Elixir Supplier - ตอนที่ 987 ฝ่ายตรงข้าม

987 ฝ่ายตรงข้าม

เจิ้งเหว่ยจวินมีความสุขมากเขาจึงดื่มเหล้าไปอีกสองแก้ว

“คุณไดโทรเรียกคนขับรถรึยัง?”หวังเย้าถาม

“ครับเขามารอที่นี่แล้ว”เจิ้งเหว่ยจวินยิ้มพูด

หลังจากดื่มเหล้าไปอีกสองสามแก้วและกินอาหารจนอิ่มแล้วเจิ้งเหว่ยจวินก็รีบไปจ่ายเงินในท้องของเขาเต็มไปด้วยเหล้าและอาหารที่กินเข้าไป

“มีเรื่องอะไรที่เชียนเชิงต้องการให้ผมทําอีกไหมครับ?”เขาถาม

“ไม่มีแล้วล่ะ”

“ให้ผมไปส่งเหียนเชิงดีไหมครับ?”

“เรื่องนั้นไม่ต้องหรอก”หวังเย้าพูด“มันไม่ได้ไกลมากแล้วการเดินก็ดีต่อสุขภาพด้วย”ร้านอาหารแห่งนี้อยู่ห่างจากหมู่บ้านของเขาไปแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้นด้วยความเร็วในการเดินของเขาไม่กี่นาทีก็ถึงบ้านแล้ว

“ได้ครับถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับ”เจิ้งเหว่ยจวินพูด

“อืม”

หลังจากมองส่งรถที่ขับออกไปแล้วหวังเย้าก็เดินกลับบ้าน แสงจันทร์ส่องสว่างไปตลอดทางเดินแล้วเขาก็กลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชานค่ำคืนผ่านพ้นไปอย่างเงียบสงบ

ยูนนานใต้ที่ห่างออกไปหลายพันไมล์…

หุบเขาพันโอสถครึกครื้นเป็นพิเศษแทบทุกวันจะมีคนเข้ามาในหุบเขาไม่ว่าใครคนไหนที่เข้ามาพวกเขาล้วนแล้วแต่พบเจอกับอุบัติเหตุต่างๆนาๆในอินเตอร์เน็ตจึงพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ไม่หยุดพูดกันว่ามีความลับบางอย่างถูกซุกซ่อนเอาไว้ในหุบเขาแห่งนี้มีเรื่องลึกลับอีกหลายเรื่องที่ถูกกระจายออกไปในอินเตอร์เน็ตบางคนคาดเดาว่าในหุบเขามีสูตรยาที่สามารถยืดอายุทําให้คนที่กินเข้าไปมีอายุยืนนับร้อยปีโดยไร้ปัญหามีคนเข้ามาทําให้เรื่องนี้ยิ่งน่าเชื่อถือเข้าไปอีกเช่นเป็นความจริงที่มีผู้สูงอายุในวัยเก้าสิบหลายคนที่ภายนอกดูเหมือนคนอายุ 60-70 ปีพวกเขายังแข็งแรงมากด้วยในโพสนั้นมีรูปประกอบมาด้วยจึงทําให้คนยิ่งถูกดึงดูดให้เดินทางเข้าไปในหุบเขามากขึ้นเรื่อยๆ

“นี่ เรื่องที่พูดกันข้างบนนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”

“โกหกทั้งเพ แน่นอนว่าเป็นเรื่องโกหก จะมีกี่คนที่อายุยืนได้ขนาดนั้น?ส่วนเรื่องยายืดอายุใครมันจะไปเชื่อกัน?”

“ฉันไม่คิดแบบนั้นนะบางทีมันอาจจะมีของแบบนั้นอยู่จริงๆก็ได้”

บางคนอาจไม่เชื่อข่าวลือในอินเตอร์เน็ตแต่มันก็มักจะมีคนบางกลุ่มที่เชื่อเรื่องนี้จริงๆคนกลุ่มนั้นจึงพากันเดินทางเข้าไปในหุบเขาพันโอสถเพื่อเสาะหายายืดอายุที่พูดถึงกันถึงขนาดมีคนที่ต้องการเข้าไปคุยกับเมี่ยวซีเหอเป็นการส่วนตัวแต่พวกเขาไม่สามารถเข้าหาอีกฝ่ายได้ไม่เพียงแต่จะไม่ได้พบเขาเท่านั้นแต่คนเหล่านั้นยังได้รับบาดเจ็บกลับมาด้วยในที่สุดก็มีการตายเกิดขึ้น

“แย่แล้ว!”

เมื่อมีคนตายในอินเตอร์เน็ตก็พูดถึงเรื่องนี้กันไม่หยุดทําให้เรื่องนี้ยิ่งกระจายออกไปเป็นวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ

“มีคนตาย!”

“เขาตายได้ยังไง? หรือจะมีสัตว์พิษอยู่ในป่า?”

“ผ่านมาตั้งหลายวันแล้วแต่คนอื่นที่ไปก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่ แล้วทําไมอยู่ๆถึงมีคนตาย

ได้ล่ะ? สุขภาพของเขาอาจจะไม่แข็งแรงอยู่ก่อนแล้วก็ได้”

“ลองดูข่าวนี่สิ!”

