Elixir Supplier - ตอนที่ 986 ยาแก้พิษ

986 ยาแก้พิษ

เขาได้ให้สูตรยาแบบน้ำกับบริษัทหนานชานเภสัชไปแล้วสองสูตร และเขากําลังพิจารณาสูตรยาตัวต่อไปอยู่เขาไม่แน่ใจว่าควรเป็นยาน้ำเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนเป็นยาแบบเม็ดดีเม็ดยาจิ่วเฉา?

มันไม่เหมาะสําหรับการผลิตขายยาชนิดนี้ทําขึ้นมาจากสมุนไพรล้ําค่าถึงเก้าชนิดราคาของ

มันสูงเกินไปหวังเย้ายังไม่ต้องการขายมันในตอนนี้และยาอีกตัวที่เขาคิดเอาไว้ก็มีประโยชน์ในการใช้งานมากกว่ามันก็คือการแก้พิษ

หลังจากคิดดูแล้วยาตัวนี้ก็ผุดขึ้นมาในความคิดของเขา

มันช่วยบํารุงไตและตับขับความชื้นขับพิษร้อนลดการอุดตันในเส้นเลือดและขับพิษมันมีส่วนผสมของตังกุย,ฟู่หลิง,หยินฮวาเป็นต้นสรรพคุณของตัวยานั้นคล้ายกับยาขับพิษร้อน แต่ยาแก้พิษมีสรรพคุณมากกว่าและถือเป็นยาที่ใช้ได้ทั่วไป
เป็นอันตกลงแล้ว

หลังจากตัดสินใจได้แล้วต่อไปเขาก็ต้องเตรียมลงมือทําหวังเข้ารู้สูตรยาตัวนี้ดีแต่เขายังไม่เคยทํามันมาก่อนเขามีสมุนไพรที่จําเป็นทั้งหมดอยู่ในมือแล้วเขารู้วิธีการทําและข้อควรระวังต่างๆเป็นอย่างดีมันจึงไม่ใช่เรื่องยากสําหรับเขาเลยเมื่อเลือกสูตรยาได้แล้วหวังเย้าปรับเปลี่ยนสูตรให้เหมาะสมก่อนจะเตรียมสมุนไพรเขา วางแผนที่จะต้มยาในวันพรุ่งนี้ก่อนเข้านอนเขาท่องคัมภีร์เต๋าไปจนกระทั่งถึงช่วงกลางดึกเช้าวันต่อมาเขาตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ล้างหน้าล้างตาและทานอาหารเช้าหลังจากนั้นเขาก็เริ่มเตรียมตัวท่ายาผัด, บด,ร่อน…

เขาใช้เวลาครึ่งเช้าหมดไปกับการเตรียมและร่อนสมุนไพรแต่ละตัวเพื่อทําออกมาเป็นยาเม็ดหลังจากพักได้ไม่นานก็ได้เวลาที่เขาจะลงมือท่ายาแล้วสมุนไพรบด…

น้าแร่โบราณ…

ที่ร่อนสมุนไพร…

ร่อน, เขย่า, สาย…

เขาทําแต่ละขั้นตอนราวกับกําลังต้มโจ๊กด้วยไฟอ่อนๆ

มันคือเทคนิคและงานศิลปะ

เมื่อถึงช่วงบ่ายหวังเย้าก็ท่ายาออกมาได้ 123 เม็ด

เรียบร้อย!

ด้านนอกคลินิกที่ตั้งอยู่ตรงตีนเขา

“เขาไม่ได้มาที่นี่ตอนเช้า ตอนบ่ายก็ไม่มา นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

คนสามคนกําลังยืนรออยู่ที่ด้านนอกคลินิก พวกเขาเดินทางมาจากเมืองอื่นหลังจากรู้ข่าวเกี่ยวกับความสามารถของหวังเย้าแล้วพวกเขาก็เดินทางมาจากหมู่บ้านที่ห่างไกลเพื่อมารักษาถึงที่นี่แต่เมื่อพวกเขามาถึงในตอนเช้าที่คลินิกกลับไม่มีใครอยู่เลยพวกเขาเดินทางมาตั้งไกลจะให้พวกเขากลับไปทั้งๆแบบนี้คงไม่ได้และตอนบ่ายพวกเขาก็กลับมาอีกครั้งแต่ก็ไม่มีใครอยู่

เหมือนเดิมเรื่องนี้ทําให้พวกเขาทําอะไรไม่ถูกพวกเขาอุตส่าห์เดินทางมาไกลขนาดนี้แล้ว“เอ๊ะเขาติดเวยป๋อของเขาเอาไว้ตรงนี้ด้วย ดูสิโอ้วันนี้คลินิกปิด

“อะไรนะ?”

พวกเขาเพิ่งรู้ว่าหวังเย้ามีเวยป๋อแต่มันก็สายเกินไปแล้ว

“ทําไมถึงไม่เข้าไปดูก่อนหน้านี้?”

“ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วในเมื่อเรามาถึงที่นี่กันแล้วเราไปหาที่นอนสําหรับคืนนี้กันก่อนดีกว่านะ”

“แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน”

ทั้งสามปรึกษาเรื่องที่จะทํากันต่อจากนี้ก่อนจะพาไปกลับไปที่รถ

เฮือก!

“มันเริ่มแล้ว!”

ร่างกายของเขาสันสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขาล้มลงบนเบาะรถร่างกายของเขาบิดไปมาและสั่นราวกับคนเป็นโรคพาร์กินสันเขาไม่สามารถควบคุมมันได้ใบหน้าของเขาซีดเผือดเขาดูทรมานมากเขาเปิดปากแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย

“ไปเร็วๆ!”

รถติดเครื่องแล้วพวกเขาก็รีบขับออกไปจากหมู่บ้าน

เมื่อพวกเขาไปถึงในตัวเมือง อาการของชายหนุ่มก็หายไป เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เฮ้อ ในที่สุดมันก็หยุด!”

ความรู้สึกเมื่อครู่นั้นทรมานมาก ร่างกายของเขาบิดเกร็งและชักกระตุกราวกับกล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาถูกช็อตร่างกายของเขาเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเขาอยากจะตะโกนและสาปแช่งสวรรค์ เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก

“คราวนี้นานเท่าไหร่เหรอ?”

“ประมาณ 20 นาที”

“นานกว่ารอบก่อน 3 นาที”

“ต่อไปก็จะเป็นตาของฉันแล้ว”ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับพูด

“เร็วเข้า รีบหาโรงแรมเข้าพักก่อนนายคิดว่าหมอคนนี้จะรักษาพวกเราได้ไหม?”

“ต้องลองดู”

ไม่นาน ชายหนุ่มทั้งสามก็เจอโรงแรมและเข้าพัก

หลังจากที่หวังเย้าทํายาอยู่ที่บนเนินเขาหนานชานจนเสร็จแล้ว เขาก็ลองกินยาเข้าไปสามเม็ดเพื่อทดลองประสิทธิภาพของตัวยา

อืม มันใช้งานได้

เขาโทรหาเจิ้งเหว่ยจวินเพื่อบอกเรื่องนี้กับอีกฝ่ายนี่คือยาตัวที่สามที่เขาเตรียมเอาไว้ระบบได้มอบหมายภารกิจที่ยิ่งใหญ่ให้กับเขาเขาต้องกระจายยาออกไปทั่วโลกแต่เวลานั้นมีอยู่อย่างจํากัด มันไม่ถือว่าสั้นหรือนานเกินไปเขาจึงรอช้าไม่ได้ดังนั้นเขาจึงคิดค้นยาตัวใหม่ออกมาเมื่อเจิ้งเหว่ยจวินที่กําลังจะทานอาหารเย็นได้ยินข่าวเขาก็รีบวางตะเกียบในมือและขับรถไปหาหวังเย้าในทันที

“เชียนเชิง”

“ผมบอกให้มาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?”หวังเย้าถาม

“พอผมได้ยินว่ามียาตัวใหม่ผมก็สงสัยขึ้นมาจนรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวน่ะครับ” เจิ้งเหว่ยจวินยิ้มพูด

บริษัทหนานชานเภสัชเพิ่งอยู่ในช่วงตั้งต้น ก้าวแรกของพวกเขาถือว่าประสบความสําเร็จอย่างงดงามพวกเขาสร้างชื่อให้ตัวเองได้แล้วก้าวต่อไปก็คือการคิดค้นยาตัวใหม่ออกมาบริษัทนั้นไม่ สามารถอยู่ได้ด้วยยาเพียงแค่ตัวเดียวมันสามารถมียาที่เป็นสินค้าตัวหลักของบริษัทแต่มันก็จําเป็นต้องมียาตัวอื่นเข้ามาเสริมด้วย ยิ่งมีมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้นถึงแม้ยาบางตัวจะมีคนซื้อไม่มากและมีการใช้งานในระดับปานกลางก็ตามที

“นี่คือยาแก้พิษ”หวังเย้าส่งเม็ดยาให้เจิ้งเหว่ยจวินและบอกถึงสรรพคุณของยาตัวนี้“ยาดีๆ”เจิ้งเหว่ยจวินพูดพร้อมกับพยักหน้าหมึกหงัก
“เป็นยาแบบเม็ดเหรอครับ?”

