Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน - ตอนที่ 662 ลูกโป่งสารภาพรัก
หลินเยวียนร้องเพลงที่ 11 จบ
ณ จุดนี้ คอนเสิร์ตดำเนินไปได้ประมาณเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น แต่ผู้ชมในคอนเสิร์ตได้สัมผัสถึงอารมณ์ของเพลงต่างๆ แล้ว
ประหลาดใจจนต้องกรี๊ด!
ตกตะลึงจนเสียงหาย!
ดีใจจนระเบิดหัวเราะ!
เจ็บปวดจนเสียน้ำตา!
มองดูแฟนคลับนับไม่ถ้วน
หลินเยวียนเอ่ย
“ต่อไปเป็นช่วงแฟนคลับขอเพลง ผมจะสุ่มเลือกผู้ชมในการแสดงสด พวกคุณอยากฟังเพลงอะไร”
จ้อกแจ้กๆ !
ผู้ชมด้านล่างเวทีตื่นเต้นขึ้นมาในฉับพลัน เสียงดังอื้ออึงมากมายดังขึ้น!
อยากขอเพลงอะไรก็มีหมด
ทุกคนต่างมีเพลงที่ตนเองชื่นชอบ
“ใช่แล้ว”
ท่ามกลางเสียงของผู้ชม
หลินเยวียนเอ่ย “เพลงเมื่อครู่ออกจะเศร้าอยู่บ้าง ที่จริงผมยังหวังว่าหลังจากนี้แฟนเพลงจะเลือกเพลงที่ไม่เศร้ามาก เดี๋ยวผมจะสุ่มเลือกนะครับ ผู้ชมฝั่งตะวันตก แถวที่สอง ที่นั่งหมายเลขหกครับ…”
ถงซูเหวินเตือนไว้แล้ว
ว่าในช่วงนี้ให้หลินเยวียนพยายามเลือกผู้ชมแถวหน้าสักหน่อย
เหตุผลสำคัญคือผู้ชมในแถวหน้าสามารถรับไมโครโฟนได้สะดวกกว่า
หลังจากที่เสียงของหลินเยวียนดังขึ้น ผู้ชมต่างหันไปมองทางฝั่งตะวันตก
อัฒจันทร์ฝั่งตะวันตก
โจวเมิ่งตกตะลึง ฉวยมือคว้าบัตรตอนเสิร์ตสองใบในกระเป๋าของตนออกมา
ทันใดนั้น เธอก็กรี๊ดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น มือพลางผลักแฟนหนุ่มซึ่งสติยังไม่ทันได้ออกมาจากเพลงก่อนหน้านี้
“ที่รัก ผู้โชคดีที่อาจารย์เซี่ยนอวี๋เรียกคือนาย นายขอเพลงได้!”
โจวอวี่ตกตะลึง
ขอเพลงจากอาจารย์เซี่ยนอวี๋
เขานึกไม่ถึงว่าตนจะมีโอกาสเช่นนี้ และเขากังวลมากจนพูดไม่ออก!
เจ้าหน้าที่เดินนำไมโครโฟนไปหาแล้ว
“สวัสดีครับ”
หลินเยวียนเอ่ยทักทาย
หวังอวี่ตั้งสติ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างตกประหม่า “สวัสดีครับอาจารย์เซี่ยนอวี๋ ขอบคุณที่ให้โอกาสผมนะครับ ผมอยากขอเพลงเพลงหนึ่งมอบให้แฟนของผม พวกเราคบกันมาสองปีแล้ว…”
จะมาแสดงความรักในคอนเสิร์ตหรือ?
ผู้ชมในคอนเสิร์ตถูกอวดความรักใส่ในฉับพลัน
ผู้ชมซึ่งมาพร้อมกับคู่รักต่างพากันอิจฉา
มีหญิงสาวบางคนมองแฟนหนุ่มด้วยความคาดหวัง “ถ้าคุณมีโอกาสเลือกเพลง คุณจะขอเพลงให้ฉันไหม?”
“แน่นอนอยู่แล้ว!”