มีข่าวใหญ่ถูกโพสลงในอินเตอร์เน็ตเมี่ยวซีเหอผู้นําหุบเขาพันโอสถไม่ต้องการให้คนนอกเข้าไปรบกวนความสงบสุขของคนในหุบเขา เขาจึงสั่งให้คนปล่อยแมงป่อง,ตะขาบ,และสัตว์พิษอีกหลายชนิดในป่าเพื่อทําให้คนจากด้านนอกไม่สามารถเข้าไปได้ เขายังได้สั่งในคนในหุบเขา

วางยาพิษคนที่เข้าไปในหุบเขาพันโอสถด้วย

“ไม่ใช่หรอกมั่ง?”

“นี่มันอะไรกัน ทําไมเขาถึงได๋โหดเหี้ยมแบบนี้?”

เรื่องนี้กลายเป็นประเด็นร้อนขึ้นมา

“ผู้นํา ข่าวนี้ไม่ส่งผลดีต่อท่านเลยนะครับ!”

นี่เริ่มต้นเท่านั้น มีหลายคนที่รู้ข่าวนี้แล้ว และสุดท้าย ทางเมืองได้ส่งเจ้าหน้าที่มาและเริ่มทําการสืบสวนหาสาเหตุอย่างเป็นทางการ

“ผู้นํา เราจะท่ายังไงกันดีครับ?”

“เราคงต้องไปพบพวกเขา”เมี่ยวซีเหอพูด

เขาไปพบกับเจ้าหน้าที่สืบสวนที่เดินทางมาจากในเมืองเขาตอบคําถามพวกเขาไปทีละคําถามยืนยันกับพวกเขาว่าไม่มีคนในหุบเขาที่ท่าเรื่องแบบนั้น

“สภาพแวดล้อมที่นี่ดีมากเลยนะครับ”เจ้าหน้าที่สืบสวนคนหนึ่งพูด “ผู้นําเมี่ยวไม่สนใจพัฒนาที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวบ้างเหรอครับ?”

“คนในหุบเขายังไม่พร้อมสําหรับเรื่องนั้นหรอกครับ”เมี่ยวซีเหอตอบ“แล้วเราก็ใช้ชีวิตแบบนี้

มาเป็นร้อยๆปีและชินกับมันแล้ว”

“อืม นั่นก็จริงและเข้าใจได้แต่ก็น่าเสียดายทรัพยากรดีดีแบบนี้นะครับ”

เมี่ยวซีเหอไม่ได้พูดอะไรมาก

กลุ่มของเจ้าหน้าที่สืบสวนนอนค้างคืนที่หุบเขาโดยไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้นพวกเขาก็กลับไปพูด

“ผู้นํา?”

“ดูเหมือนว่าฉันคงต้องไปพบผู้ว่าเขตกั๋วสักหน่อยแล้ว”เมี่ยวซีเหอพูด

“ได้ครับ ผมจะจัดการให้”

มันเป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส

ในห้องทํางานของถั่วเจิ้งเหอ

“ผู้ว่าเขตกั่วหวังว่าคุณคงจะไม่ประหลาดใจกับการมาอย่างกะทันหันของผมนะครับ” เมี่ยวซีเห

“ไม่เลยครับ”กั๊วเจิ้งเหอยิ้มพูด“ผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณอย่างเป็นทางการกับเรื่องที่คนของผู้นําเมี่ยวมาช่วยครั้งก่อนเลย ตอนนี้ ผมก็ได้โอกาสขอบคุณคุณสักที”

รอยยิ้มของเขาดูสดใสและเต็มไปด้วยความจริงใจ

“ขอบคุณครับที่ผมมาที่นี่เพราะมีเรื่องอยากให้ช่วย” เมี่ยวซีเหอพูด

“บอกมาได้เลยครับ”

“ช่วงนี้ มีข่าวลือที่ไม่ดีหลายเรื่องเกี่ยวกับหุบเขาของเราถูกโพสลงบนอินเตอร์เน็ต”เมี่ยวซีเหอพูด“ผมเลยอยากขอให้คุณช่วยจัดการเรื่องนี้ให้หน่อยน่ะครับ”

“ผมเหรอ?” กั๊วเจิ้งเหอตกใจ

“ทําไมถึงไม่ขอให้ทางเขตหรือเมืองของคุณช่วยล่ะครับ?”

