Elixir Supplier - ตอนที่ 904 เหยียบย่ำกลืนกิน

 

904 เหยียบย่ำกลืนกิน

 

“นายพูดถูก” หูเหมยพูด“ฉันเห็นสีหน้าของมันนิดนึงด้วย”

 

“ใช่ มันทําท่าเหมือนกําลังเห็นแมวอยู่เลย”เจี๋ยจื้อจายพูด

 

“ว่ากันว่าความจริงแล้วหนูฉลาดมาก”หูเหมยพูด“มันอาจจะตกใจกลัวตอนที่นายจับมันมาก็ได้มันเลยเกิดความกลัวฝังใจพอมันเห็นหน้านายอีกครั้งมันก็เลยกลัวขึ้นมา”“จริงเหรอ?”เจียจื้อจายถาม

 

“จริงสิ” หูเหมยตอบ

 

“ฉันจะถอยออกไปก่อน”เจี๋ยจื้อจายพูด“เธออยู่ที่นี่ แล้วคอยเฝ้ามันเอาไว้นะว่ามันยังกลัวอยู่รึเปล่า”

 

หลังจากพูดเสร็จ เจี๋ยจื้อจายก็ลุกขึ้นยืนและถอยห่างออกมา หูเหมยยังคงอยู่ที่เดิมหนูเอาแต่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ภายในกรงมันใช้ฟันกัดกรงเหล็กพยายามจะทําลายกรงออกมามันยังคงดูหวาดกลัวและตื่นตระหนกและพยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้หลุดออกไป

 

“มันกลัวจริงๆเหรอ?” หูเหมยถาม

 

“เธอลองถอยออกมา แล้วดูปฏิกิริยาของมันอีกที” เจี๋ยจื้อจายพูดเสียงเบาจากทางด้านหลังของเธอ

 

หูเหมยเดินถอยไปทางประตูและหันกลับไปมองหนู แล้วความมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นหนูสงบลง

 

มันไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนก่อนหน้านี้ ถึงแม้ว่ามันจะยังเดินไปรอบๆกรงแต่ก็เป็นแค่การเคลื่อนไหวตามธรรมชาติเท่านั้นไม่ใช่การวิ่งไปมาเหมือนก่อนหน้านี้

 

“จริงด้วย!” หูเหมยอุทานด้วยความแปลกใจ “อะไรอยู่ในยาที่เชียนเชิงให้พวกเราดื่มกันแน่?”

 

“ขนาดหนูยังกลัว เฮ้อ ตอนนี้พวกงูคงจําศีลกันหมดแล้ว” แววตาของเจี๋ยจื้อจายกรับกรอกไปมาในตอนที่เขาใช้ความคิดอยู่

 

“นายเลิกหาเรื่องใส่ตัวได้แล้ว” หูเหมยพูด

 

“ฉันไม่ทําหรอก” เจี๋ยจื้อจายพูด “ฉันแค่พูดไปเรื่อยเท่านั้น เธอไม่ต้องห่วงยิ้มหน่อยสิ”

 

เขากลับได้รับการกรอกตาจากอีกฝ่ายแทน

 

“ภรรยา ฉันรู้สึกว่าเธอยิ่งสวยวันสวยคืน ผิวของเธอก็เนียนนุ่มขึ้นด้วย”เจี๋ยจื้อจายพูด

 

“ใช่ ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน” หูเหมยพูด มันไม่ใช่แค่ค่าพูดป้อยอจากเจี๋ยจื้อจายร่างกายของเธอเกิดการเปลี่ยนแปลงมันเหมือนกับการได้ย้อนวัยเธอรู้สึกรู้สึกมีแรงมากขึ้นและอ่อนกว่าวัยภายนอกผิวพรรณของเธอดีขึ้นรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าที่ต้องใช้เครื่องสําอางปกปิดก็หายไปและผมขาวที่ซ่อนตัวอยู่ก็กลับกลายเป็นสีดํา นี่คือการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอเข้ามาอยู่ในหมู่บ้าน

 

ไม่มีใครไม่ชอบความเยาว์วัย ถึงแม้ว่ามันจะเกิดขึ้นโดยไม่คาดฝันก็ตามที จิตใจที่เปลี่ยนไปก็มีส่วนสาเหตุสําคัญที่สุดก็คือการที่พวกเขาได้ฝึกบ่มเพาะกับหวังเย้า

 

“การมาอยู่ที่นี่นัว่าเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมที่สุด!” เจี๋ยจื้อจายพูด

 

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

“ใครน่ะ?”

