Elixir Supplier - ตอนที่ 1001 ชดใช้

1001 ชดใช้

“นายอายุแค่ยี่สิบกว่าปีจริงๆเหรอ?”เมี่ยวซีเหอถาม

“ใช่” หวังเย้าตอบ

“ครั้งหนึ่ง ฉันเคยคิดอยากมีชีวิตที่เป็นอมตะ”ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นมา “แล้วฉันก็ต้องผิดหวังแต่พอได้มาเห็นแปลงสมุนไพรแห่งนี้มันก็ทําให้ฉันมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง”

“ก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น แต่คุณคงต้องมีชีวิตรอดไปให้ได้ก่อน” หวังเย้าพูดเสียงเข้ม “รบกวนแล้ว!”เมี่ยวซีเหอลงมืออย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องผงะ

หวังเย้ากดอากาศตรงหน้าเขาทําให้เขารู้สึกราวกับกําลังแบกภูเขาเอาไว้ทั้งลูก มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเคลื่อนไหว

ขยับ!

เมี่ยวซีเหอกัดฟันกรอด สีเหลืองทองบนใบหน้าของเขาเข้มขึ้น เขาสามารถเคลื่อนไหวได้อีกครั้งแต่เขายังคงรู้สึกตัวหนักราวกับถูกโซ่ตรวนพันธนาการเอาไว้ความเร็วของเขาถูกจํากัดการ

เคลื่อนไหวของเขาไม่มีทางทําอะไรหวังเย้าได้เลย

หมัดถูกชกออกไป

มันแหวกผ่านอากาศ

เมี่ยวซีเหอถูกชกจนลอยไปไกลหลายเมตรและกลิ้งเกลือกตกลงไปจากเนินเขาหนานชาน

ซานเซียนที่อยู่ด้านนอกแปลงสมุนไพรเริ่มฟื้นตัวจนสามารถลุกขึ้นยืนได้แล้วมันส่ายหางไปมาเมื่อเห็นหวังเย้า

“ทําได้ดีมาก ซานเซียนพักอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ”หวังเข้าตบหัวของมันและหายไปจากจุดที่เขายืนอยู่ครู่ต่อมาเขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่ตีนเขา

เมี่ยวซีเหอกลิ้งตกลงมาถึงกึ่งกลางของภูเขา ของเหลวสีเหลืองไหลออกมาที่มุมปากของเขา“กลั่นร่างกายด้วยยาหมายถึงการให้ยาซึมเข้าสู่ผิวหนังกระดูกอวัยวะภายในและจิตวิญญาณ”หวังเย้าพูด “นั่นคือเส้นทางที่ถูกต้องแต่คุณกลับเดินผิดทาง”

“ฉันเดินผิดทางแต่มันก็ไม่มีหนทางให้ฉันย้อนกลับไปได้แล้ว” เมี่ยวซีเหอพูดแล้วลุกขึ้นยืน“ดูเหมือนว่าคุณจะทําร้ายผู้คนไปมาก” หวังเย้าพูด

“ใช่ มีคนตายไปไม่น้อย”เมี่ยวซีเหอสูดลมหายใจลึก

ชายหนุ่มตรงหน้าเขาแข็งแกร่งจนเขาไม่อาจทําอะไรอีกฝ่ายได้เลยมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เขาสงสัยว่าคนที่อายุยังน้อยขนาดนี้สามารถครอบครองพลังที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้ยังไงไม่มีวิธีอื่นแล้ว

คลื่นนนนนน! สิ่งที่ดูคล้ายกลุ่มเมฆสีดําสองก้อนลอยออกมาจากด้านหลังของเขามันคือแมลงพิษสองชนิด

ฆ่า!

หวังเย้าสูดลมหายใจเข้าลึกและประกบสองมือเข้าด้วยกัน ลมพายุหอบใหญ่ฉีกทิ้งแมลงจนไม่เหลือชิ้นดี

เขาชกออกไปอีกหนึ่งหมัด

เมี่ยวซีเหอถูกส่งให้ปลิวลอยไปด้านหลังเขากระอักเลือดสีทองออกมาในตอนที่กระเด็นออกไปเขาตกลงไปที่พื้นก่อนจะไถลเข้าไปในป่าหวังเย้าไล่ตามเขาไปอย่างรวดเร็วและได้ยินเสียง

บางสิ่งที่พุ่งผ่านอากาศ เข็มเล่มเล็กที่ถูกเคลือบไว้ด้วยพิษจํานวนนับไม่ถ้วนพุ่งมาทางเขาจงหายไป!

