Elixir Supplier - ตอนที่ 970 เหลือแค่หนึ่ง

970 เหลือแค่หนึ่ง

“ได้ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”เมี่ยวชิงเฟิงพูด

“น่าสนใจจริงๆใครกันที่สามารถจัดการกับกู่จากหุบเขาของเราได้?”

นอกจากคนในหุบเขากับหวูซานที่เขาเรียกว่าอาจารย์อาก็ไม่มีใครที่มีความสามารถมากพอที่เขาคิดออกแล้วมันเป็นกู่ที่จัดการได้ยากมากมีเพียงคนที่เจอกับตัวเท่านั้นถึงจะเข้าใจความร้ายกาจและความยากในการรักษากู่

“จะเป็นใครไปได้นะ?”เขากระตือรือร้นที่จะหาให้ได้ว่าเป็นใคร หรือพูดให้ชัดคือเขาต้องการท่าความรู้จักคนที่มีความสามารถแบบนี้
ไมล์

เขาสั่งให้คนเดินทางไปเทียนจินและคอยจับตาดูเพื่อนเก่าของเขาที่อยู่ห่างไกลไปหลายพันเมี่ยวเฉิงถางที่อยู่ในเทียนจินได้ขึ้นรถไฟเพื่อเดินทางขึ้นเหนือเขาไปถึงเขตเหลียนชานในคืนวันนั้นและเข้าพักที่โรงแรมเขาเดินทางไปหมู่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่เขาไปถึงในตอนที่คลินิกยังไม่เปิดทําการ เขาจึงยืนรออยู่ด้านนอกเพียงลําพัง

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนสามคนเดินลงมาจากเขาคนทั้งสามก็คือลูกศิษย์ของหวังเย้าจงหลิวชวนเจี๋ยจื้อจายและหูเหมยพวกเขาเพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกบนเนินเขาตงชานหม?

เจี๋ยจื้อจายประหลาดใจที่คนกําลังยืนรออยู่ที่ด้านนอกคลินิก

“ปีใหม่จีนเพิ่งจะผ่านไปได้ไม่นานก็มีคนมาที่คลินิกแล้วเหรอเนี่ย”

“เขาอาจจะเป็นหนึ่งในคนไข้ของเชียนเชิงก็ได้”หูเหมยพูดทั้งสามที่กําลังพูดคุยกันอยู่ก็เดินเข้าไปหาเมี่ยวเฉิงถาง

“คุณมาหาหมอที่คลินิกนี้เหรอ?”

“ใช่” เมี่ยวเฉิงถางรีบพยักหน้า

“รออีกสักหน่อยนะ เดี๋ยวเชียนเชิงก็มาแล้วล่ะ”

“ได้ ขอบคุณมาก”

“ไม่เป็นไร”

หลังจากที่พวกเขาเดินจากไปแล้วเมี่ยวเฉิงถางก็รอต่อไปอีกประมาณ 20 นาที ก่อนจะเห็น

หวังเย้าเดินลงมาจากภูเขาทางทิศเหนือและตรงมาที่คลินิกพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาดีมากคนหนึ่ง

หวังเย้ากําลังคิดที่จะไม่รับคนไข่ในช่วงสองสามวันนี้เพื่อที่เขาจะได้ใช้เวลาอยู่กับซูเสี่ยวซ อย่างเต็มที่แต่เธอกลับบอกให้เขาเปิดคลินิกเธอกังวลว่าอาจจะมีคนไข้ที่เดินทางมาไกลเพื่อมารักษาที่คลินิกก็ได้เธอไม่ต้องการให้พวกเขาพลาดการรักษาเพราะเธอเป็นต้นเหตุทําให้พวกเขา

ต้องเสียเวลาเดินทางมาที่นี่โดยที่ไม่ได้อะไรกลับไปเลย

เพราะแบบนั้น หวังเข้าจึงเลือกเดินทางสายกลางและเปิดทําการคลินิกในเช้าของวันต่อมา“ความจริงช่วงเวลาแบบนี้ไม่ค่อยมีคนมาหมอกันหรอก”หวังเย้าพูด“ทุกคนคงจะยังยุ่งอยู่กับการเยี่ยมเพื่อนและครอบครัวอยู่”

เขาพูดในขณะที่กําลังเดินไปที่คลินิกแล้วเขาก็ต้องประหลาดใจที่เห็นเมี่ยวเฉิงถางยืนอยู่ที่ด้านนอกคลินิกพร้อมกับของขวัญในมือ

ผู้ชายคนนั้นเมื่อเห็นหวังเย้าก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วน

“เห็นไหมคะ!มีคนมาหาหมอจริงๆด้วย?”