บรรดาแฟนหนุ่มใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่
หวังอวี่ซึ่งหยิบไมโครโฟนขึ้นมา มองไปทางโจวเมิ่ง พลางเอ่ยถามทันใด “เธออยากฟังเพลงอะไร”
หวังอวี่มองไปยังโจวเมิ่ง
โจวเมิ่งปิดปาก ดวงตาแดงเล็กร้อย ทว่ามุมปากกลับปรากฏรอยยิ้มหวาน
เธอพูดใส่ไมโครโฟน “ที่จริงฉันอยากฟังเพลงดาดฟ้า ฉันกับเขาร้องด้วยกันในคาราโอเกะ แต่ก่อนหน้านี้อาจารย์เซี่ยนอวี๋ร้องเพลงนี้ไปแล้ว…”
“ไม่เป็นไรครับ”
หลินเยวียนซึ่งอยู่บนเวทีพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ผมรู้แล้วว่าจะร้องเพลงอะไร”
หลินเยวียนเตรียมเพลงไว้มากมายสำหรับช่วงขอเพลง แค่เพลงซึ่งมอบให้คนรัก แน่นอนว่าไม่ได้คณามือเขา
สีหน้าของผู้ชมเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง
ส่วนซุนเย่าหั่วและคนอื่นๆ ซึ่งอยู่แล้วหน้ากลับรู้สึกสงสัย
เวลานั้นสั้นมากจนไม่มีใครนึกออกว่ามีเพลงไหนของเซี่ยนอวี๋ที่สอดคล้องกับสถานการณ์ของเขา
เพลงส่วนมากของเซี่ยนอวี๋ล้วนเป็นเพลงบัลลาดซึ่งค่อนข้างโศกเศร้า
เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสมที่จะร้องที่นี่
จนกระทั่งมีทำนองสนุกสนานซึ่งไม่คุ้นหูดังขึ้น!
“เพลงใหม่!?”
แววตาของเจิ้งจิ้งเป็นประกาย!
หยางจงหมิงมีสีหน้าประหลาดใจ!
โจวเมิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากจนกอดแขนแฟนหนุ่มอีกครั้ง!
ในฐานะแฟนตัวยงของเซี่ยนอวี๋ ทันทีที่ได้ยิน เธอก็รู้ทันทีว่านี่น่าจะเป็นเพลงใหม่ ไม่เช่นนั้นเธอไม่มีทางไม่คุ้นเคยเช่นนี้!
พรึบ!
บนหน้าจอบนเวทีปรากฏชื่อขอเพลง และเรียกเสียงกรี๊ดจากผู้ชมทั้งคอนเสิร์ตได้!
คู่รักในหมู่ผู้ชมยิ่งกอดกันแน่น!
เพลงนี้มีชื่อเพลงว่า ‘ลูกโป่งสารภาพรัก’!
เพลงใหม่ เป็นเพลงใหม่อีกแล้ว!
ดนตรีหยุดลง
เสียงของหลินเยวียนดังขึ้น
“จิบกาแฟริมแม่น้ำแซนฝั่งซ้าย
ถ้วยกาแฟดื่มด่ำในความงามของเธอ
ริมฝีปากทิ้งรอยประทับ
กุหลาบในร้านดอกไม้ เขียนชื่อใครผิดไว้
ลูกโป่งของความในใจ ถูกพัดไปอีกฝั่งถนน
รอยยิ้มโบยบินบนฟากฟ้าไกล…”
เพราะมาก!
นี่คือความคิดแรกของผู้ชม!
เป็นเพลงใหม่เหมือนกัน เพลงหนึ่งให้ความรู้สึกเจ็บปวดและจนใจ อีกเพลงหนึ่งกลับหวานซึ้งเปี่ยมความสุข แต่จุดร่วมที่มีเหมือนกันคือความติดหู!
ท่ามกลางเสียงเพลง
จู่ๆ ลูกโป่งหลากหลายสีสันลอยขึ้นในสนามรังนกทันใด!
เพลงนี้นับว่ามีการเตรียมการมาล่วงหน้า ดังนั้นถงซูเหวินจึงสั่งการได้ทันท่วงที
ชั่วขณะนั้น!
ทั้งสนามต่างกรี๊ดดังลั่น!
ฉากอันโรแมนติกและแสนหวาน!
การปรากฏขึ้นของเพลงนี้ได้ทำให้บรรยากาศความเศร้าของก่อนหน้านี้จางลงในทันที ทำให้ทุกคนหวนกลับมาถึงจุดสูงสุดของอารมณ์!
“สวยมาก!”
เจิ้งจิงเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย “ริมแม่น้ำแซนอยู่ที่ไหน”
อิ่นตงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “จ้าวโจว”
“แล้วใบไม้ร่วงที่ช็อง[1]ล่ะ?”
“ก็อยู่ที่จ้าวโจว”
อู่หลงกล่าวกลั้วหัวเราะ “อิ่นตงมีความรู้ด้านภูมิศาสตร์ดีมาก ต้องบอกว่าเพลงนี้เหมาะกับสถานการณ์จริงๆ ”!
“ถูกต้อง!”
เยี่ยจือชิวคลี่ยิ้มเอ่ยว่า “ เขาเตรียมตัวมาดีมากสำหรับคอนเสิร์ตในครั้งนี้ !”
