Elixir Supplier - ตอนที่ 564

564 แอลกอฮอล์ไม่ดีต่อสุขภาพ

 

หวังเย้าตะโกนเรียก “คนต่อไป!”

 

“หมอ ผมรู้สึกไม่มีแรงแล้วยังมีเหงื่อออกเยอะมากด้วย เวลากลางคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ” คนไข้คนต่อไปพูด

 

อาการของเขาเป็นเรื่องปกติในคนอายุ 60 แต่เขาดูเหมือนจะมีอายุประมาณ 30 เท่านั้น

 

ใบหน้าของเขาซีดเซียวและมีรอยคล้ำรอบดวงตา ผมของเขาแห้งเสียและเหลืองกรอบ เขายังหายใจติดขัดและมีกลิ่นเหม็นจากทั้งลมหายใจและร่างกาย

 

“คุณอายุเท่าไหร่ครับ?” หวังเย้าถาม

 

“25” คนไข้ตอบ

 

“คุณแต่งงานรึยังครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ยัง ผมยังไม่มีแฟนเลยด้วยซ้ำ” คนไข้ตอบ

 

คนไข้มีส่วนสูงอยู่ที่ประมาณ 180 เซนติเมตร แต่น้ำเสียงของเขากลับแผ่วเบาราวกับเสียงยุง มันอ่อนแอมากจนหวังเย้ารู้สึกแปลกใจ

 

ประสิทธิภาพการทำงานของไตคนไข้ลดลง ซึ่งมักจะมีสาเหตุมาจากการมีเซ็กซ์มากเกินไป ไตคือส่วนสำคัญของร่างกาย จากทฤษฎีหยินหยาง ไตถูกจัดอยู่ในหมวดของธาตุหยิน จากทฤษฎีธาตุทั้งห้า ไตมีความสัมพันธ์กับธาตุน้ำ เมื่อธาตุหยินในไตไม่เพียงพอ ก็จะทำให้รู้สึกเวียนศีรษะ, มีเสียงดังในหู, และรู้สึกอ่อนแรงตรงช่วงล่างและเข่า รวมถึงการนอนกระสับกระส่ายในเวลากลางคืนด้วย

 

“คุณมีนิสัยบางอย่างที่มักจะทำเป็นประจำไหมครับ?” หวังเย้าถาม

 

“อะไรนะ?” คนไข้รู้สึกประหลาดใจ “นิสัยเหรอ?” เขาเข้าใจความหมายของหวังเย้าในทันทีและใบหน้าของเขาขึ้นสี

 

“ผมพูดถูกไหมครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ครับ” คนไข้พูด

 

หวังเย้าค้นพบสาเหตุของอาการแล้ว

 

“อาการป่วยของผมเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วยเหรอครับ?” ชายหนุ่มไม่คิดว่าเรื่องนั้นจะเกี่ยวกับปัญหาของเขาในตอนนี้เลยสักนิด

 

“ครับ” หวังเย้าพูด

 

“ผมรู้ว่ามันไม่ดี แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ” ชายหนุ่มพูด

 

“คุณห้ามตัวเองไม่ได้เหรอ?” หวังเย้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เรื่องนี้ง่ายมาก”

 

เขากดไปที่หน้าท้องของชายหนุ่มอยู่หลายครั้ง

 

“อีกหนึ่งอาทิตย์ ให้กลับมาที่นี่อีกครั้งนะครับ” หวังเย้าพูด

 

“แค่นี้เหรอครับ?” ชายหนุ่มถาม

 

“ครับ” หวังเย้าพูด

 

“ขอบคุณครับ หมอ” ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางสุภาพ เขาเดินออก แต่หวังเย้ามองออกว่า ชายหนุ่มไม่ได้เชื่อในสิ่งที่หวังเย้าทำลงไปนัก

 

“นี่น่าจะได้ผลดีทีเดียว” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“มันจะได้ผลจริงๆเหรอ?” หลังเดินออกมาจากคลินิกแล้ว ชายหนุ่มก็พูดพึมพำกับตัวเอง ตั้งแต่หลายปีก่อน ที่เขาช่วยตัวเองด้วยการดูหนังโป๋ เขาก็กลายเป็นคนเสพติดการทำแบบนี้ไปเลย เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เหมือนกับคนติดยา  มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเลิกทำมัน

 

ตั้งแต่นั้นมา สุขภาพของเขาก็เริ่มถดถอย และกลายเป็นคนโมโหง่าย เขาไม่สามารถจดจ่อกับสิ่งใดได้ และขาดความมั่น

 

หวังเย้าเรียก “คนต่อไป!”

 

“หมอ ผมปวดท้องมากเลย” ชายวัยประมาณ 40 พูด

 

“ช่วยอธิบายให้ชัดกว่านี้หน่อยครับ” หวังเย้าพูด

 

“ตรงนี้ครับ มันเหมือนมีเข็มกำลังทิ่มอยู่” คนไข้ชี้ไปที่บริเวณท้องน้อยของเขา

 

“อ้าปากแล้วออกเสียง ‘อา’ทีครับ” หวังเย้าพูด

 

“อา!!!” คนไข้อ้าปาก ลมร้อนและกลิ่นไม่พึงประสงค์ถูกปล่อยออกมาจากปากของเขา

 

“คุณยังรู้สึกเจ็บและแสบร้อนตรงบริเวณหน้าอกด้วยใช่ไหมครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ครับ” คนไข้พูด

 

“ผมคิดว่า คุณน่าจะมีแผลในกระเพาะครับ” หวังเย้าพูด “คุณได้ไปตรวจที่โรงพยาบาลมาบ้างรึยังครับ?”

 

“ไม่ได้ไปครับ ตอนแรกไม่ได้เจ็บขนาดนั้น ผมก็เลยไม่ได้สนใจ แต่ช่วงนี้มันกลับเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม พ่อของผมมารักษากับหมอเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน พอได้กินยาของหมอไป อาการของพ่อก็ดีขึ้นมาก ผมก็เลยตัดสินใจมาหาหมอน่ะครับ” คนไข้พูด

 

“คุณดื่มเหล้าและสูบบุหรี่ด้วยใช่ไหมครับ?” หวังเย้าถาม

 

หวังเย้าได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของคนไข้ และเห็นคราบบุหรี่บนฟันแต่ละซี่ของเขา

 

“ครับ” คนไข้ตอบ

 

“คุณต้องหยุดดื่มและสูบครับ” หวังเย้าพูด

 

“อะไรนะ?” คนไข้ตกใจ

 

“สุขภาพคือสิ่งที่คุณควรให้ความสำคัญที่สุด” หวังเย้าพูด “ผมจะจ่ายยาให้คุณนะครับ”

 

หวังเย้าเดินไปเอาสมุนไพรจากในตู้เก็บสมุนไพร เขาต้องการหวงฉี, โร่วกุ้ย, ป่ายเฉา, เหลียนเฉียว, ตังกุย, หวงเหลียน, ชานกุย, จื๋อเตอติง, และกานเฉา ยาสูตรนี้มีสรรพคุณในการขับพิษร้อนและขับเสมหะเพื่อกระตุ้นการไหลเวียนโลหิต มันสามารถรักษาแผลในกระเพาะได้

 

“ผมเขียนวิธีการต้มยาเอาไว้ให้คุณแล้วนะครับ” หวังเย้าพูด

 

“ครับ ขอบคุณ” คนไข้พูด หลังจากจ่ายเงินเสร็จ เขาก็เดินออกไปจากคลินิก

 

คนไข้คนต่อไปเป็นคนจากหมู่บ้านของหวังเย้าเอง และมีอายุในช่วงเดียวกับหวังเย้าด้วย เขามาด้วยอาการปวดศีรษะ

 

“นายแค่เป็นหวัดเท่านั้น มันไม่จำเป็นต้องกินยาเลย แค่ดื่มน้ำเยอะๆและดื่มน้ำขิงก่อนนอน พรุ่งนี้นายก็จะดีขึ้นเอง” หวังเย้าพูด

 

“โอเค” คนไข้พูด

 

ในตอนที่หวังเย้าตรวจคนไข้เสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ด้านนอกก็เริ่มมืดลงแล้ว เขาบันทึกอาการของคนไข้แต่ละคน ก่อนกลับไปที่บ้าน

 

คืนนั้น เขากลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชาน ซานเซียนกระดิกหางวิ่งลงมาหาหวังเย้า มันดูมีความสุขมาก

 

“ซานเซียยน นายอ้วนขึ้นอีกแล้วนะ” หวังเย้าพูด

 

บนเนินเขามีแต่ความเงียบ หวังเย้าได้ยินแค่เสียงลมพัดเท่านั้น

 

ซี่ๆซี่ๆ เมื่อหวังเย้าเดินเข้าไปในแปลงสมุนไพร งูตัวหนึ่งก็เลื่อยออกมา

 

“สวัสดี เสี่ยวเฮย” หวังเย้าพูด

 

เขาเดินเข้าไปเปิดไฟในกระท่อม บนโต๊ะมีแผนที่ของเนินเขาหนานชานวางเอาไว้ เขาต้องการจัดการเชื่อมเนินเขาทางทิศตะวันตกและออก ซึ่งเป็นส่วนที่อยู่นอกค่ายกลรวมวิญญาณให้ไกลออกไปมากที่สุด เขาต้องการเหลือทางเดินขึ้นเขาเพียงเส้นเดียวเท่านั้น เขาจำเป็นต้องใชต้นไม้และหินอีกจำนวนมาก

 

กว่าหวังเย้าจะเขานอนก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

 

วันต่อมา ท้องฟ้ามืดครึ้มและมีฝนโปรยลงมา หวังเย้าลงมาจากเนินเขาหนานชานพร้อมกับร่มในมือ ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถใช้พลังฉีป้องกันลมและฝนได้ก็ตามที

 

“หืม?” ระหว่างทางไปคลินิก เขาก็เห็นรถที่ดูคุ้นตาจอดอยู่ “อากาศแย่แบบนี้ ยังจะมีคนมาอยู่อีกเหรอ?”

 

“สวัสดี หมอหวัง” ศาสตราจารย์ลู่พูด เขาอยู่ในสภาพที่เหนื่อยล้าอย่างมาก

 

“สวัสดีครับ เชิญเข้ามาข้างในก่อสิครับ” หวังเย้าเชิญเขาเข้าไปในคลินิกและชงชาให้กับเขา “คุณต้องดูแลตัวเองด้วยนะครับ ถ้าไม่อย่างนั้น คุณจะป่วยเอาได้”

 

 

 

“ฟังนะครับ ผมได้ปรึกษากับครอบครัวของเวินหว่านแล้ว พวกเขาตกลงที่จะให้ผมพาเธอมารักษาที่คลินิกของหมอ” ศาสตราจารย์ลู่พูด

 

“คุณสามารถพาเธอมาที่นี่ได้ แต่ผมไม่รับประกันอะไรทั้งนั้นนะครับ” หวังเย้ามีความมั่นใจในตอนแรก ว่าเขาสามารถรักษาเวินหว่านได้ แต่ในเวลานี้ เขาไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะสามารถช่วยเธอได้

 

“ผมเข้าใจ” ศาสตราจารย์ลู่ถอนหายใจออกมา หลังจากที่ได้ดื่มชาไปถ้วยหนึ่งแล้ว เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาก “ขอโทษที่ต้องรบกวนหมอนะ”

 

“ไม่เป็นไรครับ คุณควรไปหาโรงแรม แล้วพักผ่อนสักหน่อยดีกว่านะครับ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“โอเค” ศาสตราจารย์ลู่พูด

 

เขานั่งอยู่ในคลินิกต่ออีกครู่หนึ่ง จนกระทั้งมีแขกอีกคนมาหาหวังเย้า  เขาก็คือหวังหมิงเปา

 

“อ้าว นึกยังไงถึงมาที่นี่ได้ล่ะ? แล้วครูหานอยู่ไหน?” หวังเย้าถาม

 

“อย่าให้พูดเลย เธออยากจะกลับไปที่เขตเจีย บอกว่าเธอคิดถึงเด็กๆที่นั่น ฉันก็กำลังจะไปกับเธอด้วย” หวังหมิงเปาพูด

 

“เธอไม่ชอบเหลียนชานเหรอ?” หวังเย้าถาม

 

“ก็ไม่เชิง ฉันคิดว่าเธอคงจะเบื่อมากกว่า ความจริง ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะต้องการความช่วยเหลือจากนายนั่นแหละ” หวังหมิงเปาพูด

 

“มีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยเหรอ?” หวังเย้าถาม

 

“ฉันต้องการทำให้เธอท้องให้เร็วที่สุด” หวังหมิงเปาพูด “นายพอจะมียาตัวไหนบ้างไหม ที่ช่วยให้ผู้หญิงท้องได้น่ะ?”

 

“หา?” หวังเย้ารู้สึกประหลาดใจ

 

“พอมีลูก เธอก็จะได้ไม่ว่างอีก แล้วพ่อแม่ของฉันก็อยากได้หลานมากด้วย” หวังหมิงเปาพูด

 

“เอ่อ!” หวังเย้านวดขมับ “ฉันคิดว่า ไม่มียาตัวไหนที่ช่วยได้หรอก”

 

“ฉันคิดว่า นายเป็นหมอที่รักษาได้ทุกอย่างซะอีก” หวังหมิเปาพูด

 

“ฉันไม่เคยทำเรื่องนี้มาก่อน” หวังเย้าพูด “แล้วการทำลูก มันก็ต้องเกิดจากความพยายามของพวกนายทั้งสองคนต่างหากล่ะ!”

 

“ฉันไม่สน นายเป็นเพื่อนสนิทของฉัน นายต้องช่วยฉันสิ” หวังหมิงเปาพูด

 

“ก็ได้ นายว่างเมื่อไหร่ ก็พาครูหานมาหาฉันที่นี่แล้วกัน แล้วถ้านายอยากจะมีลูก นายก็ต้องหยุดสูบและหยุดดื่มเหล้าด้วย” หวังเย้าพูด

 

“โอเค ไม่มีปัญหา” หวังหมิงเปาพูด

 

ด้านนอกฝนยังคงตกอยู่ ฝนฤดูใบไม้ผลิให้ความรู้สึกเย็นสบาย

 

“สนใจไปกินข้าวเที่ยวด้วยกันไหม?” หวังหมิงเปาถาม

 

“เอาสิ ไปที่บ้านฉันนะ ฉันจะได้บอกให้แม่ทำเพิ่ม” หวังเย้าพูด

 

“โอเค” หวังหมิงเปาพูด

 

หวังหมิงเปาอยู่ทานอาการกลางวันที่บ้านของหวังเย้า และไม่ได้อยู่นานนัก

 

“ทำไมหมิงเปาถึงได้ดูรีบร้อนขนาดนั้นกัน?” จางซิวหยิงถาม “ดูเหมือนเขาจะมีเรื่องบางอย่างในใจนะจ๊ะ”

 

“ใช่ เขาอยากจะมีลูกน่ะครับ” หวังเย้าพูด

 

“อะไรนะ?” จางซิวหยิงถาม “เห็นไหม? เขากำลังจะมีลูกแล้ว แต่ลูกยังเป็นโสดอยู่เลยนะ!”

 

อยู่ๆหวังเย้าก็นึกขึ้นได้ว่า เขาดันพูดบางอย่างที่ไม่ควรพูดออกไปซะแล้ว

 

โชคดีที่จางซิวหยิงไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้

 

ตอนบ่าย ฝนยังคงตกลงมาเรื่อยๆ ท้องฟ้าดูขมุกขมัวไปตลอดทั้งวัน

 

…

 

ต้าหลี่ มันใกล้จะถึงวันที่พี่น้องหานต้องพาน้องชายของพวกเขาไปหาราชายาแล้ว

 

“พี่ พรุ่งนี้ก็ครบเจ็ดวันแล้วนะ” หานจื้อเกาพูด

 

“นายจัดการเรื่องการเดินทางเอาไว้รึยัง?” หานชิ่งถาม

 

“อืม” หานจื้อเกาพูด

 

น้องชายคนเล็กของพวกเขาได้สติแล้ว แต่เขายังคงไม่สามารถพูดได้

 

“ฉันจะพาเขาไปหาราชายาพรุ่งนี้เอง มันต้องใช้เวลาเดินทางนาน มันจะทำให้นายเหนื่อยเกินไป” หานชิ่งพูด

 

ราชายาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ไกลจากต้าหลี่มาก การขับรถไปจะต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง และส่วนสุดท้ายของการเดินทาง ถนนยังเต็มไปด้วยหลุมบ่อ ดังนั้น มันจึงไม่ง่ายเลยที่จะเดินทางไปให้ถึงที่นั่น แม้แต่คนที่ปกติดีทุกอย่างก็ยังไม่ชอบมัน ยังไม่ต้องพูดถึงคนที่ป่วยอยู่เลย

 

“ฉันจองรถที่นั่งได้สบายไว้แล้ว” หานจื้อเกาพูด

 

“ดี” หานชิ่งพูด

 

ในหมู่บ้านเล็กๆที่ตั้งอยู่ทางใต้ของยูนนาน

 

ราชายาวัย 70 ปี กำลังจ้องมองยาของหวังเย้าอยู่

 

ตลอดหกวันที่ผ่านมา เขาพยายามใช้วิธีการทุกอย่างที่เขาคิดได้วิเคราะห์หาส่วนผสมในตัวยาของหวังเย้า แต่เขาก็ล้มเหลว

 

ทำไมนะ? ราชายารู้สึกสงสัย