Elixir Supplier - ตอนที่ 890 พายุกําลังมา

890 พายุกําลังมา

“มีคนที่ออกมาจากที่นั่นกี่คนเหรอครับ?” กั่วเจิ้งเหอถาม

“ทั้งหมด 7 คนครับ” เสวี่ยซินหยวนพูด “นั่นเป็นทั้งหมดที่ผมรู้ แต่เขาอาจไม่ได้พูดความจริงกับผมก็ได้”

“ทั้ง 7 คนนั้นก็เชี่ยวชาญเรื่องการใช้พิษและยารักษาเหมือนกันเหรอครับ?” กั่วเจิ้งเหอยกชาขึ้นจิบ

“พวกเขาน่าจะพอรู้อยู่บ้างครับ”

“ลงเสวี่ย ลงคิดไหมครับว่ามีความเป็นไปได้ที่ พวกเขาต้องการแก้แค้นเมี่ยวซีเหอที่เป็นผู้นําคนปัจจุบันของหุบเขาพันโอสถ แต่พวกเขาไม่มีความสามารถพอที่จะจัดการกับเขาได้ด้วยตัวเองพวกเขาก็เลยต้องคิดหาวิธีการอื่นแทน?”กั่วเจิ้งเหอถาม

“วิธีการอื่น? คุณชายหมายความว่ายังไงครับ? หรือจะบอกว่าพวกเขากําลังหาทางใส่ร้ายเขาอยู่?” เสวี่ยซินหยวนถาม

“ใช่ครับ ใส่ร้ายเพื่อสร้างความลําบากให้กับเขา” กั่วเจิ้งเหอหรี่ตาลงเหลือครึ่งเดียว

มันเป็นไปได้ และความเป็นไปได้ก็ยังสูงมากด้วยเขาเคยไปที่หุบเขาพันโอสถมาก่อนภายนอกมันดูเป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆที่เป็นเหมือนสวรรค์แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความลึกลับซับซ้อนทั้งยังมียอดฝีมืออยู่ที่นั่นด้วยทั้งยอดฝีมือด้านกังฟูและปรมาจารย์ยาพิษ คนเหล่านี้ล้วนร้ายกาจมันเป็นเรื่องง่ายที่คนนอกจะเข้าไปแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะออกมาถึงจะมีคนที่สามารถหนีออกมาจากหมู่บ้านและรู้เรื่องราวภายในอยู่บ้างแต่ก็มีเพียงแค่หยิบมือเดียวเท่านั้น ในหมู่บ้านมีคนอยู่นับร้อยคนจํานวนน้อยนิดที่หนีออกมาจึงไม่มีกําลังมากพอที่จะต่อกรกับคนในหุบเขา

“จริงด้วย คุณชายพูดถูก มันเป็นไปได้ และมีความเป็นไปได้สูงมากด้วย”เสวี่ยซินหยวนพูด

“เรื่องนี้ ทําไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในหบเขาพันโอสถได้กัน?”

“ผมไม่รู้ แล้วผมก็แค่คาดเดาเท่านั้น”กั่วเจิ้งเหอพูดหลังจากยกชาขึ้นจิบ

“แล้วเราควรทํายังไงกันดีครับ?”

“ตอนนี้ เราไม่ควรทําอะไรทั้งนั้น เราแค่ต้องรอและดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้”

“ได้ครับ เราจะรอดูกันไปก่อน” กั่วเจิ้งเหอพูดเสวี่ยซินหยวนรู้สึกเช่นเดียวกันว่าเรื่องนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เขาคิดเอาไว้โดยเฉพาะหลังจากที่เขาได้ติดต่อกับคนที่หนีออกมาจากหมู่บ้านคนพวกนั้นก็ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็นเช่นกั

นั่นคือทั้งหมดที่พวกเราจะทําได้

“ลุงเสวี่ย ดูเหมือนว่า ถ้าลุงยังคิดแก้แค้นอยู่ ลุงอาจต้องรอไปก่อนนะครับ”กั่วเจิ้งเหอพูด

“อ่อ ผมรอได้ครับ”เขาทุทะลุแต่เขาก็ใจเย็นได้เช่นกันครั้งหนึ่งที่เขาต้องการสังหารคนคนหนึ่งเพื่อการแก้แค้นเขาเฝ้ามองศัตรูใช้ชีวิตในทุกๆวันด้วยสีหน้าที่ดูร่างเร็งและเต็มไปด้วยความสุขหลังจากผ่านไปได้หนึ่งปีเขาก็ทําให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะต้องได้ตายอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส ที่สุดโดยการเฉือนเนื้ออีกฝ่ายออกทีละชิ้นๆในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่