“คุณนี่เอง”

“สวัสดีปีใหม่ครับ หมอหวัง”

“สวัสดีปีใหม่ครับ”

“เอ่อผมมาที่นี่เพื่อขอบคุณและขอโทษหมอครับ”เมี่ยวเฉิงถางพูด“ผมขอโทษที่ก่อนหน้านั้นท่าตัวเสียมารยาทและหุนหันพลันแล่นเกินไป”

เขามาที่นี่เพื่อขอโทษหวังเย้าโดยเฉพาะแล้วหวังเย้ายังเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้เขาจึงต้องการขอบคุณอีกฝ่ายด้วยถึงราคายาจะแพงเกินไปแต่ถ้าให้เขาเลือกอีกครั้งเขาก็ยินดีที่จะจ่ายเงินโดยไม่ลังเลเงินนั้นเทียบไม่ได้กับชีวิตของเขายิ่งไปกว่านั้นเขายังรู้มาว่า หวูซานหรือที่ เรียกกันว่าราชายาที่เคยเล่าเรียนอยู่ในหุบเขามาก่อนนั้น เรื่องมากในการเลือกรักษาคนไข้มากหากไปรักษากับหวูซานนอกจากเรื่องเงินแล้วก็ยังมีปัจจัยอื่นร่วมด้วยถึงแม้จะมีเงินทองมากกองตรงหน้าอีกฝ่ายก็อาจปฏิเสธที่จะไม่รักษาได้ตรงกันข้าม ความต้องการของหวังเย้านั้นสามารถยอมรับได้ง่ายกว่ามาก

ก่อนเทศกาลตรุษจีน สมองของเขาทํางานไม่ค่อยปกตินัก ทําให้เขาไม่อยู่กับร่องกับรอยและพูดคําพูดเหล่านั้นออกไปหลังจากนั้น เขาก็มารู้สึกเสียใจทีหลังโดยเฉพาะตอนที่เขาคิดถึงความร้ายกาจของคนในหุบเขาถ้าหากเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับหวังเย้าเขาก็ไม่จําเป็นต้องกลัวว่าคน

จากหุบเขาจะใช้กู่หรือวางยาพิษเขาอีกต่อไปเขาเพียงแค่ต้องมาให้หวังเข้ารักษาเขาเหมือนเดิม

เท่านั้นปัญหาที่เขากังวลมากที่สุดไม่เพียงแต่จะทําให้เขาสบายใจขึ้นแต่มันยังสามารถแก้ได้อย่างหมดจดด้วยเพราะแบบนั้นเขาจึงเดินทางมาหาหวังเย้าหลังจากที่ผ่านพ้นช่วงเทศกาลไป

แล้ว เขาเดินทางมาไกลหลายพันไมล์เพียงเพื่อมาขอโทษด้วยตัวเองและแสดงความจริงใจให้อีกฝ่ายได้เห็น

“หา?” หวังเย้าตกใจเล็กน้อยเขาไม่คิดเลยว่าเขาจะมาขอโทษด้วยตัวเองแบบนี้นี่เป็นเรื่องที่ทําให้เขาประหลาดใจมาก

“เข้ามาก่อนสิครับ”

หวังเย้าไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกําลังคิดอะไรอยู่แต่อีกฝ่ายถึงขนาดเดินทางไกลหลายพันไมล์เพียง

เพื่อมาขอโทษเขามันคงจะเป็นการเสียมารยาทหากปล่อยให้แขกยืนอยู่ที่หน้าประตูอยู่แบบนี้

