Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี - ตอนที่ 348

บทที่ 348 – บทส่งท้าย (ตอนจบ)

[นายยยยยยยยยยยยยยยย!]

พระเจ้าได้ตะโกนเข้าใส่ยูอิลฮานคนที่ได้ขว้าง ‘คมเขี้ยวแห่งการล้างแค้น’ ทะลวงหัวของเขาไป

ยังไงก็ตามยูอิลฮานก็ไม่ได้สนใจฟังอะไรเลย เขาได้ใช้ท่อทรงกระบอกยาวในมือของเขาเล็งไปที่พระเจ้าอยู่แล้ว มีมานาจำนวนมากจนเกินกว่าคำว่ามหาศาลไปแล้วอยู่ภายในจุดศูนย์กลางท่อนี้ซึ่งมีลูกปืนใหญ่โลหะสีขาวอยู่

“นายช่วยตอบฉันมาตรงๆทีนะ”

ยูอิลฮานได้ถามออกมา

“หลังจากฆ่านายแล้วยังจะมีบอสลับ บอสที่แท้จริง ดันเจี้ยนที่ซ่อนอยู่อะไรแบบนี้อีกไหม? ถ้ามันมีฉันจะช่วยฆ่านายแบบให้เจ็บน้อยที่สุดแต่ถ้าไม่มี….”
[ยู อิล ฮานนนนนนนนนนนนนนนนนนน!]
“ฉันจะทุ่มทุกๆอย่างใส่นายให้สมกับที่นายเป็นบอสที่แท้จริงคนสุดท้าย”

หลังจากพูดจบยูอิลฮานก็ขยิบตาออกมา

“นายคงไม่แพ้ง่ายๆใช่ไหม?”
[ฉันจะฆ่าแก! บาปที่ดูถูกพระเจ้า บาปที่สร้างบาดแผลให้กับพระเจ้า! ฉันจะฆ่าแกซ้ำๆจนกว่าแกจะสำนึกถึงความผิดที่ได้ทำไป!]
“เจ้าหนูคนนี้ยังมีเส้นทางอีกยาวไกลที่เขาต้องเดินไป”
“เด็กน้อยคนนี้ยังยืนไม่มั่นคงเลยด้วยซ้ำ!”

ไม่ว่าพระเจ้าจะพยายามขยับตัวมากแค่ไหน ร่างกายเขาก็ไม่ขยับแม้แต่นิด พระเจ้ากำลังใช้พลังทั้งหมดของเขาที่ได้รับฟื้นคืนกลับมาและถึงขนาดเพิ่มพลังขึ้นเพื่อที่จะดึงเอาหอกที่ปักมันอยู่ออกมา แต่ว่าทุกๆอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่เขาต้องการ เขาได้ตกลงมาในหลุมกับดักแล้ว

จริงๆแล้วยิ่งเขาพยายามขยับตัวต่อต้านมากเท่าไหร่ พลังที่เขาถูกหอกดูดเข้าไปก็ยิ่งมากเท่านั้น

[ได้ยังไง! ได้ยังไงกัน!]
“ไม่สิ! ถ้านายเป็นบอสสุดท้ายจริงๆก็ช่วยพูดอะไรให้มันเท่ห์ๆหน่อยสิ! นายควรจะพูดอะไรอย่างการที่นายยังมีไม้ตายอยู่อีกสิ!”
[อ๊ากกกกกกกกกก!]

พระเจ้าได้โกรธขึ้นมา แต่ว่ายิ่งเขาโกรธพลังงานที่ถูกหอกดูดเข้าไปก็ยิ่งมากขึ้นอีก! สเปียร่าที่ควบคุมอยู่ภายในหอกได้ถามยูอิลฮานออกมาอย่างเป็นกังวล

[ยูอิลฮาน ถ้าเกิดว่าจู่ๆหอกเกิดระเบิดขึ้นมาโดยที่ไม่อาจจะควบคุมพลังงานคลั่งนี่จะเกิดอะไรขึ้น?]
“ถ้าแบบนั้นเธอก็คงต้องจากไปพร้อมความกล้าของฉัน”
[นายหลอกฉันยูอิลฮาน!]
“เธอทำได้! ฉันเชื่อเธอ!”
[อ๊ากกกกกกกกกกกก!]