 

“ฉันเอง”

 

“ศิษย์พี่?”

 

จงหลิวชวนเข้าไปในบ้านของพวกเขา

 

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” เจี๋ยจื้อจายถาม

 

“เอ่อ เย็นนี้นายว่างไหม?” จงหลิวชวนถาม

 

“อืม ว่างสิ” เจี๋ยจื้อจายพูด “มีเรื่องอะไรเหรอ?”

 

“ฉันอยากชวนพวกนายไปกินข้าวเย็นที่บ้านของฉัน”จงหลิวชวนพูดในช่วงนี้เขารับค่าชวนมาทานอาหารที่บ้านของเจี๋ยจื้อจายอยู่ตลอดแต่เขาไม่เคยเชิญสองสามีภรรยาไปทานข้าวที่บ้านของเขาเลยสักครั้งเขาคิดเรื่องนี้มาได้สักพักแล้วในเมื่อมันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์และจงอันซิ นก็อยู่ที่บ้านมันจึงเหมาะกับการรวมตัวกัน

 

“ได้สิ!” เจี๋ยจื้อจายปรบมือ

 

“ฉันจะเอาเหล้าไปด้วยสักสองขวด”

 

“ฉันจะไปช่วยทํากับข้าวเอง” หูเหมยพูด

 

“ไม่ต้องหรอก พวกนายเป็นแขกของฉัน ฝีมือทํากับข้าวของฉันก็นับว่าไม่เลว”จงหลิวชวนพูดเพื่อดูแลน้องสาวของเขาเขาจึงต้องพัฒนาฝีมือการทําอาหารของตัวเองให้ดีขึ้น

 

“ก็ได้ เป็นอันตกลง”

 

“ฉันจะไปชวนเชียนเชิงก่อน”จงหลิวชวนไปที่คลินิก ในคลินิกไม่มีคนไข้พอดี

 

“คืนนี้เหรอครับ? ได้สิ” หวังเย้าพูด

 

เรื่องเป็นอันเรียบร้อย จงหลิวชวนจึงกลับไปเตรียมอาหารที่บ้าน

 

ไม่นานก็เริ่มค่ํา หวังเย้าน่าเอาเหล้าชั้นดีหนึ่งขวดและเป็นย่างจากปักกิ่งติดมือมาด้วย “โอ้เหล้าที่เชียนเชิงเอามาเป็นของดีนี่!”ในฐานะของคนที่ชื่นชอบของมึนเมาเจี๋ยจื้อจายที่เห็นเหล้าที่หวังเย้าเอามาด้วยก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเหล้าชั้นดี

 

“ที่บ้านยังมีอีกเยอะเลยล่ะ” หวังเย้าพูด “ผมไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่ ช่วงนี้ พ่อของผมก็ดื่มน้อยลงแล้วด้วยถ้าพวกคุณอยากดื่มก็มาเอาที่บ้านผมได้ตลอดเลยนะ”

 

“จะทําแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ?” เจี๋ยจื้อจายถาม ตั้งแต่ที่เขาได้ฝึกกับหวังเย้า ปริมาณเหล้าที่เขาดื่มในช่วงนี้ก็ลดน้อยลงไปมากเมื่อเขาเริ่มชอบสิ่งหนึ่งงานอดิเรกอื่นๆที่ท่าอยู่ก็ค่อยๆลดน้อยลงไป

 

การบ่มเพาะเป็นสิ่งเสพติด

 

หลังจากที่ไม่ได้เห็นเธอมาสักพัก จงอันซีนก็สูงขึ้นเล็กน้อยและดูโตเป็นสาวขึ้นอย่างที่พูดกัน

 

ว่า เด็กสาวจะเปลี่ยนไปเมื่อพวกเธอโตขึ้น เธอสวยขึ้นมาก

 