ดวงตาของหยางจงหมิงเป็นประ กายอบอุ่น
“เพลงพ็อปคลาสสิกอีกเพลง บางทีอาจกลายเป็นเพลงใหม่ในงานแต่งก็ได้ ชาร์ตเพลงเดือนหน้าคงน่าสนใจมากทีเดียว”
บนเวที
หลินเยวียนกำลังร้องเพลง
เพลงรักแสนหวานเช่นนี้ หลินเยวียนไม่มีทางร้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เขาราวกับก้าวเข้าสู่มุมมองของคนมีความรัก เสียงของเขาต่ำลงเล็กน้อย แฝงความขี้เล่นและอ่อนโยน
“เธอบกว่าเธอจีบยากจะตาย
อยากให้ฉันรู้แล้วรีบถอดใจ
ของขวัญไม่ต้องแพงมากมาย
เพียงใบไม้ร่วงที่ช็อง[1] ก็ได้
เดตอันแสนโรแมนติก
ไม่ต้องกลัวว่าจะพังน่าเสียดาย
แค่มีเธอก็เหมือนมีโลกทั้งใบ~”
โจวเมิ่งเงยหน้ามองลูกโป่งบนฟ้า เสียงของเซี่ยนอวี๋ดังอยู่ในโสตประสาท ศีรษะของเธอพิงไหล่แฟนหนุ่ม
ในคอนเสิร์ต
คู่รักหลายคู่กำลังทำสิ่งที่คล้ายกัน
เนื้อเพลงนี้ไม่ได้หวือหวา เพียงแค่กล่าวถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างคู่รัก
เมื่อรวมกับเนื้อเพลงและทำนอง ความทรงจำอันหวานซึ้งของความรักจึงปรากฏขึ้นในห้วงสำนึก
ตัวอย่างเช่นเดตแรก จับมือกันครั้งแรก หรือแม้แต่จูบแรก…
เพลงนี้ปลุกความทรงจำที่ดีที่สุดของคู่รัก
พร้อมทั้งกลิ่นหอมหวานรัญจวนใจ
！ทั้งสี่ด้านของเวที ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีเพียงลูกโป่งเท่านั้นที่ลอยขึ้นมา แต่ยังมีฟองสีชมพูอีกนับไม่ถ้วนอีกด้วย!
นี่คือการจู่โจมที่แสนพิเศษ!
“ที่รัก ฉันตกหลุมรักเธอตั้งแต่วันนั้นมา
ความสุขเกิดขึ้นง่ายดาย
ที่รักอย่าดื้อดึงไป
ดวงตาของเธอบอกว่า ‘ฉันตกลง’…”
เมื่อหลินเยวียนร้องถึงท่อนนี้ มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
ไม่ต้องโศกเศร้า
ไม่ต้องเสียใจ
บนโลกนี้มีความสวยงามมากมาย รอให้พวกคุณได้ค้นพบและสัมผัส
นี่คือบทเพลงที่เรียบง่าย
ทว่าบางทีอาจเป็นเพราะเพราะนี้ทั้งเรียบง่ายและหวานซึ้งมากพอ จึงดึงดูดใจผู้ฟังในอีกมิติหนึ่งได้มากมาย
พลังของดนตรีไม่จำเป็นต้องหนักหน่วง
มันยังสามารถเยียวยาหัวใจได้อีกด้วย
ความรักคือยาขนานหนึ่ง
จากมุมมองของคนที่มีความรัก นี่คือการเยียวยาที่งดงามที่สุด
“นายยังมีฉันนะ”
โจวเมิ่งกระซิบข้างหูหวังอวี่
หวังอวี่เอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน “อื้ม คอนเสิร์ตคืนนี้สวยงามจริงๆ ”
ชั่วขณะนั้น
บางทีอาจมีคู่รักมากมายกระซิบข้างหูกัน
บางทีอาจหวานเลี่ยน
แต่ก็อบอุ่นจริงๆ
บนหน้าจอใหญ่
กล้องจับไปยังปฏิสัมพันธ์ของคู่รักแต่ละคู่
มือของคู่รักซึ่งประสานกันนั้นถูกซูมเข้าไปใกล้
ในท่วงทำนองสุดท้าย
เสียงของหลินเยวียนเบาลงเรื่อยๆ
“ที่รัก บันทึกความรักที่มีต่อเธอ ความทรงจำกลิ่นรัญจวน ขวดความฝันของฉันล้วนมีแต่เธอ สองเราคู่กัน ที่รักอย่าดื้อดึงไปดวงตาของเธอบอกว่า…ฉัน…ตก…ลง…’”
เซอร์ไพร์ส?
ตลก?
เจ็บปวด?
ตกตะลึง?
ทั้งยังมีความหวานของประโยคว่า ‘ฉันตกลง’
โน้ตสุดท้ายยังคงอ้อยอิ่ง ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิปะทะใบหน้า กลิ่นหอมของดอกไม้และไอดิน พลอยให้จิตใจสดชื่น
เพลงลูกโป่งสารภาพรัก
ทำให้ขณะที่ทั้งสนามรังนกถูกปกคลุมไปด้วยความสุขและหวานซึ้ง ผู้ชมต่างปลาบปลื้มและเคลิบเคลิ้มเช่นกัน…
[1] ช็อง ถอดคำตามเนื้อเพลงต้นฉบับ ซึ่งกล่าวถึงถนนช็องเซลิเซ (Champs-Elysées) ในกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส
