Galactic Garbage Station หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ - ตอนที่ 782

GGS:บทที่ 782 โรงงานนรก

ทุกอย่างในเมืองจงหยุนยังคงดำเนินไปอย่างปกติ คนภายนอกไม่มีใครรู้ได้เลยว่ามีเพิ่งมีเรื่องราวใหญ่โตเกิดขึ้น

อย่าว่าแต่คนปกติเลยแม้แต่เหล่าเจ้าหน้าที่เองก็ยังเบื่อที่มีแต่ความสงบสุขเช่นนี้

ข่าวการสตรีมของซูจิ้งและมู่หรงเซียนเอ๋อก็ยังคงเป็นที่นิยมอยู่บนโลกอินเทอร์เน็ต

แต่อีกหลายคนก็ยังคิดว่ามันเป็นเพียงแค่การสตรีมธรรมดา

บางคนก็ยังบ่นว่าซูจิ้งยังไม่ยอมออกมาสตรีมซักทีมัวต่อทำนู่นทำนี่ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ

ณ ผับแห่งหนึ่ง ไป๋ฮิตู ได้ขับรถเข้ามา คนกลุ่มหนึ่งรวมถึงหลิวดาจูเองก็ได้ออกมาต้อนรับ มีเพียงจูหยุนเท่านั้นที่ยืนดูเฉยๆอย่างอึ้งๆพลางพูดออกมาเบาๆว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน

“ลูกพี่ไป๋ ลูกพี่ไม่เป็นไรใช่รึเปล่าครับ” ชายสี่คนได้ถามขึ้นมาพร้อมกัน

“ลูกพี่ไป๋ ลูกพี่จัดการปัญหากับซูจิ้งเรียบร้อยแล้วใช่รึเปล่าครับ” หลิวดาจูได้พูดออกมาด้วยท่าทางมีความสุข เขาเองกลัวในตัวซูจิ้งแทบจะหยุดลมหายใจทุกทีที่นึกถึง อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นไป๋ฮิตูกลับมาที่นี่อย่างปลอดภัย เขานั้นรู้สึกประหลาดใจในทันทีไป๋ฮิตูสมควรตีโต้และอัดซูจิ้งจนเละถึงได้กลับมาได้แบบนี้ นี่ทำให้เข้ารู้สึกกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“ป้าบ…” ไป๋ฮิตูได้ตบไปบนหน้าของหลิวดาจูอย่างแรงจนหลิวดาจูกระเด็นออกไป แรงขนาดหน้าหันและฟันร่วงออกมาพร้อมเลือดกองหนึ่ง

หลิวดาจูได้อึ้งไปในทันที เขาไม่เข้าใจว่าทำไมไป๋ฮิตูถึงตบเขา เขาเองก็อยากถามออกไปแต่ความรู้สึกเจ็บปวดวิ่งเข้ามา เขาน้ำตาไหลและสะอื้นในทันที พร้อมทั้งเลือดที่ไหลออกมาจากปาก ไป๋ฮิตูจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ดูน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

“ต่อหน้าฉัน อย่าพูดเรื่องซูจิ้งอีก” เพราะว่าซูจิ้งสั่งเอาไว้ทำให้เขาไม่สามารถแสดงความภักดีได้ แต่มันก็ไม่ได้ห้ามให้เขาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนซูจิ้งได้เช่นกัน

อย่างไรก็ตามต่อหน้าของหลิวดาจูและลูกน้องคนอื่นมันแสดงให้เห็นว่าไป๋ฮิตูพ่ายแพ้มาอย่างหมดรูปจนไม่อยากจะพูดถึง ได้ยิน หรือนึกถึงเกี่ยวกับเรื่องซูจิ้งอีกแม้แต่น้อย นี่ยิ่งทำให้ทุกคนไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก

“จูหยุน ผับนี่จะยกให้นายทีหลังนะ” ไป๋ฮิตูหันไปมองที่จูหยุน

“ให้ผมงั้นหรอ” จูหยุนและหลิวดาจูเองก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป

“ใช่แล้ว นายจัดการมันได้รึเปล่าล่ะ” ไป๋ฮิตูถามออกมา

“ได้ ได้แน่นอน” หลังจากจูหยุนรู้สึกตัวก็รีบตบปากรับคำไป เขารู้สึกมีความสุขมากๆ เขาเองก็มีสมอง เขารู้ว่าที่อยู่ๆไป๋ฮิตูยกที่นี่ให้เขาไม่ใช่ใครอื่นต้องเป็นซูจิ้งอยู่เบื้องหลังแน่นอน

