Galactic Garbage Station หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ - ตอนที่ 626

GGS:บทที่ 626 แสดงมือเดียว

“คุณซู คุณเทพเกินไปแล้ว” เฒ่าหวังเกิดความไม่สมดุลทางจิตวิทยา ลิงที่ฝึกมาหลายปีไม่สามารถเทียบได้กับคนอื่นที่เพิ่งเจอ ถ้าซูจิ้งใช้ทักษะการฝึกสัตว์เขาคงไม่ตกใจขนาดนี้

“คุณซูคุณฝึกสัตว์ด้วยอารมณ์เท่านั้นหรือ” หลินฉีหยูอดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้อาจดูไร้สาระในเวลาปกติ แต่ในเวลานี้ทุกคนอดไม่ได้ ที่จะคิดแบบเดียวกัน

“ ซูจิ้งพูดไม่ออก เขาไม่รู้อะไรเลยถ้าเขาต้องการสะกดจิตและควบคุมลิงสองตัวโดยตรงมันง่ายมาก  มันง่ายสำหรับเขาที่จะให้คำปรึกษากับเขาทันทีที่พบ แต่ปัญหาคือเขาไม่ได้อะไรเลย เมื่ออยู่ต่อหน้าคนภายนอก เขาพยายามแกล้งทำเป็นสื่อสารกับสัตว์
คงต้องรอพิสูจน์ทฤษฎียามเมื่อเขาพบกับสัตว์ตัวอื่น การที่เจ้าลิง 2 ตัวนี้ยอมจำนนต่อหน้าเขาอาจเป็นเพราะ ขนลิงทองคำ 3 เส้นที่อยู่บนหัวของเขา ซูจิ้งคิดถึงขนลิงสามเส้นจากเวลาและพื้นที่ในการเดินทางไปชมพูทวีป  ตอนนี้มันอยู่ด้านหลังศีรษะของเขา เพราะมันสะดวกกว่าที่จะเก็บมันไว้บนศีรษะพร้อมใช้ตลอดเวลา  และเมื่อมันอยู่ด้านหลังศีรษะมันก็เหมือนผมสีทองสามเส้น โดยทั่วไปแล้วจะไม่มีใครสังเกตเห็นมัน แม้แต่ฉือชิงก็ไม่สนใจมัน

“ฮ่าฮ่า ผมไม่ใช่พระเจ้า  ผมมักจะต้องติดต่อสื่อสารกลับเลี้ยงสัตว์และ บางทีลิงสองตัวนี้อาจรู้สึกถึงความรักที่ผมมีให้กับสัตว์” ซูจิ้งอธิบายด้วยรอยยิ้ม แต่ผู้เฒ่าหวังและคนอื่นๆอารมณ์เสียเล็กน้อย พวกเขายังรู้สึกว่าซูจิ้งแก้ตัวน้ำขุ่นๆมากเกินไป
มาดูสิว่าลิงสองตัวจะทำอะไรได้บ้าง ซูจิ้งกล่าวขึ้นด้วยการควบคุมจิตใจ เขาสื่อสารกับลิงสองตัวเพื่อแสดงและทำให้ฝูงชนตกตะลึงอีกครั้ง เฒ่าหวังทำได้เพียงชื่นชมในใจเพราะเขาเห็นได้ว่าเมื่อ ซูจิ้งออกคำสั่ง ลิงทั้ง 2 ตัวก็จะทำตาม เขารู้นิสัยและความสามารถของลิงเป็นอย่างดี แน่นอนว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการฝึกสัตว์ซึ่งเป็นมืออาชีพไม่ต่างจากคนอื่น

หลังจากนั้น ซูจิ้งลองใส่ขนลิงสามเส้นลงในถุงมิติอย่างระมัดระวังและสังเกตลิงสองตัวอีกครั้ง  พวกมันมีอาการสับสนจริงๆ แม้ว่าพวกเขาจะยังคงเชื่อฟังซูจิ้ง แต่พวกมันก็ยังไม่หวาดกลัวเหมือนในตอนแรก พวกมันมีบางอย่างเกี่ยวกับขนลิงทั้งสาม ซูจิ้งใช้เข็มแทงลิงอย่างเงียบ ๆ และหยดเลือดลงบนหยกหมื่นอสูรจากนั้นก็ถามพวกมัน จากคำพูดของพวกมันเมื่อพวกมันเห็นซูจิ้งพวกมันดูเหมือนจะเห็นกษัตริย์ในตำนานและอดไม่ได้ที่จะคุกเข่า
“เส้นขนของราชาลิงเป็นเหตุจริงๆ” ซูจิ้งหัวเราะและในที่สุดก็ค้นพบเหตุผล ซุนหงอคงยังเป็นราชาลิง หลังจากฝึกหัดกับอาจารย์ภูติแล้ว เพียงแค่ปล่อยลมหายใจอย่างเดียวก็สามารถทำลายได้ทุกสิ่ง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลิงจะคุกเข่าลง
หลังจากเอะอะบรรยากาศของพวกเขาก็เริ่มคึกคักขึ้น นอกจากนี้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายและมีช่วงเวลาที่ดีเมื่อพวกเขาถ่ายทำกระบี่เทพธิดาเสร็จ อีกทั้งยังมีคนแสดงทักษะราวกับเล่นเวทมนต์ต่อหน้าพวกเขา ก็ทำให้พวกเขามีความสุขมาก
ไม่รู้ว่าใครพูดขึ้นก่อนและขอให้นาลันเฟยร้องเพลงกับทุกคนด้วยกัน ในบรรยากาศนี้นาลันเฟยก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ผู้กำกับหนวดเคราเปิดสเตอริโอและมอบไมโครโฟนให้กับเธอ เพลงเริ่มขึ้นและเพลงที่ไพเราะของนาลันเฟยก็เริ่มขึ้นเช่นกัน เพลงนี้เป็นเพลงที่ทำขึ้นเพื่อละครเรื่องกระบี่เทพธิดา มันเรียกว่าดาบอมตะ มันเป็นเพลงที่มีความเศร้า

ทักษะการร้องเพลงของนาลันเฟยนั้นดีมากเช่นกัน การร้องเพลงนั้นอ่อนโยนและน่ารื่นรมย์ มันสดชื่น หลังจากจบเพลงทุกคนปรบมือ

อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าที่จะพาตัวเองไปร้องเพลงสักพัก ท้ายที่สุดแล้วการเปรียบเทียบกับนักร้องมืออาชีพนั้นเป็นเรื่องที่ยากเกินไป
“คุณซู ทำไมคุณไม่ร้องเพลงล่ะ?” ทันใดนั้นนาลันเฟยก็มองซูจิ้งและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ผมร้องเพลงไม่เป็น ผมจำเนื้อร้องไม่ได้หรอก” ซูจิ้งโบกมืออย่างรวดเร็ว เมื่อพูดถึงการร้องเพลงให้เปรียบเทียบกับนาลันเฟยคนงั้นหรอ แม้จะเปรียบเทียบกับคนธรรมดาเขาก็จะถูกเปรียบเทียบเช่นกัน

“ฮ่าฮ่า คุณซูมีความเชี่ยวชาญด้านอารมณ์ คุณจะไม่สามารถจำเนื้อร้องได้อย่างไรก็ตามถ้าถ้าคุณไม่ต้องการร้องเพลงงั้นฉันก็อยากจะฟังเพลงประกอบละคร กระบี่เทพธิดาที่เล่นด้วยกู่ฉิน ” ที่จริงแล้วการที่เธอ พูดถึง ซูจิ้งก่อนหน้านี้ก็เพราะว่าเธอต้องการที่จะฟังเพลงที่บรรเลงโดยกู่ฉินของซูจิ้ง
หลายคนในห้องรู้สึกเช่นเดียวกับนาลันเฟย พวกเขาต้องการฟังการแสดงของซูจิ้ง  พวกเขาได้ยินมาว่าการแสดงของซูจิ้งนั้นดีกว่าการบันทึกเสียงหลายระดับดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มทำเสียงดังและขอให้ซูจิ้งเล่น
“ผมสามารถเล่นได้ แต่ตอนนี้ผมไม่มี กู่ฉิน” ซูจิ้งพูดด้วยรอยยิ้มอันที่จริงแล้ว หยูจิ้ง กู่ฉิน อยู่ในถุงมิติ แต่โดยธรรมชาติแล้วมันไม่สามารถนำออกมาได้ต่อหน้าคนอื่น
“ฮ่าฮ่า ฉันเอากู่ฉินมาที่นี่แล้ว” ผู้กำกับหนวดเคราก็ยิ้มอย่างมีชัยวิ่งเข้ามาในห้องหนังสือและออกมาพร้อมกับกู่ฉิน เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ระมัดระวังของเขา เห็นได้ชัดว่ากู่ฉินนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง ซูจิ้งใช้เวลาสังเกตสักครู่ดึงสายเพื่อทดสอบเสียงและพบว่ามันเป็นกู่ฉินที่ดีจริงๆ แม้ว่ามันจะไม่ดีเท่าหยูจิ้งหรือผลงานชิ้นเอกทั้งสามของคุณมู่หรงแต่ก็ยังดีกว่ากู่ฉินโบราณส่วนใหญ่ในตลาด

