Galactic Garbage Station หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ - ตอนที่ 645

สมบัติหายาก

เมื่อมองไปที่ของในกล่องแล้วทุกคนทำได้แต่โง่งมว่ามันคืออะไร

“สิ่งนี้คืออะไร”

“มันไม่น่าจะใช่แซฟไฟน์นะ ถ้าจะใหญ่ขนาดนี้”

“ดูสิ มีแมลงปออยู่ข้างในด้วย”

“พระเจ้า นี่คืออำพันอย่างงั้นหรอ”

เมื่อหลี่เทียนเฮอ หลี่หยิง หลี่เหนียนหยิง หวังซือหยา หวังจ้าว และคนอื่นๆรอบตัวต่างจ้องมองแมลงปอที่อยู่ภายในวัตถุโปร่งแสงสีน้ำเงิน พวกเขาทำได้แต่ยืนงง พวกเขาไม่อยากจะเชื่อในสายตาตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นแมลงในอำพันที่ตัวใหญ่ขนาดนี้

“แมลงในอำพันใหญ่ขนาดนี้ เป็นไปได้ยังไงกัน”

“แมลงปอยังดูเหมือนมีชีวิตอยู่เลย มันดูดีกว่ายุงและแมลงวันในอำพันมากๆ”

“ไม่น่าเป็นไปได้เลย แมลงปอถูกขังไว้ในอำพัน มันควรจะต้องดิ้นรนซิ มันควรจะดูแย่กว่านี้ มันไปอยู่ในรูปร่างท่าทางสวยสง่าแบบนี้ได้อย่างไร”

“มันไม่น่าเชื่ออย่างที่สุด อะไรที่ทำให้มันดูดีได้ถึงขนาดนี้”

“คุณลุง ผมขอดูใกล้ๆ ได้ไหมครับ”

ชายหน้าเหลี่ยมคนหนึ่งก้าวออกมาอย่างตื่นเต้น หลายๆคนรู้จักเขาเป็นอย่างดี เขาคือหลานของหลี่เทียนเฮอ มีสกุลว่าเหมา ผู้เชี่ยวชาญด้านการประเมิน หลี่เทียนเฮอเองก็ถูกตราตรึงเอาไว้ในขณะจ้องมองวุตถุสีน้ำเงินนี้ เขาตื่นจากภวังค์หลังจากได้ยินเสียงหลานของเขา เขาจ้องมองไปที่ซูจิ้งอย่างเชิงขออนุญาตแล้วเขาผงกหัวอนุญาตเมื่อเห็นว่าซูจิ้งมีท่าทีไม่ใส่ใจ “เสี่ยวบิน” หลี่เทียนเหอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ดูดีๆ นะ อย่าพลาดล่ะ”

“เยี่ยม” ชายหน้าเหลี่ยมก้าวออกมา เขานำแว่นขยายออกมาพร้อมกับเครื่องมืออย่างอื่นแล้วทำการประเมิน เขามีท่าทางตื่นเต้นจนหน้าแดงก่ำ เขามีท่าทางตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนเห็นชุดถ้วยชา 10 ล้านหยวนของจ้าวซือเฟิงซะอีก “พระเจ้า นี่คืออำพันขนานแท้ ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก คุณได้อำพันชิ้นนี้มาจากไหนกันคุณซู เป็นไปไม่ได้เลย มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ…….”

“เสี่ยวบิน ใจเย็นลงหน่อย นายอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ทำท่าทางอย่างนี้ไม่กลัวเป็นตัวตลกหรือยังไง” หลี่เหนียนหยิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“ลูกพี่ลูกน้องเอ๋ย ถ้าคุณรู้มูลค่าของของสิ่งนี้ คุณจะไม่มีทางใจเย็นอยู่ได้หรอก” ชายหน้าเหลี่ยมมีท่าทางตื่นเต้นอย่างออกหน้าออกตา

“งั้นบอกฉันหน่อยว่ามันเป็นยังไง มันมีมูลค่าเท่าไหร่” หลี่เหนียนหยิงถามเพราะเธอค่อนข้างจะตกใจท่าทีของลูกพี่ลูกน้องของเธอ เพราะถึงเธอจะรู้จักลูกพี่ลูกน้องของเธอดี แต่ก็ไม่เคยเห็นสมบัติจริงๆ ซักที ที่เคยเห็นก็มีแต่ชุดถ้วยชา 10 ล้านหยวนของจ้าวซือเฟิงเท่านั้น เธอเลยไม่ได้มีท่าทีแปลกใจอะไร

