Elixir Supplier - ตอนที่ 963 ดีขึ้น

963 ดีขึ้น

“ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว ไอ้สารเลวเอ้ย!” หลังเดินออกมาจากคลินิกแล้ว เมี่ยวเฉิงถางก็สบถไม่ หยุด เขารู้สึกว่า เขากับเสวี่ยซินหยวนต่างก็ถูกหลอกเหมือนกัน

เขาหันกลับไปมองคลินิกที่อยู่ด้านหลัง เขาทนแทบไม่ไหวที่จะจุดไฟเผาคลินิกนี้ซะ

“เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? คุณเมี่ยวรักษาเสร็จแล้วเหรอครับ?” เมื่อเห็นเขากลับมาเร็วขนาดนี้ คน ขับก็ถามออกไปด้วยความกังวล

“ไปกันเถอะ” เมี่ยวเฉิงถางพูด ตอนนี้เขาโมโหมาก

คนขับไม่ได้ถามอะไรอีก เขาสตาร์ทรถและขับออกไปจากหมู่บ้าน

“อารมณ์ร้ายจริงๆ” หวังเย้าที่อยู่ในคลินิกพูดกลั้วหัวเราะ

“ที่แย่ไปกว่านั้น เขายังมีปัญหาอื่นในร่างกายที่เขายังไม่รู้อยู่อีก”

นอกจากยาหนึ่งถ้วยแล้ว คนไข้รายนี้ก็ไม่จําเป็นต้องทําอย่างอื่นเพื่อกําจัดแมลงในร่างกาย

ออกไปอีก หญ้าพิษนั้นมีความสามารถในการกําจัดแมลงพิษได้ทุกชนิด ซึ่งได้มีการทดสอบมา แล้วหลายครั้งหลายครา หวังเข้าช่วยเดี่ยวเฉิงถางกําจัดแมลงพิษออกไปได้แล้ว แต่อวัยวะภายใน ของเขาที่ได้รับความเสียหายจากการถูกแมลงกัดกินนั้นยังไม่ได้รับการรักษา เขายังจําเป็นต้อง

ได้รับการรักษาต่อเพื่อซ่อมแซมอวัยวะเหล่านั้น แต่น่าเสียดาย ที่เมี่ยวเฉิงถางไม่มีความอดทน
มากพอที่จะรอไปจนถึงขั้นนั้นได้

“น่าเสียดายจริงๆ” หวังเย้าพึมพํา “ถ้าเขากลับไปทั้งๆแบบนี้ เขาก็คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึง 15 ปี”

แมลงพวกนั้นดุร้ายมาก พวกมันใช้เวลาไม่นานในการสร้างความเสียหายอย่างรุนแรงให้กับ ปอดของเขา ที่แย่ไปกว่านั้น พวกมันยังเข้าสู่กระแสเลือดและเข้าไปทําลายอวัยวะภายจนได้รับ ความเสียหายอย่างหนัก ถึงแม้แมลงจะถูกกําจัดออกไปแล้ว แต่ก็ยังหลงเหลือความเสียหายที่ พวกมันสร้างเอาไว้และยังไม่ได้รับการซ่อมแซม ทําให้ร่างกายของเขาเสื่อมสภาพเร็วกว่าที่ควร จะเป็น และทําให้เขาเจ็บป่วยได้ง่ายขึ้นด้วย

หุบเขาพันโอสถ เมี่ยวซีเหอ กล้วยไม้สีเลือด ยาวิเศษ? หวังเย้าทบทวนถึงสิ่งที่คนไข้บอกเล่า เกี่ยวกับเรื่องราวในหุบเขาให้เขาฟัง

เมี่ยวซีเทอคนนั้นเป็นเทพเซียนหรือว่าอะไรกันแน่?

รถมุ่งหน้าไปตามถนนที่น่าออกไปจากหมู่บ้าน

เมี่ยวเฉิงถางเริ่มไปอีกครั้ง เขารู้สึกแน่นหน้าอก มันคล้ายกับมีบางอย่างกําลังกระหน่ําทุบตี และพยายามออกมาด้านนอก

เขารีบตะโกนบอกคนขับ “หยุดรถ! หยุดรถ! ฉันบอกให้หยุดรถ!”

รถขับเข้าไปจอดที่ข้างทาง

“มีอะไรเหรอครับ คุณเมี่ยว?”

เมี่ยวเฉิงถางไม่พูดจาอะไร เขาเปิดประตูและวิ่งไปที่ข้างถนน แล้วเขาก็ถ่มเลือดออกมา แฮ่ก…แฮ่ก…แฮ่ก…

เขาหายใจหอบ มีคราบเลือดติดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา แต่หลังจากที่ถ่มเลือดออกไปในครั้งนี้ เขากลับรู้สึกดีขึ้น ปอดของเขาเบาขึ้น และเขาไม่รู้สึกอึดอัดหรือเจ็บปวดอีกต่อไป เขาก้มหน้ามอง เลือด มันมีลิ่มเลือดปนอยู่ในนั้นด้วย

“ไอ้เวร เมี้ยวซีเหอ ไอ้หมอเวร”

อยู่ๆเขาก็รู้สึกมวนท้อง ราวกับมีน้ํากําลังเดือดอยู่ภายในกระเพาะของเขา

“คราวนี้อะไรอีกล่ะ?”

เขาทนไม่ไว้อีกต่อไป เขาจึงเดินไปที่หลังโขดหิน จากนั้นก็ถอดกางเกงและปลดปล่อยทุก อย่างออกไป เขาท้องเสียอย่างหนักจนแข้งขาอ่อนแรง

คนขับรถมองออกไปนอกหน้าต่างรถและคิดในใจว่า คุณเมี่ยวจะเป็นอะไรไหมนะ?

“เฮ้อ ตอนนี้ก็ปีใหม่แล้ว ตรุษจีนก็จะมาถึงในอีกไม่กี่วัน หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นนะ” คน ขับอยากรีบกลับไปที่เทียนจินเพื่อจะได้กลับไปอยู่กับครอบครัวของเขา

“ฉันไม่น่าเห็นแก่เงินจนรับงานนี้มาเลย!” เขารู้สึกสิ้นหวัง

แต่เมี่ยวเฉิงถางที่นั่งถ่ายท้องอยู่หลังโขดหินกลับรู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่า หลังจากที่เขาปลดทุกข์ เสร็จแล้ว เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีกระดาษชําระอยู่กับตัวเลย

“ให้ตายสิ!”

เขาอยากจะร้องเรียกคนขับ แต่สถานการณ์ตอนนี้ทําให้เขารู้สึกอับอายเกินกว่าที่จะทําแบบนั้น “เฮ้อ ช่างแม่ง!” เขาอยู่ข้างถนนและที่นี่ก็ไม่ได้อยู่ในป่า ถึงยังไงก็ต้องมีอะไรที่ใช้งานได้บ้าง เขาคว้าก้อนหินมาสองสามก้อนและจัดการกับปัญหาตรงหน้า

คนขับรถกําลังคิดจะลงจากรถ แต่แล้วเขาก็เห็นเมี่ยวเฉิงถางโผล่ออกมาจากโขดหินที่อยู่ไม่ ไกล ใบหน้าของเขาซีดเซียว “คุณเมี่ยว สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะครับ”

ขับรถไปเถอะ”

“ไปที่ไหนครับ?”

เมี่ยวเฉิงถางคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “กลับไปเทียนจินเลยแล้วกัน”

“ได้ครับ” คนขับสตาร์ทรถและมุ่งหน้ากลับเทียนจิน เขากระตือรือร้นที่จะกลับไปเทียนจินมาก เป็นพิเศษ

เมี่ยวเฉิงถางนอนพิงอยู่ที่เบาะหลัง เขารู้สึกราวกับถูกดูดกําลังกายออกไปจนหมด

รถขับเคลื่อนไปตามถนนที่เต็มไปด้วยรถจํานวนมาก หลายคนเร่งรีบเดินทางกลับบ้านก่อนที่

วันหยุดจะมาถึง บนถนนทางหลวงข้ามเขตหลายแห่งจึงมีสภาพที่ไม่ต่างกันมากนัก

เมี่ยวเฉิงถางนอนอยู่ที่เบาะหลังตลอดทาง

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แมลงจะเข้าไปกัดกินปอด หัวใจ ลําาไส้ และทุกส่วนในร่างกายของฉัน จากนั้น พวกมันก็จะ เจาะออกมาทางหน้าท้องจนเลือดสาดกระจายไปทั่ว แล้วฉันก็จะตาย ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะได้ตายตอน ไหนเท่านั้น อาจเป็นที่เทียนจิน หรืออาจจะเป็นบนถนนระหว่างเดินทางกลับเทียนจินก็ได้ ฉันยอม แพ้แล้ว เขามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาว่างเปล่า

“คุณเมี่ยว สีหน้าของคุณดูไม่ดีเลย คุณน่าจะนอนพักสักหน่อยนะครับ”

“อืม ขับรถดีดีล่ะ” เมี่ยวเฉิงถางตอบด้วยท่าทีเซื่องซึม ในเวลาแบบนี้เขาไม่อยากพูดอะไรมาก เขาไม่มีอารมณ์จะทําอะไรทั้งนั้น

สภาพของเขาในตอนนี้ คําอธิบายที่ดีที่สุดก็คือ หัวใจของเขาได้ตายไปแล้ว

เขาอยากตายอย่างสงบ แต่ในความเป็นจริงมันกลับไม่ใช่แบบนั้น

รถขับเคลื่อนไปตามถนนอย่างมั่นคง ภาพทิวทัศน์นอกหน้าต่างเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แล้วท้องฟ้าก็ เริ่มมืดลง เดี่ยวเฉิงถางเหนื่อยมาก ก่อนที่เขาจะทันได้รู้ตัวเขาก็เผลอหลับไปแล้ว

พอเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ด้านนอกก็มืดสนิทแล้ว รถยังคงเคลื่อนตัวไปบนถนนทางหลวง

ห้ะ?

“ตื่นแล้วเหรอครับ?”