“ในอนาคต ที่แห่งนี้จะกลายเป็นเพียงห้องคาราโอเกะธรรมดาเท่านั้น เข้าใจรึเปล่า” ไป๋ฮิตูถามออกมา

“ได้เลย” จูหยุนเองก็อึ้งอีกครั้งแต่ก็พยักหน้ารับแต่โดยดี เขานั้นคิดไว้ว่าไป๋ฮิตูสมควรจะไปทำสัญญาอะไรบางอย่างกับซูจิ้งถึงเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้

หลิวดาจูในตอนนี้หน้าตาหน้าเกลียดเป็นอย่างมาก เขารู้สึกเหมือนโดนถีบจากสวรรค์แล้วร่วงตรงสู่นรกในทันที

จูหยุนจะกลายเป็นผู้จัดการของที่นี่ นั่นหมายความว่าจูหยุนจะไม่มีทางโดนลงโทษใดๆ

แถมจากเหตุการณ์เมื่อกี้ก็พอจะบอกได้แล้วว่าต่อให้เขายอมอยู่ในการปกครองของจูหยุนก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว

เมื่อซูจิ้งกลับบ้าน เขาตรงไปยังสถานีกำจัดขยะห้วงเวลาฯในทันที เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าและหยิบถุงกักอสูรออกมา

เขาจับไปที่ถุงแล้วอยู่ๆก็มีชายคนหนึ่งปรากฎออกมา นั่นคือไป๋ไทฮอง

ซูจิ้งนำชาที่ทำจากใบไม้ร่วงหล่นที่ได้มาจากห้วงเวลาฯโลกเซียนในชุดน้ำชาญี่ปุ่นให้ไป๋ไทฮองดื่ม

พร้อมทั้งนำปลาเขี้ยวหยกมาให้เขากินและใช้พลังภายในรักษาเขา พร้อมทั้งนำรูปวาดอันวิจิตออกมาให้เขามอง แล้วเขาก็รอซักพักนึง

ด้วยการที่เขาใช้ชุดรักษาพร้อมกันขนาดนี้ทำให้ผลของการรักษาทวีคูณมากกว่าเดิมจนกระทั่งถือได้ว่าเป็นการรักษาระดับสูงเลยก็ว่าได้

หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน ดูเหมือนว่าสภาพร่างกายและจิตใจของไป๋ไทฮองดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เขาดูเหมือนกลับมาสมบูรณ์และเต็มไปด้วยพลังงาน แต่ซูจิ้งก็รู้ดีว่านี่เป็นเพียงการรักษาชั่วคราวเท่านั้น

เพราะไป๋ไทฮองนั้นใช้ร่างกายและจิตใจอย่างหนักและต่อเนื่องในไม่ช้าเขาจะกลับมาอ่อนแรงเหมือนเดิม

มันคงจะยากในระดับที่ว่าท้าทายสวรรค์เลยถ้าเขาจะกลับมาแข็งแรงได้ดังเดิม

“คงได้เวลาเริ่มได้แล้วกระมัง” ซูจิ้งได้นำเอาที่บรรจุปฏิสสารออกมา ภายในบรรจุปฏิสสารน้ำหนัก 0.01 กรัม ถึงเห็นว่าเพียงเล็กน้อยแต่เจ้านี่สูบเงินเขาไปมากถึง 300 ล้านหยวนเลยทีเดียว

ซูจิ้งสั่งให้ไป๋ไทฮองทำการคัดลอกปฏิสสารในทันที ต่อให้ทอง เพชร และของโบราณจะมีค่ายังไงแต่เมื่อเทียบกับปฏิสสารนี้แล้วก็ด้อยค่าไปในทันที

ยิ่งไปกว่านั้นเขายั่งต้องการปฏิสสารอย่างเร่งด่วน ถึงแม้ว่าจะใช้เงินผลิตปฏิสสารได้แต่ยังไงซะเขาก็ต้องใช้เวลา กำลังคน และพลังงาน สู้คัดลอกตรงๆแบบนี้ จะประหยัดทรัพยากรทั้งหมด