ดีแล้ว! ดีแล้ว! กั่วเจิ้งเหอคิด

เขากลัวว่า ถ้าหากลุงเสวี่ยอดทนต่ออารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเองไม่ได้เขาก็อาจจะลงมือแก้แค้นด้วยตัวเองแบบนั้นจะเป็นการกระตุ้นความโกรธของคนในหุบเขาพันโอสถได้ถึงตอนนั้นเขาคงไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยแถมยังอาจต้องสูญเสียอีกด้วยทั้งยังสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้นซึ่งเป็นการกระทําที่ไร้เหตุผลและโง่เขลาที่สุด

“ครั้งนี้ เราต้องรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับคนพวกนั้นให้ได้มากที่สุด” กั่วเจิ้งเหอพูด“ลงอาจต้องใช้ พวกมันในอนาคตก็ได้”

“ได้ครับ คุณชาย”

เดิมกั่วเจิ้งเหอคิดว่า เรื่องนี้มาถึงตอนจบของมันแล้ว แต่ไม่นานก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้

มีคนตายสามศพ เป็นการตายจากพิษอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งเป็นชนิดเดียวกับคดีก่อนหน้านี้

บ้าเอ๊ย!

หลังจากได้ทราบเรื่องกั่วเจิ้งเหอก็ทําลายถ้วยชาในมือลง “ไอ้พวกสวะ!”หยางกวนเพิ่งสูบบุหรี่ที่หมดไปถึงห้ามวนหลังจากที่ได้ทราบข่าวนี้“มันเป็นใครกัน?”

มีคนต้องคําถามนี้มากกว่าหนึ่งคน

คดีนี้ได้ดึงดูดความสนใจจากผู้นําเขตหลายคน

ในเขตเล็กๆเขตหนึ่งกลับมีการตายที่ผิดปกติเกิดขึ้นถึง 19 รายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน

“ผมกังวลเรื่องนี้มาก!”

เจ้าหน้าที่ระดับสูงและนายกเทศมนตรีได้พูดคุยเรื่องนี้กับกั่วเจิ้งเหอเป็นการเฉพาะ

นี่เป็นเพราะภูมิหลังของเขาหากเป็นคนอื่นคงถูกไล่ออกไปนานแล้วคนแบบไหนที่เหมาะสมกับการเป็นผู้น่า?มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับข้อมูลทางเศรษฐกิจแต่สิ่งแรกที่ต้องมีคือความมั่นคงและรักษาความมั่นคงนั้นให้คงอยู่ต่อไปถ้าแม้แต่เรื่องนี้ยังทําไม่ได้ก็ถือว่าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะบริหารและจัดการเบื้องบนจะมีการพิจารณาเรื่องการเปลี่ยนคนซึ่งยังส่งผลต่ออาชีพการเมืองในอนาคตได้ด้วย

ความไม่มั่นคงคืออะไร? มันเรียบง่าย เหตุการณ์ที่ถูกนับเป็นความไม่มั่นคงได้ก็คือมลพิษทางสภาพแวดล้อม,อุบัติเหตุในขั้นตอนการผลิต,อุบัติเหตุร้ายแรง,และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเขตเหอก็ถูกนับรวมอยู่ในนั้นด้วย

เขาจําเป็นต้องอธิบายกับทางเบื้องบนซึ่งถือเป็นเรื่องเร่งด่วนผู้คนในเขตเล็กๆแห่งนี้ต่างตื่นตระหนกเรื่องเล่ามากมายได้ถูกเผยแพร่ออกไป “หัวหน้าทางนั้นว่ายังไงบ้างครับ?”

“พวกเขาจะว่าอะไรได้ล่ะ?” หยางกวนเฟิงตอบ “พวกเขาก็บอกให้เราสืบต่อไปและสั่งว่าต้องไขคดีให้ได้ภายในหนึ่งเดือน”

“ไม่ใช่ว่าไขคดีได้แล้วเหรอครับ?”