เมี่ยวเฉิงถางลุกขึ้นนั่งและขยับตัวเล็กน้อย

“รู้สึกดีขึ้นบ้างรึยังครับ? คุณหลับไปสองชั่วโมงครึ่งเลยนะครับ” คนขับพูด

“สองชั่วโมงครึ่ง?”

“ใช่ครับ”

เมี่ยวเฉิงถางมองออกไปนอกหน้าต่าง เขามองเห็นแสงไฟจากเมืองที่เขาไม่รู้จักซึ่งอยู่ห่าง
จากเขาไปไกล

“คุณหิวรึยัง? เราแวะหาอะไรกินดีไหมครับ?”

“ก็ดี” เขารู้สึกหิวขึ้นมาบ้างแล้ว

หลังจากขับต่อไปอีกสักพัก รถก็เลี้ยวเข้าไปในจุดพักรถ พวกเขาลงจากรถเพื่อไปหาอะไรกิน

และพักผ่อน

“เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ!” คนขับรถเหยียดแขน

เขาหาอะไรมากินและดื่ม ก่อนจะจุดบุหรี่สูบ

“หมอคนนั้นเก่งจริงๆนะครับ” คนขับรถพูด

“หา?” เมี่ยวเฉิงถางมึนงง

“ตั้งแต่ที่คุณออกมาจากคลินิก มันก็ผ่านไปแค่สามชั่วโมงกว่าเท่านั้น” คนขับรถพูด “คุณไอไป สามครั้ง ยกเว้นครั้งแรกที่ไอหนักหน่อย อีกสองครั้งที่เหลือก็แค่ไอเบาๆเท่านั้น”

“จริงด้วย!”

หลังจากได้ฟังที่คนขับรถพูด เมี่ยวเฉิงถางก็เพิ่งจะรู้ตัว ตลอดการเดินทางเขารู้สึกเหมือตาย ทั้งเป็น เขาเอาแต่คิดว่าอีกไม่นานเขาก็จะตาย จนไม่ทันได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงใน ร่างกายของตัวเอง

เขาแทบจะไม่ไอและไอออกมาก็ไม่มีเลือดปนมาด้วย ความเจ็บปวดและแน่นหน้าอกก็หายไป

เกินกว่าครึ่ง

เร็ว

ยาของเขาได้ผลจริงๆอย่างนั้นเหรอ?

“เราไปต่อกันเลยไหมครับ?” คนขับได้พักผ่อนพอสมควรแล้ว เขาอยากรีบกลับไปถึงบ้านโดย

“อืม ไปกันเถอะ” เมี่ยวเฉิงถางพอมีแรงขึ้นมาบ้างแล้ว

ฉันอาจจะดีขึ้นจริงๆก็ได้!

รถเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็ว ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงเทียนจินตอนเที่ยงคืน

เมี่ยวเฉิงถางพูดขอบคุณและเพิ่มเงินให้กับคนขับ ก่อนที่เขาจะลงจากรถและกลับบ้าน

พอกลับเข้ามาในบ้านแล้ว เขาก็ไม่สนใจจะล้างเนื้อล้างตัว เขาพุ่งตัวไปที่เตียงนอนในทันที เขานึกย้อนไปถึงการเดินทางที่ยากลําบากและสิ่งที่เขาพบเจอตลอดการเดินทาง โดยเฉพาะหมอ

หนุ่มคนนั้น

ดูเหมือนว่าฉันจะดีขึ้นจริงๆ

หลังออกมาจากจุดพักรถ เขาก็นั่งรถต่อไปอีกหลายชั่วโมง เขาไม่ไออีกเลยและไม่รู้สึกแน่น
หน้าอกอีกแล้ว

เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาไม่อยากเชื่อว่าเขาดีขึ้นแล้วจริงๆ

เพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ทําให้เขาเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว เขาตื่นขึ้นมาอีก

ครั้งก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงวันแล้ว

เขาหลับสนิทตลอดทั้งคืน หลังจากตื่นนอน เขายังคงรู้สึกเพลียเล็กน้อยและหิวข้าวด้วย เขา

จึงทําบะหมี่ใส่ไข่สองฟองและกินอย่างเอร็ดอร่อย

กริง! ตุ๊ดดดด…

เขายังทานอาหารไม่หมดก็มีสายโทรเข้า เป็นสายจากเสวี่ยซินหยวน เขาโทรมาถามเรื่องการ
รักษา

“อะไรนะ นายวู่วามเกินไปแล้ว!” เสวี่ยซินหยวนรู้สึกไม่พอใจ เมื่อได้ยินว่าเมี่ยวเฉิงถางทําตัว

ไร้มารยาทกับหวังเย้า

“เขาเป็นของจริง ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“เป็นความผิดของผมเองครับ ผมป่วยจนเลอะเลือนและเสียสติไป กว่าผมจะรู้ตัวว่าเข้าใจผิด ผมก็ออกมาจากจังหวัดฉีแล้ว ผมเลยตั้งใจว่า รอจนผ่านปีใหม่ไปแล้วผมจะไปขอโทษหมอด้วยตัวเองครับ”