Elixir Supplier - ตอนที่ 838 ไม่มีอะไรดี

“ไม่ผิด”

“เขายังไม่ตาย แล้วที่เมืองเต่มันคืออะไร?” ชายที่นั่งเบาะหลังจุดบุหรี่สูบ ความคิดของเขาย้อนไปยังคืนหนึ่งที่ผ่านไปไม่นาน และมันเป็นความรู้สึกสงบเมื่อได้เห็นถึงชีวิตและความตาย

“แม่ง ฉันไม่คิดเลยว่าฝีมือการแสดงของเขาจะยอดเยี่ยมขนาดนี้!”

ตอนนี้ เมื่อเขาคิดดูแล้ว มันเป็นวันที่อีกฝ่ายได้พบกับหวังเย้าและรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่มือของหวังเย้า นั่นคือตอนที่พวกเขาได้ทําการแสดงที่ยอดเยี่ยมและเหมือนจริงจน ประสบความสําเร็จในการหลอกลวงคนอื่น

“แล้วเขามาทําอะไรที่นี่? ทําไมเขาต้องมาตามหาหมอพิษด้วย?”

“เพื่อพาเขาออกไปจากเขา”

“ออกไปจากเขาเพื่อทําร้ายคนอื่นน่ะเหรอ?”

“บอส แล้วบอสมาทําอะไรที่นี่? ทําไมต้องตามหาหมอพิษด้วย?”

“ฉันมีเรื่องอยากจะถามเขา แต่ความสามารถของเขาประหลาดเกินไป” เจี้ยจื้อจายพูด “ฉันเลยติดต่อหาเขาตรงๆไม่ได้ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ําว่าตัวเอง ตายยังไง”

“เอาล่ะ นายคอยจับตามองเขาอยู่ที่นี่ ถ้านายมีปัญหาอะไร ให้รีบบอกฉันทันทีนายต้องระวังตัวไอ้แก่นี่มันร้าย ถ้านายเห็นว่ามีอะไรผิดปกติก็ให้รีบถอนตัวทันที”

“ฉันเข้าใจแล้ว”

“ฉันไปล่ะ”

หลังลงจากรถ เขาก็เดินเลี้ยวไปตามมุมตึกสองสามรอย ก่อนจะเรียกแท็กซีเพื่อเดินทางออกจากเมืองเขาไปสนามบินที่ใกล้ที่สุดเพื่อเดินทางไปเมืองเต่ํา และกลับไปถึงหมู่บ้านในคืนนั้น

“เป็นยังไงบ้าง?”

เมื่อเห็นเจี้ยจื้อจายที่กลับมาจากการเดินทาง หูเหมยก็รีบถามขึ้นมาทันที

“ฉันเจอตัวคนแล้ว เขาอยู่ในเขตทะเลทราย แล้วฉันยังเจออีกคนด้วย”

“ยังเจอใครอีกเหรอ?” หูเหมยถาม

“จางเหว่ยก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน” เจี้ยจื้อจายพูด

“เขาไปหาหมอพิษเหรอ?” หูเหมยถาม
“ใช่”

“เชียนเชิงไม่ได้บอกว่า เขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่ถึงหนึ่งเดือนหรอกเหรอ?” หูเหมยถาม “แล้วเขาไปทําอะไรที่นั่น?”

“ฉันไม่รู้ บางทีเขาอาจจะไปหาหมอพิษ เพื่อให้ช่วยหาวิธียืดเวลาชีวิตให้เขาก็ได้” เจียจื้อจายตอบ

“หมอพิษสามารถยืดชีวิตคนได้ด้วยเหรอ?” หูเหมยถาม “ไม่ใช่ว่าเขาเคยแต่ต้องการชีวิตคนมาตลอดเหรอ?”

“ที่ฉันกลับมา ก็เพื่อจะปรึกษากับเธอว่าเราจะพาตัวหมอพิษกลับมาส่งให้เขียนเชิงได้ยังไง” เจี้ยจื้อจายพูด

“เรื่องนี้ยากมาก!” หูเหมยคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “หมอพิษเก่งเรื่องการใช้พิษเขาสามารถทําให้คนเดินไปตามแผนและตกลงไปในกับดักของเขาได้โดยไม่รู้ตัวการที่จะจัดการกับเขานายต้องวางแผนให้รอบคอบ แล้วยังมีจางเหว่ยอีกคน ฉันไม่รู้ว่าเขาจะโผล่มาเมื่อไหร่

“ถึงมันจะยาก แต่ก็ต้องทําให้สําเร็จ!”

“จริงด้วย ไว้พรุ่งนี้ฉันจะลองไปถามจงหลิวชวนดู”

เช้าวันต่อมา เจี้ยจื้อจายไปถึงที่หน้าประตูบ้านของจงหลิวชวน เขาไปถึงทันเวลาก่อนที่จงหลิวชวนจะออกจากบ้าน

“ยาแก้พิษ?” จงหลิวชวนแปลกใจ “ปกติ เชียนเชิงจะมีมันอยู่ พวกนายจะเอาไปทําอะไร?”