หลังจากที่เข้ามาในคลินิกแล้วเขาก็นั่งลง

“ช่วยรับค่าขอโทษจากผมด้วยครับ”เมี่ยวเฉิงถางพูดพร้อมกับวางของขวัญลงบนโต๊ะ“ไม่จําเป็นต้องให้ของขวัญหรอกครับ”หวังเย้าโบกมือปฏิเสธด้วยนิสัยของเขาแล้วเขาจะไม่รับของขวัญจากคนที่เขาไม่คุ้นเคย “แต่เอ่อ…” เมี่ยวเฉิงถางทําตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินแบบนั้น

เขาเริ่มพูดอ้อมค้อมไปมาและหาเรื่องอะไรมาพูดเขาไม่คุ้นเคยกับนิสัยและพื้นหลังของหวังเย้าทําให้เขาไม่รู้ว่าควรหาเรื่องอะไรมาพูดกับอีกฝ่ายเมื่อเป็นแบบนี้เขาก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องอยู่ต่ออีก หลังจากอยู่ไปได้แค่ไม่กี่นาทีเขาก็ลุกขึ้นและเตรียมตัวกลับ

“เอาของขวัญกลับไปด้วยครับ”หวังเย้าพูด

“แบบนั้นคงไม่เหมาะ” เมี่ยวเฉิงถางพูด

หลังจากยื้อกันไปมาได้สักพักสุดท้ายหวังเย้าก็ยอมรับของขวัญจากเขาแต่หวังเย้าก็เอาชาให้เดี่ยวเฉิงถางไปด้วยหนึ่งกระปุกเพื่อไม่ให้ใครต้องเสียเปรียบ

เขาไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องกับคนจากหุบเขาพันโอสถมากนัก

“เอ่อ…”

“เดินทางปลอดภัยนะครับ”

เมี่ยวเฉิงถางกลับไปด้วยความผิดหวังเขารู้ได้จากท่าทีของหวังเย้าที่แสดงให้เห็นว่าไม่ได้ชื่นชอบเขามากนัก

“ดูเหมือนว่า เชียนเชิงจะไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่นะคะ”

“บอกตามตรง ผมแค่ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับคนที่มาจากที่ที่เขาจากมาเท่าไหร่นัก”หวังเย่าตอบ

“เขามาจากที่ไหนเหรอคะ?”

“มานั่งสิ ผมจะเล่าให้ฟัง”หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม

เขาชงชารสอ่อนและบอกเล่าเรื่องราวที่เขารู้เกี่ยวกับหุบเขาพันโอสถให้ซูเสี่ยวซวีฟังเขาบอก

เธอทุกอย่างโดยไม่เก็บซ่อนอะไรเอาไว้และเขาก็ไม่จําเป็นต้องปิดบังเธอด้วย

“ยาวิเศษ? ไม่แก่ไม่ตาย?”ซูเสี่ยวซวีประหลาดเมื่อได้ฟังสิ่งที่หวังเย้าพูดมา

“ประหลาดใจใช่รึเปล่า?”

“ค่ะ มีคนคิดเรื่องพวกนี้อยู่จริงๆเหรอคะ?”

“ใช่ แล้วพวกเขาไม่ใช่แค่คิด” หวังเย้าพูด“แต่พวกเขายังลงมือทําจริงๆด้วย

“แล้วสําเร็จไหมคะ?

“สําเร็จเหรอ? แล้วเธอคิดว่ามันเป็นไปได้รึเปล่าล่ะ?”หวังเย้าถามกลับ

ตั้งแต่สมัยโบราณ มีหลายคนที่เสาะแสวงหาหนทางยืดอายุขัยของตัวเองเขาก็อยากรู้เช่นกันว่ามีใครที่ทําสําเร็จบ้าง

“มาดื่มชาดีกว่า”

“ขอบคุณค่ะ”

ใบชานั้นเก็บมาจากเนินเขาหนานชานหวังเข้าให้คนช่วยผัดใบชาให้และเขาก็ยังพยายามทําด้วยตัวเองเหมือนกัน รสชาติของชานั้นมีความพิเศษของมันอยู่ใบชายังมีกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์