เธอยังคงเป็นเด็กที่เชื่อฟังเหมือนเดิม เธอเป็นฝ่ายเสนอตัวเข้าไปช่วยพี่ชายทําอาหารก่อนและนําอาหารออกมาเสริฟ ด้วยตัวเอง เมื่ออาหารถูกนําขึ้นโต๊ะจนครบแล้วเธอก็ทานอาหารและจากนั้นก็กลับเข้าไปทําการบ้านอยู่ในห้องของตัวเอง

 

“นายมีน้องสาวที่ดีนะ”เจี๋ยจื้อจายพูด

 

“ใช่”

 

ศิษย์ทั้งสามและหนึ่งอาจารย์กินดื่มและพูดคุยไปจนถึงสามทุ่ม

 

หวังเย้ากลับไปที่บ้าน ก่อนจะกลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชาน

 

“ขอบคุณนะ ศิษย์พี่” เจี๋ยจื้อจายพูด

 

“ด้วยความยินดี” จงหลิวชวนพูด “เดินระวังด้วยล่ะ”

 

“ได๋ แล้วพรุ่งนี้มาที่บ้านของฉันนะ!”

 

จงหลิวชวนยิ้ม แต่ไม่ได้ให้ค่าตอบ

 

เจียจื้อจายดื่มไปมาก เขาสะอึกในตอนที่เดินกลับไปพร้อมโอบภรรยาเอาไว้ในอ้อมแขน

 

“มืออยู่นิ่งๆหน่อยสิ” หูเหมยพูด “นายวางมือไว้ตรงไหนกัน? อันซินกําลังมองพวกเราอยู่นะ”

 

โอ้! เจี๋ยจื้อจายท่าตัวเชื่อฟังในทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นอันซินกับพี่ชาย

 

ของเธอยืนอยู่ที่ประตูบ้านเพื่อส่งพวกเขา

 

“บาย อันชิน”

 

“บายค่ะ พี่ชายกับพี่สะใภ้

 

“จุ๊ๆ น้องสาวของเรา!”

 

“ที่รัก เรามีลูกสาวกันดีไหม?”

 

“อะไรก็ได้”

 

“ฮ่ๆๆ”

 

พระจันทร์เสี้ยวส่องแสงสว่าง มันเป็นค่ําคืนที่เงียบสงัด

 

เสียงท่องคัมภีร์ดังอยู่บนเนินเขาหนานชานไปจนกระทั่งห้าทุ่ม

 

เช้าของวันถัดมามีเกล็ดหิมะโปรยลงมาจากท้องฟ้า

 

หิมะกําลังตก

 

แต่มันไม่ได้หนาวเย็นมากนัก

 

บนเนินเขาตงชาน คนทั้งสามกําลังนั่งขัดสมาธิในขณะที่กําลังฝึกฝนอยู่

 

ซี้ดด ฟู่ววว

 

หวังเย้าที่ยืนอยู่บนที่สูงกําลังมองท้องฟ้า

 

เมื่อการสั่งสอนลูกศิษย์ทั้งสามเสร็จสิ้น เขาก็เรียกพวกเขามา

 

“วันนี้ ผมจะสอนบางอย่างให้กับพวกคุณ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

 

เขาสอนท่าเท้าให้พวกเขา ซึ่งเป็นท่าที่ได้มาจากตําราหมัดมวยโบราณ“เหยียบย่ำกลืนกิน”หลังจากเชี่ยวชาญแล้ว ความเร็วของพวกเขาจะเพิ่มสูงขึ้นและทําให้การเคลื่อนไหวในพื้นที่เล็กแคบมีความยืดหยุ่นสูงขึ้นเพียงแต่ท่าเท้านั้นมีความซับซ้อนเล็กน้อย

 

หวังเย้าเริ่มจากการอธิบายขั้นพื้นฐานทั้งสามเคยเรียนกังฟูมาก่อน พวกเขาจึงนับว่ามีพื้นฐานอยู่ก่อนแล้วมันไม่ใช่เรื่องยากสําหรับพวกเขาในการเริ่มต้นเรียนวิชานี้เรียนรู้ได้ง่ายแต่เชี่ยวชาญได้ยาก มันจําเป็นต้องหมั่นฝึกฝน

 

“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน” หวังเย้าพูด

 

ทั้งสี่ลงจากเขาไปพร้อมกัน หวังเย้าเปิดคลินิกเหมือนอย่างทุกวัน

 

