Elixir Supplier - ตอนที่ 842 นายมันโง่

“ทําไมถึงได้เอาของกลับมาหมดแบบนี้ล่ะ? หรือว่าเขาไม่ตกลง?” เมื่อกลับไปถึงบ้านภรรยาของหวังเจ๋อเชิงก็ต้องแปลกใจที่เห็นสามีของเธอเอาของทั้งหมดกลับมา

“เขาตกลงแล้ว แต่เขาไม่ยอมรับของยกเว้นแค่ผลไม้” หวังเจ๋อเชิงพูด “ดูสิเขายังให้ชามากระปุกหนึ่งด้วย”

“ดูทําเข้า เราไปขอให้เขาช่วย แต่ทําไมกลับกลายเป็นว่าไปเอาของเขากลับแบบนี้ได้ล่ะ?” ภรรยของเขาบ่น

“ฉันไม่ได้อยากได้ แต่ฉันเถียงสู้เขาไม่ได้ต่างหาก” หวังเจ๋อเชิงพูด เขากลัวว่าหวังเย้าจะไม่พอใจขึ้นมา

“ช่างเถอะ ไหนๆก็เอากลับมาแล้ว

ยิ่งหวังเจ๋อเชิงคิด เขาก็ยิ่งไม่พอใจ “ก็มันทําไปแล้วนี่”

วันต่อมา ผู้รับเหมาที่เจิ้งเหว่ยจวินติดต่อไปก็มาถึงที่หมู่บ้าน เขาทําการวัดบ้านทั้งสองหลังอย่างละเอียดพวกเขารวมหัวกันคิดแผนการปรับปรุงตัวบ้านและทําออกมาเป็นรูปแบบของแผ่นพิมพ์เขียวก่อนจะเริ่มงาน

“คนรวยพวกนี้ ไม่รู้จะเอาเงินไปทําอะไรแล้วหรือยังไง?”

“นั่นสิ เอาเงินตั้งมากมาลงที่หมู่บ้านเล็กๆกลางเขาแบบนี้ แปลกคนจริงๆ แต่อากาศที่นี่ก็ดีจริงๆ”

“แค่มีเงิน พวกเขาจะทําอะไรก็ได้ทั้งนั้น มันเป็นเรื่องของพวกเขา งานของเราก็คือทําตามแผนงานนี้ให้ดีและรับเงินมาแล้วก็อย่าไปนินทาเขาอีกเขาเป็นคนจ่ายเงินให้พวกเรานะ

“รับทราบครับ หัวหน้า!”

หวังเย้ามีคนไข้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น พวกเขามาด้วยอาการเจ็บป่วยเล็กๆน้อยๆเขาพบโรคและรักษาได้ในทันที

“โอ้ หมอหวัง ฝีมือรักษาของหมอสุดยอดจริงๆ!”

“ชมเกินไปแล้วครับ”

หญิงวัยห้าสิบที่เดินเข้ามาด้วยขากระเผลก แต่ตอนออกไปกลับเดินได้เป็นปกติ

หลังออกมาจากคลินิกแล้ว เธอก็พูดกับลูกชายที่มาเป็นเพื่อนว่า “ดูสิ แม่บอกลูกแล้วว่าเขาเก่งแต่ลูกก็ไม่เชื่อแม่!”

“ครับ ครับ เป็นผมเองที่ไปดูถูกเขา ขอแค่แม่แข็งแรงผมก็ไม่สนใจเรื่องอื่นหรอก”ลูกชายของเธอตอบเขาได้เคยดูถูกหวังเย้าเอาไว้มากแต่กลับคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มที่อายุพอๆกับเขาจะฝีมือดีขนาดนี้ มันดูเหมือนเขาแค่นวดธรรมดาแต่หลังจากฝังเข็มไม่กี่จุดอาการปวดที่ขาของแม่เขาก็หายเป็นปลิดทิ้ง

“ไว้พรุ่งนี้พาพ่อของลูกมาที่นี่กันเถอะไม่ใช่ว่าเขาปวดหัวตลอดเวลาเหรอ?แม่ได้ยินจากคนอื่นมาว่าหมอหวังรักษาอาการปวดหัวได้เก่งมากด้วย”

“ครับ ผมรู้แล้ว ไว้พรุ่งนี้พวกเรามากัน” ชายหนุ่มพูด

หลังจากมื้อกลางวัน หวังเย้าก็ขึ้นไปบนเนินเขาหนานชาน ในแปลงสมุนไพรเต็มไปด้วยสมุนไพรที่เจริญเติบโตเป็นอย่างดีอยู่นับร้อย

เขามาที่แปลงปลูกสมุนไพรวิเศษ และก้มลงดู

มันคือต้นจื่อเป่ยหลงหยา ใบของมันดูคล้ายกับฟันของมังกร และหลังใบมีสีม่วงอ่อนมันคือสมุนไพรวิเศษระดับกลางมันมีฤทธิ์บํารุงจิตวิญญาณและรักษาตัวอ่อนในครรภ์

เฟิงเจียเหอที่อยู่ในปักกิ่งจําเป็นต้องใช้สมนไพรตัวนี้

เมื่อมองดใบขนาดเล็กของมัน ที่ยังเป็นเพียงยอดอ่อนเท่านั้น หวังเย้าก็ยิ้มและคิดฉันควรจะปล่อยให้มันโตอีกสักหน่อยดีไหมนะ?

ก่อนที่พวกเขาจะสามารถเดินทางออกจาปักกิ่งได้ ยาสมุนไพรทั้งสองตัวนั้นจะช่วยรักษาลูกของเธอเอาไว้ได้ชั่วคราว

เขาไม่ได้รีบลงจากเขา และเลือกที่จะนั่งทําสมาธิพักหนึ่ง

เวลาประมาณบ่ายโมง รถคันหนึ่งได้ขับมาถึงที่ตีนเขาหนึ่งหญิงและสองชายลงจากรถคันนั้นผู้ชายดูมีอายุประมาณสี่สิบส่วนผู้หญิงดูเด็กกว่าเล็กน้อยแต่สีหน้าของเธอดูไม่ดีนัก

“ที่นี่เหรอ?”

“ใช่ เป็นที่นี่ คลินิกนี่”

ทั้งสามไม่ใช่คนในพื้นที่ พวกเขาได้ยินว่าฝีมือการรักษาของหวังเย้านั้นดีมากพวกเขาจึงเดินทางมาเพื่อรักษากับเขา

“ฉันจะลองเข้าไป”หนึ่งในชายสองคนเดินไปที่ประตูและพบว่ามันล็อกเอาไว้

“เขาไม่อยู่?”

“หรือว่าวันนี้เขาจะไม่อยู่?”

“รอก่อน ฉันจะลองไปถามด” ชายคนนั้นหยิบมือถือขึ้นมาและค้นดูในหน้าเวยป๋อของหวังเย้า

“ไม่นะ วันนี้เขาไม่ได้ไปไหน เขาอยู่ที่นี่ หรือเราจะรอก่อน?”

“ได้ เข้าไปรอในรถดีกว่า ลมข้างนอกมันเย็น”

ช่วงเช้เริ่มมีน้ำค้างและทําให้อากาศเย็นลงกว่าเดิม

หลังจากรอมาได้ประมาณ 30 นาที พวกเขาก็เห็นชายคนหนึ่งเดินลงมาจากภูเขา เขาเดินไปที่ประตูคลินิกและเปิดมันออก

“เขามาแล้ว”

ทั้งสามลงจากรถและเดินเข้าไปในคลินิก

“เขายังเด็กอยู่เลย!”

“สวัสดี คุณคือหมอหวังใช่ไหม?”

“ผมเองครับ คุณจะมารักษากับผมเหรอครับ?”

“ใช่ ช่วยรักษาเธอด้วย” เขาชี้ไปที่ผู้หญิงที่มาด้วยกัน

สีหน้าของเธอดูย่าแย่และออกเหลือง แววตาของเธอไร้ชีวิตชีวา ผมของเธอแห้งไร้น้ำหนักและลมหายใจแผ่วเบา ภาพของเธอให้ความรู้สึกเหมือนใบไม้แห้งและเริ่ม เหลืองบนต้นไม้ที่พร้อมกับหลุดร่วงได้ทุกเวลา

“คุณเป็นอะไรมาครับ?” หวังเย้าถาม

“ฉันรู้สึกไม่มีแรงเลยค่ะ” เธอตอบ “กลางคืนฉันนอนไม่หลับ ฉันหิวน้ำตลอดเวลา ทั้งที่ฉันชอบดื่มน้ำมาก แต่ยิ่งดื่มก็ยิ่งหิวน้ำยิ่งกว่าเดิม”

“ผมขอตรวจดูหน่อยนะครับ”

หวังเข้าตรวจดูอาการของเธอและพบว่า อาการของเธอค่อนข้างประหลาด พลัง หยินหยางในร่างกายของเธอขาดความสมดุลอย่างหนัก หยางเข้มข้นหยินเบาบาง และมันน่ามาซึ่งปัญหาที่จะตามมาอีกมากมาย

“ผมรักษาได้ครับ” หวังเย้าพูด

มันเป็นเรื่องที่ในการอธิบายวิธีการทําให้หยินหยางกลับมาสมดุล แต่การปฏิบัติจริ งกลับยากมาก แต่เขามีสมุนไพรวิเศษอยู่ สมุนไพรแสงจันทร์เป็นสมุนไพรระดับสูงที่ เหมาะสําหรับการบํารุงหยินและลดความตึงของเส้นประสาท และยังมีสมุนไพรอีกห ลายตัวที่สามารถนํามาใช้ได้

“จริงเหรอคะ?