หวังเย้าสะบัดมือทําให้เข็มเหล่านั้นกระจัดกระจายออกไปคนละทิศคนละทาง

“วิถีเซียน!” เมี่ยวซีเหอทอดถอนใจ

หวังเย้าไม่ให้โอกาสอีกฝ่าย เขาสกัดจุดและทําให้ชายชราไม่สามารถต่อต้านเขาได้

“ตอนนี้คุณรู้สึกเสียใจขึ้นมาบ้างรึยังผู้นําเดี่ยว?”หวังเย้ามองดูชายที่นอนอยู่บนพื้นความกรุ่นโกรธภายในใจของหวังเย้าเบาบางลง อีกฝ่ายนั้นจัดการได้ยากแต่ก็น่านับถือในเวลาเดียวกัน
ไป!”

“เสียใจเหรอ? ฉันเสียใจจริงๆนั่นแหละฉันเลือกเดินทางผิดและฉันก็มาที่นี่ในเวลาที่สายเกินหีม?

มีเสียงฝีเท้ามุ่งหน้ามาด้วยความรีบร้อนคนสองคนโผล่พ้นออกมาจากป่าเป็นเจี๋ยจื้อจายกับหูเหมยพวกเขารีบมุ่งหน้ามาที่นี่ทันทีที่ได้รู้ข่าวจากจงหลิวชวน

“เชียนเชิง เป็นอะไรไหมครับ?”

“ผมไม่เป็นอะไร” หวังเย้าตอบ

“นายนี่เอง” เจี๋ยจื้อจายมองไปทางชายที่นอนอยู่บนพื้นซึ่งไม่ใช่ที่ไหนแต่เป็นชายประหลาดที่เจี๋ยจื้อจายพบที่ทางเข้าหมู่บ้านก่อนหน้านี้

“ฉันขอแนะนําให้รู้จัก นี่คือผู้นําเที่ยวแห่งพุบเขาพันโอสถ”

“เมี่ยวซีเหอ?” เจี๋ยจื้อจายตกตะลึงทันที่ได้ยินแบบนั้นตัวตนแสนลึกลับที่เขาได้ขอให้เพื่อนฝูงที่อยู่ทางใต้คอยจับตาดูอย่างใกล้ชิด เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเดินทางมาที่หมู่บ้านของพวกเขาและยังพ่ายแพ้ให้กับหวังเย้าอีกด้วย

“เขาเข้าไปในแปลงสมุนไพรเหรอครับ?”

“ใช่ เขาบุกรุกเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต”หวังเย้าตอบ

“นายฝึกฝนแบบไหนเหรอ?”อยู่ๆเมี่ยวซีเหอก็ถามขึ้นมา

“ฉันเป็นแพทย์ปรุงยาและมุ่งเน้นไปทางเต๋า”

เมี่ยวซีเหอที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออก

“แล้วเราจะหายังไงกับเขาดีครับเชียนเชิง?”

“ก็ต้องส่งตัวเขาให้ตํารวจอยู่แล้ว” หวังเย้าพูด “จริงสิผู้นําาเมี่ยว ตอนนี้คุณชายตระกูลกั่วอยู่ที่ห่ายชิวผมว่าเขาต้องอยากเจอหน้าคุณแน่” ลึกๆในใจหวังเย้ารู้ดีว่ากั๋วเจิ้งเหอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

“ฉันก็กําลังคิดอยากจะเจอหน้าเขาอยู่เหมือนกัน”เมี่ยวซีเหอพูด

“ผมจะไปดูซานเซียนก่อน”หวังเย้าพูด“ทั้งสองคนระวังด้วยล่ะ ผู้ชายคนนี้มีพิษอยู่ทั่วทั้งตัว”

“ครับ เข้าใจแล้ว เชียนเชิง”

หวังเย้าเดินขึ้นเขาไป และปล่อยให้ทั้งสองจัดการเรื่องต่อจากนี้แทน

“เชียนเชิงอย่างนั้นเหรอ?หรือเขาเป็นอาจารย์ของพวกนาย?” เมี่ยวซีเหอไม่สามารถ

เคลื่อนไหวได้ แต่ยังคงสามารถพูดคุยได้ปกติ

“ใช่แล้ว”

“คนที่แข็งแกร่งกว่าย่อมต้องเป็นอาจารย์”เมี่ยวซีเหอพูด“เขาได้รับการสั่งสอนจากเทพเจ้าหรืออะไรกันแน่?”เขาพูดด้วยท่าทีนิ่งเฉย น้ำเสียงของเขาฟังดูไม่เหมือนคนที่พ่ายแพ้จนยับเยินเลยแม้แต่น้อย
“ถ้าฉันเป็นนาย ฉันคงจะห่วงเรื่องของตัวเองมากกว่าเรื่องของคนอื่นนะ”

“ฉันเลือกเดินทางผิด และตอนนี้ฉันก็มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว” เมี่ยวซีเหอหัวเราะและพูด“ถ้าฉันได้พบอาจารย์ของพวกนายก่อนหน้านั้นสักหลายปี ฉันก็อาจจะยังมีหวังอยู่”

“นายคงต้องได้แต่โทษตัวเองแล้วล่ะ”

“ใช่ มันคือชะตากรรม” เมี่ยวซีเหอถอนหายใจ

เจ้าหน้าที่ตํารวจมาถึงและพาตัวเมี่ยวซีเหอไป

มันไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงหรือเรื่องน่าอัศจรรย์เกิดขึ้น คล้ายกับมีคนโยนหินลงไปในแม่น้ำที่กว้างใหญ่ มีเพียงน้ำกระเด็นเล็กน้อยและไม่มีอะไรตามมาหลังจากนั้น“อะไรนะ?ถูกตํารวจจับไปแล้ว?” กั๊วเจิ้งเหอที่อยู่ในห่ายชิวตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน “ครับผมเพิ่งได้ข่าวมาเมื่อกี้เขาไปที่หมู่บ้านและโดนหวังเย้าซ้อมจนน่วม“โดนหวังเย้าซ้อม? ผมจําได้ลุงเคยบอกเอาไว้ว่าเมี่ยวซีเหอแข็งแกร่งมากไม่ใช่เหรอ?”กั๋วเจิ้งเหอยังคงไม่หายจากอาการตกตะลึง

“เขาแข็งแกร่งมากครับ”เสวี่ยซินหยวนพูด“ผมเคยไปที่หุบเขาพันโอสถมาก่อนและได้เห็นความน่ากลัวของเขามาแล้วแบบนี้ก็หมายความได้อย่างเดียวว่าหวังเย้าแข็งแกร่งยิ่งกว่าเขา!”ในความเป็นจริงตัวเขาเองก็ตกตะลึงกับข่าวที่ได้รับเช่นกันจากข้อมูลที่เขาได้รับมาจากคนที่หนีออกมาจากหุบเขาพันโอสถผู้นําาเมี่ยวคนนั้นเป็นตัวตนที่น่าหวาดกลัวเขาเชี่ยวชาญทั้งพิษ,กู่,และกังฟู ซึ่งอยู่ในระดับที่หาคนเทียบได้ยากเขาจึงคิดไม่ถึงว่าตัวตนที่ยิ่งใหญ่จะถูกชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าจากหมู่บ้านเล็กๆจัดการลงได้
“น่าสนใจจริงๆ!” ถั่วเจิ้งเหอยิ้ม

“ก่อนที่จะได้ยินเรื่องนี้ ผมยังคิดอยู่เลยว่าจะจัดการกับเขาได้ยังไง ไม่คิดเลยว่าหวังเย้าจะจัดการให้ผมเรียบร้อยแล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“กระดูกหักทั่วทั้งตัวจนไม่สามารถขยับตัวได้เลย” เสวี่ยซินหยวนพูด

“มันปลอดภัยไหมถ้าจะเข้าหาเขา?”ถั่วเจิ้งเหอถาม

“ค่อนข้างปลอดภัยครับแต่ก็ไม่มีอะไรแน่นอน”เสวี่ยซินหยวนพูด “เขายังพูดได้อยู่”

“ถ้าพูดได้ก็แสดงว่ายังกัดคนได้อยู่”กั๋วเจิ้งเหอพูด“เราไปเยี่ยมผู้นําเกี่ยวกันเถอะ”

เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นอยู่เหนือความคาดหมายของเขาไปมากเขาไม่เคยคิดเลยว่าหวังเย้าจะสามารถจัดการอีกฝ่ายได้แต่หวังเย้าก็ถือว่าได้ช่วยเขาตอนนี้ปัญหาจึงลดน้อยลงไปมาก

ถั่วเจิ้งเหอไปหาเมี่ยวซีเหอที่เข้ารักษาตัวอยู่ภายในห้องที่ถูกจัดเอาไว้เป็นพิเศษของโรง

