Emperor's Domination จักรพรรดิบรรพกาล - ตอนที่ 3007 สิ่งที่จิตยึดติด

ตอนที่ 3007 สิ่งที่จิตยึดติด

สายตาสยบนิรันดร์กาล เสมือนดั่งผู้ได้รับความเคารพสูงสุดเป็นนิรันดร์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ด้วยสายตาที่น่าสยองขวัญเช่นนี้ แม้แต่ราชันแท้จริงเซิ่นซวงในฐานะราชันแท้จริงสิบสองลัคนาก็รู้สึกสะท้านในใจ กำลังความสามารถของผู้เฒ่าผู้นี้น่าสยองขวัญเหลือเกิน นี่หาใช่ระดับปฐมบรรพบุรุษทั่วไป แต่เป็นระดับปฐมบรรพบุรุษที่มีกำลังความสามารถชั้นแดนลัทธิเซียน

แม้จะเป็นคนตาย แต่สายตาของผู้เฒ่าผู้นี้ยังคงน่ากลัวยิ่งนัก เหมือนว่าความตายไม่ได้สร้างความเสียหายกับความไร้เทียมทานของเขา ไม่ได้บั่นทอนอำนาจที่น่าเกรงขามของเขาให้อ่อนลง

“ชีวิตข้าหาไม่แล้ว สิ่งที่มองไม่ขาดมีอยู่มากมายเหลือเกิน” ในที่สุด ผู้เฒ่าได้ละสายตากลับมา และทอดถอนใจขึ้นมาเบาๆ กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “หากสหายดึงดันจะเข้าไป ข้าก็จะไม่ขัดขวาง”

ย่อมไม่ต้องสงสัย เฉกเช่นผู้เฒ่าที่แข็งแกร่งเช่นนี้ยังคงมองหลี่ชิเย่ไม่ขาด อย่าว่าแต่เขาได้ตายไปแล้ว ต่อให้เขายังคงมีชีวิตอยู่ก็ไม่สามารถแอบส่องเห็นถึงความลึกซึ้งพิสดารของหลี่ชิเย่ได้

“ขอบคุณที่ออมมือ” หลี่ชิเย่แสดงคารวะแบบจีน หัวเราะ และไม่ได้ให้ความสนใจในสายตาของผู้เฒ่าเมื่อครู่ว่าน่ากลัวเพียงใด ช่างสยบจิตวิญญาณของผู้คนอะไรอย่างนั้น โดยที่เขาไม่ได้รับผลกระทบโดยสิ้นเชิง

“สหายมาด้วยเหตุอันใด?” ผู้เฒ่ากล่าวขึ้นช้าๆ

“แหะมาเพื่อของวิเศษ จะดูว่าข้างในนี้มีของดีเช่นใด” เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะและกล่าว โดยเป็นการพูดส่งเดชไปเท่านั้นเอง

“ที่นี่ไม่มีของวิเศษ มีเพียงอันตรายเท่านั้น” ผู้เฒ่ามองไปที่กระบือดำขนาดใหญ่ ส่ายหน้า และเอ่ยขึ้นช้าๆ

เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ทำท่ายักไหล่ และกล่าวว่า “แหะคำพูดเช่นนี้ของท่าน เกรงว่าแม้แต่ตัวท่านเองก็ไม่เชื่อ ครั้งนั้นเรือปราบปรามไกลพวกเจ้าได้บรรทุกเอาของวิเศษที่เป็นแก่นแท้ไปเท่าไร ปฐมบรรพบุรุษเช่นพวกท่านได้นำเอาของวิเศษที่ปราศจากผู้ต่อกรไปเท่าไร ใครจะไปเชื่อไม่มีของวิเศษ? แม้แต่ฟ้าดินแห่งนี้ก็นับเป็นของวิเศษที่ยอดเยี่ยมมาก”

ผู้เฒ่าอ้าปากทำท่าจะพูด แต่ ท้ายที่สุดได้ทอดถอนใจเบาๆ รู้สึกสะเทือนใจยิ่งนัก และกล่าวว่า “ของวิเศษย่อมทำให้ผู้คนจิตใจหวั่นไหว ผู้คนจำนวนเท่าไรเสียชีวิตเพราะสิ่งนี้”

“แต่ สิ่งที่ทำให้จิตใจพวกท่านหวั่นไหวไม่ใช่ของวิเศษ” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยขึ้น

แน่นอนคำพูดที่กระบือดำขนาดใหญ่พูดส่งเดชนั่นก็ไม่จำเป็นต้องไปถือเป็นเรื่องจริงโดยสิ้นเชิง

คำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้ดวงตาของผู้เฒ่าเป็นประกาย เขามองไปที่หลี่ชิเย่ และเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “สหายคิดว่าสิ่งใดที่สามารถทำให้จิตใจพวกเราหวั่นไหว!”