“เราคิดจะเอาไปใช้กับหมอพิษ” เจี่ยจื้อจายพูด

“หมอพิษ? พวกนายเลิกสนใจเรื่องพวกนั้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” จงหลิวชวนถาม

“เอ่อ ฉันอธิบายให้เข้าใจในเวลาสั้นๆไม่ได้” เจียจื้อจายพูด “แต่ไม่ว่าจะยังไง เราก็ต้องทํา

“ทําไมพวกนายไม่ไปบอกกับเชียนเชิงตรงๆเลยล่ะ? วันนี้เขาก็น่าจะกลับมาแล้ว”

“อืม แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ขอบใจนะ”

ประมาณ 9 โมง เจียจื้อจายก็ไปถึงที่คลินิก เขาเดินกลับไปกลับมาอยู่ด้านนอกเป็นเวลานานโดยไม่ยอมเข้าไปด้านใน ตั้งแต่ครั้งก่อนที่พวกเจอหน้ากัน เขาก็รู้สึกผิด และไม่กล้าสู้หน้าหวังเย้าสุดท้าย เขาก็เคาะประตูและเดินเข้าไป

“เชียนเชิง”

“เข้ามานั่งก่อนสิ” หวังเย้าพูด “มีอะไรครับ?”

“เอ่อ ผมอยากได้ยาแก้พิษจากเชียนเชิงน่ะ”

“ยาแก้พิษ? ใครถูกพิษเหรอครับ?”

“ไม่ได้จะเอาไปรักษาพิษหรอก” เจี่ยจื้อจายพูด “แต่เอาไว้ป้องกันพิษ”

หลังจากคิดเล็กน้อย หวังเย้าก็พอจะเดาถึงสาเหตุได้ “พวกคุณเจอตัวหมอพิษแล้วเหรอครับ?

“ใช่ เราเจอตัวเขาแล้ว” เลี้ยจื้อจายพูด

“เขาอยู่ที่ไหนครับ?”

“เขตทะเลทรายทางเหนือ”

“โอ้ เขาอยู่ที่นั่นเอง” หวังเย้าพูด “รอเดี๋ยวนะครับ”

เขาปรุงยาแก้พิษที่ทําขึ้นมาจากหญ้าพิษ เขาเทยาใส่ลงในขวดและมอบมันให้กับเจี่ยจื้อจาย

“นี่ครับ”

“เท่าไหร่ครับ เขียนเชิง?” เจียจื้อจายถาม

“ครั้งนี้ คุณไม่ต้องจ่าย ระวังตัวด้วย” หวังเย้าพูด

“อ้อ ขอบคุณ เชียนเชิง”

เจี้ยจื้อจายเดินออกมาจากคลินิกพร้อมกับยาแก้พิษ เขากับหูเหมยรีบเดินทางไปทางเหนือทันที ระหว่างทางพวกเขาได้คิดแผนการหนึ่งขึ้นมาได้

ในเขตทะเลทราย ลมพัดแรง เม็ดทรายลอยอยู่ในอากาศ

“เขาไม่ได้ออกมาเลยเหรอ?”

“ออกสิ จากที่ฉันเฝ้าสังเกตดู เขาจะออกมาวันละครั้ง ตอนบ่าย 3-4 โมง เขาจะออกไปซื้อผักในตลาดที่อยู่ไม่ไกลจากนั้นก็กลับบ้าน

“เขาแค่ซื้อผักเท่านั้นเหรอ?”

“ฉันกลัวว่าเขาจะรู้ตัว ฉันก็เลยไม่ได้เข้าไปใกล้

“เรารอจนถึงตอนบ่ายดีไหม?”

พวกเขารออยู่ที่ด้านนอกตึกพูดอีกอย่างคือ พวกเขากําลังดักรอโจมตีอีกฝ่ายอยู่

พายุทรายด้านนอกยังคงรุนแรง หลังจากนั้นไม่นานก็เป็นเวลาบ่าย 3 โมง

ชายร่างผอมบางดูขี้โรคก็เดินออกมาจากตึกพร้อมกับถุงใบหนึ่งในมือ

“เขาออกมาแล้ว”

“ฉันเห็นเขาแล้ว ทําตามแผน”

“ได้”

“หม ทําไมฉันถึงว่ารู้ว่ามีอะไรแปลกๆ?” ชายที่ดูขี้โรคหยุดเดินกะทันหัน

ฟบไฟบ! มีเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ร่างของชายขี้โรคซวนเซราวกับเขาถูกบางอย่างพุ่งชน ก่อนที่เขาจะล้มลงไปกองกับพื้น คนที่เดินผ่านไปมามองดูเขา แต่กลับไม่มีใครเข้าไปช่วยเขาเลย

“ไม่น่าใช่แบบนี้ ทําไมมันถึงได้ง่ายขนาดนี้ล่ะ?”

