Extraordinary Genius อัจฉริยะเหนือชั้น - ตอนที่ 733

EG บทที่ 733 แย่งชิงตัว

“ตาเฒ่าลู่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมกลับมารับสมัครนักศึกษา ผมก็จบจากมหาวิทยาลัยนี้เหมือนกัน ทำไมคุณถึงปกปิดคนเก่งแบบนี้ไม่ให้ผมรู้? หากเขายังคงศึกษาต่อระดับบัณฑิตศึกษา ผมจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่เขาไม่ได้จะศึกษาต่อ ทำไมคุณไม่บอกผม?” ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่สำนักงานของหัวหน้าคณะบริหารจัดการ

“ตาเฒ่าโจว ผมไม่ได้ปิดบังอะไรคุณเลย ผมถามนักศึกษาคนนี้แล้ว และเขาไม่ต้องการเข้ารับราชการ” ผู้อำนวยการลู่ตอบ

“เราเป็นหน่วยงานของรัฐหรือเปล่า? เราคือกระทรวงการต่างประเทศ! ไม่ใช่ว่าเราจะรับใครเข้าทำงานก็ได้นะ เรียกนักศึกษาคนนั้นมาเลย ผมจะคุยกับเขา ผมไม่เชื่อว่าเขาไม่ต้องการเข้าทำงานที่แผนกผม!” ตาเฒ่าโจวขึ้นเสียง

“โอ้ ตาเฒ่าลู่ยุ่งอยู่หรอ? ตาเฒ่าโจวก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอ?” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาและทักทายพวกเขา

“ตาเฒ่าเมิ่งหรอ? ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” ตาเฒ่าโจวรู้สึกไม่ดี การรับสมัครนักศึกษาเข้าทำงานโดยหน่วยงานภาครัฐน่าจะจบลงได้แล้ว ซึ่งควรจะตัดสินได้ในระหว่างการฝึกงานแล้ว

ตาเฒ่าเมิ่งมาถึงที่นี่ในวันนี้นั่นหมายความว่าเขาก็มาหานักศึกษาที่มีความสามารถเช่นกัน!

“ผมมาที่นี่เพื่อรับสมัครนักศึกษา”

“รับสมัครหรอ? หน่วยงานของคุณน่าจะทำการรับสมัครเสร็จไปตั้งนานแล้วนิ” ตาเฒ่าโจวถาม

“แล้วคุณล่ะ? ทำไมถึงมาที่นี่?”

“ผมมาคุยกับตาเฒ่าลู่” ตาเฒ่าโจวตอบ

“คุณมาคุยหรอ? โอเค งั้นผมก็มาคุยเรื่องงานกับตาเฒ่าลู่เหมือนกัน ตาเฒ่าลู่ คณะของคุณมีนักศึกษาที่ชื่อเฝิงหยู่หรือเปล่า? คุณเรียกให้เขามาพบได้มั้ย? กระทรวงเกษตรของเราต้องการตัวเขา”

อะไรนะ? ตาเฒ่าเมิ่งอยากได้เฝิงหยู่ไปทำงานด้วยหรอ? พวกเขาจะทำแบบนั้นยังไง? เราอยากได้นักศึกษาคนนี้ก่อนนะ!

“เดี๋ยวนะตาเฒ่าเมิ่ง คุณหมายความว่าไงที่บอกว่ากระทรวงเกษตรต้องการตัวเขา ผมมาถึงที่นี่ก่อน เขาเป็นของกระทรวงการต่างประเทศของเราแล้ว!”

ตาเฒ่าโจวลุกขึ้นยืนทันที หากตาเฒ่าลู่เห็นด้วยกับความต้องการของตาเฒ่าเมิ่ง เขาก็ไม่สามารถกลับไปตอบหัวหน้าของเขาได้ นักศึกษาคนนี้รู้จักภาษาต่างประเทศสองภาษา เข้าร่วมค่ายฤดูร้อนที่มอสโก และเคยไปฮ่องกงเพื่อเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน นักศึกษาที่มีความสามารถแบบนี้ควรเข้าทำงานที่กระทรวงการต่างประเทศ!

นักศึกษาคนนี้จะไปทำอะไรในกระทรวงเกษตร? ทำแบบนั้นเท่ากับว่าใช้คนเก่งอย่างเปล่าประโยชน์จริงๆ!

ฟังจากที่พูดแล้วตาเฒ่าเมิ่งรู้ว่าตาเฒ่าโจวยังไม่ได้รับเฝิงหยู่เข้าไปทำงาน เขายังรอเฝิงหยู่อยู่ โอเค งั้นเขาก็จะอยู่ในห้องทำงานด้วย เขาไม่เชื่อว่าข้อเสนอของเขาจะน่าดึงดูดน้อยกว่ากระทรวงการต่างประเทศ มีชายหนุ่มตั้งกี่คนที่เต็มใจอยากมาทำงานที่นี่?

