Elixir Supplier - ตอนที่ 816 เข้าป่า

“ไม่ใช่ครับ” หวังเย้าพูด

“นายหมายความว่ายังไง?” ซูจือจึงถาม

“ถ้าผมบอกว่า ผมสามารถหลบกระสุนได้ พี่จะเชื่อผมไหม?” หวังเย้าตอบอย่างใจเย็น

ซูจือฉิงนิ่งอึ้งไป ผ่านไปนานกว่าที่เขาจะมีปฏิกิริยา “นายหลบกระสุนได้เหรอ?”

“ครับ เรามาทดสอบกัน” หวังเย้าตอบ

เขาไม่เคยทดลองมาก่อน แต่จากความรู้สึกในตอนที่เขาบ่มเพาะ รวมเข้ากับความสามารถในการสังเกตที่เหนือชั้นของเขา เขาเชื่อว่า เขาสามารถรับรู้ถึงกระสุนที่พุ่งเข้ามาและหลบมันได้เขาอาจจะจับกระสุนปืนด้วยมือได้ด้วยซ้ํา

“เล็กล้อเล่นได้แล้ว” ซูจือฉิงพูด

ในความเป็นจริง เขาก็เริ่มเชื้อและอยากลองดูเช่นกัน แต่หลังจากคิดดูแล้วเขาก็ไม่สามารถเสี่ยงได้

“พี่ไม่มีเสื้อกันกระสุนเหรอครับ?” หวังเย้าถาม “ให้ผมใส่กันเอาไว้ก็ได้”

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ เวลาที่กระสุนโดนตัวนาย มันก็เจ็บมากอยู่ดี” ซูจอฉิงพูด

“หรือพี่ไม่มั่นใจฝีมือการยิงของตัวเอง?” หวังเย้าถาม

“ไม่ต้องมายฉัน” ซูจือจึงพูดแล้วโบกมือ “นี่เป็นการทดลองที่เสี่ยงเกินไปฉันไม่เห็นด้วย”

หวังเย้าพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงปฏิเสธ

“ถ้าเสี่ยวซวีรู้ว่าฉันใช้ปืนยิงนาย เธอต้องฆ่าฉันแน่ๆ” ซูจือจึงพูด

“ถ้าพี่กับผมไม่พูด แล้วเลี้ยวซวีจะรู้ได้ยังไงล่ะครับ?” หวังเย้าถาม

มู่เฉิงโจวเดินเข้าไปหาทั้งสองที่ยังคงคุยกันไม่จบ เขาก็ตกใจไม่ต่างกันเมื่อได้ยินคําขอของหวังเย้า

“หมอหวัง การทดลองแบบนั้นมันอันตรายเกินไป”หลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พูดขึ้นมาว่า“เอาแบบนี้ดีไหมผมตกลงให้คุณเข้าร่วมภารกิจครั้งนี้ก็ได้แต่ถ้ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นคุณต้องถอนตัวออกมาทันที”

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” หวังเย้าพูด

“หัวหน้า?” ซูจือจึงเต็มไปด้วยความกังวล

“ถ้านายรู้สึกว่าเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาก็ให้ถอนตัวทันที”มู่เฉิงโจวพูด “ฉันได้รับรายงานจากเบื้องบนทีมพิเศษเดินทางมาถึงยูนนานใต้แล้ว”

“ที่มพิเศษ?” ซูจือจึงถาม

“ใช่ อาจมีคนที่มีความสามารถแปลกๆอยู่ในทีมนั้นด้วย” มู่เฉิงโจวพูด “ถ้าทีมสไนเปอร์ของเราเจอปัญหาพวกเขาจะยื่นมือเข้าไปทันที”

“แบบนั้นก็ดีครับ” ซูจือจึงพูด

“หมอหวัง คุณจะแต่งตัวอย่างตอนนี้ไปไม่ได้” มู่เจิ้งโจวพูด “เวลาอยู่ในป่ามันดูเตะตาเกินไปถ้าพูดให้น่าเกลียดหน่อย คุณจะกลายเป็นเป้าได้คุณต้องเปลี่ยนชุด”

“ไม่มีปัญหาครับ” หวังเย้าพูด

เขาได้รับชุดอําพรางมาชุดหนึ่ง เพราะหวังเย้าไม่ใช่ทหาร เขาจึงไม่ได้รับอาวุธใดๆทั้งสิ้นแต่เขาก็ไม่ได้ต้องการมันอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังเอ่ยปากขอปืนพกและมีพกมาด้วย

