดนั้น ผู้เล่นคนอื่นก็หยุดพร้อมกันและมองไปที่ผู้เล่นวัยรุ่นด้วยความงุนงง

“แต่เรากำลังมุ่งหน้าไปทางใต้นะตอนนี้!”

“อะไรนะ? ทำไมนายถึงมาทางใต้ละ?”

“บัดซบ! แกนกำลังนำทางอยู่นะ!”

“โอ้! ฉันรู้แล้ว ดูเหมือนว่าฉันจะผิด NPC คนนี้อาจจะอยู่ทางใต้ก็ได้ ฉันก็ไม่แน่ใจ”

“ว่าไงนะ? แกไม่มั่นใจ?”

“บ้าเอ้ย! แกเป็นพวกหลงทิศรึไง?”

เสี่ยวเฟิงและผู้เล่นคนอื่นพูดไม่ออก แม่แต่ ซื๋ออี้ ก็ก่ายหน้าผากสีขาวของเธอด้วนมือทั้งสองข้าง ผู้เล่นวัยรุ่นยังคงพยายามค้นหาทิศทาง และเสี่ยวเฟิงก็ส่ายหัวด้วยความเบื่อหน่าย

“แล้วเราจะหา NPC คนนี้เจอได้ยังไง? แผนที่นี้มันใหญ่มากเลยนะ!”

“อย่างนั้น พวกเราก็น่าจะแยกตัวกันตามหา NPC คนนี้ ทุกคนที่อยู่ที่นี้เลือกค้นหาในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง ช่วยส่ง ข้อความมาให้พวกเราด้วยถ้านายเจอ NPC คนนั้นแล้ว ไอเด็กคนนี้นี้มันพึ่งพาไม่ได้เลย ”