Galactic Garbage Station หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ - ตอนที่ 690

เหตุการณ์แปลกๆ

“คุณซู ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะที่สร้างปัญหาให้ ” คุณหวังพูดอย่างเกรงใจ

“ผมมีความสุขนะครับที่ได้เห็นคุณเปลี่ยนไปมากขนาดนี้” ซูจิ้งพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม ผลของชูหยูนั้นดีกว่าที่เค้าคิดไว้มาก มันเป็นโอกาสทางธุรกิจช่องใหญ่ช่องนึงเลย

“ขอบคุณมากค่ะคุณซู” คุณหวังยิ้มออกมา

“ต้องขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้ด้วยนะคะ” คุณหวังกล่าวขอโทษพร้อมรอยยิ้มและพูดต่อว่า “คุณซูคะ เจ้าต้นหอมลดน้ำหนักนั่นคุณพอจะขายให้ฉันเพิ่มได้ไหมคะ พวกเราอยากจะซื้อมัน ต่อให้ราคาแพงแค่ไหนก็ตาม”

“งั้นก็คุยกันง่ายเลยครับ” ซูจิ้งนำกล่องที่มีต้นชูหยูออกมาสองต้น

คุณหวังนำมันออกมาประดุจดั่งสมบัติล้ำค่าพร้อมถามว่า “คุณซูคุณต้องการขายมันเท่าไหร่คะ” เธอนั้นรู้ดีว่าซูจิ้งจะไม่เก็บเงินจนกว่ามันจะได้ผล ซึ่งตอนนี้ต้นหอมนี่ก็แสดงผลของมันออกมาแล้วจึงควรได้เวลาจ่ายเงินแล้ว แต่ไม่ว่าเงินจะต้องใช้เท่าไหร่ก็ตาม ตราบใดที่พวกเธอจะจ่ายไหวเธอก็จะจ่ายมันแน่นอน เพราะว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ได้ผลเท่าต้นหอมนี่ แม้แต้ชั้นใน 5 ล้านหยวนที่เธอตั้งใจจะซื้อในตอนแรกก็ด้วยเช่นกัน

“ด้วยความสัตย์จริงนะครับ ผมยังไม่ได้ลองตั้งราคาของมันเอาไว้เลย ถ้าเป็นหนึ่งล้านคุณคิดว่ายังไงครับ” ซูจิ้งพูดออกมาทำให้เหล่าสาวๆในร้านถึงกับหน้าตึงกันเลยทีเดียว ต้นหอมสองต้นราคาหนึ่งล้านหยวน ช่างเป็นการข่มขู่บังคับขู่เข็ญกันซะเหลือเกิน

แต่ไม่คิดว่าคุณหวังจะยิ้มออกมาทันทีพร้อมพูดว่า “ฮ่าฮ่า ตกลงค่ะ”  คุณเจ้าที่อยู่ข้างๆก็ยิ้มออกมาเช่นกัน

กลับเป็นว่าดูเหมือนซูจิ้งนั้นจะไม่ได้ข่มขู่บังคับขู่เข็ญอะไรเลยซักนิด สำหรับสองสาวแล้วซูจิ้งดูแลพวกเธออย่างดีมาตลอด แม้พวกเธอจะทำตัวแย่ๆ ใส่ก็ตาม เธอรีบโอนเงินให้ซูจิ้งทันทีหนึ่งล้านหยวนและพูดกับซูจิ้งด้วยความนอบน้อมอีกไม่กี่ประโยค ก่อนที่เธอจะออกไปพร้อมชูหยู

ดงเจี๋ยกับคนอื่นๆ อดสะท้อนใจไม่ได้ พวกเธอนั้นต้องท่ำงาน ทำงานทั้งเดือนได้เงินแค่ไม่กี่พันหยวน แต่ซูจิ้งกลับขายหญ้าสองต้นในราคาหนึ่งล้านหยวน แค่ขุดออกมาก็ได้เงินแล้วหนึ่งล้าน ถ้าเจอกับตัวก็คงมีความสุขดีแน่นอน ความจริงพนักงานคนอื่นในร้านก็อยากจะลองดูบ้างต่อพอได้ยินราคาพวกเธอก็ทำได้แต่ออกปากหวอกันไป

“พวกเราจะไปที่อื่นกันดีหรือว่าจะอยู่นี่ช่วยฉันขายเสื้อผ้าดีหล่ะ อย่าคลุกอยู่แต่ที่บ้านทั้งวันเลยนะ” ฉือชิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ที่นี่มีแต่เสื้อผ้าผู้หญิงกับชั้นใน จะให้ฉันขายอะไรหล่ะ” ซูจิ้งกำลังจะออกไป ทันใดนั้นก็เห็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 16-17 ปี กำลังยืนจ้องอยู่หน้า “ชุดว่ายน้ำวิเศษ” พร้อมพูดถึงมันอยู่

“บ้าไปแล้ว ชุดว่ายน้ำราคาสามแสนหยวนเนี่ยนะ” เด็กคนนั้นพูดออกมา

“เพระเธอไม่เคยลองใช้มันน่ะสิ ตอนที่ฉันลองนะมันสุดยอดมากๆ ฉันถึงขั้นทำลายสถิติโลกได้เลยนะ” ผู้หญิงอีกคนบอก

“เรื่องจริงรึ โกหกรึเปล่า” เด็กสาวที่ค่อนข้างอวบย้อนถาม

“มันแน่ยิ่งกว่าไข่มุกซะอีกน่า ตอนนั้นฉันทึ่งกับมันมากเลยนะ ได้ลองแค่นิดเดียวแต่ทำลายสถิติโลกได้” หญิงสาวตัวผอมพูด

“ถ้าเธอไม่รีบเสนอราคาล่ะก็ลองซื้อมันดูสิ แล้วลองเอาไปลงแข่งว่ายน้ำดู เพื่อถ้าเธอได้โอลิมปิดจนได้เหรียญทองกลับมา เธอก็ถือว่าได้เงินคืนแล้วนะ”

“ก็อยากอยู่นะ แต่ชุดแบบนี้จะไปใส่แข่งได้ยังไงกันหล่ะ ถ้ามันใช่ชุดแบบที่เจ้าของรายการออกแบบไม่มีทางใส่ลงแข่งได้หรอกนะ” นั่นก็เพราะว่าหลังจากเปิดให้นักว่ายน้ำใส่ชุดที่มีเทคโนโลยีชุดว่ายน้ำลงแข่งขันได้ บริษัทต่างๆ ก็เข้ามาพัฒนาชุดว่ายน้ำกันอย่างจริงจัง จนกระทั่งพวกมันโดนแบนไปในที่สุด

พูดอีกอย่างก็คือชุดนี้มีความพิเศษสูงยิ่งกว่าชุดว่ายน้ำพวกนั้น ไม่มีทางที่จะนำไปใช้โดยไม่มีคนสงสัยได้แน่นอน และต่อให้ทำลายสถิติโลกได้ก็เป็นเพราะชุด ไม่ใช่เป็นเพราะเธออยู่ดี เธอไม่อยากทำเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว

ระหว่างที่พวกเธอทั้งสองกำลังคุยกันพอเห็นซูจิ้งเด็กหญิงตัวผอมจึงได้กล่าวทักทายออกไป

”สวัสดีค่ะพี่ชายซู” เมื่อเด็กสาวตัวอวบเห็นซูจิ้งก็รีบเข้าไปทักทายเช่นกัน

“สวัสดี” ซูจิ้งพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม

“พี่ชายซูคะ เห็นเค้าบอกว่าชุดว่ายน้ำชุดนี่มีพี่ชายเป็นคนออกแบบ ช่างออกแบบได้อย่างสุดมหัศจรรย์จริงๆ ถึงแม้จะนำไปใส่แข่งไม่ได้ แต่ก็ยังแสดงให้เห็นว่าพี่รู้เรื่องการว่ายน้ำได้อย่างดีเลยนะเนี่ย ไม่งั้นคงไม่สามารถสร้างชุดว่ายน้ำแสนวิเศาอย่างนี้ออกมาได้” อันที่จริงแล้วเธอแค่ติดตามเด็กอีกคนมาเพื่อหาโอกาสพบซูจิ้งเท่านั้น เธอนั้นเป็นแฟนคลับตัวยงของซูจิ้งแถมยังเล่นกู่ฉินเช่นเดียวกันด้วย

“เอาจริงๆก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ซูจิ้งยิ้มพร้อมกับส่ายหัว ความจริงนั้นก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เด็กทั้งสองพูดซะทีเดียว เอาจริงเด็กคนผอมคนนี้น่าจะมีความรู้เรื่องว่ายน้ำมากกว่าเขาซะด้วยซ้ำ ถ้าให้เทียบกับเด็กคนนี้ เธอนั้นสามารถเป็นครูฝึกว่ายน้ำได้ดีกว่าเขาเป็นแน่

“พี่ชายซูพอจะสอนพวกหนูว่ายน้ำได้รึเปล่าคะ” เด็กสาวตัวผอมเอ่ยถาม

“ฉันไม่ได้เข้าใจมากขนาดจนที่จะสอนเธอได้หรอกนะ เธอควรจะฟังครูฝึกของเธอดีกว่า ถ้าฝึกให้ดีๆ เธอจะต้องเก่งขึ้นแน่ ต่อให้ช้าหน่อยก็ตาม” ซูจิ้งได้แต่ส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม เด็กสองๆนี่ดูคุ้นๆแหะ

“คุณหนูคะ อยากจะรับอะไรดีคะ ต้องการให้ฉันแนะนำสินค้ารึเปล่า ” ตงเจี๋ยได้เดินเข้าไปคุยกับเด็กสาวทั้งสองด้วยรอยยิ้ม พร้อมจ้องไปทางฉือชิงเพื่อเป็นสัญญาณบางอย่าง

ฉือชิงก็ทำได้แต่หัวเราะเล็กน้อยและก็ไม่ได้สนใจอะไร ขนาดเธอยังไม่เชื่อในตัวซูจิ้งเลยแล้วจะไปวางใจตงเจี๋ยได้ยังไง

ให้พูดตรงๆ ซูจิ้งไม่ได้รู้สึกสบายเลยซักนิดที่ต้องเข้าในร้านที่เต็มไปด้วยผู้หญิงอย่างร้านเสื้อผ้าผู้หญิงแบบนี้ เขานั้นรีบออกมาทันทีเมื่อดูแล้วว่าไม่มีเรื่องอะไรต้องทำต่อ เขานั้นกลับไปที่บ้านแล้วก็ได้จัดการกับขยะของเขาต่อ เขาพบเหตุการณ์ประหลาดทันทีที่เข้าไปในสถานีกำจัดขยะ

ในถังลี้ยงปลา เจ้าปลาที่กินผลไม้สีแดงเข้าไปยังไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ ทั้งสิ้น แต่ที่เขาประหลาดใจที่สุดก็คือเจ้าหนูสองตัวนั่น มันเป็นเจ้าหนูที่กินผลไม้เข้าไป ตอนนี้มันกำลังว่ายน้ำ

โดยปกติแล้วหนูจะสามารถว่ายน้ำได้แต่กำเนิดโดยไม่ต้องเรียนรู้ แต่เจ้าหนูสองตัวนี้กลับว่ายน้ำได้ทุกท่าในการแข่งโอลิมปิก ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้ได้เองแน่นนอน ยิ่งไปกว่านั้น มันได้ว่ายต่อเนื่องอย่างยาวนานโดยไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยหรือจมน้ำแม้แต่น้อย หลังจากนั้นไม่นาน พวกมันขึ้นจากน้ำ พักหายใจ แล้วดำลงไปเล่นกันใต้น้ำแบบเหมือนกับว่ามันเป็นหนูที่เกิดในน้ำ อยู่กับน้ำมาทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้ แม้แต่ปลาที่อยู่ในถังบางตัวยังทำท่าเหมือนกลัวที่จะว่ายน้ำแข่งกับพวกมันเลยด้วยซ้ำ

ซูจิ้งถึ้งกับต้องชยี้ตารัวๆ ก่อนที่จะตัดสินใจได้ว่าทุกสิ่งที่เห็นมันคือเรื่องจริง ทั้งการว่ายในท่วงท่าต่างๆ แถมการดำน้ำนี่อีก หรือเจ้าหนูสองตัวหนูจะต่างจากตัวอื่นกัน