Emperor's Domination จักรพรรดิบรรพกาล - ตอนที่ 2850 ร่วงลงมา

ตอนที่ 2850 ร่วงลงมา

ในขณะนี้ หลี่ชิเย่ปัดเบาๆ ทีหนึ่ง และกล่าวว่า “กระบี่วิเศษน่ะกระบี่วิเศษ เจ้าจะต้องจัดการโค่นต้นสูงศักดิ์ต้นนี้ลงมาให้ได้ มิฉะนั้นล่ะก็แม้แต่ต้นไม้ต้นหนึ่งก็ยังตัดโค่นไม่ได้ยังนับเป็นกระบี่อะไรได้ ก็แค่เศษเหล็กเท่านั้นเอง ข้าจะหลอมเจ้าให้เป็นน้ำเหล็กแน่”

ตึง…เสียงหนึ่งดังขึ้น กระบี่ล้างบาปที่มีจิตวิญญาณ คำรามก้องเก้าชั้นฟ้า ภายใต้การคำรามของกระบี่ ดวงดาวบนท้องฟ้ายังสั่นเทา เหมือนว่าแม้แต่ดวงดาวบนท้องฟ้ายังหวาดกลัวอย่างนั้น และพร้อมที่จะร่วงหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ

ท่ามกลางเสียงตึงที่ดังคำรามขึ้นมา มองเห็นประกายศึกดิ์สิทธิ์แต่ละสายที่บานเบ่งออกมาทันที ประกายที่ไม่มีสิ้นสุดพวยพุ่งขึ้นมา ทันใดนั้นเอง ประกายกระบี่ที่พวยพุ่งได้ส่องสว่างฟ้าดินจนสว่างไสวไปทั่ว ทำให้ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้

ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ ขณะที่กระบี่ศักดิ์สิทธิ์เล่มนี้ส่งประกายกระบี่วูบวาบออกมา มันเสมือนหนึ่งเป็นปณิธานของปฐมบรรพบุรุษอย่างนั้น เป็นการฆ่าฟันที่สูงสุด สิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆ ผู้สูงศักดิ์ใดๆ ก็ต้องถูกหนึ่งกระบี่นี้สังหาร ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นราชันแท้จริง หรือเป็นผู้คงความอมตะตลอดกาล ล้วนแล้วแต่ถูกหนึ่งกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวนี้สังหาร

“ปณิธานกระบี่ที่น่ากลัวเหลือเกิน…” นาทีนี้ไม่รู้ว่ามีนักศึกษาจำนวนเท่าไรกระทั่งยืนไม่มั่นคง ภายใต้ปณิธานกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ถึงกับรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงและร่างสั่นเทาทีหนึ่ง แม้แต่ระดับเทพแท้จริงขั้นอมตะก็ไม่เว้น

“กระบี่ประจำกายของปฐมบรรพบุรุษน่ากลัวเหลือเกิน” แม้แต่ราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทองยังต้องมองตาซึ่งกันและกัน

ย่อมไม่ต้องสงสัย พวกเขาในฐานะที่เป็นราชันแท้จริงก็รู้สึกตกใจและหวาดหวั่นพรั่นพรึงสำหรับความแข็งแกร่งของกระบี่ล้างบาป จะอย่างไรเสียนี่คือกระบี่ประจำกายที่ยากจะหาใดเทียมของปฐมบรรพบุรุษ

ลองนึกภาพดู ถ้าหากกระบี่ล้างบาปไม่แข็งแกร่งพอล่ะก็ ปราชญ์ไกลกันดารจะนำมันติดตัวเป็นอาวุธที่ใช้อยู่เป็นประจำอย่างนั้นรึ?

ย่อมไม่ต้องสงสัย ความแข็งแกร่งของกระบี่ล้างบาปย่อมอยู่เหนืออาวุธปฐมบรรพบุรุษทั่วไปมากทีเดียว อาวุธลักษณะเช่นนี้ แม้แต่ราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทองก็ไม่สามารถมีไว้ในครอบครอง

“นี่ ข้าจะฟันต้นไม้แล้วนะ พวกเจ้าจะหลบสักหน่อยหรือไม่เล่า?” หลี่ชิเย่กำกระบี่ล้างบาปด้วยมือทั้งสองร้องกล่าวด้วยเสียงอันดังกับทุกคนที่อยู่บนต้นไม้ รวมทั้งราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทอง

“เจ้าฟันไปเลย ถึงเวลานั้น พวกเราย่อมหลบได้เอง” มีนักศึกษาที่อยู่บนต้นไม้ตอบรับขึ้นมา

“ก็ได้” หลี่ชิเย่มือกำกระบี่ล้างบาปก้าวไปด้านหน้าของต้นสูงศักดิ์แล้วทำท่าลองฟันทีหนึ่ง ยิ้มกล่าวว่า “ต้นไม้ต้นนี้ไม่เลวนัก โค่นลงมาแล้วแบกกลับบ้านไปทำฟืนก็ไม่เลวนัก”

คำพูดลักษณะเช่นนี้ของหลี่ชิเย่พลันทำให้ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดอึ้ง ต้นสูงศักดิ์คือคือต้นที่ยากจะหาใดเทียมในหล้า เวลานี้เขาถึงกับบอกว่าจะตัดต้นไม้นี้มาเป็นฟืน คำพูดเช่นนี้กำแหงจนเลอะเทอะไปหมด

ในเวลานี้เอง ตู้เหวินรุ่ยส่งเสียงไอกะแอมขึ้นมาทีหนึ่ง และกล่าวว่า “เรื่องนี้ นักศึกษาหลี่ ต้นสูงศักดิ์คือของวิเศษประจำหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ โค่นไม่ได้ หากหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ขาดต้นสูงศักดิ์ต้นนี้ไป เรียกว่าสลดไปไม่น้อยทีเดียว”

“เกี่ยวอะไรกับข้า?” หลี่ชิเย่กล่าวเอ้อระเหยขึ้น

ตู้เหวินรุ่ยหัวเราะเจื่อนๆ และกล่าวว่า “แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับนักศึกษาหลี่ เพียงแต่ต้นสูงศักดิ์ต้นนี้ ปฐมบรรพบุรุษได้ทุ่มเทกำลังกายใจไปไม่น้อยนำจากดินแดนอื่นมาปลูกเอาไว้ที่ตรงนี้ พันล้านปีที่ผ่านมาจึงเติบโตได้ขนาดนี้นับว่าไม่ง่ายนัก บ้านของนักศึกษาหลี่ก็ไม่จำเป็นต้องการต้นไม้ที่ใหญ่เท่าต้นสูงศักดิ์มาทำฟืน แค่ต้องการเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ไม่กี่ลูกเท่านั้นเอง ใยจะต้องฆ่าช้างเพื่อเอางาเล่า?”

แน่นอน ตู้เหวินรุ่ยไม่คิดว่าเป็นกระบี่ล้างบาปที่ตัดโค่นต้นสูงศักดิ์ ความจริงแล้วเป็นหลี่ชิเย่ที่ตัดโค่นต้นสูงศักดิ์ คนอื่นไม่เชื่อว่าหลี่ชิเย่สามารถตัดโค่นต้นสูงศักดิ์ได้ แต่ว่า ตัวของตู้เหวินรุ่ยเข้าใจเป็นอย่างดีว่า หลี่ชิเย่สามารถตัดโค่นต้นสูงศักดิ์ได้อย่างแน่นอน แม้ว่าจะไม่มีกระบี่ล้างบาปในมือก็สามารถตัดโค่นต้นสูงศักดิ์ได้เช่นกัน

“พูดมีเหตุผล” หลี่ชิเย่ทำท่าเอียงคอครุ่นคิดอย่างจริงจัง

“การที่ต้นสูงศักดิ์เจริญเติบโตมาได้เป็นลักษณะเช่นนี้นับว่าไม่ง่ายนัก ต้องผ่านลมพัดฝนกระหน่ำมาเป็นพันล้านปี โค่นไปช่างน่าเสียดายเหลือเกิน และก็เป็นแรงกายแรงใจของปฐมบรรพบุรุษนะเนี่ย ขอนักศึกษาหลี่อย่าได้ตัดโค่นมันเลย” ตู้เหวินรุ่ยพยายามอย่างยิ่งในการหว่านล้อม

ถ้าหากหลี่ชิเย่ลงมือคัดโค่นต้นสูงศักดิ์จริงล่ะก็ ต้นต้นสูงศักดิ์ต้นนี้ต้องจบสิ้นอย่างแน่นอน อาศัยสามถึงห้าทีหลี่ชิเย่ก็สามารถตัดโค่นมันได้แล้ว