“ผมไม่ต้องการคุยกับคุณ ผมจะรอที่นี่ด้วย เมื่อเฝิงหยู่มาถึง ก็ให้เขาตัดสินใจเอง ผมรู้ว่าเขาจะเลือกแผนกของผมอย่างแน่นอน ตาเฒ่าโจว คุณจะกลับไปตอนนี้เลยก็ได้นะ” ตาเฒ่าเมิ่งพูดอย่างมั่นใจ

“ไร้สาระ! เขาจะไปทำอะไรได้ที่แผนกของคุณ ไปเป็นช่างหรือคนขับรถแทรคเตอร์งั้นหรอ? อนาคตของเขาจะพังพินาศถ้าเขาไปทำงานที่แผนกคุณ เขารู้จักภาษาต่างประเทศตั้งสองภาษาและมีประสบการณ์ในต่างประเทศ เขาเหมาะสมกับแผนกของผมมากกว่า!”

ตาเฒ่าเมิ่งโมโห การเข้าทำงานที่กระทรวงเกษตรหมายถึงการเป็นช่างหรือคนขับรถแทรคเตอร์งั้นหรอ? ให้ตายสิ! แบบนี้ดูถูกกันมากเกินไปแล้ว!

ตาเฒ่าเมิ่งไม่ได้โต้เถียงกับตาเฒ่าโจวต่อ เมื่อเฝิงหยู่มาถึง เขาก็มั่นใจว่าเฝิงหยู่จะเลือกทำงานในแผนกของเขา สวัสดิการในแผนกของเขายอดเยี่ยมมาก!

ผู้อำนวยการลู่เห็นชายทั้งสองเริ่มโต้เถียงกันก็รีบเข้ามาขัดอย่างรวดเร็ว “เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ที่นี่มันมหาวิทยาลัยนะ อีกอย่าง ผมขอย้ำอีกรอบ เฝิงหยู่บอกอย่างชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ต้องการเข้าทำงานที่กระทรวง ไม่มีประโยชน์หรอกที่คุณทั้งคู่จะมาแย่งชิงตัวเขากัน”

“ตาเฒ่าลู่ ไม่ว่าเขาจะอยากหรือไม่อยากเข้าทำงาน มันก็เป็นเรื่องของเรา ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณแค่เรียกเขามาที่นี่ก็พอ” ตาเฒ่าโจวตอบ

พอตาเฒ่าเมิ่งได้ยินแบบนี้ แสดงว่าพวกเขายังไม่ได้เรียกนักศึกษามาที่นี่งั้นหรอ? เขารีบพูดทันที “ตาเฒ่าลู่ คุณไม่จำเป็นต้องเรียกเฝิงหยู่มาก็ได้ บอกผมมาว่าเขาพักอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมจะไปหาเขาเอง”

ตาเฒ่าเมิ่งเต็มใจที่จะลดสถานะของตัวเองลงเพื่อให้ได้นักศึกษาที่มีความสามารถแบบนี้

ตาเฒ่าเมิ่งอยากได้ตัวเฝิงหยู่ไปทำงานด้วยมากเพราะผู้นำระดับสูงของเขาเป็นคนออกคำสั่งนี้มา เมื่อสองวันก่อน ผู้นำระดับสูงของเขาได้อ่านบทความจากหนังสือเวียนภายใน ซึ่งเป็นบทความเกี่ยวกับเรื่องการจัดการฟาร์ม มันกลายเป็นแรงบันดาลใจอย่างมาก

ผู้นำระดับสูงรู้ว่าคนที่เขียนบทความนี้เป็นคนที่มีความสามารถในด้านการเกษตร บุคคลนี้เป็นศาสตราจารย์หรือผู้เชี่ยวชาญจากจังหวัดอื่นหรือเปล่า? ไม่ว่าบุคคลนี้จะอยู่ที่ไหนก็ตาม เขาควรถูกย้ายตัวไปทำงานที่กระทรวงเกษตร!

ผู้นำระดับสูงสั่งให้ลูกน้องไปสืบมาว่าใครเป็นผู้เขียนบทความนี้ เขาดีใจมากเมื่อรู้ว่าคนเขียนคือนักศึกษาที่จบจากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง บทความนี้ถูกส่งมาจากมหาวิทยาลัยและเป็นส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์สำเร็จการศึกษาของเขา

นักศึกษาคนนี้จะต้องได้รับการคัดเลือกให้เข้าทำงานในแผนกของเขา!

อีกด้านหนึ่ง ตาเฒ่าโจวได้ยินจากอาจารย์คนหนึ่งในมหาวิทยาลัยปักกิ่งว่ามีนักศึกษาที่เก่งภาษาต่างประเทศสองภาษา นักศึกษาคนนี้ยังไม่ได้รับการคัดเลือกจากหน่วยงานใดเลย หากอาจารย์ไม่ได้เข้าร่วมในการสอบวิทยานิพนธ์ครั้งนั้น เขาก็ไม่รู้ว่านักศึกษาคนนี้สามารถพูดภาษาต่างประเทศทั้งสองภาษาได้อย่างคล่องแคล่ว อาจารย์คนนั้นเคยสอนเฝิงหยู่เพียงแค่หนึ่งภาคเรียน และไม่รู้จักเขามากนัก

ตาเฒ่าโจวรู้ว่านักศึกษาที่มีความสามารถนี้ต้องได้รับการคัดเลือกให้เข้าทำงานที่กระทรวงการต่างประเทศ เขารีบรายงานเรื่องนี้ให้ผู้นำระดับสูงทราบและผู้นำระดับสูงก็เห็นด้วยกับเขา มันเป็นเรื่องยากที่จะหาคนที่มีความสามารถแบบนี้ นักศึกษาคนนี้จะต้องได้รับการคัดเลือก แม้ว่าแผนกของเขาจะมีโควต้าการรับสมัครเต็มแล้ว แต่เขาก็จะเพิ่มอีกที่หนึ่งให้เฝิงหยู่!

“ตาเฒ่าเมิ่ง มันจะมากเกินไปแล้วนะ ผมมาถึงที่นี่ก่อน ผมก็ควรจะได้พบกับนักศึกษาคนนี้ก่อนสิ”

“คุณหมายความว่ายังไงที่บอกว่าคุณอยู่ที่นี่ก่อน? คุณคิดว่าคุณกำลังซื้อผักในตลาดหรือไง?! นี่คืออาชีพในอนาคตของนักศึกษา เราต้องเคารพการตัดสินใจของเขา แผนกของผมเพิ่งสร้างที่พักใหม่สำหรับพนักงานของเรา ถ้าเฝิงหยู่เข้าแผนกของผม เขาสามารถพักที่นั่นได้ และถ้าเขาแต่งงาน เขาก็จะได้อพาร์ทเมนต์ใหม่ที่มี 3 ห้องนอน คุณได้ยินหรือเปล่า? อพาร์ตเมนต์ 3 ห้องนอนเลยนะ!” ตาเฒ่าเมิ่งเหม่ยขึ้นเสียง

“เขาจะได้อพาร์ทเมนต์ที่มี 3 ห้องนอนงั้นหรอ? เขายังไม่ผ่านการรับรองให้พักในที่อยู่อาศัยประเภทนั้น คุณไม่มีทางทำแบบนั้นได้?!” ตาเฒ่าโจวโกรธมาก อพาร์ทเมนต์แบบ 3 ห้องนอนนั้นมีไว้สำหรับหัวหน้ากรมและระดับที่สูงกว่าเท่านั้น!

“ผู้นำของเราบอกว่าเราควรดูแลและใส่ใจพนักงานที่มีความสามารถเช่นนี้ ไม่มีใครว่าอะไรในการให้สิทธิพิเศษพวกนี้แก่เขา นอกจากนี้ ที่พักของพนักงานเราก็อยู่ข้างๆ กลุ่มนักเต้นทางรถไฟ แถวนั้นมีสาวสวยเยอะแยะ เรายังสามารถแนะนำแฟนให้เขาได้ด้วย” เมิ่งเฒ่าตอบอย่างภูมิใจ

“คุณ……คุณจะมารับสมัครพนักงานแบบนี้ได้ยังไง?” มือของตาเฒ่าโจวสั่นด้วยความโกรธ เขามาจากกระทรวงการต่างประเทศและสามารถพูดออกเสียงได้ชัดเจน แต่ตอนนี้เขากลับพูดไม่ออก

“มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ ตาเฒ่าลู่ บอกผมมาว่าเฝิงหยู่พักอยู่ที่ไหน ผมจะไปคุยกับเขาตอนนี้”

ผู้อำนวยการลู่อยากบอกทั้งสองคนว่าเฝิงหยู่จะไม่สนใจข้อเสนอของพวกเขาหรอก แต่เนื่องจากพวกคุณไม่เชื่อที่ผมพูด ก็ตามใจ ผมจะปล่อยให้พวกคุณต้องเอาหัวโขกฝาผนังกันเอง คอยดูเถอะ

ฮึ่ม! อย่าคิดว่านักศึกษาของผมทุกคนจะอยากเข้าทำงานที่แผนกของพวกคุณเหลือเกิน!