“โลกทั้งหมด…” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “มีเพียงโลกทั้งหมดเท่านั้น เลือกเพื่อโลกทั้งหมด ดังนั้น จึงได้ปรากฏสถานการณ์ในวันนี้ หาใช่เพราะของวิเศษอะไร”

“ความคิดเห็นของสหายประเสริฐยิ่ง เสียดาย ไม่ได้พบกับสหายขณะยังมีชีวิตอยู่” ผู้เฒ่าอดที่จะกลัดกลุ้มใจ และทอดถอนใจเบาๆ ทีหนึ่ง

เมื่อผู้เฒ่าเอ่ยถึงตรงนี้ได้หยุดนิดหนึ่ง มองดูหลี่ชิเย่แล้วกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “สหาย ไปด้วยเหตุอันใดรึ?”

“แค่เดินดูเท่านั้นเอง ไม่สามารถระบุว่าเพื่ออะไร ทำไปตามอารมณ์เท่านั้น ถือโอกาสทำไปอย่างนั้น” หลี่ชิเย่ยิ้มกล่าวตามอารมณ์เอ้อระเหยไม่สะทกสะท้าน

ผู้เฒ่าถึงกับนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ขณะที่หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “ที่ตรงนี้ของพวกท่านยังไม่มีสิ่งใดให้ข้าต้องไปทำเป็นพิเศษ ลูกอุกาบาตรลูกนั้นอาจจะมี แต่ว่า ล้วนแล้วแต่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ แน่นอน ทะเลปุ๊ตู้ไห่คู่ควรให้ข้าไปสักครั้ง!”

“สหายต้องการเข้าไปในทะเลปุ๊ตู้ไห่รึ?” ท่าทีของผู้เฒ่าดูคึกคัก ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย

“จะต้องไปสักครั้ง” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยมาก แต่ว่า ด้วยคำพูดที่เรียบเฉยยิ่งนี้กลับแกร่งและมีพลัง ไม่ว่าสิ่งใดก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ผู้เฒ่าจ้องมองดูหลี่ชิเย่ สุดท้าย เขาได้เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “บางทีสหายมีความยอดเยี่ยมเป็นที่หนึ่ง ไม่ควรเข้าไปยังทะเลปุ๊ตู้ไห่ แดนสามเซียนต้องการสหายที่เป็นประเภทมีความยอดเยี่ยมเป็นที่หนึ่งเช่นนี้มาปกป้อง ต้องการสหายมาคอยสังเกตการณ์จากที่สูง”

“ข้าเป็นเพียงผู้ที่เดินทางผ่านมาเท่านั้น แดนสามเซียนเกี่ยวอะไรกับข้า” หลี่ชิเย่หัวเราะและกล่าวว่า “แดนสามเซียนย่อมมีผู้ที่จะไปคอยสังเกตการณ์จากที่สูง เป็นต้นว่าพวกท่าน”

คำพูดเช่นนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้ผู้เฒ่านิ่งเงียบไปพักหนึ่ง

“ทะเลปุ๊ตู้ไห่เป็นอย่างไรรึ?” ขณะที่ผู้เฒ่ากำลังนิ่งเงียบ กระบือดำขนาดใหญ่อยากรู้อยากเห็นจึงถามหยั่งเชิงออกไป

“ไม่สามารถพูดให้เข้าใจได้ในประโยคเดียว ไม่จบไม่สิ้น สิ่งยอดเยี่ยมนับไม่ถ้วน” ผู้เฒ่ามองหน้ากระบือดำขนาดใหญ่ทีหนึ่ง ยังคงตอบคำถาม หยุดนิดหนึ่งและกล่าวว่า “แต่ว่า ทะเลปุ๊ตู้ไห่ในวันนี้ไม่ได้สงบอีกต่อไป มีอันตรายแฝงอยู่ในนั้น”

“อันตรายเช่นใด?” กระบือดำขนาดใหญ่รู้สึกแปลกใจอย่างยิ่ง แม้แต่ผู้ที่ดำรงอยู่ในฐานะเช่นเขาก็ไม่กล้าเหยียบย่างเข้าไปในทะเลปุ๊ตู้ไห่ง่ายดาย

ผู้เฒ่าอ้าปากหมายจะพูด แต่ก็หยุดลง สุดท้ายมองดูกระบือดำขนาดใหญ่แล้วกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “สหายอย่าได้เหยียบย่างเข้าไปจะดีกว่า มิฉะนั้นแล้ว มันคือภัยพิบัติครั้งใหญ่”

“หากอันตรายก็ฆ่ามันเสีย เพียงพอที่จะทำให้สงบเป็นหมื่นชาติ”หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ เท่านั้นเอง สำหรับความกังวลเช่นนี้ของผู้เฒ่า

“สหายสังหารมันได้รึ?” ผู้เฒ่าสะดุ้งนิดหนึ่ง จ้องมองหลี่ชิเย่ รู้สึกไม่มั่นใจและหรือไม่อยากจะเชื่อนัก

“หากไม่รุกรานข้า ข้าจะไม่ไล่ตาม” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “หากรุกรานข้า ฆ่าไม่มีละเว้น ไม่ว่าอยู่ในสถานะใดก็ไม่มียกเว้น!”

คำพูดนี้ของหลี่ชิเย่พูดได้เรียบเฉยเหลือเกิน แต่ เผยให้เห็นจิตของการฆ่าฟัน สังหารสิ้นไร้ซึ่งความปราณี เมื่อพูดคำพูดนี้ออกมาก็คือหนักแน่นจริงจัง ไม่ว่าจะดำรงอยู่ในฐานะเช่นใดก็ไม่สามารถสั่นคลอนเจตจำนงที่แน่วแน่ของหลี่ชิเย่ได้

ผู้เฒ่ามองดูหลี่ชิเย่ มองไม่ทะลุ แต่ว่า เขายังคงมีความกังวล กล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “สหาย ระวังตัวด้วย นี่คืออันตรายใหญ่หลวง ครั้งนั้นพวกเราทั้งหลายและปฐมบรรพบุรุษอัคคี…” ครั้นเอ่ยมาถึงตรงนี้แล้วเขาได้หยุดนิดหนึ่ง และไม่ยากจะพูดต่อ

“ท่านกับพวกปฐมบรรพบุรุษอัคคีเป็นอย่างไรกันรึ?” เจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ได้ยินอย่างชัดเจน รู้สึกแปลกในอย่างยิ่ง จึงเอ่ยถามขึ้น

ผู้เฒ่านิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ดูจะผิดหวังอยู่บ้าง สุดท้ายเขาได้แต่เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “ฟ้าดินอันตราย ใจคนยิ่งอันตราย รักษาตัวด้วย” กล่าวจบหันหลังเดินไปยังเทือกเขา

“เพราะอะไรท่านยังตายตาไม่หลับ…” กระบือดำขนาดใหญ่ส่งเสียงดังขณะมองดูเงาหลังของผู้เฒ่า คำพูดนี้ฟังดูเป็นการเสียมารยาทอย่างยิ่ง แต่ กลับมากด้วยเหตุผล

จะอย่างไรเสียเขาก็คือคนที่ตายไปแล้ว อย่างไรก็ตามผ่านไปเป็นพันล้านปีเขายังคงอยู่ที่นี่ สิ่งนี้ใช่ว่าเขายังตายไม่สนิท แต่เป็นเพราะเขายังมีจิตยึดติดที่ยังไม่สลายไป เหมือนดั่งเช่นเจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ที่พูดว่า ตายตาไม่หลับ!

ผู้เฒ่าหยุดก้าวเดินนิดหนึ่ง หันหลังกลับมาและนิ่งเงียบพักหนึ่ง และกล่าวว่า “ข้ารอคนกลับมา ข้าต้องการคำอธิบาย ให้คำอธิบายต่อวิญญาณผู้กล้าทั้งหมดที่ตายไป!”

พูดจบ เขาหันหลังอีกครั้งและเดินกลับไปยังเทือกเขา

“ครั้งนั้นพวกท่านเป็นอย่างไรกันรึ? ปฐมบรรพบุรุษอัคคีล่ะ?” กระบือดำขนาดใหญ่ยังคงไม่พอใจกับคำตอบเช่นนี้ จึงถามต่อ เนื่องจากเขาตระหนักถึงปัญหาอะไรบางอย่างแล้ว

แต่ว่า คราวนี้ผู้เฒ่าไม่ได้ตอบคำถามกระบือดำขนาดใหญ่ ร่างเงาของเขาได้หายเข้าไปในเทือกเขาแล้ว