ในเทียนจินที่ห่างออกไปหลายพันไมล์

คนจากหุบเขาพันโอสถพบว่าเมี่ยวเฉิงถางที่พวกเขากําลังติดตามอยู่ได้หายตัวไป

หรือเขาจะหนีไปแล้ว?เขาคิดที่จะไปถามกับเจ้าของห้องพักแต่เขาก็กลัวว่าจะเป็นการเปิดเผยร่องรอยของตัวเอง

รอต่อไปอีกสักพักก็แล้วกันเขาตัดสินใจที่จะอยู่ที่เดิมไปก่อน

จุดที่เขาเลือกนั้นอยู่ใกล้กับบ้านพักของเมี่ยวเฉิงถาง

“อะไรนะ? ไม่อยู่แถวนั้นแล้ว?”

“ใช่ ฉันไม่แน่ใจว่าเขาหนีไปที่อื่นหรือเปล่าให้ฉันอยู่คอยที่นี่อีกสักสองวันดีไหม?”
“ก็ดี”

เมี่ยวเฉิงถางขึ้นรถไฟเดินทางกลับไปเทียนจิน

การเดินทางมาในครั้งนี้ไม่เป็นที่พอใจสําหรับเขานักเขาต้องการได้รับความเห็นใจจากหวัง

เย้า มันจะดีที่สุดหากเขาสามารถลบล้างความประทับอันเลวร้ายที่มีต่อเขาออกไปจากใจของหวังเย้าได้แต่หวังเย้ากลับแสดงท่าทีเย็นชาและดูเหมือนไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับเขามากนัก

หรือเขาจะรู้เรื่องทีเกิดขึ้นในหุบเขา?เขายังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะที่นั่งอยู่บนรถไฟ

มันไม่น่าจะเป็นไปได้เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ห่างไกลของทางเหนือ มันอยู่ห่างจากยูนนานใต้ไปไกลมากยิ่งไปกว่านั้นคนจากที่นั่นก็คงจะไม่มีใครที่เดินทางมาถึงที่นี่หรือที่เขาท่าแบบนั้นเป็นเพราะท่าทีของฉันในตอนนั้น? ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็ต้องเป็นคนที่
ใจแคบมาก

เขาคิดไปไม่รู้จบและความคิดในหัวของเขาก็วุ่นวายไปหมด

เขากลับไปถึงเทียนจินในคืนวันนั้นแล้วเขาก็กลับไปที่บ้านพักทันที

ค่ําคืนผ่านพ้นไปโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมี่ยวเฉิงถางตื่นขึ้นมาแต่เช้าเขาหาอะไรทานและล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็ออกไปเดินรอบๆ

เพื่อยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยที่ทํางานบอกให้เขาเริ่มงานในวันที่แปดหลังจากปีใหม่เขาจึงยังเหลือเวลาอีกสองวัน

ในตอนที่เขากําลังเดินอยู่นั้นเขาไม่ได้รับรู้เลยว่ามีคนกําลังตามเขาอยู่

บนเนินเขาหนานชานที่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆที่ห่างออกไปหลายพันไมล์

“นี่คืออะไรเหรอคะ?” ซูเสี่ยวซวีชี้ไปที่ต้นกล้าที่สูงไม่ถึงหนึ่งฟุตในแปลงสมุนไพร มันมีใบสีม่วงแซมด้วยขนสีเงินมันดูงดงามมาก และเป็นต้นไม่ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“มันชื่อว่า ต้นคัง” หวังเย้าตอบ

สมุนไพรที่ซูเสี่ยวซวีชี้เป็นสมุนไพรวิเศษระดับสูงที่ล้ำค่ามากที่สุดในแปลงสมุนไพรนี้หลังจากที่กินเข้าไปแล้วต้นคังนี้จะช่วยให้มีอายุยืนขึ้น

“ต้นคัง?” ซูเสี่ยวซวีถาม “มันเป็นสมุนไพรเหมือนกันเหรอคะ?”

“ใช่ แล้วยังเป็นสมุนไพรที่ล้ำค่ามากด้วย”หวังเย้าพูด“มันน่าจะเป็นเพียงต้นเดียวที่มีอยู่บนโลกนี้”

“เหลือแค่ต้นเดียวในโลก!”