Don’t Heal the Others เล่นเกมออนไลน์ อย่าไปฮีลมันเลย! - ตอนที่ 67

ยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์นั้นติดอยู่ในน้ำแข็งและพวกผู้เล่นต้องทำเพียงแค่ใช้สกิลทั้งหลายใส่มันเท่านั้น ทำให้กลุ่มผู้เล่นพระ นั้นไม่มีประโชน์ในตอนนี้

หัวหน้าของผู้เล่นกลุ่มพระ ก็ไม่มีอะไรต้องทำเช่นกัน ดังนั้น ซื๋ออี้ จึงออกมาจากที่นั้นพร้อมกับเสี่ยวเฟิง หลังจากที่เธอบอกลากับ สกาย ไปแล้ว

สกาย ไม่ค้านและตกลงที่จะให้พวกเขาออกเดินทางในทันที ดูเหมือนว่า สกายนั้นกังวลที่จะส่ง ซื๋ออี้ ไป นอกจากนั้น เมือ่สกายเห็นพวกเขาเดินทางออกไป เขาหันไปมองเสี่ยวเฟิงอย่างประหลาดเหมือนกับว่าเขาอยากจะพูดอะไรบ้างอย่างกับเสี่ยวเฟิง แต่เขาเปิดและปิดปากของเขาไม่พูดอะไรออกมา

“แล้ว NPC คนนี้อยู่ที่ไหน?”

เสี่ยวเฟิง กำลังเดินตามหลัง ซื๋ออี้ พวกเขากำลังจะเดินทางไปในทิศทางของ ทุ่งหิมะ แทนที่เมือง เชียงชุย เมือง เชียงชุย ตั้งอยู่ในบริเวณทางเหนือของ ดินแดนแห่งพระเจ้า สภาพอากาศที่นี้นั้นหนาวเย็น และมีภูเขาหิมะมากมายอยู่ภายนอกของเมือง

ถว่า เสี่ยวเฟิงนั้นไม่มีเจตนาที่จะชม รูปร่างอันอรชร ของ ซื๋ออี้ เขากระวนกระวายและเร่ง ซื๋ออี้ ต่อไป

“อย่ารีบร้อน อดทนไว้หน่อยสิ”

ซื๋ออี้ ไม่สบอารมณ์กับ เสี่ยวเฟิง อย่างมาก เธอกรอกดวงตาที่อ่อนหวานสวยงามของเธอวนจนครบรอบอยู่หลายครั้งและเพ่งไปที่เสี่ยวเฟิง ด้วยความไม่พอใจ

“มันไม่ใช้ภารกิจของเธอ ก็แน่นอนว่าเธอจะไม่กังวล ฉันไม่มั่นใจเลยว่า NPC คนนี้จะรู้ถึงตำแหน่งภารกิจของฉันแน่นอนรึปล่าว ”

เสี่ยวเฟิงพูด อย่างไร้ความรู้สึก ซื๋ออี้ มีรูปร่างทีได้สัดส่วนและกำลังเดินอย่างเฉิดฉาย เสี่ยวเฟิงเดินอยู่ข้างหลังเธอและย้อมรับว่าเธอนั้นมีเสน่ห์ แต่เธอช้าเกินไป สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือเธอไม่มีม้าประจำตัวและสามารถเดินทางได้โดยการเดินเพียงเท่านั้น ซึ่งสิ่งนั้นทำให้เสี่ยวเฟิงเริ่มโมโห

เส้นตายของภารกิจใกล้เข้ามาทุกที และ มันก็เกือบจะถึงเวลาที่เสี่ยวเฟิงต้องออกจากเกมและไปเตรียมอาหารให้กับ เสี่ยวหลิงแล้ง เสี่ยวเฟิงวางแผนที่จะ ออกจากเกมในทันทีหลังจากที่เขาทราบถึงตำแหน่งของภูเขาเจิดจรัสแล้ว และเขาจะกลับมาทำภารกิจให้สำเร็จทีหลัง

“ก็เห็นอยู่ว่านายเป็น เทพ และนายก็สามารถฆ่าบอสได้อย่างสบายๆ ทำไมนายถึงไม่ช่วยกิลด์ของเรา ฆ้่าบอสนั้น ให้เร็วกว่านี้ละ? เราไม่จำเป็นที่จะต้องทำการสละชีวิตมากขนาดนั้น”

ซื๋ออี้ หยุดเดินขึ้นมา และหันหลังกลับไปจ้องตาของเสี่ยวเฟิง ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

“ฉันไม่ใช้สมาชิก ของกิลด์เธอ แล้วทำไมฉันต้องพยามยามขนาดนั้นเพื่อจะช่วยพวกเธอละ? ยิ่งกว่านั้น พวกผู้เล่นอีกหลายคนก็ต้องถูกฆ่าในการต่อสู้กับบอส อยู่แล้ว ฉันคิดว่าเธอจะชาชินกับการเสีลสละไปแล้วเสียอีก” เสี่ยวเฟิงมองเธอแบบแปลกๆ

ซื๋ออี้ เงียบ เสี่ยวเฟิงกำลังพูดความจริง เขาไม่ใช้สมาชิกของ กิลด์ วอร์สปิริตฮอล์ และเขาไม่จำเป็นที่จะต้องช่วยพวกเขา นอกจากนั้น ผู้เล่นบ้างส่วนก็จะต้องถูกฆ่าจากการต่อสู้กับบอสไม่ว่าอย่างไรก็ตาม แต่โลกเสมือนจริงนี้เหมือนจริงเกินไปและเธอก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมทีมของเธออย่างที่เธอไม่ได้คาดคิด นั้นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงรู้หดหู่อย่างมาก ในระหว่างที่พวกเขาเข้าโจมตีบอส

“เธอ ช่วยรีบๆ หน่อย ได้ไหม?”

เสี่ยวเฟิง หงุดงิดและจ้องไปที่ ซื๋ออี้ ที่กำลังยืนอยู่นิ่งๆ เขากังวลว่าผู้หญิงคนนี้กำลังหลอกหลวงเขาและเธอไม่รู้จัก NPC คนใดที่รู้ถึงตำแหน่งของ ภูเขาเจิดจรัส

“ก็ที่นี้ไง”

เธอรู้สึกถึงความไม่ไว้วางใจในดวงตาของเสี่ยวเฟิง ซื๋ออี้ หันศรีษะของเธออย่างหมดความอดทนและชี้ไปข้างหน้าและพูดออกมา

“ตัว NPC อยู่ที่ไหน”

เสี่ยวเฟิงหันไปข้างหน้าและพบว่าพวกเขาได้มาถึงหมู่บ้านหิมะเล็กๆ มีบ้านอยู่ที่นี้ประมาณสิบหลังและที่หลังคาก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ แผนที่ของระบบแสดงให้เห็นที่นี้มีชื่อเรียกว่า หมู่บ้านทุ่งหิมะ

ซื๋ออี้ ไม่สนใจ เสี่ยวเฟิง และเดินเข้าไปในหมุ่บ้านหิมะจนเธอก็พบกับ NPC ที่ดูมีอายุคนหนึง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าของ หมู่บ้านหิมะแห่งนี้

“คุณปู่คะ ปู่กำลังสวดภวานาไปถึง ภูเขาเจิดจรัส อยู่หรอคะ?”

หัวหน้าหมู่บ้านที่ดูมีอายุกำลังคุกเข่าอยู่บน พื้นราบในหมู่บ้านหิมะ และกำลังสวดภวานาให้ ภูเขาหิมะที่อยู่ห่างออกไป ซื๋ออี้ เดินขึ้นไปหาและถามเขาโดยตรง

“อ่า..เธอคือนักผจญภัยคนนั้นนิ เธอได้ช่วยพวกเราไล่หมาป่าหิมะเมื่อเธอมาที่นี้ครั้งล่าสุด ฮาฮ่า ฉันกำลังสวดภวานาไปถึง ภูเขาเจิดจรัส ภูเขาได้ส่องแสงสว่างเมือไม่นานมานี้และจะต้องมีเหตุการณ์สำคัญบ้างอย่างดำเนินอยู่แน่นอน ฉันภวานาให้แสงศักดฺ์สิทธ์จากที่นั้นปกป้องหมู่บ้านของพวกเรา”