“เอาเถอะ ข้าก็จะไม่เปิดโปงมันแล้ว” หลังจากผู้เฒ่าหายตัวไปแล้ว กระบือดำขนาดใหญ่ทำท่ายักไหล่และหัวเราะแหะแหะ เนื่องจากเขารู้คำตอบแล้ว

“ปฐมบรรพบุรุษจันทราเทพ…” ราชันแท้จริงเซิ่นซวงกล่าวขึ้นช้าๆ เมื่อผู้เฒ่าได้หายเข้าไปในเทือกเขาอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ราชันแท้จริงเซิ่นซวงจดจำประวัติความเป็นมาของผู้เฒ่าผู้นี้ได้แล้ว เขาเคยได้ฟังตำนานเกี่ยวกับปฐมบรรพบุรุษผู้นี้มา มีความปราดเปรื่องน่าทึ่งยิ่งนัก ในฐานะที่เป็นปฐมบรรพบุรุษชั้นแดนลัทธิเซียน เขาเคยปราศจากผู้ต่อกรชั่วชีวิต แต่ว่า สุดท้ายกลับต้องตาย และตายอยู่ที่ตรงนี้

“ถูกต้อง เป็นผู้เฒ่าผู้นี้เอง” กระบือดำขนาดใหญ่พยักหน้าและกล่าวขึ้นช้าๆ ว่า “ตาเฒ่าผู้นี้ในครั้งนั้นนับว่าร้ายกาจมาก ฝืนลิขิตสวรรค์ปราศจากผู้เทียบเทียม เสียดาย ยังคงต้องตาย ข้าดูว่าเขาน่ะตายอย่างฉงน ดังนั้นจึงตายตาไม่หลับ”

“คนก็ตายแล้ว ก็แล้วกันไปเถอะ” หลี่ชิเย่หัวเราะและส่ายน้าเบาๆ

กระบือดำขนาดใหญ่แหะ แหะและกล่าวว่า “มันก็ไม่แน่ ข้าอย่างไรก็ได้อยู่แล้ว ถึงอย่างไรก็ไม่ได้เป็นญาติกับข้า แต่ว่า ท่านก็เห็นแล้ว เขาชัดเจนว่าเป็นการตายตาไม่หลับ ลองนึกดู ระดับปฐมบรรพบุรุษชั้นแดนลัทธิเซียนที่ปราศจากผู้ต่อกรหมื่นชาติคนหนึ่งจะตายตาไม่หลับได้รึ? ถ้าหากพบเจอศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตน จะเป็นหรือตายเขาก็ต้องรู้อยู่แล้วก่อนต่อสู้ชี้ขาด! แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่ตายตาไม่หลับเล่า…”

“…แหะ แหะ แหะเวลานี้เขาตายตาไม่หลับ พวกท่านสามารถจินตนการของตนเองได้ ในครั้งนั้นได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น เป็นเรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้ตัวเขาที่เป็นระดับปฐมบรรพบุรุษปราศจากผู้ต่อกรเช่นนี้ต้องตายตาไม่หลับ ไม่ยอมปล่อยวางความยึดติด เฝ้ารอคอยอยู่ที่นี่มายุคแล้วยุคเล่า แหะข้ามองว่าที่เขาเฝ้ารอคอยอยู่ตรงนี้หาใช่เป็นการเฝ้ารอคนรักของตนกลับมา แหะเกรงว่าจะเป็นคนที่ทำให้เขาต้องตายตาไม่หลับในครั้งนั้นกระมัง!”

คำพูดของเจ้ากระบือดำขนาดใหญ่ฟังแล้วไม่ค่อยสบายนัก กระทั่งเรียกได้ว่าเป็นการอาศัยเจตนาร้ายสุดๆ ไปพิจารณาคนอื่น

แม้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม แต่ว่าคำพูดที่ไม่น่าฟังของเจ้ากระบือดำขนาดใหญ่กลับพูดมีเหตุผลอย่างยิ่ง ลองนึกภาพดู ระดับปฐมบรรพบุรุษปราศจากผู้ต่อกรผู้หนึ่ง คือผู้ที่ผ่านภัยพิบัติมามากมายเท่าไร ผ่านความ อยุติธรรมบนโลกมามากมายเท่าไร ต่อให้ต้องถูกคนเขาฆ่าตายจริงๆ เขาคงไม่ตายตาไม่หลับง่ายๆ เช่นนี้

หากถูกสังหารโดยผู้ที่แข็งแกร่งมากกว่าเขา ปฐมบรรพบุรุษผู้นี้ก็ต้องตายอย่างไม่สะทกสะท้านแล้ว แต่ว่าเวลานี้ปฐมบรรพบุรุษจันทราเทพคือตายตาไม่หลับ จึงทำให้หลังจากตายไปแล้วกายไม่ดับสลาย!