“มีโน๊ตเพลงดาบอมตะไหมครับ?” ซูจิ้งถาม
“มีสิ” นาลันเฟยมอบโน๊ตเพลงให้ซูจิ้ง
“ถ้าอย่างนั้นผมจะเล่นมัน แต่ถ้าผมเล่นเพลงนี้ไม่ดีเป็นครั้งแรกโปรดอย่าหัวเราะเยาะผม” ซูจิ้งกล่าว หลังจากนั้นเขากวาดสายตามองโน๊ตเพลงดาบอมตะหนึ่งครั้งและคิดครึ่งนาทีขณะที่หลับตา ในช่วงเวลานี้ไม่มีใครรบกวนเขา จากนั้นมือของเขาก็ค่อยๆวางลงที่กู่ฉินโบราณเสียงที่ฟังสบายและโน้ตตัวแรกดังขึ้น นาลันเฟย, หลินฉีหยู , ป้าของ หลินฉีหยู  และคนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะเกิดแสงสว่างในดวงตาของพวกเขา
ดนตรีเป็นเหมือนไข่มุกเม็ดใหญ่ที่ตกลงบนจานหยกซึ่งชัดเจนและไพเราะ ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหลับตาฟังอย่างระมัดระวังและในไม่ช้าพวกเขาก็มึนเมา ถ้าการร้องเพลงของนาลันเฟยเป็นที่น่ายินดีที่ได้ฟัง การเล่นของ ซูจิ้งยิ่งทำให้คนหมกมุ่นและลืมว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ทั้งร่างกายและจิตใจถูกหลอมรวมเข้ากับดนตรี
เพลงนี้ไม่ใช่เพลงที่มีพลังเวทมนตร์ที่แท้จริง แต่ตอนนี้ศิลปะการเล่นกู่ฉินของซูจิ้งนั้นน่าประทับใจและมีมาตรฐานสูง นอกจากนี้ยังเป็นครึ่งหนึ่งของความมหัศจรรย์ของพลังจิต

ในตอนท้ายของเพลงผู้ชมทั้งหมดเงียบไป หลังจากห้าวินาที เสียงปรบมือก็ดังขึ้น  จากนั้นทุกคนตื่นขึ้นมา เสียงปรบมือดังขึ้นและดังขึ้น มันราวกับว่าพวกเขากำลังตื่นขึ้นมา ทุกคนตื่นเต้นมาก มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างเมื่อพวกเขาฟัง
“นั่นคือระดับของเขา” นาลันเฟยรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เธอเคยได้ยินเพลงของซูจิ้งมาก่อนและทุกเพลงเธอก็ชอบพวกมันมาก แต่สิ่งที่น่าสนใจที่สุดคือการแต่งเพลง ดังนั้นเธอจึงต้องการซื้อสิทธิ์เพลงใหม่เสมอ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าระดับการเล่นของซูจิ้งนั้นยอดเยี่ยม เช่นเดียวกันกับดาบอมตะ แม้ดาบอมตะไม่ใช่เพลงของซูจิ้ง แต่ใครฟังก็จะหลงรักเพลงนี้อย่างแน่นอน