หัวหน้าหมู่บ้าน ยิ้มและพูดกับ ซื๋ออี้ เห็นได้ชัดว่า ซื๋ออี้ เคยเข้ามาทำภารกิจทีนี้มาแล้วก่อนหน้านี้ หัวหน้าหมู่บ้านจึงอยู่ในด้านดีกับเธอ

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหัวหน้าหมุ่บ้าน ตาของเสี่ยวเฟิงลุกวาวและถามคำถามกับหัวหน้าหมู่บ้านในทันที

“หัวหน้าหมู่บ้าน คุณรู้ไหมว่า ภูเขาเจิดจรัสอยุ่ที่ไหน?”

“ท่านนักผจญภัย ทำไมท่านถึงถามเกี่ยวกับ ภูเขาเจิดจรัส ละ? ภูเขาเจิดจรัส เป็นอาณาเขตของเทพธิดาแห้งแสงสว่าง ภูเขาลูกนั้นศักดฺสิทธิ์ นักผจญภัยแบบท่านไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปที่นั้น” หัวหน้าหมู่บ้านมองเสี่ยวเฟิงและสายหัวของเขา

“ฉันเป็นนักพิธีการ และฉันเชื่อในพลังแสงสว่าง ฉันต้องการเพียงแค่ทราบถึงตำแหน่งของ ภูเขาเจิดจรัสและฉันนับถือมันจากหัวใจหัวของฉัน ” เสี่ยวเฟิงโกหกกับ หัวหน้าหมู่บ้าน และแสดง ฉายา สาวกผู้เลื่อมใส บนศรีษะของเขาไปพร้อมกัน

“คุณคือ สาวกผู้เลื่อมใส ผู้สูงส่ง! คุณคือผู้นับถือที่อุทิศตนเพื่อเผยแพร่แสงสว่าง! โปรดให้อภับข้าที่ทำตัวไม่มีมารยาท” หัวหน้าหมู่บ้านก้มหัวให้เสี่ยวเฟิงแล้วพูดต่อ “ภูเขาเจิดจรัสนั้นคือภูเขาหิมะที่อยู่ตรงหน้าของพวกเรา ภูเขานั้นถูกปกป้องด้วยภูเขาหิมะอีกหลายลูก แต่มีมอนเสตอร์ ที่แข็งแกร่งมากมายอยู่รอบๆ ภูเขาหิมะ ท่าน สาวก โปรดอยู่ห่างจากเขานั้นไว้”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหัวหน้าหมู่บ้าน เสี่ยวเฟิงก็มองไปยีงภูเขาที่อยู่ห่างออกไปและเปิดแผนที่ของระบบขึ้นมาพร้อมกันเพื่อค้นหาตำแหน่งของภูเขานั้นบนแผนที่

หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวเฟิงก็ค้นพบตำแหน่งคราวๆ ของภูเขาเจิดจรัส เขาวัดระยะทางด้วยตาของเขาและพบว่าเขาน่าจะเดินทางไปถึงที่นั้นภายในเวลาสองชั่วโมงด้วยม้าของเขา เขารู้สึกโล่งอก เขาขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านและออกจากเกม ภายในหมู่บ้านนั้น

“เฮ..”

ซื๋ออี้ ตาเหลือก เสี่ยวเฟิงออกจากเกมไปในทันทีโดยไม่ได้ขอบคุณเธอด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจผู้นำทางคนนี้ เธอโมโหพร้อมกับกระทืบเท้าของเธอ

แต่เสี่ยวเฟิงนั้นหายออกไปแล้วและมันปล่าวประโยชน์ที่จะมามีอารมณ์โกรธในตอนนี้

หลังจากที่เขาถอดหมวกที่ใช้เล่นเกมออก เสี่ยวเฟิงก็เดินเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะล้างมือของเขาและเตรียมทำอาหารเย็น.

“พี่ชาย! รีบย้ายออกจากที่นี้กันเถอะ!”

เสียวหลิง ที่กำลังดูทีวีอยู่และ ทันใดนั้นศรีษะของเธอโผล่ออกมาจากโซฟา แล้วเธอก็ตะโกนใส่เสี่ยวเฟิง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เสี่ยงเฟิงถาม เธอ อย่างประหลาด เขาได้วางแผนที่จะย้ายออกไปยังเมืองอื่น แต่เสี่ยวหลิงไม่สนใจแผนนั้นเลยไปแล้วทำไมเธอถึงอยากที่จะย้ายออกไปในตอนนี้?

“ผู้หญิงบ้าคนนั้นกลับมาอีกนะสิ! แต่ฉันไล่เธอไปแล้ว!”

สีหน้าแห่งชัยชนะ ปรากฏขึ้นบนในหน้าอันประณีตของเสี่ยวหลิง เสี่ยวเฟิง อึ้งไปครู่หนึงก่อนที่จะนึกได้ว่าเธอกำลังพูดถึง ซือเย่จิ๋ง ที่มีชื่อตัวละครในเกมของเธอว่า ไนท์คูเออร์.

“แต่เธอจะต้องกลับมาที่นี้อีกแน่ๆ หนูว่าเราต้องย้ายออกไปในไม่ช้า เพื่อเราจะได้ไม่ต้องเจอหน้านางผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้น!” เสี่ยวหลิง ยังคงพูดต่อไป และเธอก็มีความรังเกลียดที่มากล้นต่อ ไนท์คูเออร์

เสี่ยวเฟิง เงียบและไม่แม้แต่จะพูดเปลี่ยนแนวคิดของเธอ เขาได้วางแผนที่จะย้ายออกไปที่อื่นไว้แล้ว ศัตรูของเขา หาอพาร์ทเม้นที่นี้จนพบแล้ว และเสี่ยวเฟิงก็ไม่อยากที่จะเจอหน้า ไนท์คูเออร์ เขากังวลว่าเสี่ยวหลิงอาจได้ยินข้อมูลบ้างอย่างเกี่ยวกับกลุ่ม มิดซัมเมอร์ จาก ไนท์คูเออร์.

“ได้ งั้นเราสองเขาจะย้ายออกไปภายในไม่กี่วันข้างหน้า”

เสี่ยวเฟิง สัญญากับ เสี่ยวหลิง ก่อนหน้านี้เขาค้นเจอบ้านพีกตากอากาศหลังเล็กบนอินเทอร์เน็จ เขาจำเป็นที่จะต้องทำเงินในบนโลกของเกม ความจริงแล้ว มันเป็นสิ่งง่ายมากในการที่จะทำเงินอย่างมากมายโดนการเล่นเกมนี้ ในปัจจุบัน ราคาของอุปกรณ์ระดับสูงหนึ่งชิ้นนั้นมีค่ามากกว่า 1000 หยวน
ตัวอย่างเช่น อุปกรณ์หายากระดับ 10 นั้นหมดไปจากคลังของหมู่บ้านเริ่มต้น ผู้เล่นหลายคนต่อแถวกันเพื่อที่จะจับจองมันเป็นให้ได้ ราคาของมันถึงพุ่งสูงขึ้นแต่มีคนขายอยู่เพียงไม่กี่คน ผู้เล่นจำนวนมาก ที่ยังติดอยู่ใน โซนเริ่มต้น ได้ขึ้นราคาของ อุปกรณ์ชั้นสูงระดับ 10 ไปแล้วหลายครั้ง

เสี่ยวเฟิง มีแผนที่ใหญ่กว่านั้น เกมที่เสมือนจริงเกมนี้ เป็นที่นิยมไปทั่วโลก และเสี่ยวเฟิงก็ได้วาดพิมพ์เขียวเพื่อการเติบโตของเขาไว้แล้ว ด้วยความสามารถของเขา เขาจะสามารถประสบความสำเร็จได้อย่างแน่นอ นั้นคือเหตุผลที่เขาให้ความสนใจกับ ศาลาขุมทรัพย์ ของ เฉียนโตวโตว