พยาบาล เขานอนนิ่งอยู่บนเตียงและถูกมัดเอาไว้เพื่อไม่ให้หนีไปได้

“สวัสดี ผู้นําาเมี่ยว เราเจอกันอีกแล้ว”กั๋วเจิ้งเหอยิ้มทักทายเมี่ยวซีเหอ เขาอยู่ห่างจากชายชราประมาณสามเมตรและไม่กล้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้

“สวัสดี ผู้ว่าเขตกั้ว” เมี่ยวซีเหอพูด“คุณดูมีชีวิตชีวาเหมือนเดิมเลยนะ” “ชมเกินไปแล้วแต่ว่าผู้นําเมี่ยวคุณดูไม่ค่อยดีเลยนะ”

“มีคนยืมมือคนอื่นให้ทํางานสกปรกแทน”เมี่ยวซีเหอยิ้มตอบ“การที่ต้องพ่ายแพ้ภายใต้น้ำมือของคนที่เก่งกาจและยอดเยี่ยมขนาดนั้นนับว่าเป็นเกียรติแล้ว”

“ผู้นําาเมี่ยว พวกคุณเคยคิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกคุณคิดทําร้ายผม?ทําไมถึงไม่หลบอยู่ในมุมเดิมของคุณต่อไปล่ะ? ทําไมต้องสร้างเรื่องราวให้บานปลายด้วย?”“ผมก็ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้แต่ก็ช่างเถอะ”เมี่ยวซีเหอพูด“ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว”

“ใช่แล้ว ผู้นําเดี่ยวพักผ่อนให้มากล่ะอีกไม่นานคุณก็จะถูกย้ายไปอยู่ที่ใหม่หวังว่าคุณจะปรับตัวได้นะครับ”

“ลาก่อน”

“ลาก่อน”

ถั่วเจิ้งเหอที่ผลักประตูออกไปอยู่ๆก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา

เป็นไปไม่ได้? เขาตกตะลึง เขาระวังตัวมากแล้วแต่ดูเหมือนว่าเขาจะพลาดอีกครั้งหลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็เริ่มมีเลือดกําเดาไหล จากนั้นก็มีเลือดไหลออกจากดวงตาและหูของเขา

“คุณชาย รีบไปหาหวังเย้า เร็วเข้า!”

รถขับมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้าน แต่พวกเขากลับพบว่าคลินิกของหวังเย้าปิดอยู่ เมี่ยวซีเหอได้ทําลายหลายสิ่งหลายอย่างบนเนินเขาหนานชาน ทําให้เขาจําเป็นต้องสร้างพวกมันขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

“ผมจะไปดูที่บ้านของเขา”

เสวี่ยซินหยวนไปที่บ้านของหวังเย้า แต่พ่อแม่ของหวังเย้าก็ไม่อยู่บ้านเหมือนกันหวังเย้ากลัวว่าเมี่ยวซีเหออาจจะลงมือกับพ่อแม่ของเขาได้พวกเขาจึงถูกส่งตัวออกไปก่อนหน้านั้นหลายวัน
แล้ว

“แล้วฉันจะทํายังไงดี?” เสวี่ยซินหยวนทําอะไรไม่ถูก

แค่ก แค่ก แค่กกั๋วเจิ้งเหอไอออกมาเป็นเลือดไม่หยุดสีแมลงปนอยู่ในเลือดเหล่านั้นด้วย

“พี่ครับ ผมเอง” ถั่วเจิ้งเหอโทรหาพี่สาวของเขาหวังเย้าที่อยู่บนเนินเขาหนานชานรับสายจากถั่วซือหรง

“ใช่ ตอนนี้ผมยังไม่รับคนไข้ ใช่ ใช่ ขอโทษด้วย” หวังเย้าปฏิเสธ ถั่วเจิ้งเหอวางแผนเล่นงานเขาหลายต่อหลายครั้งตอนนี้ถึงเวลาที่อีกฝ่ายต้องชดใช้สิ่งที่ตัวเองทําลงไปบ้างแล้วหวังเย้าไม่ใช่พระพุทธเจ้าที่จะปล่อยให้พวกหมาป่าตาขาวโจมตีเขาต่อไป เรื่อยๆเขาไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจหรือสงสารอีกฝ่ายแม้แต่น้อย เพราะมันอาจนําพาความยุ่งยากมาให้เขาในอนาคตได้

“กลับห่ายชิว!” กั๋วเจิ้งเหอพูดจนเหมือนกับคํารามออกมา