Elixir Supplier - ตอนที่ 870 เห็นผลในหนึ่งการฝังเข็ม

“จริงเหรอครับแม่?” หนึ่งในลูกชายของเธอไม่อยากเชื่อเท่าไหร่นัก หมอเพิ่งจะฝังเข็มและนวดศีรษะให้กับเธอไปเมื่อกี้แล้วมันก็เห็นผลทันที มันจะน่าอัศจรรย์เกินไปหรือไม่? แล้วหมอกับโรงพยาบาลยังจําเป็นอยู่หรือ?

“แม่รู้สึกดีขึ้นจริงๆ ตอนนี้ขาของแม่ขยับได้อีกครั้งแล้ว” หญิงชราขยับขาของเธอเล็กน้อยเธอสามารถงอและยึดได้ตามใจนึก

“นี่มัน?” ลูกๆของเธอต่างประหลาดใจ ตอนที่เธออยู่โรงพยาบาล ขาของเธอขยับแบบนั้นไม่ได้เลยสักนิดอย่างมากที่สุดเธอก็ทําได้แค่งอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“น่าทึ่งมาก!”

“ส่วนที่น่าทึ่งที่สุดมันต่อจากนี้ต่างหาก!”

เมื่อหญิงชราลุกออกจากเตียง ลูกสาวของเธอก็รีบเข้าไปช่วยพยุง

“แม่ ช้าๆสิคะ”

“ไม่เป็นไร แม่รู้สึกว่าตอนนี้สามารถเดินได้เองแล้วล่ะ” หญิงชราก้าวเดินด้วยตัวเองสองก้าวถึงมันจะยังสันเล็กน้อยแต่เธอก็สามารถเดินได้ด้วยตัวเอง

“โอ้ พระเจ้า ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!” ลูกสาวของเธอทอดถอนใจ

“นั่นสิ!”

ใบหน้าของหญิงชราเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มแห่งความสุขที่ออกมาจากใจตอนที่เธอมาถึง สีหน้าของเธอไม่ใช่แบบนี้เลยสักนิด มันเต็มไปด้วยความเศร้าและวิตกกังวลเธอเคยคิดว่าเธอคงไม่สามารถเดินได้ตลอดชีวิตเธอยังเตรียมใจรับเรื่องนั้นเอาไว้เรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำจากตอนนั้นเธอคงต้องนอนเป็นอัมพาตและกลายเป็นภาระของลูกหลานแล้วเธอจะทํายังไง? ถึงตอนนี้ลูกๆของเธอจะดูกตัญญแต่ไม่มีใครบอกได้ว่าในอนาคตพวกเขาจะยังเป็นแบบนี้อยู่ไหมเธอไม่อยากกลายเป็นภาระของลูกๆและไม่มีใครเป็นลูกกตัญญูต่อพ่อแม่ที่ต้องนอนติดเตียงไปได้ตลอด

เมื่อมนุษย์แก่ตัวลง พวกเขาสามารถคิดอะไรได้มากมาย เช่นเรื่องลูก,ร่างกายของพวกเขา,และเรื่องเงินทอง

ตอนที่พวกเขาพามาที่คลินิก เธอไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก ถึงเธอจะได้ยินมาจากญาติว่าหมอมีความสามารถมากแต่เมื่อเห็นว่าเขาอายุยังน้อยเธอก็อดสงสัยในความสามารถของเขาไม่ได้และความจริงก็ได้บอกให้รู้ว่าเขามีความสามารถมากแค่ไหนเพียงแค่ฝังเข็มและนวดก็สามารถรักษาเธอให้หายได้แล้วมันน่าทึ่งมากถ้าเธอรู้เรื่องเขามาก่อนหน้านี้เธอคงไม่ต้องไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้วเธอต้องเสียเงินหลายพันไปอย่างเปล่าประโยชน์แค่เธอมาฝังเข็มที่นี่ครั้งเดียวมันก็เห็นผลได้ในทันทีแล้วแท้ๆ

“ขอบคุณมาก หมอหวัง”

“ยินดีครับ”

พวกเขาจ่ายค่ารักษาให้อย่างยินดี ในเมื่อผลลัพธ์ออกมาดีขนาดนี้ พวกเขาต้องยินดีอยู่แล้วแล้วมันก็ไม่ได้แพงมากด้วย

“ถ้าผมรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ผมคงจะมาหาหมอและไม่พาแม่ไปที่โรงพยาบาลแล้ว”หนึ่งในลูกชายของหญิงชราพูด“ผมจ่ายเงินให้โรงพยาบาลไปเป็นพัน แต่ก็ไม่เห็นจะดีขึ้นเลย”

“ไม่หรอกครับ การรักษาของโรงพยาบาลได้ผล” หวังเย้าพูด

“ยาที่โรงยาบาลใช้รักษามีผล ถ้าไม่อย่างนั้น การรักษาของผมคงไม่เห็นผลเร็วขนาดนี้”หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