พระเจ้าได้ดิ้นรนออกมาโดยไม่สนใจทัศนคติที่ไม่ใส่ใจของยูอิลฮานเลย หอกเล่มเดียวบนหัวเขาได้ทำให้เขาไม่อาจจะทำอะไรได้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! เขาต้องทำอะไรได้บ้างสิ! เขากำลังจะเป็นผู้สร้างแห่งโลกใหม่เชียวนะ!

ในตอนนี้เองยูอิลฮานก็ได้สุมไฟเพิ่มลงไป

“โอ้ จริงด้วย คนที่ลบที่เก็บบันทึกจอมปลอมของนายน่ะคือฉันเอง ในใจนายไม่รู้สึกถึงความว่างเปล่าหน่อยหรอ?”
[แกกกกกกกกกกกก!]
“ยอดเยี่ยมไปเลย การดูดพลังได้ถูกเร่งขึ้นไปอีก เเดี๋ยวนะ ฉันควรจะยั่วโมโหเขาอีกหน่อยดีไหมนะ?”
“ยูอิลฮาน นายมันเอาเปรียบคนอื่น!”
[…]

ซาตาน ไม่สิ มังกรลูซิเฟอร์ที่มีปีกมังกรบนหลังอยู่สิบสามข้างได้กระพริบตาอย่างมึนงงเพราะเขาไม่อยากจะเชื่อในสถานการณ์แบบนี้เลย

เขาคาดเอาไว้ว่ามันจะต้องเป็นการต่อสู้ที่มีความเสี่ยงและเต็มไปด้วยการทำลายเพื่อสู้กับพระเจ้า แต่ในตอนนี้ยูอิลฮานกลับตรึงพระเจ้าเอาไว้ด้วยแค่หอกเล่มเดียว

“ลูกพ่อ นี่การซ่อนตัวของลูกได้ก้ามข้ามระดับพ่อไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“พ่อไม่รู้หรอกว่าการเป็นคนสันโดษมันเป็นยังไง พ่อยังต้องเรียนรู้อีกมาก ทุกๆคนในดราก้อนเนสจะช่วยพ่อเอง อย่างแรกก็เริ่มจากการกินข้าวในโรงเรียนคนเดียวทุกๆวันนะ”
[ลูซิเฟอร์ กาเบรียล! พวกนายกลายสภาพไปเป็นมังกร พวกหนอนแมลงอย่างน้อยพยายามที่จะต่อต้านฉัน?]

เนื่องจากว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะไปยั่วโมโหยูอิลฮาน พระเจ้าเลยเปลื่ยนเป้าหมายไปที่ซาตานกับกาเบรียลแทน

“พูดตรงๆนะ ฉันว่าปีกนี่มันเท่กว่าปีกนกพิราบของนายอีกนะตาแก่”
[ถึงนายจะทำเป็นใจเย็นยังไงมันก็ไร้ค่า! ฉันจะไม่ตาย ฉันจะกลับมาสำเร็จโทษพวกนายทุกๆคนก่อนที่จะเปิดประตูสู่โลกใหม่!]
“พูดตรงๆฉันคิดว่าฉันจะต้องตายเหมือนกัน แต่จริงๆแล้วฉันกลับไต้องตาย”

ในคราวนี้เป็นกาเบรียล ถึงแม้ว่าหน้าผากของเขาจะแดงจากการถูกทุบตีมาอย่างหนักจากคิมเยซอล แต่ว่าเขาก็ยังคงเป็นมังกรคลาส 9 ที่มีสุขภาพดีเยี่ยม

“เพราะงั้นนะตาแก่ มาลองดูกันว่านายจะตายหรืไม่ตาย จากพลังในการพยากรณ์ของฉัน ฉันคิดว่ามีโอกาสตายอยู่ 100.1% เลยล่ะ แต่ว่าสัมผัสฉันได้ทือลงไปหน่อยเพราะงั้นฉันก็ไม่มั่นใจนัก”
[นายกล้า… กล้ามากนะ!]

ร่างกายพระเจ้าได้ขยายขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขากำลังแกร่งขึ้นเพราะความโกรธเหมือนกันกับมิคาเอล แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังคงดึงหอกออกมาจากหัวไม่ได้!

[หากพวกนายอยากจะยืนหยัดต่อสู้กับฉันงั้นก็ได้! ฉันจะทำลายพวกนายทั้งหมดเอง! ฉันที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่าพระเจ้าได้ร่วงหล่นลงไปเพราะการทรยศของพวกนาย ฉันได้กลายมาเป็นความโลภแห่งกองทัพปีศาจวิบัติ! ฉันจะทำลายและกลืนกิน! ฉันจะทำให้พวกนายทุกๆคนและทุกๆตัวได้มาอยู่ภายในร่างของฉัน!]

ยูอิลฮานคิดว่าฉากนี้มันค่อนข้างจะคิดๆและคิดกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ ใช่แล้ว นี่มันรูปแบบการพูดของอบอสในเกมที่ได้ฟื้นคืนพลังชีวิตทั้งหมดกับมาและแกร่งขึ้นไม่ใช่หรอกหรอ?

พระเจ้าก็เป็นผู้ที่มีศักยภาพในการพัฒนาที่เหนือเกินกว่าการคาดคิดของทุกๆคนเช่นกัน นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ยูอิลฮานถึงได้คิดแปดวิธีในการฆ่าพระเจ้า

ยังไงก็ตามยูอิลฮานสามารถจะฆ่าพระเจ้าได้อย่างรวดเร็ว เพราะงั้นเขายังต้องรอให้พระเจ้าแกร่งขึ้นอีกงั้นหรอ? ทำไมในอมิเมะหรือเกมพวกตัวเองถึงได้มัวแต่ยืนรอดให้ศัตรูปลุกพลังขึ้นมา? พวกเขาควรจะฆ่าศัตรูไปทั้งๆที่ยังฆ่าได้ง่ายๆเลยสิ!

ยูอิลฮานสงสัยในเรื่องนี้มาตลอด และหากมีโอกาสเดียวกันมาถึงเขาจะไม่ยอมพลาดโอกาสไป

เพราะงั้นเขาได้ยิงกระสุนปืนใหญ่ออกไปอย่างไม่ลังเล

[ติดคริติคอล!]
[อ๊ากกกกกกกกกกก!?]

ถึงแม้ว่าเขาจะยิงกระสุนปืนใหญ่ออกไปแต่ก็ไม่มีใครเห็นขั้นตอนการยิงหรือเส้นทางกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งออกไป ยังไงก็ตามกระสุนได้พุ่งเข้าใส่บริเวณหัวใจของพระเจ้าอย่างสวยงามและระเบิดขึ้นมาด้วยพลังงานที่อัดแน่นจนทำให้พระเจ้าต้องบาดเจ็บ

นอกไปจากนี้ถึงแม้จะเป็นนัดเดียว แต่ทั้งร่างพระเจ้าได้ฉีกขาดระเบิดกระจายไปตามส่วนต่างๆ ยูอิลฮานได้ใช้วิถีไร้ขอบเขตของเขาเพิ่มการโจมตีเข้าไปเป็นสิบเป็นร้อยครั้งติดๆกันทันที! ต่อให้เป็นตัวผู้สร้างจริงๆก็ยังต้องตายเช่นกัน!

[นี่มันของเร็กน่า…]

จากการที่ถูกกระสุนปืนใหญ่โจมตี พระเจ้ารู้สึกเหมือนกับการมีตัวตนของเขากำลังถูกแยกออกเป็นชิ้นๆและกำจัดออกไปด้วยพลังนี้ ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมา

“ใช่แล้ว ฉันได้รวบรวมเศษซากพวกเร็กน่าระดับสูงที่นายสร้างเอาไว้ด้วยกัน เป็นไงเจ็บไหมล่ะ?”
[กรอดด ได้ยังไงกัน…. ตะ ตาย….]

พระเจ้าน่าจะไม่พอใจเอามากๆ เขาน่าจะมีหลายๆอยากที่อยากจะพูด แต่ยังไงก็ตามยูอิลฮานไม่ได้สนใจจะฟังเขาเลย เพราะงั้นยูอิลฮานจึงมุ่งเข้าไปหาพระเจ้าและบิดหอกที่อยู่บนหัวพระเจ้าไปเรื่อยๆจนกระทั่ง…

พลังชีวิตของพระเจ้าได้ลดลงจนถึงจุดต่ำสุดและสุดท้ายก็หมดไป

[คุณได้รับค่าพระเจ้าการ]
[คุณได้รับบันทึกของหัวหน้าแห่งกองทัพสวรรค์…]
[คุณได้เพิ่มเลเวลเป็นเลเวล 911]
[คุณได้เชี่ยวชาญสกิลการสร้าง]

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเลเวลเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเพราะแบบนี้! ยูอิลฮานได้มองดูจนมั่นใจว่าร่างกายพระเจ้าได้หายไปจริงๆและรวบรวมเศษที่เหลือมาเผาก่อนที่จะเอาคมเขี้ยวแห่งการแก้แค้นกลับคืนมา จากนั้นเขาก็จับหัวเพราะอาการปวดหัว

คนอื่นๆที่ได้เห็นยูอิลฮานจัดการเก็บกวาดทุกๆอย่างทั้งๆที่จับหัวอยู่ พวกเขาทั้งหมดต่างกตกตะลึงออกมา

“ลูกพ่อ พระเจ้าเขาตายแล้วจริงๆหรอ? แน่นอน?ในที่สุดพระเจ้าก็หายไปจริงๆแล้วใช่ไหม?”

จากคำถามนี้ของกาเบรียลทำให้เห็นได้ชัดเลยถึงความยากลำบากที่เขาได้ประสบมาจนถึงตอนนี้ ยูอิลฮานได้หยักไหล่และถามกลับไปแทน

“พ่อเคยได้ค่าประสบการณ์ตอนไล่พระเจ้าออกไปไหมล่ะ”
“ไม่”
“ผมได้”
“โอเค…”

พึ่งระลึกไว้เสมอว่าศัตรูจะไม่ตายจนกว่าคุณจะได้รับค่าประสบการณ์! ในทางกลับกันก็คือหากได้รับบันทึกและค่าประสบการณ์จากศัตรูนั่นก็จะหมายความว่าศัตรูได้ตายลงไปแล้วอย่างแน่นอน! ยูอิลฮานได้กำจัดร่างทิ้งไปเผื่อว่าจะมีร่างอันเดตลุกขึ้นมาและกระทั่งเก็บจิตวิญญาณเอาไวด้วย เพราะงั้นตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว!

เมื่อได้เห็นหลักฐานที่มีรูปธรรมนี้กาเบรียลก็รู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้และหันหน้าไปทางอื่น ลูซิเฟอร์ได้วางมือลงบนไหล่กาเบรียลและหัวเราะออกมา เพราะงั้นกาเบรียลจึงหันไปชกเข้าใส่ลูซิเฟอร์ที่กล้ามายั่วโมโหเขา ยูอิลฮานได้หันหน้ามาถามกับพวกเขา

“โอ้จริงสิลูซิเฟอร์ นายได้สั่งให้ราเซียยั่วโมโหฉันนี่นา”
“ฉันคิดว่าเพราะแบบนั้นนายจะสู้กับฉันได้ง่ายมากยิ่งขึ้น แล้วก็จำเป็นต้องมีการเก็บกวาดเทวดาตกสวรรค์ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาฉันเพราะงั้น…”

ลูซิเฟอร์คิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วว่าราเซียยังคงมีชีวิตอยู่และเบิกตากว้างขึ้นมา ยูอิลฮานได้เยาะเย้ยเขายิ่งกว่าเดิม

“เธอได้พยายามจะฆ่าตัวตายแต่ว่าเธอไม่อาจจะควบคุมอะไรได้”
“…ฉันจะต้องทำมัน”
“คิดซะว่ามันเป็นการชดใช้ที่นายเอาแต่เยาะเย้ยคนอื่นตลอดมา”

เมื่อซาตานได้กำลังจะใช้เวทย์ เขาก็ถูกกาเบรียลหยุดเอาไว้ ยูอิลฮานได้ยกมือขึ้นมาโดยไม่สนใจพวกเขาทั้งสองคนและสวรรค์ก็ได้มีปฏิกิริยากับการยกมือนี้ของเขา กับดักแห่งการฟืนคืนที่เขาได้วางทิ้งไว้ที่นี่ในก่อนหน้านี้ได้เริ่มทำงานเพราะพลังเวทย์ของยูอิลฮาน

“หัวหน้าของทุกๆกองกำลังได้ตายไปหมดหรือไม่ก็มาร่วมทีมกับฉันแล้วเพราะงั้นตอนนี้องค์กรสิ่งมีชีวิตชั้นสูงมีแค่ดราก้อนเนสเท่านั้น สิ่งมีชีวิตชั้นสูงที่สูญเสียหัวหน้าไปก็น่าจะยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะน่าตกลงไปเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำก็ตามที… แน่นอนว่าฉันจะให้โอกาสพวกเขาได้เข้าดราก้อนเนสหากพวกเขาต้องการ เพราะงั้นไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้มากนัก”
“นี่ลูกกำลังทำอะไร ไม่ใช่ทุกๆอย่างมันจบลงแล้วหรอ?”
“ผมกำลังจะเริ่มขั้นตอนต่อไป ผมยังคงไม่อาจทิ้งความกังวลในเรื่องบอสลับไปได้เพราะงั้นทุกๆคนต้องตื่นตัวเอาไว้”
“อืม แต่พ่อคิดว่าไม่มีอะไรเหลือแล้วนะ…”

ในขณะที่ทุกๆคนได้เริ่มเบื่อหน่ายยูอิลฮานที่ได้เตรียมการทุกๆเรื่องที่อาจจะเกิดเรื่องอย่างพิถีพิถันแล้ว เขาก็ได้หัวเราะออกมาและโบกมือขึ้นมา

เมื่อเขาได้ทำแบบนี้กับดักแห่งการฟื้นคืนก็จะกระจายออกไปและครอบคลุมส่วนที่เหลือของสวรรค์ รวมไปถึงช่องว่างที่มิดมิดที่ครั้งหนึ่งมีชื่อว่าเอลโลคาทร่าอีกด้วย โลกที่ไร้เจ้าของนี้ได้ยอมรับเจ้าของใหม่และเริ่มเปลื่ยนแปลงไป

“ไม่ว่ายังไงเราก็ได้มาถึงที่นี่แล้ว เพราะงั้นมันถึงเวลาที่เราต้องทำตามเป้าหมายเดิมที่ตั้งใจจะทำแล้ว”
“เป้าหมายเดิมที่ตั้งใจจะทำ…? โอ้”

เลียร่าได้พึมพัมขึ้นก่อนที่จะปรบมือออกมา เธอลืมไปได้ยังไงกัน! นี่คือเป้าหมายแรกของยูอิลฮาน!

“ผู้คนบนโลก!”
“ใช่แล้ว ตอนนี้พวกเราต้องส่งพวกเขากลับคืนสู่บ้าน”

จะมีกี่คนกันนะที่รอดอยู่? พ่อแม่ที่สูญเสียลูกๆไปในการขับไล่ครั้งใหญ่ได้มีชีวิตอยู่ในอีกโลกหนึ่งจะเป็นยังไงกันนะ?

“แต่ถึงแบบนั้นพวกเราก็จำเป็นต้องส่งพวกเขากลับสู่ที่เดิมก่อน”
“โอเค…”

ถึงแม้ว่าพระเจ้าจะถูกฆ่าไปแล้ว แต่บาปที่เขาทำไว้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ไม่ว่าจะเป็นลูซิเฟอร์ กาเบรียลหรือตัวยูอิลฮานเอง บาปของพวกเขาไม่อาจจะลบล้างออกไปได้ด้วยการกระทำที่ถูกต้องถึงแม้ว่าเป้าหมายของพวกเขาจะเป็นเจตนาดีก็ตาม พวกเขาทุกๆคนต้องแบกรับสิ่งที่กระทำลงไปไว้ทั้งชีวิต

“แล้วก็”

ยูอิลฮานได้พูดต่อไป

“ฉันคิดว่าฉันจะนำสิ่งที่พวกเขาได้สูญเสียไปคืนมาด้วย”
“อะไรนะ? ทำยังไงล่ะ?”
“คอยดูนะ”

โลกได้เปลื่ยนแปลงไปตามการขยับมือของยูอิลฮาน ถึงแม้ว่าจนกระทั่งเมื่อกี้นี้พวกเขาจะอยู่ในสวรรค์ แต่ตอนนี้พวกเขาได้ถูกวาปมาที่โลกเบื้องล่าง ไม่สิเป็นที่สวนเควัส ไม่ เป็นที่เบร์ย่าต่างหาก ที่ลานปาส ที่เอิร์ธ…

“อย่าบอกนะว่า…”
“ในตอนนี้กับดักแห่งการฟื้นคืนได้กระจายออกไปทุกๆโลกอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว”

ยูอิลฮานได้กำหมัดแน่น

โลกที่มีอยู่ทั้งหมดได้เริ่มถูกอัญเชิญมาที่เอิร์ธและทำการหลอมรวมเข้ากับเอิร์ธ

“ถีงเวลารวมทั้งหมดให้เป็นหนึ่งแล้ว”
“ทุกๆโลก…”
“รวมทุกโลกให้เป็นหนึ่ง…?”

ไม่เคยมีใครใฝ่ฝันถึงเรื่องนี้มาก่อน ไม่เคยมีใครคาดคิดถึงภาพแบบนี้ แต่มันได้เกิดขึ้นมาจริงๆแล้ว พวกเขาไม่อาจจะเข้าใจยูอิลฮานได้แล้ว

[โลกกำลังรวมเป็นหนึ่ง]
[คุณได้เป็นผู้ปกครองโลก โลกที่สมบูรณ์แบบจะถูกใช้ชื่อของโลกที่คุณได้เกิด โลกนี้จะถูกเรียกว่า ‘เอิร์ธ’]

“เอิร์ธจะกลายเป็นโลกที่กว้างใหญ่ยิ่งกว่าสวรรค์…”

กาเบรียลที่ได้เห็นการหลอมรวมนี้ได้พึมพัมออกมา

“ใช่แล้ว งั้นนี่ก็คือสิ่งที่หมายถึง…”
“ฮ่าห์”

ยูอิลฮานได้หลับตาลง เขาสามารถสัมผัสได้ถึงวิญญาณนับไม่ถ้วนที่กระจายอยู่ทั่วจักรวาลที่กว้างใหญ่นี้

วิญญาณของคนที่เขาฆ่าได้ถูกเก็บมา วิญญาณของคนที่เขาไม่ได้ฆ่าแต่ว่าก็ยังคงถูกทิ้งไว้ วิญญาณที่ไม่ได้มจากโลกใบนี้ พวกวิญญาณทั้งหมดได้อยู่ที่นี่

ไม่ใช่ว่ายูอิลฮานไม่อยากจะชุบชีวิตทุกๆคน แต่ว่าเนื่องจากเขาทำไม่ได้ เขาทำได้แค่รวบรวมวิญญาณที่มีความบริสุทธิ์มากที่สุดเท่านั้น

แน่นอนว่าเด็กๆที่เพิ่งเกิดมาและตายไปได้อยู่ที่นี่ทั้งหมด

[เหล่าเด็กๆที่ตายไปอย่างไม่ยุติธรรมเอ๋ย]

มานาที่มีเลเวล 900 ของเขาได้ทำให้เกิดประกาศิตและปกคลุมไปทั่วทั้งโลก

[กลับมาสู่โลกใบนี้และเราจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข]

“อ่า อ๊าาาา….”

เมื่อได้เห็นการใช้ประกาศิตนี้ของเขา คิมเยซอลก็ไดร้องไห้ออกมา นี่คือความสุขหรือความเศร้ากันนะ? อารมณ์ที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้มันเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจได้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอคิดว่าเธอได้ร้องไห้ออกมาตามสัญชาตญาณของพ่อแม่เพียงเท่านั้น

“ฟู่”

ยูอิลฮานที่ได้ใช้มานาจำนวนมหาศาลทำให้เรื่องนี้สำเร็จได้ถอนหายใจออกมาและมองไปที่คนอื่นๆ

มีบางคนที่ร้องไห้เหมือนกับคิมเยซอล บางคนได้มองมาที่เขาอย่างเคารพเหมือนายูนา บางคนได้ทำสีหน้าแปลกๆอย่างลูซิเฟอร์กับกาเบรียล บางคนก็มองไปถึงอนาคนอย่างคังมิเรย์ บางคนก็มองไปที่เขาด้วยสายตาที่อบอุ่นอย่างเลียร่า บางคนได้หยักไหล่ออกมาด้วยความคิดที่ว่า ‘อะไรจะเกิดก็เกิด’ และยิ้มออกมาอย่างเอิลต้า

“ตอนนี้ไปทักทายคนที่กลับมากันเถอะ”
“กลับมาแล้วสินะ…”

คิมเยซอลได้หัวเราะออกมาทั้งๆที่ยังมีน้ำตาอยู่บนใบหน้า คนอื่นๆก็หัวเราะออกมาอย่างสุขใจเช่นกัน ในตอนนี้เองจู่ๆนายูนาก็ตะโกนออกมา

“อิลฮาน บทส่งท้าย! บทส่งท้ายระหว่างนายกับฉันนนน!”
“เธอนี่มัน…”

ยูอิลฮานได้แต่หัวเราะออกมาและลดป้อมปราการลอยฟ้าลงไปที่โลก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดกับนายูนาเล็กๆ แต่ว่าจิตใจของเขาในตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าเขาจะพูดอะไรกับคนที่มารวมตัวกันในโลกใบนี้

โอ้ จริงด้วย นี่แหละคือคำพูดเริ่มต้นที่เหมาะสมที่สุด

สวัสดีคุณสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่ได้กลับมา

ผมผู้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวกำลังรอคอยการกลับมาของพวกคุณอยู่เลย