“ใช่”

เขามองดูเม็ดยาและถามว่า“เราเอาไปทําเป็นยาเม็ดใส่ในแผงได้ไหมครับ?”

เม็ดยากลมๆแบบนี้ก็ไม่เลวแต่เขาคิดว่ายาเม็ดแบบยาทั่วไปเหมาะสมกว่า

“นี่เป็นยาที่ทําขึ้นมาจากสมุนไพรจีนล้วนๆ”หวังเย้าพูด

“เอาแบบที่คุณว่าก็ได้เหมือนกัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ลองดู”หวังเย้าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมอบสูตรยาให้กับเจิ้งเหว่ยจวิน

เจิ้งเหว่ยจวินเก็บสูตรยาเอาไว้เป็นอย่างดีมันคือสมบัติที่ไม่สามารถเอาทองพันชั่งมาแลกได้

มันคือห่านที่ไข่ออกมาเป็นทองคําและเขาก็ต้องนําสูตรยาตัวนี้ไปขึ้นทะเบียนให้กับหวังเย้า

เหมือนกับยาสองตัวก่อนหน้านี้แต่อาจจะต้องเปลี่ยนชื่อยาเล็กน้อย

“ยาขับพิษร้อนจะเริ่มผลิตจํานวนมากเมื่อไหร่เหรอ?”หวังเย้าถาม

“เร็วๆนี้ครับ การเตรียมการต่างๆเกือบเรียบร้อยแล้ว”เจิ้งเหว่ยจวินตอบ“คาดว่าน่าจะเริ่มการ
ผลิตภายในอาทิตย์นี้ครับ”

“ดูแลเรื่องการผลิตให้ดีล่ะ”หวังเย้าพูด

“แน่นอนครับ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง”

หลังจากคุยกับหวังเข้าเรื่องแผนการพัฒนาบริษัทแล้วเจิ้งเหว่ยจวินก็ดึงดันที่จะพาหวังเย้าออกไปทานอาหารเย็นกับเขาในเมื่อปฏิเสธอีกฝ่ายไม่ได้ทั้งสองก็พากันออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารไม่ไกลจากหมู่บ้าน

“อืม รสชาติของอาหารป่าที่นี่ไม่เลวเลย!” เจิ้งเหว่ยจวินพูด

เนื้อสัตว์ป่าสดใหม่นอกจากนั้นเชฟของร้านยังมีความเข้าใจและรู้วิธีการปรุงวัตถุดิบเหล่านี้เป็นอย่างดีมันจึงทําให้อาหารแต่ละจานมีรสชาติที่ดีมาก

“ตอนนี้ยาของบริษัทเรากระจายไปได้กี่จังหวัดแล้วเหรอ?”หวังเข้าถาม“เอ่อมีจังหวัดฉีสามจังหวัดทางตะวันออก,หกจังหวัดทางใต้,และรวมเซี่ยงไฮ้เข้าไปด้วยก็เป็น 11 จังหวัดครับตอนนี้ความสามารถในการผลิตยาของเราถึงขีดจํากัดแล้ว”เจิ้งเหว่ยจวินตอบ การขายยาดีมากขึ้นเรื่อยๆแต่สมุนไพรป่านั้นมีอยู่อย่างจํากัดและไม่สามารถขยายการผลิตได้ในเวลาสั้นๆยิ่งไปกว่านั้นบริษัทก็เพิ่งตั้งขึ้นมาได้ไม่นานมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการรวมไปถึงเรื่องอุปกรณ์และคนงานที่มีความรู้ความสามารถพวกเขาไม่สามารถมุ่งเน้นไปที่การเร่งการผลิตและเพิ่มปริมาณการขายเพียงอย่างเดียวได้

ระหว่างปริมาณกับคุณภาพเขาให้ความสําคัญกับอย่างหลังมากกว่าชื่อเสียงของบริษัทนั้นขึ้นอยู่กับคุณภาพของสินค้าเป็นหลัก
“สมุนไพรป่า?”

“ใช่ครับ”

“เรื่องนี้จะผ่อนปรนไม่ได้เด็ดขาด”หวังเย้าพูด

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ” เจิ้งเหว่ยจวินพูด“ผมได้จัดให้มีแผนกที่ดูแลเรื่องนี้มากกว่าหนึ่งแผนกถ้ามีปัญหาอะไรผมจะให้พวกเขาเก็บของออกไปจากบริษัททันทีเลยครับ!”เรื่องนี้เขาได้พูดย้ำในที่ประชุมของบริษัทหลายครั้งแล้วมันคือหัวข้อสําคัญที่บริษัทต้องจัดการและควบคุมคุณภาพให้ดีที่สุดมันคือเรื่องที่พวกเขาให้ความสําคัญเป็นอันดับแรกเสมอ