ในขณะนี้ ต้นสูงศักดิ์เองก็ส่งเสียงซ่าาา ซ่าาา ซ่าาาขึ้นมา เหมือนเป็นการเห็นด้วยกับคำพูดของตู้เหวินรุ่ย มองเห็นกิ่งไม้ต่างเคลื่อนไหวเบาๆ

“เหมือนว่าจะเป็นเช่นนี้” หลี่ชิเย่เกาหัวทีหนึ่ง และกล่าวว่า “การที่ปราชญ์ไกลกันดารจะปลูกต้นสูงศักดิ์นี้สักต้น ดูเหมือนจะไม่ง่ายนัก แต่ว่า ข้าอยากจะเก็บเอาผลสูงศักดิ์มาบ้าง แล้วจะทำอย่างไร ยอดไม้สูงเกินไป ต้องปีนไปถึงเมื่อไหร่กัน”

“นักศึกษาหลี่แค่เคาะเบาๆ ก็พอ ผลสูงศักดิ์ก็จะตกลงมามิใช่หรือ” ตู้เหวินรุ่ยรีบพูดไกล่เกลี่ย

จะอย่างไรเสีย ในฐานะที่เป็นศิษย์ของหอจรัสศักดิ์สิทธิ์ อธิการบดีของสถาบันศึกษาล้างบาป เขาย่อมไม่หวังให้หลี่ชิเย่ตัดโค่นต้นสูงศักดิ์ ถ้าหากต้นสูงศักดิ์ถูกหลี่ชิเย่ตัดโค่นไปจริง เมื่อเป็นเช่นนั้น ตัวเขาในฐานะอธิการบดีโทษคงไม่เบาเลยล่ะ

ซ่าาา ซ่าาา ซ่าาา…ในเวลานี้ ต้นสูงศักดิ์มีการสั่นไหวขึ้นมา เหมือนเป็นการเห็นด้วยกับคำพูดของตู้เหวินรุ่ยอย่างยิ่ง

“เอาเถอะ” ท่าทางหลี่ชิเย่ดูฝืนใจยิ่ง และกล่าวว่า “ในเมื่อใต้เท้าอธิการบดีเอ่ยปากแล้ว ข้ายังจะทำอะไรได้? ได้แต่ซื้อน้ำใจแล้ว”

“ต้นไม้เอ๋ย ต้นไม้ เจ้าฟังให้ดีนะ ข้าจะไม่ปีนขึ้นไปเก็บผลสูงศักดิ์แล้ว ข้าเคาะเจ้าทีหนึ่ง เจ้าก็ให้ผลตกลงมาเองก็แล้วกัน ถ้าหากไม่ตกลงมาก็ลองลิ้มลองสักครั้งว่ากระบี่ล้างบาปคมกริบแค่ไหน” กล่าวพลาง กระบี่ล้างบาปในมือได้ลากผ่านต้นสูงศักดิ์เบาๆ ทีหนึ่ง

ในเวลานี้ ต้นสูงศักดิ์ส่งเสียงซ่าาา ซ่าาาขึ้นมา เหมือนว่าได้ตอบตกลงในคำพูดของหลี่ชิเย่แล้วอย่างนั้น เหมือนไก่ตัวหนึ่งที่ถูกคนเขาเอามีดปังตอจ่อคออย่างนั้น ยังมีอะไรที่ตอบตกลงไม่ได้?

ขณะที่กระบี่ล้างบาปก็ส่งเสียงคำรามเสียงยาวดังตึง เหมือนว่าตนเองได้มีบารมีเพิ่มขึ้นอย่างนั้น และดูเหมือนมีความลำพองอยู่หลายส่วน

“ทำได้รึ?” ในเวลานี้ นักศึกษาจำนวนมากพูดขึ้นมาด้วยความงุนงงว่า “นี่คงไม่ใช่เป็นการแสดงละครกระมัง?” เมื่อมองเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า

“นี่ เจ้ากำลังแสดงละครอยู่รึ?” มีนักศึกษาที่รู้สึกรำคาญ ร้องกล่าวเสียงดังขึ้นมาว่า “เจ้าคิดว่าต้นสูงศักดิ์สามารถรู้ฟังคำพูดของเจ้าได้จริงๆ นะเนี่ย”

“นั่นสิ เร็วหน่อย” นักศึกษาคนอื่นๆ ทยอยกันคล้อยตาม

ในพริบตาเดียวนั่นเอง กลับกลายเป็นว่าพวกราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทองในฐานะที่พวกเขาเป็นถึงราชันแท้จริง เหมือนรับรู้ได้ว่านาทีนี้มีอะไรแตกต่างอยู่นิดหนึ่ง และความแตกต่างที่ว่านี้มาจากต้นสูงศักดิ์

“ตกลง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็จะละเว้นเจ้า” หลี่ชิเย่ยิ้มแต้ และกระบี่ล้างบาปได้กลับเข้าฝัก

“ฮึคงไม่ใช่เป็นการหาข้ออ้างให้ตนอีกกระมัง เอาแต่คุยโตโอ้อวดอยู่นั่น…” มีนักศึกษากล่าวเหยียดหยามขึ้นมา

ในเวลานี้ กระบี่ล้างบาปที่อยู่ในฝักในมือของหลี่ชิเย่ได้เคาะไปที่ลำต้นของต้นสูงศักดิ์ทีหนึ่ง

ตุบ ตุบ ตุบ…นักศึกษาผู้นั้นพูดยังไม่ทันขาดคำ บนท้องฟ้าพลันปรากฏฝนผลไม้ขึ้นมา ผลสูงศักดิ์แต่ละลูกที่สุกงอมแล้วได้ตกลงมาจากท้องฟ้า

พริบตาเดียวนั่นเอง ทุกคนเสมือนดั่งกลายเป็นหิน ทุกคนยังไม่ได้สติคืนกลับมา ขณะที่ผลสูงศักดิ์แต่ละลูกได้ตกลงมาจากท้องฟ้า

ปัง ปัง ปัง..เสียงแต่ละเสียงดังขึ้น จังหวะที่แต่ละคนยังไม่ได้สติกลับมา นักศึกษาทั้งหมดที่แต่เดิมนั้นยืนอยู่บนต้นสูงศักดิ์ รวมทั้งราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทอง ทั้งหมดพลันร่วงหล่นลงมาจากต้นสูงศักดิ์

ในพริบตาเดียวนั่นเอง ดูเหมือนต้นสูงศักดิ์จะสลัดลำต้นของมันอย่างแรง เหมือนว่าเขาเองก็รู้สึกโกรธขึ้นมาแล้ว จึงมีการสลัดอย่างแรง แม้แต่ราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทองที่แข็งแกร่งเช่นนี้ก็ร่วงลงมาทันที

ท่ามกลางเสียงดังปัง ปัง ปังนั้น นักศึกษาอื่นๆ ที่อยู่บนต้นไม้ไม่ต้องไปพูดถึง แม้แต่ราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทองพวกเขาก็ตกลงพื้นดินอย่างแรง ท่าทางกระเซอะกระเซิงยิ่งนัก

สมควรทราบว่า พวกเขาที่อยู่ในฐานะราชันแท้จริงคนหนึ่ง เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะร่วงตกลงบนพื้นดินได้ เป็นเรื่องที่ไม่สามารถจินตนาการได้ แต่ว่า เวลานี้พวกเขาถูกต้นสูงศักดิ์สลัดทีหนึ่งแล้วตกลงพื้นดินอย่างแรง

ทุกคนต่างงุนงงกับภาพเช่นนี้ เป็นเรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิด กระทั่งไม่กล้าจะคิด

ท่ามกลางเสียงปัง ปัง ปังที่ดังขึ้น มองเห็นราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทองที่ตกลงมาจูบพื้น ในขณะนี้ ทุกคนต่างอ้าปากกว้างค้างอยู่อย่างนั้น

เมื่อทุกคนได้สติกลับมาแล้วนั้น ทั้งราชันแท้จริงเคอะสือ และราชันแท้จริงงูหลามทองก็ได้ลุกขึ้นมาแล้ว ขณะที่เวลานี้หลี่ชิเย่ได้จัดการอาศัยแขนเสื้อรวบเอาผลสูงศักดิ์ที่ตกลงมาเอาไว้ทั้งหมด

ในเวลานี้เงียบสงัดไปทั่วทั้งเขา นักศึกษาที่แหงนหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงต้นสูงศักดิ์ที่ไม่มีผลสูงศักดิ์ที่สุกงอมหลงเหลือเอาไว้แม้เพียงลูกเดียว ผลสูงศักดิ์ที่สุกงอมได้ร่วงตกลงมาทั้งหมด และถูกหลี่ชิเย่รวบเก็บไปจนหมดสิ้น

“ไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะเก็บผลสูงศักดิ์ได้อีกแล้ว” มีนักศึกษาที่เหม่อลอย และพึมพำขึ้นมา

ผลสูงศักดิ์สักลูก นับตั้งแต่ผลิดอกออกผลกระทั่งสุกงอมต้องกินเวลาเท่าไร ต้องอาศัยระยะเวลาที่ยาวนานมาก เรียกได้ว่า การที่ติดผลสูงศักดิ์ที่สุดงอมมากมายเช่นนี้นั้น เป็นผลผลิตที่ได้มาโดยผ่านยุคสมัยแล้วยุคสมัยเล่า

เวลานี้ ผลสูงศักดิ์ที่สุกงอมทั้งหมดของต้นสูงศักดิ์ล้วนแล้วแต่ตกลงมาจนสิ้น อย่าว่าแต่เวลานี้ไม่มีผลสูงศักดิ์ที่จะให้เก็บอีกแล้ว แม้แต่หลังจากนี้อีกหนึ่งถึงสองยุคสมัยก็ไม่มีผลสูงศักดิ์ให้เก็บอีกแล้ว

“นี่ นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไร…” ในเวลานี้ ไม่รู้ว่ามีนักศึกษาจำนวนเท่าไรที่มึนงงอยู่ตรงนั้นไม่สามารถเรียกสติกลับมาเป็นเวลานั้น กล่าวสำหรับพวกเขาแล้ว มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเชื่อได้อยู่แล้ว มันเป็นเรี่องที่เหลือเชื่อจริงๆ

แค่เคาะเบาๆทีหนึ่ง ผลสูงศักดิ์ที่สุกงอมก็ตกลงมาทั้งหมด เรื่องแบบนี้อย่าว่าแต่เป็นเรื่องจริงเลย เกรงว่าแม้แต่ตำนาน ไม่สิ แม้แต่เทพนิยายก็ไม่กล้าเขียนแบบนี้

ทว่า เวลานี้เรื่องเช่นนี้ได้เกิดขึ้นตรงหน้าของพวกเขาแล้วจริงๆ นี่ไม่ใช่ความฝัน และไม่ใช่ตำนาน ยิ่งไม่ใช่เทพนิยาย มันเป็นเรื่องจริ ง

“นี่ นี่ นี่เป็นวิชามารรึ?” ในเวลานี้ ทุกคนต่างมองหน้ากันและกัน ถึงกับรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ มีนักศึกษาที่ได้สติกลับมา ถึงกับน้ำลายไหลยืด ด้วยผลสูงศักดิ์ที่มากมายเช่นนี้ อย่าว่าแต่เป็นคนๆ เดียวเลย ต่อให้เป็นพรรคขนาดใหญ่ หรือสำนักแห่งหนึ่งก็เสพไม่สิ้นนะเนี่ย สำนักเจ้าลัทธิ หรือแคว้นสักแห่งสามารถมีผลสูงศักดิ์มากมายเช่นนี้ในครอบครอง จะต้องผงาดขึ้นมาได้อย่างแน่นอน

“เฮ่อข้าเองก็อยากให้พวกเจ้าเรียกข้าว่าบรรพบุรุษ แต่ว่า ถ้าหากข้าจะต้องมีลูกหลานอกตัญญูมากมาเช่นนี้ล่ะก็ ข้าคิดว่าจะต้องถูกยั่วโมโหจนตายทั้งเป็นแน่ ดังนั้น ช่างเถอะ ข้าไม่มีลูกหลานลักษณะเช่นพวกเจ้า” หลังจากที่หลี่ชิเย่ได้เก็บผลสูงศักดิ์เรียบร้อยแล้ว ได้มองดูนักศึกษาทั้งหมดที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยท่าทียิ้มแต้

ในขณะนี้ นักศึกษาทั้งหมดล้วนแล้วแต่มึนงง และเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น ไหนเลยจะมีปฏิกิริยามาตอบโต้คำพูดของหลี่ชิเย่ได้

“ไปกันเถอะ” ขณะที่นักศึกษาทั้งหมดกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น หลี่ชิเย่หันได้หลังจากไป

…………………………………………………