เสี่ยวเฟิง รับประทานอาหารเย็นเสร็จอย่างรวดเร็วและทำความสะอาดโต๊ะกินข้าว จากนั้นเขาก็ล็อกอินเข้าไปในเกม เขาไม่สามารถที่ล้มเหลวในภารกิจเนื้อเรื่องนี้ได้ ไม่อย่างนั้น ผู้เล่นคนอื่นจะเล่นตามเขาตัว

“แล้วทำไมเธอยังอยู่ที่นี้?”

เสี่ยวเฟิง ออนไลน์เข้ามาในหมู่บ้านหิมะ และเขาก็ถูก ซื๋ออี้ ทำให้่กลัว เธอยังคงรอเขาอยู่ในที่ที่เขาออกจากเกมไป

เสี่ยวเฟิง ตระหนักได้ทันทีว่าเขาจะต้องหาพื้นที่ที่ปลอดภัยก่อนที่เขาจะออกจากเกมในครั้งต่อไป ถ้ามีใครบ้างคนซุ่มโจมตีเขาในบริเวณเขาออกจากเกม และโจมตีเขาเมื่อเขากลับมาออนไลน์อีกครั้ง เขาอาจจะถูกฆ่่าเพราะเขาไม่มีเวลาเตรียมตัวรีบมือ

“ก็ฉันรอนายอยู่ไง”

ซื๋ออี้ ขยิบดวงตากลมโตของเธแแล้วตอบ

เธอ เป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์ รูปร่างของเธอนั้นเยี่ยมยอด ผ้าคลุมของพระที่เปิดบริวเวณหน้าอกเปิดเผย สิ่งที่ดีที่สุดที่เธอมีไว้ให้ อย่างหมดจดนั้นก็คือ เต้าโตๆ ของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังมีใบหน้าเรี่ยวรูปไข่ที่มีเสน่ห์ และเธอก็ยิ้มอยู่ตลอดเหมือนกับ สนุกจิ้งจอก ไม่ว่าผู้ชายคนใดก็ คงจะถูกเธอดึงดูด ได้โดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอมองไปที่ชายผู้นั้นด้วยดวงตาที่กลมโตของเธอ

เธอเป็นสาวที่เยี่ยมยอดอย่างแน่นอนและชายคงจะถูกเธอดึงดูด แม้ นักบุญ ก็ไม่สามารถสงบนิ่งได้เมื่อได้มาอยู่ตรงหน้าของเธอไม่ว่าเขาจะมีคุณธรรมเท่าไรก็ตาม เธอคงจะหลงไหลมากยิ่งขึ้นเมื่อตั้งใจที่จะหว่านเสน่ห์ของเธอ

แต่ เสี่ยวเฟิง ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย

“เธอจะอยู่ที่นี้ก็ได้ แต่ฉันต้องไปทำภารกิจของฉัน”

เสี่ยวเฟิง ต้องการที่จะเสียเวลาของเขาอีกต่อไป เขาเรียกม้าดำออกมาแล้วขึ้นขี่มันและออกไปจากหมู่บ้านหิมะในทันที ก่อนที่ ซื๋ออี้ จะได้พูดอะไรออกมา

“เฮ้! ภารกิจอะไรของนาย? ขอฉันเข้าร่วมด้วยได้ไหม?”

แต่เสี่ยวเฟิงก็ยังสามารถได้ยินเสียงหวานๆ ของ ซื๋ออี้ ดังมาจากข้างหลังเขา เขาหันกลับมองและใบหน้่าของก็ดูงุดงิดขึ้นมาทันที เธอขี่ม้าสีขาวของเธอเหมือนกันแต่ผู้หญิงคนนี้ยืนยันว่าเธอไม่มีม้าส่วนตัวตอนที่พวกเขาเดินทางมาที่ หมู่บ้านหิมะ

เสี่ยวเฟิงไม่คิดว่า เธอจงใจที่จะกลับไปที่เมือง เชียงชุย เพื่อไปซื้อม้าส่วนตัวในตอนที่เขาได้ออกจากเกมไป

แต่เสี่ยวเฟิง รู้สึกประทับ เมื่ออตนนี้เธอกำลีงขี่ม้า ม้าสีขาวกำลังวิ่งอยู่และหุ่นอันโค้งดว้า ของ ซื๋ออี้ ก็ยังส่ายไปหาตามความเร็วที่ม้าวิ่งไปด้วย หน้าอกโตๆ ของเธอก็ยังส่ายไปมา แม้จะเป็นถึง เสี่ยวเฟิง เขาก็ยังถูกหน้าอกนั้นดึงดูดเอาไว้’

“มันเป็นภารกิจคนเดียว จะให้สำเร็จฉันต้องทำมันคนเดียว”

เสี่ยวเฟิง ปฏิเสธเธอโดยไม่ต้องคิด ภารกิจเนื่อเรื่องนั้นมีความสำคัญมาก และเขาจะไม่มีทางที่จะให้คนอื่นมีส่วนร่วม

“ช่วยพาฉันไปที่ ภูเขาเจิดจรัสด้วย ฉันสงสัยเกี่ยวกับภูเขานั้น หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่า มันคือสำนักงานใหญ่ของวิหารแห่งแสง หลังจากที่ฉันเปลี่ยนอาชีพและกลายเป็นนักพิธีการฉันก็ไม่สามารถเข้าไปในวิหารสาขาย่อยของเมืองหลักได้เลย”

ซื๋ออี้ ยังคงรบเร้าเขาอยู่ ดูเหมือนว่าเธอมุ่งมั่นที่จะติดตามเสี่ยวเฟิงไปให้ได้

“มีมอนเสตอร์ อยู่บนหุบเขาหิมะมากเกินไป และพวกมันก็เป็น มอนเสตอร์ รฺะดับสูง เธอส่วมแค่เสื้อเกราะผ้าแบบนี้ จะถูกพวกมันฆ่าเอาง่ายๆ” เสี่ยวเฟิงก็มุ่งมั่นที่จะไล่เธอไปให้พ้นเช่นกัน

“ฉันเป็นผู้หญิงอ่อนแอ ช่วยปกป้องฉันทีสิ”

“ความเป็นความตายของเธอไม่ใช้เรื่องของฉัน”

“นายเป็นผู้เล่นระดับเทพ ถ้านายไม่สามารถที่จะปกป้องผู้เลนผู้หญิงคนหนึงได้ ชื่อเสี่ยงของนายจะเสื่อมเสียเอานะ”

“แล้วทำไมเธอถึงไม่ฟังฉัน? เธอฆ่าบอสตัวนั้นแล้วหรอ? แล้วทำไมเธอถึงไม่กลับไปสั่งการกลุ่มพระของเธอละ?”

“บอสยักน้ำแข็งผู้พิทักษ์ถูกฆ่าไปแล้วแต่มันไม่ดรอป กิลด์โทเค็น กิลด์ของเราจะไม่สู้กับบอสที่มีเลเวลสูงในช่วงนี้ เพราะอย่างแรกเราไม่มีเป้าหมายที่จะโจมตี อย่างที่สองเราจะเริ่มต่อสู้กับบอสก็ ต่อเมื่อผู้เล่นส่วนใหญ่ของเราเปลี่ยนอาชีพสำเร็จ เพราะฉนั้น เราถึงไม่มีการเรียกรวมตัวกันในตอนนี้ พวกเราเพียงแต่ต้องต่อสู้กับมอนสเตอร์เพื่อเพิ่มเลเวล ฉันบอกกับท่านประธานว่าฉันต้องการที่จะติดตามนายเพื่อช่วยทำภารกิจแล้วเข้าก็ให้วันหยุดหนึ่งวันกับฉันทันที”