“จริงครับ แต่ค่ารักษาแพงมาก” หวังเย้าพูด “ลองคิดเรื่องนี้ให้ดีก่อนดีกว่านะครับ”

“เราไม่ต้องคิดแล้ว เราจะรักษา” ชายคนหนึ่งตอบ

“ได้ครับ รอสักครู”

หวังเย้าลุกขึ้นและเดินไปอีกห้องหนึ่ง

“ฉันว่า เราคิดให้ดีก่อนดีไหม เขายังอายุน้อยขนาดนี้จะมีความสามารถขนาดไหน กัน?

“ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว เราตั้งใจมาที่นี่ แล้วฉันก็เชื่อเหล่าเฉิน ลองดูก่อนดีกว่า”

“ได้ ฉันเชื่อคุณ เรามาลองกัน”

บํารุงหยิน เติมน้ำ ลดความตึงเครียดของเส้นประสาท…

สมุนไพรแสงจันทร์ หลินจือ หญ้าน้ำแข็งเล็กน้อย…

หวังเย้าใส่สมุนไพรหลายตัวลงไปในหม้อต้มยา เขาทํายาออกมาหนึ่งโดสหลังจากยาเย็นตัวลงเขาก็เทใส่ไปในขวดกระเบื้องและกลับเข้าไปในห้องตรวจ

“เรียบร้อยครับ ลองกินยาและดูผลของมันก่อน” เขาเทยาลงไปในถ้วยใบเล็กแล้วยื่นให้คนไข้เธอรับยามาดื่มจนหมด

ทันทีที่ตัวยาเข้าสู่ร่างกาย เธอก็รู้สึกอุ่นขึ้นมา หลังจากนั้นสักพัก ความรู้สึกคอแห้งและหิวน้ำตลอดเวลาก็ลดลงเธอไม่รู้สึกศีรษะกาลังพองโตแล้วเช่นกัน

“เสี่ยวรุ่ย รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

“อืม ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว”

“ดี ดี ค่ายาเท่าไหร่ครับ?”

“หนึ่งแสนครับ”

“เท่าไหร่นะ?” ชายทั้งสองอยู่ในอาการตกตะลึง พวกเขาคาดเอาไว้แล้วว่ายาจะต้องมีราคาแพงแต่ก็ไม่คิดว่าจะแพงได้ขนาดนี้ยาอะไรถึงได้แพงขนาดนี้?มันมีราคาสูงยิ่งกว่าทองค่าและเพชรพลอยชายหนุ่มคนนี้กล้ามากที่เอ่ยราคาจํานวนเท่านี้ออกมาจากปาก

“หนึ่งแสน

“เอ่อ พอจะลดสักหน่อยได้รึเปล่า?”

“นี่เป็นราคาที่ลดไม่ได้แล้วครับ” หวังเย้าส่ายหน้า

“ไปกันเถอะ” เธอพูดอย่างอ่อนแรง เธอรู้สึกว่ามันแพงเกินไป มันไม่มียาตัวไหนในโลกที่แพงขนาดนี้ชายหนุ่มคนนี้ทําเหมือนพวกเธอเป็นคนโง่

“เสี่ยวรุ่ย รอก่อน”

“หมอ แล้วถ้ายาไม่ได้ผลล่ะ?”

“ผมอยู่ที่นี่ แล้วคลินิกของผมก็อยู่ที่นี่” หวังเย้าตอบ

“ได้ ผมเอา!” เขากัดฟันและหยิบมือถือขึ้นมาโอนเงินให้หวังเย้า

“พี่!” เธอรีบยื่นมือออกไปหยุดเขาเอาไว้

“เสี่ยวรุ่ย ลองดู เชื่อพี่”

“หลังจากกินยาไปได้เจ็ดวัน คุณจะเริ่มเห็นผลของยา หลังจากนั้นก็ให้กลับมาเพื่อรับการรักษาต่อนะครับ”หวังเย้าพูด

“โรคของเธอคือหยินหยางในร่างกายขาดความสมดุล และขาดหยิน เธอต้องกินอาหารบํารุงที่มีพลังหยินอยู่” หวังเย้าแนะนํา

พูดกันว่า การบํารุงด้วยอาหารนั้นดีกว่ายา

“ได้ เราเข้าใจแล้ว”

ทั้งสามออกจากคลินิกไปพร้อมกับยา

เมื่อออกมาจากคลินิกแล้ว ชายที่แก่สุดพูดกับชายอีกคนที่อ่อนกว่าว่า“นายบ้าไปแล้ว!”

“นายมันโง่ที่จ่ายเงินไปตั้งหนึ่งแสน!”