ไหลออกไปหลายพันไมล์ ในเมืองที่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของแม่น้ําแยงซีเจิ้งเหว่ยจวินมีนัดกับ

 

ชายวัยสี่สิบในห้องโถง เขาสวมแว่นตาและรักษารูปร่างของตัวเองได้เป็นอย่างดีเขาคือคนที่

 

มีหน้าที่รับผิดชอบช่องทางการกระจายสินค้าทางการแพทย์ที่ใหญ่ที่สุดในดจังหวัด

 

เมื่อยาตัวใหม่ถูกผลิตออกมา ขั้นตอนต่อไปก็คือการขาย เขาจึงมาที่นี่พร้อมกับสินค้าทดลอง

 

“ยาตัวใหม่เหรอครับ?” ชายวัยกลางคนมองดูซุปเสี่ยวเผยหยวน

 

“ใช่ครับ”

 

“มันผลิตจากบริษัทหนานชานเภสัช เป็นบริษัทของคุณใช่ไหมครับ?” ชายวัยกลางคนถาม

 

“ใช่ครับ”

 

“มันคุ้มแล้วเหรอครับ ที่ยอมทิ้งอํานาจทั้งหมดในมือและไปเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ศูนย์?”ชายวัยกลางคนถาม

 

“มันคุ้มครับ” เจิ้งเหว่ยจวินพูด “ผมได้มามากพอแล้ว การเริ่มใหม่ก็ไม่ถือว่าแปลกอะไร”“ในเมื่อคุณมาหาผมแล้วผมก็จะช่วยคุณ”ชายวัยกลางคนพูด“จําไว้นะครับมิตรภาพก็ส่วนมิตรภาพธุรกิจก็ส่วนธุรกิจและธุรกิจก็มีกฎของมันอยู่คุณเข้าใจกฎของผมไหมครับ?” “เข้าใจครับ”เจิ้งเหว่ยจวินตอหนึ่ง

 

“ดีครับ เอาสินค้าทดลองกับสินค้าจํานวนเท่านี้ให้กับผม”

 

“ได้ครับ”

 

ยาชุดแรกถูกขายออกไปแล้ว แต่เขาไม่กล้าผ่อนปรนแม้แต่น้อย ตอนกลางวันเขาไปอีกที่

 

ในเวลาเดียวกัน หวังเย้าที่อยู่ในหมู่บ้านห่างออกไปไกลหลายพันไมล์ก็ได้ขายซุปเสี่ยวเผยหยวนขวดแรกออกไปแล้วเช่นกัน

 

“บริษัทหนานชานเภสัช? ยาขวดนี้เป็นของบริษัทยาที่อยู่ในเมืองใช่ไหม?” คนไข้ถาม“ครอบครัวของฉันอยู่ใกล้กับโรงงานนั้นพอดี”

 

“ใช่ครับ”

 

“หมอหวังยาตัวนี้…”

 

“ไม่ต้องห่วงครับ” หวังเย้าพูด “ยาตัวนี้ไม่มีปัญหาอะไร ถ้ามีปัญหาก็ให้คุณมาหาผมได้เลย”ปัญหาของชายชราก็คือร่างกายอ่อนแอ ยาตัวนี้เหมาะกับอาการของเขาพอดี

 

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ขอบคุณนะ” เขารีบพูด

 

“เดินระวังๆนะครับ”

 

ยาตัวนี้มีส่วนผสมของสมุนไพรป่าและถูกผลิตออกมาพร้อมกันเป็นจํานวนมากแต่มันไม่ได้

 

แพงเลย ราคาของมันอยู่ที่ 30 กว่าหยวนเท่านั้น ราคาที่หวังเย้าขายไปก็คือราคาต้นทุน

 

ตอนกลางวัน หวังเจ๋อเชิงได้พาหวังยี่หลงมาที่คลินิก

 

“ท่าไมวันนี้ถึงว่างได้ล่ะครับ?”

 

“มันเป็นวันเสาร์อาทิตย์ ฉันก็เลยได้หยุดน่ะสิ” หวังเจ๋อเชิงพูด

 

“โอ้ นั่งก่อนครับ” หวังเย้าพูด

 

เขาจับดูชีพจรของหวังยี่หลงสีหน้าและสภาพจิตใจของชายชราถือว่าดีมาก