เมื่อราชันแท้จริงเซิ่นซวงได้ยินคำพูดเช่นนี้ของกระบือดำขนาดใหญ่แล้วถึงกับสะท้านในใจ ในครั้งนั้นได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกของปฐมบรรพบุรุษจันทราเทพกันแน่เล่า?

แม้ว่าราชันแท้จริงเซิ่นซวงจะไม่รู้ถึงรายละเอียดและเรื่องราวที่ได้เกิดขึ้นในครั้งนั้น แต่ว่า จากคำพูดของกระบือดำขนาดใหญ่ก็สามารถคาดเดาออกมาได้ เป็นความจริงที่ครั้งนั้นได้เกิดเรื่องที่ไม่มีผู้ใดรับรู้จริงๆ บางทีคือเรื่องราวที่ไม่สมควรเล่าสืบต่อกันบนโลก!

“ไปเถอะ” หลี่ชิเย่กล่าวเรียบเฉยว่า “บุญคุณความแค้นระหว่างคนตาย ปล่อยให้คนตายเขาไปจัดการ พวกเราเป็นคนเป็น”

“แหะต่อให้ข้าเป็นคนตายก็ไม่ให้ความสนใจ” กระบือดำขนาดใหญ่หัวเราะแหะแหะและกล่าวว่า “ถึงอย่างไรก็คือเรื่องนั้นแหละ เรื่องย้อมแมวขาย กระบือสุดหล่ออย่างข้าพบเห็นมามากแล้ว”

ปากของกระบือดำขนาดใหญ่ร้ายมาก และมักจะอาศัยเจตนาร้ายสุดๆ ไปพิจารณาคนอื่นอยู่เสมอๆ ทว่า มักจะมีเรื่องราวมากมายที่เขาดันพูดถูกอยู่เสมอๆ

ราชันแท้จริงเซิ่นซวงนิ่งเงียบ นางไม่สามารถไปวิจารณ์อะไรง่ายดายกับเรื่องราวของปรัชญาเมธี

ภายใต้การนำของหลี่ชิเย่ พวกเขาได้ก้าวข้ามเทือกเขาที่ทอดยาวบนท้องฟ้าเทือกนี้ เดินทางเข้าไปยังบริเวณที่ลึกกว่านี้

หลังจากก้าวข้ามเทือกเขานี้ไปแล้ว ฟ้าดินที่อยู่ลึกเข้าไปถูกทำลายรุนแรงยิ่งกว่าเสียอีก สามารถมองออกว่า ในครั้งนั้นยิ่งลึกเข้าไปมากเท่าใด สถานการณ์การสู้รบยิ่งรุนแรง และยิ่งโหดร้ายทารุณ

ท้องฟ้าที่ว่างเปล่านับไม่ถ้วนถูกทำลายจนแตกละเอียด ปรากฏเป็นหลุมดำที่น่ากลัวอย่างยิ่ง ท่ามกลางท้องฟ้าที่แตกละเอียดจนไม่มีชิ้นดี ทุกแห่งหนล้วนแล้วแต่ปรากฎช่องว่างที่มีอากาศไหลอย่างปั่นป่วนและสับสนวุ่นวาย สถานที่บางแห่งกระทั่งปั่นป่วนแม้แต่กาลเวลา

เมื่อใดที่เดินเข้าไปยังช่องว่าที่มีอากาศซึ่งไหลอย่างปั่นป่วน และหรือกาลเวลาที่ปั่นป่วน มักจะมีความเป็นไปได้ว่าจะต้องพ่วงเอาชีวิตของตนเองเข้าไปด้วยอยู่เสมอๆ

ณ ฟ้าดินที่แตกละเอียดจนไม่ไม่ชิ้นดีเช่นนี้ ต่อให้ปราศจากสิ่งที่อันตราย ลำพังแค่มิติกาลเวลาที่แตกละเอียดก็มักจะทำให้ผู้คนยากที่จะก้าวเท้าออกไปแม้เพียงก้าวเดียวอยู่เสมอๆ

แน่นอน สำหรับผู้ที่ดำรงอยู่ในฐานะแข็งแกร่งขนาดนี้เฉกเช่นพวกของหลี่ชิเย่แล้ว การที่จะก้าวข้ามอากาศ และกาลเวลาที่ปั่นป่วนของช่องว่างเหล่านี้ใช่เป็นเรื่องยาก

……………………………………………..