“มันไม่สามารถประเมินเป็นเงินได้น่ะสิ มันมีมูลค่ามาก ถ้าฉันนำสิ่งนี้ไปโรงประมูล อย่าว่าแต่ 10 ล้านหยวนเลย ยังได้ 100 ล้านหยวนง่ายๆ ซะด้วยซ้ำ” ชายหน้าเหลี่ยมกล่าวออกมา

คำกล่าวนี้เกินกว่าที่หลี่เหนียนหยิงคาดไว้อย่างมาก ไม่แค่นั้น มันยังทำให้หลี่หยิง หลี่เทียนเฮอ หวังซือหยา หวังจ้าว ถอนหายใจเฮือกออกมา จ้าวซือเฟิงและจ้าวหยวนถึงกับขมวดคิ้ว พวกเขาทั้งหมดต่างคิดว่าได้ยินผิดไป ร้อยล้านหยวน จะเป็นไปได้ยังไง

“เสี่ยวบินต้องล้อเล่นแล้วล่ะ” หน้าของหลี่หยิงเริ่มกระตุก

“ไม่ได้พูดเล่นนะ มันคุณสมบัติที่จะทำให้มหาเศรษฐีที่เป็นนักสะสมพร้อมที่จะจ่ายเงินให้” ชายหน้าเหลี่ยมพูดตอบอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น อย่างที่เรารู้กันดีว่าอำพันคือยางไม้ที่ไหลออกมาและถูกฝังเอาไว้นับสิบล้านปี ภายใต้แรงกดดันและความร้อนจนทำให้มันรู้จักกันในนามฟอสซิลยางไม้ เพราะว่ามันมีประวัติศาสตร์อันยาวนานและหายากยิ่ง แม้แต่อำพันทั่วไปก็มีค่าแล้ว อำพันหายากบางชิ้นมีค่ายิ่งกว่าทองซะอีก

ปัจจัยที่ทำใช้ประเมินค่าอำพันนั้นมี 6 อย่างเดียวกัน ประกอบด้วย

ประการที่หนึ่ง .ของแท้ สามารถบอกได้ว่ามีคนเพียงหยิบมือที่สามารถถือครองมันได้ และทำลอกเลียนแบบได้อยากยิ่ง

ประการที่สอง ขนาด ไม่ว่าจะเป็นของมีค่าแบบไหน ขนาดถือว่าเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง ซึ่งข้อนี้ไม่สามารถหักล้างได้ โดยเฉพาะกับอำพันขนาดถือว่าเป็นเรื่องที่สำคัญ ถึงแม้ว่าขนาดของอำพันจะไม่ใช่ตัวชี้วัดสำคัญที่จะใช้บ่งบอกมูลค่าของอำพัน เช่นเดียวกันคือต่อให้อำพันขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของอีกก้อนแต่อำพันกลับขุ่นมัว ไม่สดใส ราคาก็ไม่สามารถสู้ก้อนเล็กแต่ใสได้ แต่ก็ยังถือว่าเป็นใช้ส่วนหนึ่งในการตัดสินมูลค่า

ประการที่สาม การมีพืชหรือแมลงตกค้างอยู่ภายใน เป็นที่รู้กันว่ายิ่งแมลงหรือพืชที่ตกค้างอยู่ในอำพันนั้น ยิ่ง

สมบูรณ์เท่าไหร่ มูลค่าของอำพันก็ยิ่งสูงมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามีสัตว์หรือแมลงหายากอยู่ภายใน

ถ้าเป็นอำพันหายากนั้น สามารถกล่าวได้ว่ามีอัตราการพบสิบในพัน เพราะว่าด้วยการที่ถูกฝังไว้ในเปลือกโลก ทำให้อำพันประเภทแมลงมีชิ้นเล็กมากๆ ส่วนใหญ่สามารถมองเห็นได้ด้วยการใช้แว่นขยาย มีเพียงส่วนน้อยที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แมลงปอในอำพันที่ซูจิ้งส่งให้นั้นมีขนาดใหญ่และดูมีชีวิตชีวา ไม่ต้องกล่าวถึงมองเห็นด้วยตาเปล่า มันสามารถมองได้ทุกทิศทางด้วยซ้ำ

ประการที่สี่องค์ประกอบของอำพันและลักษณะเสมือน โดยปกติแล้วอัญมณีจะมีความสวยงามด้วยตัวของมันเองอยู่แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออัญมณีปรากฎภาพเสมือนของทิวทัศน์ชนิดต่างๆ ก็ยิ่งทำให้มูลค่าสูงขึ้น สำหรับก้อนนี้สีฟ้าได้ทำให้เห็นถึงฟ้าที่มีก้อนเมฆล่องลอย โดยมีแมลงปอตัวนี้บินอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆ ซึ่งไม่ว่าใครเมื่อเห็นแล้วย่อมอยากได้เอาไว้ในครอบครอง