หลังจากเตรียมตัวเสร็จ พวกเขาก็ออกเดินทางและบินด้วยเฮลิคอปเตอร์ของกองทัพไปยังจุดหมายปลายทาง ที่ยูนนานใต้ มีป่าผืนใหญ่ที่เขียวชอุ่มและหนาทึบตั้งอยู่พื้นที่ส่วนใหญ่เข้าถึงได้ ยากทั้งยังมีสิ่งมีชีวิตบางสายพันธุ์ที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์อยู่ด้วย

ก่อนออกเดินทาง ซูจือฉิงที่เป็นหัวหน้าทีม ได้ทําการยืนยันภารกิจและข้อควรระวังต่างๆเดิมเขาไม่ใช่หัวหน้าของทีมในครั้งนี้ แต่เป็นเขาเองที่ตัดสินใจมาเขาต้องการแก้แค้นแทนเพื่อนทหารที่เสียชีวิตและปกป้องน้องเขยในอนาคตของเขา

ทีมมีอุปกรณ์ไฮเทคและดาวเทียมบอกตําแหน่ง ทหารที่รับหน้าที่สื่อสารและบอกตําแหน่งพูด“เราใกล้แล้วพวกเขาอาจอยู่ใกล้ๆ

“ไกลแค่ไหน?” ซูจือจึงถาม

“อีกประมาณ 15 กิโลเมตร” ทหารบอก

“ไป” ซูจือฉิงพูด “ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม

ภายในป่าไม่ได้เงียบสงบ มันเต็มไปด้วยเสียงร้องของนกและแมลงตลอดเวลา

หวังเย้าเดินอยู่ตรงกลาง เขาถือเป็นคนสําคัญที่พวกเขาต้องดูแล แต่กลับไม่รู้ตัวว่ากําลังได้รับการปกป้องอยู่เขาคอยมองไปรอบด้าน,มองดูต้นไม้,ดอกไม้,และพืชพันธุ์ต่างๆทุกที่ที่สายตาของเขากวาดผ่านชื่อของพวกมันปรากฏขึ้นในหัวของเขา,ลักษณะการเจริญเติบโต, และพวกมันมีคุณค่าทางยาที่สําคัญหรือไม่

นั้นคือกระวาน, ซินนามอน, ลูกกระวาน…

ทหารที่ทําหน้าที่เคลียร์ทางอยู่ด้านหน้าอยู่ๆก็ให้สัญญาณ ทั้งที่มหยุดเคลื่อนไหว

“มีเรื่องอะไร?” ซูจือจึงถาม

ทหารชี้ไปที่ด้านหน้า มีซากศพกวางสภาพศีรษะถูกตัดได้อย่างประณีต

“ฉันจะเข้าไปเช็ค” หนึ่งในพวกเขาพูด เขาเดินเข้าไปตรวจดูด้วยความระมัดระวังและกลับมา“มันเพิ่งตายได้ไม่นาน หัวถูกตัด บาดแผลราบเรียบและสะอาดเหมือนถูกตัดด้วยดาบ”

“เตรียมพร้อม อาจเกิดการต่อสู้ได้ทุกเมื่อ” ซูจือจึงสั่งการ

ทีมรีบแยกตัวออกเป็นรูปแบบพร้อมต่อสู้ ทหารสองนายถูกทิ้งไว้ให้ปกป้องหวังเย่าเป็นการพิเศษ

ที่แห่งหนึ่งภายในป่า มีที่มติดอาวุธทั้งหมดหกคน

“หืม?” ชายคนหนึ่งเริ่มมองไปรอบๆ

“มีอะไร?” เพื่อนร่วมทีมของเขาถาม

“เพื่อนของเรากําลังมาแล้ว” เขาพูด

“เพื่อนเก่าน่ะเหรอ?” เพื่อนร่วมทีมของเขาถาม

“ดูอย่างความเร็วแล้ว น่าจะเป็นพวกเขา” ชายคนนั้นพูด “เรามาทิ้งเซอร์ไพรส์ไว้ให้พวกเขากันดีกว่า”

ภายในป่า ซูจือฉิงกําลังนําทีมเข้าไป ท้องฟ้าเริ่มมือลง มีเสียงร้องของแมลงบางชนิดอยู่ๆเขาก็พูดว่า“หยุด”

ทั้งที่มหยุด มีถุงพลาสติกหลายถุงอยู่ตรงหน้าพวกเขา มันดูคล้ายกับถุงใส่ของบางอย่าง

“ฉันจะเข้าไปตรวจดู” ทหารนายหนึ่งพูด

“ระวังด้วย” ซูจือฉิงพูด

ทหารนายนั้นเดินเข้าไปที่ถุงพลาสติกด้วยความระวัง เขาหยุดยืนเว้นระหะห่างเอาไว้ประมาณ 2 เมตรแล้วสังเกตดูก่อนจะถอยกลับไป

“พวกเขาน่าจะไปได้มาไกล” ทหารพูด “จํานวนคนประมาณสี่ถึงห้าคน”

“ในเมื่อพวกเขาทิ้งร่องรอยเอาไว้ชัดขนาดนี้ หรือพวกเขาจะจงใจ?” ซูจือจึงถามอย่างใจเย็น“เตรียมโดรน”

รูมมม

โดรนบินขึ้นไปบนท้องฟ้า เมื่อกําลังบินอยู่มันมีเพียงเสียงเบาๆเท่านั้นภาพถูกส่งมายังหน้าจอขนาดเล็กในมือของทหารที่ควบคุมมันอยู่มันเป็นภาพที่เห็นได้อย่างชัดเจน
“แถวนี้ปลอดภัย” เขาพูด“มีร่องรอยของคนผ่านไป”

“ไป!”

ทั้งทีมออกเคลื่อนตัวต่อ ไม่นานพวกเขาก็พบร่องรอยของต้นหญ้าที่ถูกเหยียบจากคนที่เดินผ่านมาทางนี้ยังมีรอยเท้าบนพื้นด้วย

หลังจากสํารวจดูอย่างละเอียด ทหารนายหนึ่งก็พูดว่า “น่าจะมีกันห้าคน”

“ตามพวกเขาต่อ” ซูจือจึงพูด

หลังจากนั้นสักพัก ป่าก็เริ่มหนาแน่นขึ้น ในสภาพพื้นที่แบบนี้ การใช้โดรนเป็นไปได้ยากขึ้นดังนั้นมันจึงถูกเก็บกลับไป

“ระวังตัวด้วย” ซูจือฉิงทําสัญญาณให้ทุกคน

ยิ่งพวกเขาเข้าไปในป่าลึกเท่าไหร่ โอกาสที่จะถูกลอบโจมตีและเจอกับดักก็มีมากขึ้น

บูช!วช!วช!

อยู่ๆหวังเย้าก็หยุดเดินและหันกลับไปมองด้านหลัง

“มีอะไรเหรอ?” ซูจือจึงถาม

“ไม่มีอะไร” หวังเย้าพูด “ฉันแค่ได้ยินอะไรบางอย่างเท่านั้น”

เขาจ้องมองผ่านเข้าไปในป่าหนาทึบ

“เดินต่อ” ซูจือจึงพูด “ต้นหญ้าแถวนี้มีร่องรอยถูกตัดและฟัน รอยยังใหม่อยู่”

สายลมพัดผ่านมา

ตุบ! วช!ูช!ูช!

ลูกศรมากมายพุ่งตรงมาทางพวกเขาโดยไม่ทราบทิศทาง ลูกศรชนเข้ากับพลังงานบางอย่างกลางอากาศจนเกิดเสียงดังปัง แล้วบินไปกระแทกกับต้นไม้แทน

“ฟ้ว!”

ทหารหลายนายถอนหายใจอย่างโล่งอก อาวุธประเภทอาวุธลับไม่มีเสียงและยากต่อการป้องกันที่สุดสายตาของทุกคนตกไปที่ตัวหวังเย้า เขาเป็นคนที่ชกไปในอากาศเกิดเสียงดังปัง แล้วอยู่ๆลูกศรทั้งหมดก็เปลี่ยนทิศทางและฝังตัวเข้าไปในลําต้นของต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาแทน

“มันเป็นวิชาอะไรกัน?” เพิ่งหรูชวงถาม

“หมัดทั่วคง” หวังเย้าพูด

“มีใครได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?” ซูจือฉิงถามเสียงเบา

“ไม่มี”

“เดินต่อและระวังตัวด้วย” ซูจือจึงพูด

สิบนาทีหลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว ชายที่เคลื่อนไหวคล่องแคล่วราวกับลิงอยู่ในชุดอําพรางตัวเขาเดิมมายังจุดที่พวกทหารเพิ่งจากไป

“ไม่มีรอยเลือด? พวกเขาไม่ได้ไปแตะโดนกับดักเหรอ?” เขาเดินไปตรงจุดที่ติดตั้งกับดักเอาไว้ “ไม่ใช่อาวุธลับมีการทํางานแล้วมันเกิดอะไรขึ้น?”

เขาเดินดูรอบๆและเห็นลูกศรปักอยู่ที่ต้นไม้ “พวกมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” มุมระหว่างจุดที่พวกมันปักอยู่กับจุดที่ปล่อยลูกศรแทบจะเป็น 90 องศา“แปลก!”

ภายในป่า ทีมที่นําโดยซูจือจึงเคลื่อนตัวไปข้างหน้า เกิดเสียงดังคลิกทหารที่อยู่ด้านหน้าอยู่ๆก็หยุดเดิน

“เกิดอะไรขึ้น?” ซูจือจึงถาม

“ฉันเหยียบโดนกับระเบิด!” ทหารนายนั้นพูด

“กระจายตัว” ซูจือจึงรีบสั่งการ

ทหารทุกนายค่อยๆถอยออกไป เกิดเสียงดังกระทบและตามมาด้วยเสียงวชในอากาศอาวุธลับบินเข้าใส่พวกเขาเกิดเสียงดังตบ อาวุธลับทั้งหมดบินลงไปกองอยู่ที่พื้น

หวังเย้าเดินเข้าไปหาทหารที่เหยียบโดนกับระเบิดและถามว่า “ยังมีกับดักอีกรึเปล่า?”

“จ นายไปทําอะไรตรงนั้น?” ซูจือจึงถาม “มันอันตรายเกินไป ถอยออกมา!”

“ผมแค่เข้าไปดู” หวังเย้าพูด “พี่สั่งการต่อได้เลย”

“นาย…ก็ได้…เชื่อฟังอยู่ตรงนั่น!” ซูจือจึงแก้ไขและจัดการกับกับระเบิดที่ทหารเหยียบอยู่ “ยกเท้าขึ้น ช้าๆ”

ทหารนายนั้นค่อยๆยกเท้าขึ้นและถอยออกไป เกิดเสียงดังเครั้ง กับดักระเบิดทํางานเกิดเสียงระเบิดดังไปทั่วทั้งป่า

ภายในป่า ทีมห้าคนหยุดเดินและหันไปทางต้นเสียง

“ฉันสงสัยว่าจะตายกันกี่คน?” ชายคนหนึ่งพูด

“ไปต่อ” ชายอีกคนพูด “เราต้องรีบแล้ว ศัตรูไม่ได้มีแค่พวกเขา”

จังหวะที่ระเบิดทํางาน หวังชกเข้าใส่จนกับดักปลิวไปไกลและระเบิดไม่มีใครได้รับบาดเจ็บพวกเขามีเพียงอาการตกใจและเกิดเสียงดังอื้ออึงภายในหูถ้ามันระเบิดในจุดที่พวกเขาอยู่อาจมีทหารถึงสามนายที่ต้องเสียชีวิต

“ขอบคุณ” ซูจอฉิงพูด

“ยินดีครับ” หวังเย้าพูด

“พวกเขาพัฒนาขึ้นมาก” ซูจือฉิงพูด

“หา พี่หมายความว่ายังไง?” หวังเย้าถาม

“ครั้งก่อนที่พวกเราทําภารกิจแบบเดิมกับตอนนี้แต่ก็ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น” ซูจองพูด “ฉันดีใจที่เราตกลงพานายมาด้วย”

ถ้าไม่ใช่เพราะหวังเย้า คนในทีมคงหายไปเกือบครึ่งแล้ว

“พวกเขาเป็นมืออาชีพเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

“ใช่” ซูจือฉิงพูด “สองครั้งแรกพวกเราต้องเสียคนไป”

“กับดักพวกนี้ตรวจสอบไม่ได้เหรอครับ?” หวังเย้าถาม

“มันตรวจสอบไม่ได้ง่ายๆน่ะสิ” ซูจือจึงพูด “นี่เป็นของที่เพิ่งผลิตออกมาได้ไม่นานมันไม่มีโลหะเป็นส่วนประกอบมันเลยใช้เครื่องตรวจโลหะตรวจสอบไม่ได้”

“นั่นมันไฮเทคมากเลยนะครับ” หวังเย้าพูด

“เทคโนโลยีคือพลังในการต่อสู้” ซูจือจึงพูด