สาเหตุที่การฝังเข็มและการนวดของเขาเห็นผลเร็ว เป็นเพราะวิธีการฝังเข็มและวิธีการนวดที่เขาเชียวชาญนั้นมีความแตกต่างและความพิเศษอยู่ในกระบวนการรักษาเขายังได้ส่งพลังฉีเข้าสู่สมองของหญิงชราด้วยอีกเรื่องที่ไม่อาจมองข้ามได้ก็คือยาที่ทางโรงพยาบาลฉีดให้หญิงชราในตอนที่เธอรักษาตัวอยู่ก็มีส่วนสําคัญเช่นกันพวกมันไม่ได้ไร้ค่าอย่างที่พวกเขาคิด

“แต่ก็ยังเทียบกับการรักษาของหมอไม่ได้อยู่ดีล่ะครับ” ลูกชายของหญิงชราชมเขาไม่หยุด

“ชมเกินไปแล้วครับ” หวังเย้าพูด “กลับไปแล้ว ก็ต้องใส่ใจเรื่องร่างกายของคุณแม่พวกคุณด้วยนะครับ อย่าให้เป็นหวัด ต้องระวังเรื่องอาหารการกินและของที่ใส่ลงไปในอาหารด้วยเธอไม่ควรกินอาหารที่มีแคลอรี่และไขมันสูงแล้วก็ต้องให้เธอกินยาความดันตรงเวลาเพราะครั้งหน้าเธออาจไม่ได้โชคดีแบบนี้อีก”

“ครับ ผมจะจําเอาไว้ ขอบคุณมาก”

ทั้งครอบครัวจากไปด้วยความพึงพอใจ

เมื่อออกมาจากคลินิกและขึ้นนั่งบนรถแล้ว ลูกสาวที่คะยั้นคะยอให้มารักษาที่คลินิกก็พูดว่า“ฉันบอกแล้วว่ามาที่นี่แล้วมันได้ผล!”

“ฉันไม่คิดเลยว่า หมอหวังจะเก่งขนาดนี้ ทั้งที่เขายังอายุน้อยอยู่เลย”

“นั่นสิ”

“แม่รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

“แม่รู้สึกดีมาก ทั้งในหัวกับขาก็รู้สึกอุ่นๆ” หญิงชราพูดอย่างมีความสุข

“ถ้าอย่างนี้ก็ต้องฉลองกันแล้วสิ จริงไหม?”

“ใช่ เราต้องฉลอง”

“รอเดี๋ยวก่อน เราไปที่โรงพยาบาลและทําเรื่องออกจากโรงพยาบาลก่อน”

“ใช่ แม่อยู่ที่นั่นมานานพอแล้ว!” หญิงชราพูด

ที่โรงพยาบาล เธอไม่สามารถนอนหลับได้สนิท แถมยังมีคนป่วยนอนขนาบทั้งซ้ายและขวาพวกเขาต่างมีสีหน้าโศกเศร้าและกังวล อารมณ์ความรู้สึกเหล่านั้นเป็นเหมือนโรคติดต่อแค่มองดูพวกเธอก็รู้สึกแย่ตามไปด้วยแล้ว

ไกลออกไปหลายพันไมล์ ภายในหุบเขาพันโอสถในยูนนานใต้

เมียวชิงเฟิงยังคงคุยอยู่กับหยางกวนเพิ่งและลูกน้องของเขา ในขณะที่พวกเขาเดินรอบหมู่บ้านอย่างช้าๆ

“วิวที่นี่สวยมากเลยนะครับ!” หยางกวนเฟิงพูด นี่ไม่ใช่คําเยินยอ แต่ทิวทัศน์ของหมู่บ้านนั้นน่าประทับใจจริงๆมีทั้งภูเขา,ต้นน้ำ, และป่าใหญ่ อากาศที่นี่ก็สดชื่นอย่างน่าอัศจรรย์ มันหาได้ยากมาก แม้แต่ในยูนนานใต้ที่สภาพแวดล้อมถือว่าค่อนข้างดี

“คนที่อยู่ที่นี่คงอายุยืนและสุขภาพดีกันทุกคนเลยใช่ไหมครับ?”
0
“ในหมู่บ้านมีคนที่อายุมากกว่า 90 ปีถึงสิบกว่าคนเลยล่ะครับ” เมี่ยวชิงเฟิงพูด“พวกเขามีสุขภาพที่ดีและดูแลตัวเองดีด้วย”

อยู่ๆพวกเขาก็หยุดเดิน

อาก!

มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น?”

“รีบไปดูกันเถอะ”

หยางกวนเฟิงและที่เหลือวิ่งไปทางที่ได้ยินเสียงร้องโหยหวน

เมี่ยวชิงเฟิงคิ้วขมวดมุ่น

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เสียงดังมาจากทางนี้!”

“ช่วยด้วย!” มีเสียงร้องของคนคนหนึ่ง

“พวกเขากําลังจะฆ่าฉัน!”

แย่แล้ว!

หัวใจของเมี่ยวชิงเฟิงเต้นระส่

มีชายคนหนึ่งที่ช่วงบนของเขาไม่ใส่อะไร เขาผอมแห้งราวกับท่อนไม้ตามร่างกายของเขาเป็นสีเขียวคล้ำแปลกๆ

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”

หลังจากที่เห็นหยางกวนเฟิงกับคนอื่นๆ เขาก็มองราวกับได้เห็นคนที่จะมาช่วยชีวิตของเขา เขาเริ่มวิ่งมาทางพวกเขา หลังจากวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว อยู่ๆร่างกายของเขาก็เริ่มชักกระตุก เลือดสี ดําคล้ำพุ่งพรวดออกจากปากของเขาชายคนนั้นล้มทรุดลงไปกองกับพื้น

หยางกวนเฟิงกับคนอื่นรีบวิ่งเข้าไปหา

“เขาตายแล้ว!”

หยางกวนเพิ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด

ร่างกายของชายคนนี้เต็มไปด้วยบาดแผล เห็นได้ชัดว่าเป็นการกระทําจากฝีมือมนุษย์มันเป็นบาดแผลที่เกิดจากเครื่องมือทรมานที่ทําขึ้นมาเป็นพิเศษนอกจากนี้ยังมีแมลงแปลกๆไต่อยู่ตา มร่างกายของเขาด้วยพวกมันมีขนาดพอๆกับหนอนแมลงแต่มีลําตัวเป็นสีเทาและดําเหล่าหนอนแมลงกําลังพากันไต่ออกมาจากร่างกายของเขา

“คุณเมื่ยว ผมอยากรู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น!” หยางกวนเพิ่งหันไปทางเมี่ยวชิงเฟิง

“มันเป็นอุบัติเหตุครับ!” เมี่ยวชิงเฟิงมีสีหน้ามืดครึม

“อุบัติเหตุ?”

หยางกวนเฟิงหยิบมือถือออกมาทันที

“ได้โปรดรอก่อนเถอะครับ” เมี่ยวชิงเฟิงคว้ามือถือมา

“คุณเมี่ยว คุณคิดจะทําอะไรครับ?” สีหน้าของหยางกวนเพิ่งเปลี่ยนไปในเวลาเดียวกันนั้นเขาก็ยื่นมือไปทางข้อมือของอีกฝ่าย

“ผมว่า เราควรปรึกษาเรื่องนี้กันให้ดีก่อนนะครับ”

“คุณอยากพูดอะไร? มีคนตายอยู่ตรงนี้ เห็นอยู่ชัดๆว่าไม่ใช่การฆ่าตัวตายนี่คือคดีฆาตกรรมมันคือการก่ออาชญากรรมที่ร้ายแรงที่สุด เรื่องนี้จําเป็นต้องให้เจ้าหน้าที่ตํารวจจัดการครับ”

“ที่ผมหมายถึงก็คือ..” เสี่ยวชิงเฟิงไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี บอกตามตรง เขาต้องการจัดการกับเจ้าหน้าที่สืบสวนที่น่ารังเกียจคนนี้ให้จบๆไปซะแต่เขาได้รับคําสั่งมาว่าห้ามให้เขาได้รับอันตรายอย่างเด็ดขาด

ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา เขารวดเร็วมากและพูดกับเมี่ยวชิงเฟิงสองสามประโยค

“ผมต้องขอโทษด้วยครับ ผู้กองหยาง!” เมี่ยวชิงเฟิงคืนมือถือกลับไปให้อีกฝ่าย

หยางกวนเพิ่งกดโทรออก สถานีตํารวจที่อยู่ใกล้ที่สุดห่างออกไปอย่างน้อย 100 ไมล์การเดินทางผ่านป่าลึกเข้ามาถึงในหมู่บ้านจึงเป็นเรื่องที่ยากล่าบากมาก

“คุ้มกันที่เกิดเหตุเอาไว้ อย่าปล่อยให้ใครเข้าใกล้เด็ดขาด” หยางกวนเฟิงพูด

“ครับ”

“หัวหน้า พวกเราต้องรอนานแค่ไหนครับ?”

“แล้วเรารอได้นานแค่ไหนล่ะ?” หยางกวนเฟิงถาม เขาก็หวังให้ตํารวจกับเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพมาถึงที่นี่ให้เร็วที่สุดเช่นกัน

เวลาผ่านไปไม่นานก่อนจะเกิดเรื่องน่าประหลาดใจขึ้นในหมู่บ้าน เฮลิคอปเตอร์ลําหนึ่งโผล่ขึ้นมาบนท้องฟ้า

“นั่นมัน?!” สีหน้าของเมี่ยวซึ่งเพิ่งเปลี่ยนไป เขาไม่คิดว่า หยางกวนเพิ่งจะโทรเรียกเฮลิคอปเตอร์มา

“สุดยอด ผู้กองก็ได้รับความสําคัญเหมือนกันนะครับเนี่ย!” ชายหนุ่มอุทาน

“สําคัญ? ผมไม่ได้เป็นคนโทรเรียกเฮลิคอปเตอร์มา”หยางกวนเฟิงพูด เขาก็แปลกใจเหมือนกันเฮลิคอปเตอร์ที่มาไม่ได้เป็นฝีมือเขาพวกเขารวดเร็วมากดูเหมือนว่าพวกเขาจะเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว เพียงแค่รอสายจากเขาเท่านั้น

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”

ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

“เป็นเขางั้นเหรอ?”