ประการที่ห้า ความกระจ่าง สำหรับอัญมณีนั้น ความกระจ่างถือว่าเป็นเรื่องสำคัญอย่างมาก โดยเฉพาะกับอำพัน และยิ่งกว่านั้น อำพันที่ซูจิ้งมอบให้นั้นมีความบริสุทธ์มากเป็นพิเศษ ทำให้อำพันมีความใสกระจ่างอย่างมากจนแทบไม่น่าเชื่อ

ประการที่หก สี สีน้ำเงินเป็นสีที่จัดได้ว่าหายากในหมู่อำพัน คนที่สามารถครอบครองมันได้ช่างน้อยนิด แค่มีบางประการก็มีมูลค่าสูงแล้ว แต่กับอำพันก้อนนี้ สามารถกล่าวได้ว่ามีความยอดเยื่ยมในทุกประการ หรือจะให้กล่าวในอีกความหมายหนึ่งคือ มันหาได้ยากยิ่งกว่ายาก เป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองอำพันก้อนใด มีก้อนเดียวในโลก ของชิ้นนี้ไม่สามารถประเมินค่าได้ ถ้ามันออกไปสู่ตลาด ต่อให้มีมหาเศรษฐีบางคนต้องหมดตัวก็ยอมที่จะได้ครอบครอง

“กลับกลายเป็นว่าแมลงปอตัวนี้ประเมินค่าไม่ได้”

“นั่นสิ ยิ่งมองก็ยิ่งอยากได้มาครอบครองซักชิ้น”

“ซูจิ้งนี่สุดยอดจริงๆ สมแล้วที่เป็นเทพแห่งการให้ของขวัญ”

“ตอนแรกฉันก็ยังสงสัยเกี่ยวกับฉายาของเขา แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว”

“การมอบของแบบนี้ออกไปเขาไม่รู้สึกเจ็บมั่งรึไงนะ”

ใช่แล้ว คนส่วนใหญ่รู้สึกเจ็บปวดแทนซูจิ้ง

แม้แต่หวังซือหยาและหวังจ้าวก็ไม่สามารถอดคิดได้ ยิ่งมองดูที่แมลงปอมากเท่าไหร่ พวกเขายิ่งอยากเก็บไว้ครอบครองมากกว่าจะมอบให้ใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นของที่ไม่สามารถใช้เงินซื้อหาได้แบบนี้

“เสี่ยวซู ของขวัญชิ้นนี้มันช่าง……” แม้แต่หลี่เทียนเฮอ ผู้ที่พบเจอสิ่งของมามากมายก็ยังทำตัวไม่ถูก

ถึงแม้เขาไม่อยากครอบครองมันเพราะมีมันมูลค่ามหาศาล แต่เขาก็ชอบมันอย่างมาก แต่การจะครอบครองมันก็อาจจะสร้างปัญหา ถ้าเป็นคนทั่วไปให้ของขวัญแก่เขาชิ้นละร้อยล้านหรือพันล้าน เขาก็ไม่ใส่ใจได้ ก็แค่ตอบแทนให้ในของหรือการกระทำที่มีมูลค่าพอๆ กัน แต่กับของที่ไม่สามารถประเมินค่าได้แบบนี้ สิ่งที่ควรทำที่สุดคือการคืนของชิ้นนั้นกลับไป ยอมรับแต่ความรู้สึกดีๆ ไว้ก็พอ

“ลุงหลี่ครับ ของชิ้นนี้ก็แค่ของเล่นของผมที่ได้มาโดยบังเอิญเท่านั้น รับไปเถอะครับ” ซูจิ้งยิ้มกว้างมากๆ และกล่าวออกไป

“ผู้คนที่ได้ยินต่างก็คิดไปต่างๆ นาๆ” สิ่งนี้สำหรับซูจิ้งนั้นไม่ได้ถือว่าเป็นสมบัติแม้แต่น้อย เป็นเพียงของเล่นเล็กๆ จากกองขยะห้วงเวลาและกาลอวกาศ ซึ่งในตอนแรกที่เขาเจออำพันนี้นั้น เขาไปเจอตอนที่มันมีรอยขีดเล่นมากมาย ต่อมาเขามาจึงลบลายมือที่วาดเล่นออกจึงพบอำพันก้อนนี้ นอกจากนั้นเขาเองก็ยังมีอำพันที่เจ๋งกว่านี้อยู่อีกตั้งหลายก้อน อำพันนี้ก้อนนี้จึงเป็นได้เพียงของเล่นเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง