Elixir Supplier - ตอนที่ 814 ทดสอบปืน

“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” แพทย์คนหนึ่งถาม

“เร็วมาก” แพทย์อีกคนพูดด้วยรอยยิ้ม “สมแล้ว ระดับมันต่างกัน”

หลังจากยืนยันแล้วว่าทหารทั้งสามกําลังฟื้นตัวหวังเย้าก็ออกจากโรงพยาบาลเขาใช้เวลาไปกับการท่องเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในเมืองกับซูจือฉิงแลมู่เฉิงโจว

“หมอหวัง ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับว่าแมลงพวกนั้นมันคืออะไรกันแน่?”ม่เฉิงโจวถาม

“พวกมันก็แค่แมลงชนิดหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่เป็นชนิดที่พวกเราไม่เคยเห็นมาก่อนก็เท่านั้น” หวังเย้าอธิบาย“หลังจากฝึกและเลี้ยงดูพวกมันเป็นเวลานานคนที่เลี้ยงดูพวกมันก็จะมีความเข้าใจและรู้รายละเอียดเกี่ยวกับพวกมันเป็นอย่างดี”

“ในประเทศมีคนที่เก่งเรื่องนั้นอยู่ไหมครับ?” มู่เฉิงโจวถาม

“ในเขตเมี่ยวก็มีคนที่มีความรู้เรื่องนี้อยู่เหมือนกันครับ” หวังเข้าตอบ “ในเมื่อกองทัพของพวกคุณตั้งฐานทัพอยู่ที่นี่ คุณไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยเหรอครับ?”

“ผมเคยได้ยินมาบ้าง แต่ผมไม่เคยเห็นกับตาตัวเองสักครั้ง” มู่เฉิงโจวพูด “ผมเลยคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าเท่านั้นผมเคยไม่รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของพวกมันจนกระทั่งได้มาเจอกับตัวเองแล้วเราจะป้องกันตัวเองจากพวกมันได้ยังไงครับ?”

“คุณสามารถพกสมุนไพรที่มีกลิ่นที่สามารถขับไล่แมลงได้ แต่แมลงที่ถูกฝึกจนเรื่องเป็นพิเศษมักจะสามารถต้านทานฤทธิ์ของสมุนไพรไล่แมลงส่วนใหญ่ได้” หวังเย้าพูด“เมื่อไข่ของมันเข้าสู่ร่างกายมนุษย์ มันจะสร้างปัญหาอย่างมากทหารคนผมรักษาไปก็มีไข่อยู่ในร่างกายเหมือนกันโชคดีที่พบทันเวลาไข่เลยฝังอยู่ในร่างกายของเขาเป็นเวลาสั้นๆถ้าผ่านไปสองสามวันไข่ก็จะฝึกตัวภายในร่างเขาและเริ่มกลืนกินอวัยวะภายในพร้อมกับแพร่พันธุ์ไปเรื่อยๆ แล้วเขาก็จะตาย”

“พวกมันจะไม่แพร่ไปที่คนอื่นเหรอครับ?” มู่เฉิงโจวถาม

“พวกมันจะแพร่ขยายโดยผ่านทางเลือดเนื้อเป็นหลักแต่แมลงที่สามารถแพร่ขยายพันธุ์ในปริมาณมากแบบนี้มักจะมีข้อจํากัดในการแพร่พันธุ์อยู่”หวังเย้าพูด“หลังจากขยายพันธุ์ไปแล้วหลายรุ่น พวกมันก็จะสูญเสียความสามารถในการแพร่พันธุ์ไปมีเพียงจํานวนที่น้อยมากๆที่จะสามารถฝ่าข้อจํากัดนั้นได้ และพวกมันก็จะกลายเป็นตัวอันตรายอย่างที่สุด”

“นี่ น้องเขย นายอยู่ทางเหนือแท้ๆ ทําไมถึงได้รู้เรื่องพวกนี้เยอะขนาดนี้ได้ล่ะ? หรืนายเคยพบเจอพวกมันมาก่อน?” ซูจือจึงถาม

“ใช่ครับ ครั้งแรกที่ผมเจอเป็นคนไข้คนหนึ่งของผมที่ติดเชื้อจากปรสิต เพราะเขาชอบกินอาหารทะเลแบบสดๆ” หวังเย้าพูด “ปรสิตกระจายตัวอยู่ทั่วทั้งร่างกายและอวัยวะภายในของเขาปรสิตชนิดนี้ต่างจากแมลงที่พวกเราเจอซึ่งเป็นชนิดที่ถูกคัดเลือกมาเพาะเลี้ยงโดยเฉพาะปรสิตพวกนี้เติบโตตามธรรมชาติ พวกมันเลยไม่มีข้อจํากัดในการแพร่ขยายพันธุ์แต่สถานการณ์ก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่นัก”

เรื่องที่เขาเล่ามาเป็นเรื่องสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเว่ยห่าย ซึ่งเป็นช่วงที่หนทางการเป็นแพทย์ปรุงยาของเขากําลังเริ่มต้นขึ้นในตอนนั้นเว่ยหายป่วยหนักมากและฝีมือการรักษาของหวังเย้าก็เทียบกับตอนนี้ไม่ได้เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการรักษาเว่ยหายถ้าหากเรื่องมาเกิดขึ้นในเวลานี้แทนมันคงจะรักษาได้ง่ายกว่ามากและเว่ยห่ายก็จะทรมานน้อยลง

“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ” หวังเย้าพูด “แต่ถ้ามันเป็นความลับพี่ไม่ต้องตอบก็ได้”

“ถามมาได้เลย” ซูจือจึงพูด

“คนพวกนั้นคิดจะทําอะไรกันเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

“พวกเขาต้องพบอะไรบางอย่างในป่าแถบชายแดน” ซูจือจึงพูด “ช่วงหลังมานี้ยิ่งคึกคักขึ้นมากแล้วก็ไม่ได้มีแค่พวกเขาเท่านั้นด้วยยังมีกลุ่มของคนในประเทศเข้าไปร่วมด้วยอีกกลุ่ม

“ในป่าน่ะเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

“ใช่” ซูจือจึงพยักหน้าและพูดว่า “ในป่ามีสัตว์ป่า,พืชพันธ์,หินแร่, และสมบัติล้ำค่าอยู่มากมายทั้งหมดที่พูดมายังเป็นแค่ส่วนน้อยของสิ่งล้ำค่าที่อยู่ในนั้น”

“ทางเบื้องบนได้ตัดสินใจลงมาแล้ว” ซูจือจึงพูด “กองกําลังของเราต้องรับทําภารกิจนี้ให้สําเร็จ ไม่ว่าพวกเขาจะมากี่ครั้ง เราก็จะเป็นคนสกัดกั้นพวกเขาเอาไว้และครั้งต่อไปก็จะเป็นฉันที่นําทีม!”

“พี่แข็งแรงดีแล้วเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

“ไม่มีปัญหา ฉันพร้อมมากเลยล่ะ” ซูจือฉิงพูด

“ผมคงต้องรีบกลับก่อนเดือนตุลานะครับ” หวังเย้าพูด

“หึม ทําไมล่ะ?” ซูจือจึงถาม

“พี่สาวของผมกําลังจะแต่งงานครับ” หวังเย้าตอบ

“อ่อ แล้วนายอยู่ที่นี่จนถึงตอนนี้เลยได้รึเปล่า?” ซูจือฉิงถาม

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ก็น่าจะได้ครับ” หวังเย้าพูด

“ต้องไม่มีเรื่องอะไรแน่” ซูจือฉิงพูด “มันจะไปมีเรื่องเยอะแยะขนาดนั้นได้ยังไงกัน?”

ภายในป่าฝนติดกับชายแดนในยูนนานใต้

“นายต้องไปอีกแล้วเหรอ?” ชายคนหนึ่งถาม

“ใช่ ฉันรับเงินรางวัล 7 ล้านดอลล่าร์มาแล้ว” ชายอีกคนตอบ

“พวกเขาคงสังเกตเห็นได้จากภารกิจที่พวกเราทําอย่างต่อเนื่องแล้ว” ชายคนแรกพูด “เราสูญเสียนักสู้ชั้นยอดในทุกครั้งที่เราเข้าไปเรากําลังเผชิญหน้ากับหนึ่งในประเทศมหาอานาจที่นักฆ่า เป็นสิ่งต้องห้ามของประเทศอยู่นะ

“นายจําได้ไหมว่าพวกเราทําไปเพื่ออะไร?” ชายอีกคนถาม

“เพื่อเงิน” ชายคนแรกพูด

“ใช่ ตราบใดที่พวกเขาให้เงินเรา แม้เราจะต้องเข้าไปฆ่าใครสักคนที่อยู่ในเมืองหลวงพวกเราก็จะทํา” ชายอีกคนพูด

“เข้าใจแล้ว ฉันจะเรียกรวมคนเอง” ชายคนแรกพูด

“เราต้องเรียกทั้งหมดมา” ชายอีกคนพูด

“ฉันรู้แล้ว” ชายคนแรกพูด

ชายผิวขาวใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครามองดูป่าที่ไร้จุดสิ้นสุดตรงหน้าเขา ของแบบนั้นจะมีอยู่จริงๆหรือ?

ที่นี่คือสถานที่ต้องห้ามสําหรับมนุษย์ เขาเคยนําทีมของเขาเข้าไปด้านในมาแล้วหลายครั้งหลังจากนั้นพวกเขาก็จะกลับออกมาในสภาพที่เต็มไปด้วยบาดแผลและบอบชพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับกองกําลังที่อาวุธครบครันและถูกฝึกฝนมาอย่างดีรวมไปถึงสัตว์ป่าที่น่าหวาดหวั่น

เงินคือสิ่งที่ทําให้ผู้คนบ้าคลั่ง!

มู่เฉิงโจวและซูจือจึงเชิญหวังเข้าไปทานอาหารท้องถิ่นที่ร้านอาหารในตัวเมืองยูนนานใต้

“เป็นยังไงบ้าง? กินได้รึเปล่า?” มู่เฉิงโจวถาม

“โชคดีที่ผมไม่ได้เป็นพวกเลือกกินอยู่แล้ว” หวังเย้าพูดกลัวหัวเราะ

พูดตามตรง รสชาติอาหารค่อนข้างแปลกสําหรับเขาเล็กน้อย

“น้องเขย นายเคยใช้ปืนมาก่อนรึเปล่า?” ซูจองถาม

“ครับ ผมเคยยิงปืนสองสามครั้งตอนเรียนอยู่ในมหาลัย” หวังเข้าตอบ

“นายอยากลองอีกไหมล่ะ?” ซูจือจึงถาม

“เอาสิครับ” หวังเผ่าพูด

ถึงเขาจะมีทักษะการต่อสู้มากมาย แต่เขาก็ยังมีความเป็นเด็กที่เคยหลงใหลในเรื่องปืน เขาเคยมีความใฝ่ฝันที่โชกเลือดจากการต่อสู้ในสนามรบด้วยปืน

“พรุ่งนี้ ฉันจะพานายไปที่ฐานทัพ” ซูจือจิ้งพูด

“มันจะเหมาะเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

“อึม เหมาะสิ” มู่เฉิงโจวพูด

“ดีครับ” หวังเย้าพูด

ทั้งสามดื่มเหล้าไปเล็กน้อย หลังจากทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็กลับไปที่โรงพยาบาลทหารทั้งสามนายต่างก็ฟื้นตัวได้เป็นอย่างดี

“พิษกับแมลงถูกจัดการจนหมดแล้วนะครับ” หวังเย้าพูด “ต่อไป พวกเขาก็แค่ต้องพักผ่อนและใช้เวลาฟื้นตัว”

เขาได้เคยใช้ขี้ผึ้งตัวนชื่อกับทหารสองนายที่ได้รับบาดเจ็บหนัก ผลลัพธ์จากความมหัศจรรย์ของขี้ผึ้งตัวนชื่อทําให้ได้รับเสียงชื่อชมจากแพทย์ในโรงพยาบาลไม่หยุดแผลฉกรรจ์เริ่มตกสะเก็ดแล้ว และมันเพิ่งผ่านมาได้แค่วันเดียวเท่านั้นมันคือ“สุดยอดขี้ผึ้ง”

“ผมทิ้งใบสั่งยาที่ใช้สําหรับการรักษาในขั้นตอไปไว้ให้แล้ว” หวังเย้าพูด “ยาตัวนี้จะช่วยในเรื่องของการฟื้นตัวของพวกเขาครับ”

“ผมจะให้คนจัดการเรื่องนี้เอง” มู่เฉิงโจวพูด

“หัวหน้า เรากลับฐานทัพกันดีไหม?” ซูจือจึงถาม

“เราอยู่ที่นี่อีกคืน แล้วค่อยกลับพรุ่งนี้ได้ไหมครับ?” หวังเย้าถาม

“ได้สิ” มู่เฉิงโจวพูด

คืนนั้น พวกเขาพักอยู่ที่โรงแรมของกองทัพ เช้าตรู่ของวันถัดมา หลังจากไปเยี่ยมทหารทั้งสามนายที่อาการเริ่มดีขึ้นเรียบร้อยแล้ว พวกเขาทั้งสามคนก็เดินทางไปที่ฐานทัพที่ตั้งอยู่บนเขา

บนรถบัส ซูจือจึงกล่าขอบคุณหวังเย้าอีกครั้ง “น้องเขย ครั้งนี้ต้องขอบคุณนายมากจริงๆ!”

“เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ดังนั้น ไม่จําเป็นต้องเกรงใจกันหรอกครับ” หวังเย้าพูด

“ใช่ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน น้องเขย” ซูจือฉิงพูด “คราวนี้ พอนายได้เข้าไปในฐานทัพของพวกเราแล้ว นายต้องสอนทหารของเราด้วยนะ”

“ผมต้องสอนอะไรพวกเขาเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

“วิธีการต่อสู้แบบกังฟูยังไงล่ะ” ซูจือจึงพูด

“สิ่งที่ผมเรียนมาอาจไม่เหมาะกับพวกพี่ก็ได้นะครับ” หวังเย้าพูดกลัวหัวเราะเขาพูดประโยคนี้มามากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว

“นายลองสอนอะไรสักอย่างให้หน่อยไม่ได้เหรอ?” ซูจือฉิงยังคงยืนยันเหมือนเดิม

“ก็ได้ครับ” หวังเย้าพูด

“เราไปฝึกยิงปืนกันดีกว่า” ซูจือจึงพูด

หวังเย้าพยักหน้าและตามเขาไป ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงสนามยิงปืน มีทหารมาเตรียมอาวุธต่างๆเอาไว้ให้แล้ว มีทั้งปืนพก, ไรเฟิล,และสไนเปอร์ไรเฟิล

“อยากลองเลยไหม?” ซูจือจึงถาม

“พี่สอนวิธีการใช้ให้ผมก่อนได้ไหมครับ?” หวังเย้าถาม

“ได้ ดูให้ดีล่ะ” ซูจือจึงแสดงวิธีการใช้งานปืนแต่ละชนิดอย่างช้าๆ เขาโหลดกระสุน,เหนี่ยวไก, และยิง “ตอนนี้นายอยากลองรึยังล่ะ?”

“ครับ” หวังเย้าพูด

เขาหยิบปืนพกขึ้นมาก่อน เพียงยิงออกไป กระสุนก็เข้าเป้าที่อยู่ไกลออกไป “มันน่าสนใจจริงๆ” หวังเย้ายิงต่อไป แล้วกระสุนก็หมดลง

“หืม?” มู่เฉิงโจวที่ยืนอยู่ข้างๆพบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาจึงหยิบกล้องส่งทางไกลขึ้นมา

“มีอะไรเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

“ไม่มีอะไร ยิ่งต่อเถอะ” มู่เฉิงโจวพูด

หวังเย้าหยิบปืนไรเฟิลออโต้ขึ้นมา เขาเล็งเป้าและเหนี่ยวไก เกิดเสียงสะท้อนจากเป้าที่เป็นแผ่นเหล็กดังขึ้นทุกครั้งที่กระสุนยิงเข้าใส่

“น่าทึ่งมาก!” มู่เฉิงโจววางกล้องส่องทางไกลลง และมองไปที่หวังเย้า “คุณเคยยิงปืนแค่ที่มหาลัยจริงๆเหรอ?”

“ใช่ครับ ผมเคยยิงกระสุนไปแค่ 12 ลูกเท่านั้น” หวังเย้าตอบ