“ถ้าผู้ต้องหายังถูกจับตัวไม่ได้ คดีก็ยังไม่ถือว่าสิ้นสุด” หยางกวนเฟิงพูด“ผมบอกคุณไปหลายรอบแล้ว”

“แล้วเราจะไปหาตัวผู้ต้องหาในป่าเขาที่กว้างใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไงล่ะครับ?ถ้าเราต้องการตามหาตัวเขาที่นั่นมันก็ไม่ต่างจากการงมเข็มในมหาสมุทรเลย”

“อืม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทํายังไงดี” หยางกวนเฟิงพูด

เขาคิดใบประกาศจับถูกติดเอาไว้แล้วพร้อมกับเงินรางวัลที่สูงมากก็อย่างที่เขาเพิ่งพูดไปในป่าเขาหนาแน่นแบบนั้นถ้าอีกฝ่ายคิดจะหลบซ่อนตัวเขาก็สามารถซ่อนอยู่ในนั้นไปได้ตลอดชีวิต

แล้วเราจะไขคดีนี้ได้ยังไง?

“เบื้องบนไม่เห็นใจกับความยากลําบากของพวกเราเลยสักนิด!”

“เอาล่ะ เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว” หยางกวนเฟิงพูด “รีบคิดหาวิธีการให้เร็วที่สุดซะ”

“ผมคิดไม่ออกหรอก แล้วแต่หัวหน้าแล้วกัน!”

หยางกวนเฟิงสูบบุหรี่อีกมวน ตอนนี้เขาไม่มีอะไรให้ทํา และไม่สามารถทําอะไรได้ด้วย

ที่แห่งหนึ่งในเขตเหอ

“คุณชาย?”

“ลุงได้ยินอะไรมาบ้างไหมครับ?” กั่วเจิ้งเหอถาม

“ครับ”เสวี่ยซินหยวนพูดเขาประหลาดใจมากที่คนพวกนั้นบ้าคลั่งได้ขนาดนี้

“พวกเขาต้องการอะไรกันแน่?”

“ผมไม่สนใจว่าพวกเขาต้องการจะทําอะไรผมแค่อยากรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร”กัวเจิ้งเหอพูดเขาโมโหมาก

“เราจะต้องจับพวกเขามาให้ได้”

“คุณชายผมจะสั่งการกองกําลังทั้งหมดที่ผมสั่งได้ครับ”เสวี่ยซินหยวนรีบพูด

“ไม่ว่าลุงต้องการอะไรก็บอกผมได้แม้แต่อ่านาจของตระกูลผมจะให้ลุงใช้!”

“ผมเข้าใจแล้วครับ”

เสวี่ยซินหยวนจากไปทั้งเขตและแม้แต่ทางเมืองกับจังหวัดต่างค้นหาตัวอาชญากรกันอย่างอลวน

หุบเขาพันโอสถที่ห่างออกไปหลายร้อยไมล์

“มีคนตายเพิ่ม?” “ครับ การตายเป็นแบบเดียวกับสองคดีก่อนหน้านี้ ครั้งนี้ตายไปสามคนและเกิดขึ้นวันนี้ครับ”

เดี๋ยวเหอหลับตาและเงียบไป

“มันเป็นใครกัน?” เขาถาม

“อาจารย์?”

“ทําไมไม่ใช้ประโยชน์จากกองกําลังด้านนอกล่ะ?”เมี่ยวซีเหอถาม “ฉันอยากรู้ว่าใครที่กระตือรือร้นที่จะสร้างเรื่องให้กับหุบเขาพันโอสถหรือเป็นฝีมือของคนที่ต่อต้านและหนีออกไปจากหุบเขา?”

“ได้ครับผมจะไปเดี๋ยวนี้”เมี่ยวซึ่งเพิ่งพด

“รอก่อนตามหาคนพวกนั้นและพาพวกเขากลับมาให้หมดด้วย” เมี่ยวซีเหอพูด

“ผมเข้าใจแล้วครับ”

เจ้าหน้าที่ทุกระดับต่างเริ่มลงมือ

เขตเหอเล็กๆจึงคึกคักเป็นพิเศษ

ในหมู่บ้านกลางเขาที่ห่างออกไปหลายพันไมล์

ด้านในคลินิก หวังเย้ากําลังฝังเข็มให้กับชายชรา

“ช่วงนี้ลงรู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ?” หวังเย้าถาม

“ฉันรู้สึกดีขึ้นมากฉันไม่เจ็บที่ไหนอีกแล้วและยังกระฉับกระเฉงมากขึ้นด้ว ความอยากอาหารก็เพิ่มขึ้นตอนนี้ฉันกินได้แล้วแถมยังกินได้เยอะกว่าเดิมด้วย”