“ระวัง”

พายุทรายยังคงพัดแรง ในขณะที่ชายขี้โรคนอนนิ่งอยู่ที่พื้นได้ 30 นาที มีคนนับสิบที่เดินผ่านเขาไป

ว ว่อ! วว่อ! ในที่สุด รถพยาบาลก็มาถึง

“ยังไงต่อ?”

“รอไปก่อน

พยาบาลลงมาจากรถ พวกเขาช่วยกันยกร่างของชายขี้โรคขึ้นจากพื้น และนําตัวเขาไป

โรงพยาบาลรัฐประจําเขตหมิงซาซาน

“เขายังนอนนิ่งอยู่เหรอ?”

“ยังนอนนิ่งอยู่”

“ยิ่งเขา”

“รอเดี๋ยว มีพยาบาลอยู่กับเขาด้วย”

ฟบ! มีเสียงดังขึ้นเล็กน้อย กระสุนพุ่งทะลุกระจก คนที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลร่วงลงไปที่พื้นและกลิ้งเข้าไปใต้เตียง

“เขาขยับ”

“จิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่น! จับตาดูเขาไว้ให้ดี!”

“เข้าไปกันเถอะ” เจี่ยจื้อจายพูด

“ไป”

ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

“ห้องนี้ใช่ไหม?”

“ใช่ เราเตรียมตัวมาพร้อมแล้ว ในนั้นมีแค่เขาคนเดียว”

“เขายังอยู่ในนั้นเหรอ?”

“ใช่ เขาซ่อนตัวอยู่ที่พื้น แต่ระวังตัวด้วย ฉันไม่เห็นว่าเขาอยู่ตรงไหน”

“เข้าใจแล้ว คอยระวังตํารวจเอาไว้ด้วย”

“พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

“อืม”

แกร็ก! ประตูถูกผลักเปิดออก มีบางอย่างถูกโยนออกมาจากด้านใน ไม่นาน ควันก็ ลอยคลุ้งไปทั่ว

“ตาเฒ่านี่ทนทายาดจริงๆ!”

พวกเขาเลือกเดินเข้าไปแค่คนเดียวก่อน

วืช! แสงวาบผ่ายกระจายไปทั่วห้อง

ฟุบ…ฟุบ…ฟุบ…

มีเสียงฮัมฮัมและเสียงของตกแตก

แค่ก!แค่ก!แค่ก! มีคนไอขึ้นมา และมีเลือดหยดลงที่พื้น

“เจี้ยจื้อจาย นั่นนายเหรอ?”

“เสี่ยวเหมย?”

“ฮิม อย่ามาเรียกฉันสนิทสนมแบบนั้นนะตาเฒ่า” หูเหมยพูด “เฮ้อ คิดไม่ถึงจริงๆนายยังเจ้าเล่ห์ร้ายกาจเหมือนเดิมไม่มีผิด!”

“ในเมื่อพวกเรารู้จักกัน แล้วเสี่ยวเหมยก็อยู่ที่นี่ด้วย ฉันจะยอมปล่อยแกไป” ชายแก่ขี้โรคพูด “ฉันจะแก้พิษให้เอง”

“ไม่จําเป็นต้องแก้พิษให้เรา เรามียาแก้พิษอยู่แล้ว!” เจียจื้อจายหยิบยาที่เตรียมมาและดื่มเข้าไป

“แกเตรียมตัวมาดีเลยนะ” ชายแก่ขี้โรคพูด

“ฉันก็ต้องเตรียมตัวให้ดีเพื่อจัดการกับแกยังไงล่ะ” เจียจื้อจายพูด

“นี่เป็นยาพิษตัวล่าสุดที่ฉันพัฒนาขึ้นมา ยาแก้พิษก่อนหน้านั้นใช้ไม่ได้หรอก”

“แกไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก จะมากับเราไหม?”

แค่ก!แค่ก! สีหน้าของเจียจื้อจายดูแย่เล็กน้อย เขาถูกอีกฝ่ายขว้างยาพิษใส่มากกว่า 10 เม็ด และมันได้เข้าถึงส่วนกล้ามเนื้อของเขาแล้ว มันสร้างความเจ็บปวด ให้กับเขาอย่างมาก

“ใครบอกให้นายมา?”

“ไปเจอเขาแล้วก็จะรู้เอง”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถคันหนึ่งขับไปตามถนน ทรายสีเหลืองกระเซ็นไปตามทาง

เจียจื้อจายไอเป็นครั้งคราว แต่กลับไม่ใช่ปัญหาใหญ่

อาการของเขาทําให้หมอพิษประหลาดใจมาก เขาถามออกไปว่า “ใครที่ให้ยาแก มา?” ในโรงพยาบาล ยาพิษที่เขาใช้ถูกเคลือบไว้ด้วยพิษตัวใหม่ที่เขาพัฒนาขึ้นมาซึ่งมันรุนแรงมาก ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่มียาแก้พิษอยู่จาก ความรู้ที่เขาม พิษควรจะออกฤทธิ์ได้แล้ว แต่เจี้ยจื้อจายกลับดูเป็นปกติเหมือนคนสุขภาพดีทั่วไป

“ประธานเป็นคนบอกให้แกมาใช่ไหม?” ชายแก่ถาม

“ประธาน?” เจี้ยจื้อจายจุดบุหรี่

“ไม่ใช่ ฉันกลัวว่า ตอนนี้เขายังปกป้องตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ํา แกไม่ต้องคิดเรื่องนั้น หรอกไปเจอเขาก็จะรู้เอง”

เขตทะเลทรายซาซาน พายุทรายยังคงพัดแรง ชายวัยกลางคนที่สวมหมวกเบสบอลเข้าไปในบ้านของหมอพิษ

เมื่อมองดูจนทั่วบ้าน เขาก็พึมพํากับตัวเองว่า “ไปแล้ว?”

“ฉันแก่แล้วจริงๆ!”

“เสี่ยวเหมย ทําไมเธอถึงจับฉันมาล่ะ?” หมอพิษถาม

“แกทําเรื่องทั่วเอาไว้มาก เรากําลังลงโทษแทนสวรรค์อยู่” เจี่ยจื้อจายพูดในขณะที่คาบบุหรี่อยู่

“ลงโทษแทนสวรรค์? พวกแกเนี่ยนะ ฮาฮา” หมอพิษหัวเราะ

“เจี้ยจื้อจาย อย่ามาชี้หน้าฉันทั้งๆที่แกก็ไม่ได้ดีกว่าฉันเลยสักนิด ฉันทําเรื่องชั่วเอาไว้มาก แต่แกก็ทําไม่น้อยไปกว่าฉัน ถูกไหมล่ะ?”

“ฉันไม่เหมือนแก” เจี้ยจื้อจายพูด “แกไม่มีคําว่าสิ้นสุด เพื่อที่จะทดลองพิษ แกวางพิษชาวบ้านคนหนึ่ง และทําให้เขาต้องตาย!”

“โอ้ พูดซะดิบดีเชียวนะ แต่เมื่อก่อน แกก็ระเบิดรถบัสทั้งคันเพื่อฆ่าคนหนึ่งคนเหมือนกัน” ชายแก่พูด “ฉันพนันได้เลยว่าบนรถบัสต้องมีทั้งคนแก่ ผู้หญิง แล้วก็เด็กอยู่ด้วย!”

“หุบปาก!” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สีหน้าของเจี่ยจื้อจายก็คล้าลง เขาหันไปแทงมีดลงบนขาของหมอพิษ

“จๆ ฉันพูดจี้จุดนายเข้าสินะ?” ชายแก่ถาม

“นั่นมันคนบ้า ไม่ใช่ฉัน!”

“จ แกมันก็ผู้สมรู้ร่วมคิดเหมือนกัน อย่าได้คิดว่าตัวเองสูงส่งเหนือคนอื่นเลย”

รถขับเคลื่อนไปบนท้องถนนเป็นเวลาหนึ่งวันและหนึ่งคืน

วันต่อมา พวกเขาก็มาถึงหมู่บ้านกลางเขา เจียจือจายและหูเหมยต่างมอมแมมและเหน็ดเหนื่อย

เมื่อกลับมาถึงหมู่บ้านแล้ว เจี้ยจื้อจายก็ไปที่คลินิกของหวังเย้า “เชียนเชิงผมพาคนมาแล้ว!”

หวังเฝ้ามองดูเขาและถามว่า “คุณได้รับบาดเจ็บเหรอ?”

“ก็แค่บาดเจ็บนิดๆหน่อยๆเท่านั้น ผมไม่ตายเพราะเรื่องนี้หรอก ทั้งหมดก็ต้องขอบคุณยาที่เชียนเชิงให้มาไม่อย่างนั้น เราคงจับเขามาไม่ได้”

“ไปครับ เราไปหาหมอพิษกันเลยดีไหมครับ?”

“จงหลิวชวน แกก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?!” ภายในบ้านว่างหลังหนึ่งในหมู่บ้านกลางเขาหมอพิษมองไปที่จงหลิวชวนด้วยความประหลาดใจ

“ไม่ได้เจอกันนานนะหมอพิษ ทําไมนายยังไม่ตาย?” สีหน้าของจงหลิวชวนฉายชัดถึงความรังเกียจ