“เอ่อเรื่องนั้นผมกลัวว่าพวกเขาคงจะช่วยอะไรไม่ได้”เมี่ยวซีเหอพูด

“มันไม่ใช่เรื่องง่ายสําหรับผมเหมือนกัน” กั๋วเจิ้งเหอพูด

“ผู้ว่าเขตกั่วถึงจะมีเรื่องขัดแย้งกันระหว่างเราแต่เราก็ไม่ได้เกลียดชังกันไม่ใช่เหรอครับ?”“แน่นอนว่าไม่มีครับเราไม่มีเรื่องขัดแย้ง แล้วเราจะเกลียดกันได้ยังไง?” ถั่วเจิ้งเหอรินชาใส่ถ้วยและยิ้ม

“เชิญดื่มชาครับ”

“ขอบคุณครับ”

“หลังจากที่ผมคิดดูแล้วก็คงมีแค่คุณเท่านั้นที่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้”เมี่ยวซีเหอก้มลงมองถ้วยชาในมือและพูดออกไป

“หา?!” กั๋วเจิ้งเหอตกตะลึง

“ผู้นําเบี้ยว คุณยกยอผมเกินไปแล้ว”

“ได้โปรดช่วยจัดการเรื่องนี้ด้วย ถ้าคุณช่วยให้พวกเราฝ่าพายุลูกนี้ไปได้ คนในหุบเขาจะขอบคุณคุณมาก

หลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่งกั๋วเจิ้งเหอก็พูดว่า“ในเมื่อคุณพูดถึงขนาดนี้แล้ว ผมจะลองช่วยดูแต่ผมไม่รับประกันว่าจะสําเร็จนะครับ”
เหอ

“ได้ครับ ขอบคุณมาก

หลังจากที่เขาพูดจบแล้วเมี่ยวซีเหอก็ขอตัวกลับเขาปฏิเสธคําเชิญทานอาหารเย็นจากถั่วเจิ้ง

“ลุงเสวี่ยคิดว่ายังไงครับ?”กั๋วเจิ้งเหอที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างถามขึ้นมาเขามองดูคนจากหุบเขาที่เดินอยู่ด้านล่างพูด

“คุณชายผมขอแนะนําให้คุณชายรีบไปหาราชายาทันทีเลย”เสวี่ยซินหยวนที่ยืนอยู่ข้างเขา

“ลุงคิดว่าเขาวางยาผมอย่างนั้นเหรอ?”

“ครับ เป็นไปได้สูงว่าที่เขามาที่นี่ก็เพราะเขาสงสัยว่าเป็นฝีมือของคุณชาย”เสวี่ยซินหยวนพูด

“ผมขอให้คุณชายใช้เส้นสายเพื่อย้ายออกไปจากที่นี่จะดีกว่า เพราะมันอันตรายเกินไป”

หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นสีหน้าของกั๋วเจิ้งเหอก็ดูแย่ลง

“ผู้นํา?”

“เป็นฝีมือของเขา”เมี่ยวซีเหอพูด

“หา!”

“ฉันวางยาเขาแล้วมาดูกันว่าหลังจากนี้เขาจะทํายังไง”

“ครับ”

ในวันนั้น กั๋วเจิ้งเหอเดินทางไปพบหวูซานแต่เขากลับพบว่าหวูซานเดินทางออกไปจากหมู่บ้านเมื่อเจ็ดวันก่อนแล้ว และไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหน

“หรือเขาจะหนีไปแล้ว?”อยู่ๆกั๋วเจิ้งเหอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเขารู้สึกอุ่นๆที่จมูกเขาจึงใช้มือเช็ดและพบว่าเป็นเลือดติดอยู่แย่แล้ว!

เขาขมวดคิ้ว

มันเป็นพิษจากแมลง

เขามั่นใจว่าตัวเองถูกแมลงพิษเล่นงานเข้าแล้ว และคนที่สามารถช่วยเขาได้ก็ดันไม่อยู่เสียด้วย

เหลือสองที่ที่สามารถช่วยแก้พิษนี้ได้ : หุบเขาพันโอสถกับคลินิกของหวังเย้า

“จัดการเรื่องการเดินทางไปเขตเหลียนชานที่จังหวัดฉี เดี๋ยวนี้” กั๋วเจิ้งเหอพูด

“ครับ!” เสวี่ยซินหยวนพูดเขาเดินเซไปเล็กน้อยก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นเขาถูกพิษด้วยเช่นกัน

ในหุบเขาพันโอสถ

“ผู้นํา เขาไปหาอาจารย์อาครับ”“หวูซานอยู่ที่ไหน?”

“เขาหายไปได้สองอาทิตย์แล้วครับ”

“อืม ศิษย์น้องคนนี้ของฉันเป็นคนฉลาด”เมี้ยวซีเหอพูด

“ผู้นําเราจะรับมือกับการโจมตีครั้งหน้ายังไงดีครับ?”เมี่ยวชิงเฟิงถาม

ตอนนี้ เรื่องราวไปไกลจนถึงจุดที่ทั้งสองฝ่ายยืนอยู่คนละฝั่งกันแล้วพวกเขาเกือบจะไปถึงขั้นที่ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งที่ต้องตายกันไปข้างในไม่ช้า

“ปักกิ่ง?” เมี่ยวซีเหอลุกขึ้นยืนและมองออกไปด้านนอกด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก

เขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับอํานาจยักษ์ใหญ่เหล่านั้น

แต่ถ้าหากเขาไม่สามารถรับมือได้ เขาก็จําเป็นต้องใช้ไพ่ตายที่มีอยู่

ตอนเช้าตรู่หิมะเริ่มโปรยลงมามันตกหนักในตอนเช้าตรู่และเบาลงเมื่อท้องฟ้าสว่างมากขึ้น