Elixir Supplier - ตอนที่ 526

526 เกือบแล้ว

 

ตัวยามีสรรพคุณในการรักษาที่สูงมาก

 

และมันก็แพงมากด้วยเช่นกัน

 

ตัวยานั้นถูกทำขึ้นมาจากสูตรยาตัวใหม่ ซึ่งหวังเย้าก็ยังไม่เคยเอาออกมาใช้งานมาก่อน ดังนั้น เขาจึงใช้เวลานานในการต้ม เพราะในตอนที่ต้มยา เขาจำเป็นต้องระมัดระวังอย่างมาก โชคดีที่เขาค่อนข้างมีประสบการณ์ในด้านนี้มาพอสมควร

 

หวังเย้าให้ความสำคัญกับกลิ่นและการเปลี่ยนแปลงของสี เมื่อไม่มีตัวช่วยอย่างหม้ออเนกประสงค์ เขาก็ต้องให้ความใส่ใจมากเป็นพิเศษ ความแตกต่างของระยะเวลาและสถานที่ สามารถสร้างความแตกต่างให้กับประสิทธิภาพของตัวยาได้เป็นอย่างมาก

 

เมื่อเขาต้มยาเสร็จ ก็เป็นเวลาตี 2 แล้ว หลังจากจัดการเก็บทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว หวังเย้าก็เข้านอน

 

เช้าวันต่อมา มีคนเตรียมอาหารเช้ามาให้เขาเรียบร้อย เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาดี ที่มาพร้อมกับขนตางอนยาวและดวงตากลมโต เธอมีรูปร่างผอมและดูเหมือนจะเป็นคนจากทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศจีน

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ หมอหวัง” หญิงสาวพูด

 

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคือ?” หวังเย้าถาม

 

“ฉันชื่อว่า กู้หยวนหยวนค่ะ คุณหวูได้มอบหมายให้ฉันดูแลชีวิตประจำวันให้กับคุณค่ะ” น้ำเสียงของเธออ่อนโยนและอ่อนหวาน ราวกับสุราจีน

 

“โอ้ สวัสดีครับ” หวังเย้าพูด

 

เขายิ้มและคิดกับตัวเองในใจว่า หวูถงชิ่งจะต้องเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากเฉินหยิงอย่างแน่นอน

 

“ฉันได้เตรียมแปรงสีฟันและอาหารเช้าเอาไว้ให้คุณแล้วนะคะ” กู้หยวนหยวนพูด

 

“ครับ ขอบคุณมาก” หวังเย้าพูด

 

อาหารเช้ารสชาติอร่อยถูกปาก กู้หยวนหยวนทำอาหารชานตง ซึ่งมีทั้งเนื้อและผักอยู่ครบ

 

“หวังว่าคุณจะพอใจกับอาหารเช้านะคะ” เธอพูด

 

“มันอร่อยมากครับ ขอบคุณ ทำไมคุณไม่มานั่งกินด้วยกันล่ะครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณ ถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกได้เลยนะคะ” กู้หยวนหยวนพูด

 

หวังเย้าตั้งใจจะไปที่บ้านของหวูถงชิ่ง หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เมื่อเขาบอกกับกู้หยวนหยวนว่าเขาจะออกไป ก็มีรถคันหนึ่งขับมารับเขาในสามนาทีให้หลัง

 

ใช้เวลาไม่นาน หวังเย้าก็เดินทางมาถึงบ้านของหวูถงชิ่ง ทุกคนใสตระกูลล้วนอยู่กันพร้อมหน้า

 

“เมื่อคืน พ่อของคุณหลับสนิทดีไหมครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ครับ พ่อหลับดีมาก” หวูถงชิ่งพูด

 

หวังเย้าจับดูชีพจรของชายชรา มันดูอ่อนแรงกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติ อาการของชายชราเป็นเหมือนกับรถที่ขับลงเขา สิ่งที่หวังเย้าทำลงไปเมื่อวานเป็นแค่การหยุดรถไม่ให้มันไปต่อแค่ชั่วคราวเท่านั้น คล้ายกับเขาเอาก้อนหินไปวางไว้หน้ารถ ดังนั้น มันจึงอยู่ได้ไม่นาน

 

“ช่วยพยุงเขาลุกขึ้นนั่งทีครับ” หวังเย้าพูด

 

“ได้ครับ” หวูถงชิ่งพูด

 

เขาพยุงพ่อของเขาให้ลุกขึ้นนั่ง หวังเย้าหยิบยาสองชนิดที่เขาทำเอาไว้เมื่อวานออกมา

 

“นี่เป็นซุปเป่ยหยวน มันเป็นยาตัวเดียวกับที่ผมให้คุณไปครั้งก่อน วิธีการใช้ก็เหมือนเดิม เอาให้เขาดื่มทีครับ” หวังเย้ายื่นขวดยาให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

 

“ได้ครับ” ชายคนนั้นพูด

 

ชายชราดื่มซุปเป่ยหยวนเข้าไปหนึ่งถ้วยเล็ก

 

หวังเย้าไม่ได้ให้ชายชราดื่มยาอีกตัวหนึ่งเข้าไปด้วย เขานั่งลงข้างเตียงและจับดูชีพจรของเขาเป็นเวลา 30 นาที ซุปเป่ยหยวนออกฤทธิ์อย่างรวดเร็ว ชายชราเริ่มมีสีหน้าดีขึ้น และการเต้นของชีพจรก็ดีขึ้นเช่นเดียวกัน

 

“หมอหวังครับ?” หนึ่งในลูกของชายชราส่งเสียงถามออกไป

 

ชู่! หวูถงชิ่งวางนิ้วชี้ไว้ที่ปากของเขา

 

“ดีครับ ผมจะเอายาอีกตัวให้เขาต่อนะครับ” หวังเย้าหยิบยาอีกขวดหนึ่งขึ้นมา แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้เอายาให้ทางหวูถงชิ่งเป็นคนป้อน เขาจัดการเทยาใส่ลงไปในถ้วยใบเล็ก “ช่วยกินยาทีนะครับ”

 

ชายชรารับยาอีกตัวมาดื่มเข้าไป

 

หวังเย้าจับดูชีพจรของชายชราต่อไปอีก 30 นาที ผลลัพธ์ของยาตัวที่สองไม่ได้เห็นชัดเจนเหมือนอย่างยาตัวแรก

 

หละงจากที่ดื่มซุปเป่ยหยวนเข้าไป ชายชราก็เกิดความรู้สึกสบายและอบอุ่นภายในกระเพาะของเขา ความอบอุ่นได้ไหลไปตามแขนขาของเขา ทำให้เขารู้สึกดีเป็นอย่างมาก ความรู้สึกอบอุ่นยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งเขาได้ดื่มยาตัวที่สองเข้าไป เขารู้สึกสบายโดยเฉพาะในบริเวณช่วงอกของเขา แต่อีกไม่กี่นาทีต่อมา มันก็กลายเป็นความรู้สึกเจ็บปวด แล้วร่างกายของเขาก็เกิดอาการสั่นขึ้นมา

 

“เจ็บหน้าอกเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

 

“อืม” ชายชราพูด

 

“พยายามทนเจ็บสักหน่อยนะครับ” หวังเย้าพูด

 

หวังเย้ารู้ว่า การที่ชายชรารู้สึกเจ็บหน้าอกนั้นเป็นเพราะฤทธิ์ของสมุนไพรราก ในสมุนไพรรากทั้งหมดที่เขาใส่ลงไปในตัวยา หญ้าหลี่คือสมุนไพรรากที่มีฤทธิ์แรงที่สุด ธรรมชาติของหญ้าหลี่นั้นไม่ได้อ่อนโยนเหมือนสมุนไพรรากตัวอื่นๆ ถึงแม้ว่ากุยหยวนจะช่วยลดความแรงของหญ้าหลี่ได้บ้าง แต่มันก็ยังคงแรงสำหรับชายชราอยู่ดี หญ้าหลี่มีสรรพคุณที่สามารถรักษาแผลเน่าเปื่อยได้ มันทำงานร่วมกับจื้อชานในการรักษาเนื้อร้าย สมุนไพรรากทั้งสองตัวนี้ก็คือต้นเหตุที่ทำให้ชายชราเจ็บหน้าอก

 

“ท่าน” หนึ่งในสมาชิกตระกูลพูดขึ้นมา

 

ชายชราพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างดีที่สุด แต่ร่างกายของเขาก็ยังสั่นเทาอย่างรุนแรง พร้อมทั้งมีเม็ดเหงื่อไหลลงมาตามหน้าผากของเขาเป็นจำนวนมาก

 

“เขาจะเป็นอะไรไหม?” หมอประจำตระกูลถามด้วยความกังวล ในฐานะของหมอประจำตระกูล เขาคือผู้ที่รับผิดชอบปัญหาสุขภาพทั้งหมดของชายชราแต่เพียงผู้เดียว “ให้เขากินยาเข้าไปแบบนี้มันจะดีเหรอ?”

 

หวูถงชิ่งสีหน้าเปลี่ยนไป เขามองไปที่หวังเย้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

 

ดูเหมือนว่าหมอประจำตระกูลจะสงสัยในความสามารถของหวังเย้า ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกกังวลเช่นกัน แต่เขาก็ไม่คิดจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา มันถือเป็นการไม่ให้เกียรติกัน

 

“ตัวยาไม่มีปัญหาหรอกครับ” หวังเย้าพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าหมอประจำตระกูลวัย 40 “ใจเย็นๆครับ”

 

“คุณโอเคไหมครับ?” หวังเย้าถามชายชรา

 

“อืม” ชายชรายิ้มออกมา “หลายปีก่อนที่ฉันได้ต่อสู้ที่ชายแดน พวกเขาดึงเอากระสุนออกโดยที่ไม่ได้ใส่ยาชาให้ฉัน ความเจ็บแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

 

ณ จุดนี้ เขาเป็นไม่ใช่ชายชราทั่วๆไป แต่เขาคือชายผู้ผ่านสงครามมาอย่างกล้าหาญและไร้ความกลัว

 

หวังเย้ารู้สึกประทับใจในตัวของชายชรามาก ความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรื่องในวันนี้ ล้วนเกิดขึ้นจากน้ำมือของคนอย่างชายชรา

 

“ตอนนี้ ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้วล่ะ” หลังจากผ่านไปสักพัก ชายชราก็พูดขึ้นมา

 

ความเจ็บปวดเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน คล้ายกับคลื่นกระทบฝั่ง มันทำให้ชายชรารู้สึกตกใจ โชคดีที่ความเจ็บปวดนี้อยู่เพียงไม่นาน มันจางหายไปราวกับสายน้ำที่ไหลสู่ทิศตะวันออก

 

“ช่วยนอนลง แล้วถอดชุดออกด้วยครับ” หวังเย้าพูด

 

“อะไรนะ?” หนึ่งในสมาชิกตระกูลพูดขึ้นมา

 

“แค่ทำตามที่หมอหวังบอกก็พอ” ชายชราพูด

 

“พ่อ?” ลูกของชายชราถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ

 

“ฉันไม่เป็นไร แล้วฉันก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังด้วย” ชายชราพูด

 

ชายชราถอดชุดออก เผยให้เห็นร่างกายที่ผอมแห้งของเขา ช่วงหน้าอกและแผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยแผลเป็น ส่วนหนึ่งเกิดจากกระสุนปืน อีกส่วนเกิดจากคมดาบ พวกมันคือเกียรติยศในช่วงชีวิตที่รุ่งโรนจ์ของเขา

 

“ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหน ให้บอกผมนะครับ” หวังเย้าพูด

 

หวังเย้าเริ่มนวดไปตามร่างกายของชายชรา เขาเน้นไปที่เส้นเลือดในบริเวณหน้าอกและหน้าท้อง หวังเย้าใช้มือดัน, นวด, และกดไปตามเส้นเลือด

 

ห๊ะ! ชายชรารู้สึกได้เพียงความสบายทั่วทั้งร่างกายของเขา

 

ในเวลาเดียวกัน ยาทั้งสองตัวที่ดื่มเข้าไปก็เริ่มแสดงประสิทธิภาพของมันออกมาให้เห็นแล้ว พวกมันทำการซ่อมแซมอวัยวะที่ได้รับความเสียหายและจัดการกับเนื้อเยื่อที่ตายแล้ว ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและอ่อนล้า ราวกับจมอยู่ใต้น้ำ เริ่มจางหายไปอย่างช้าๆ

 

การนวดรักษาดำเนินไปกว่าหนึ่งชั่วโมง

 

“รู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ฉันรู้สึกสบายมาก” ชายชราพูด “ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานกว่าหกเดือนแล้ว ไม่สิ เป็นปีเลยต่างหาก!”

 

เรื่องนี้ได้สร้างความประหลาดในและโล่งใจให้กับทุกคนในตระกูล หมอประจำตระกูลจึงรู้สึกอับอายขายหน้า “นี่หมายความว่า ผมทำงานไม่ดีสินะครับ?”

 

“หมอหวู คุณคิดมากเกินไปแล้วล่ะ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย” ชายชราพูด

 

“ผมเข้าใจแล้วครับ” หมอหวูพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

 

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ คุณนอนพักผ่อนให้มากๆ แล้วผมจะกลับมาอีกทีตอนบ่ายนะครับ” หวังเย้าพูด

 

“ได้ ขอบคุณมากนะ” ชายชราพูด

 

หวูถงชิ่งเดินออกไปส่งหวังเย้า “หมอหวังครับ คุณคิดว่าอาการพ่อของผมเป็นยังไงบ้าง?”

 

“ผมจะพยายามให้ดีที่สุดครับ” หวังเย้าพูด ในเมื่อเขาเริ่มลงมือรักษาชายชราแล้ว เขาก็จะพยายามให้ถึงที่สุด นั่นคือหลักการของเขา

 

“ขอบคุณครับ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิครับ” หวูถงชิ่งพูด

 

“ไม่ดีกว่า ขอบคุณครับ ผมยังมีเรื่องต้องไปทำต่ออีก” หวังเย้าพูด

 

“ได้ครับ งั้นไว้วันอื่นก็ได้” หวูถงชิ่งพูด

 

“ครับ แล้วผมจำเป็นต้องพูดกับคุณเรื่องการรักษาด้วยครับ” หวังเย้าพูด

 

“เชิญพูดมาได้เลยครับ” หวูถงชิ่งพูด

 

“ยาตัวที่สอง เป็นตัวยาที่ล้ำค่าและราคาแพงมาก” หวังเย้าพูด

 

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลยครับ” หวูถงชิ่งพูด เขาไม่คิดจะถามถึงเรื่องราคาเลยสักนิด “ผมไม่สนใจเรื่องเงิน ขอแค่มันช่วยพ่อของผมได้ก็คุ้มค่าแล้ว”

 

หวังเย้าคิดในใจ ดี!

 

“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมไปเองได้” หวังเย้าพูดกับคนขับที่หวูถงชิ่งจัดไว้ให้เขา

 

“หมอหวัง คุณหวูได้มอบหมายให้ผมพาคุณไปส่งทุกที่ที่คุณต้องการจะไปครับ” คนขับพูด

 

“ผมอยากจะเดินไปน่ะครับ” หวังเย้าพูด

 

“เอ่อ…” คนขับเริ่มไม่แน่ใจ

 

“อะไรกัน? คุณหวูจะว่าคุณเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ใช่ครับ” คนขับพูด

 

“ก็ได้ งั้นก็กลับไปที่บ้านพักก่อนแล้วกัน” หวังเย้าพูด

 

หลังจากที่พวกเขากลับมาถึงบ้านพักแล้ว หวังเย้าก็หยิบอาหารที่นำมาจากที่บ้าน แล้วกลับขึ้นไปนั่งบนรถ

 

“ขับไปส่งผมที่ศูนย์การค้าที่ใกล้ที่สุดทีครับ” หวังเย้าพูด

 

คนขับได้ขับรถพาหวังเย้าตรงไปยังร้านค้าที่อยู่ใกล้ที่สุด เพื่อที่หวังเย้าจะได้ซื้อของขวัญไปให้กับน้าของเขา โดยที่คนขับยืนยันที่จะเป็นคนจ่ายเงินให้กับเขา

 

“คุณกำลังทำอะไรน่ะครับ?” หวังเย้าถามด้วยความตกใจ

 

“คุณหวูบอกว่า เขาจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดตอนที่คุณหมออยู่ที่ปักกิ่งครับ” คนขับรถพูด

 

“คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายของพวกนี้หรอกครับ พวกมันเป็นของที่ผมจะซื้อไปให้น้าของผม” หวังเย้าพูด

 

“เอ่อ คุณก็เห็น ผมจ่ายไปเรียบร้อยแล้ว” คนขับพูด

 

“ก็ได้” หวังเย้ายิ้มอย่างอ่อนใจ

 

หวูถงชิ่งช่างใส่ใจรายละเอียดทุกอย่างจริงๆ

 

คนขับพาหวังเย้าเดินทางไปยังอพาร์ทเมนต์ที่น้าของเขาอาศัยอยู่ หวังเย้าโทรหาน้าของเขาเอาไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว ดังนั้น น้าของเขาจึงได้ลางานไว้ล่วงหน้า

 

“ว่าไง เสี่ยวเย้า ทำไมถึงมาที่นี่ในช่วงนี้ได้ล่ะจ๊ะ?” เมื่อได้พบหน้ากันแล้ว น้าของเขาก็ถามไถ่หวังเย้า