ไป๋ไทฮองสัมผัสไปที่กล่องบรรจุปฏิสสารด้วยมือซ้าย ทันใดนั้นสแตนด์ของเขาก็ปรากฎออกมาจากข้างหลัง ไม่นานนักกล่องบรรจุปฏิสสารก็ปรากฎอย่างช้าๆออกมาจากมือข้างขวา และก็ค่อยๆเห็นปฏิสสารที่อยู่ข้างในค่อยๆเพิ่มขึ้นมาทีละน้อยทีละน้อย

“ดูเหมือนจะได้ผลนะ” ซูจิ้งแสดงออกมาด้วยท่าทีสีหน้าผ่องในทันที

อย่างไรก็ตามในระหว่างกระบวนการ ไป๋ไทฮองทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แม้แต่เหงื่อก็เริ่มจะไหลออกมาจากหน้าผากแสดงออกมาว่าเป็นงานยากเห็นๆ

ไป๋ไทฮองนั้นสามารถคัดลอกเตียงมาได้อย่างรวดเร็วแต่กับปฏิสสารนี้ดูยากยิ่ง นี่ขนาดว่าเป็นกล่องบรรจุปฏิสสารขนาดเล็กเท่านั้น ปริมาณของมันไม่ได้เยอะแต่อย่างใด

หลังจากผ่านไปสิบนาทีไป๋ไทฮองในที่สุดก็หยุดมือลง ซูจิ้งหยิบกล่องบรรจุปฏิสสารที่คัดลอกออกมาได้มาเปิดดู

สนามไฟฟ้าชนิดพิเศษที่อยู่ในสถานนีกำจัดขยะห้วงเวลาฯ กางออกเองในทันที พร้อมทำการดูกซับปฏิสสารเข้าไป ทันใดนั้นพื้นที่กำจัดขยะห้วงเวลาฯขยายออกสิบตารางเมตรในทันที

ตอนนี้พื้นที่ภายในสถานีกำจัดขยะห้วงเวลาฯพื้นที่เกินกว่า1600ตารางเมตรไปแล้ว

พื้นที่ที่ได้ขยายออกไปนั้นถึงจะฟังเหมือนน้อยแต่ความจริงถือว่าเยอะมาก

เพราะว่าพื้นที่ที่ขยายออกไปทั้งสี่ด้านทำให้พื้นที่ที่เพิ่มขึ้นมาเทียบเท่าได้กับตึกสูงขนาดกลางตึกหนึ่ง

“ใช้ได้ ใช้ได้จริงๆด้วย” ซูจิ้งถึงแม้อยากจะเร่งให้ไป๋ไทฮองรีบเร่งผลิตปฏิสสารมากมายแค่ไหนก็ตามแต่เขาก็ทำได้เพียงปล่อยให้เขาได้พักสักครู่หนึ่งแล้วก็ให้เขาทำการคัดลอกกล่องบรรจุปฏิสสารต่อไป

กล่องที่สองใช้เวลานานกว่ากล่องที่หนึ่ง พอเสร็จก็ต่อด้วยกล่องที่สาม และกล่องที่สี่ หลังจากกล่องที่สี่เสร็จ ไป๋ไทฮองเองก็หมดแรงจนนอนในสภาพใกล้ตายไป ไม่ว่าซูจิ้งจะทำยังไงก็ไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้ ทั้งร่างกายและพลังวิญญาณของเขาได้อ่อนพลังลงอย่างรวดเร็ว สภาพพลังของเขาเหมือนช้อนที่มีรูรั่วอยู่ตรงกลาง เขาเห็นได้เลยว่าพลังวิญญาณและพลังจิตลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“ไป๋ไทฮองรับไม่ไหวแล้วสินะ น่าจะใกล้จบแล้วล่ะ ไหนลองดูสิว่านายพอจะคัดลอกได้อีกอันรึเปล่า” ซูจิ้งไม่ได้ใส่ใจอาการของไป๋ไทฮอง เขานั้นสมควรยอมรับสภาพนี้แล้วหลังจากที่ใช้ฮอร์โมนเสริมร่างกายด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนั้น

คราวนี้ไป๋ไทฮองแสดงสีหน้าเจ็บปวดตั้งแต่เริ่มทำการคัดลอก ตอนนี้เขาเหงื่อท่วมไปทั้งตัวและสภาพร่างกายดูเหมือนจะแก่ตัวลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่ผลจากฮอร์โมนเสริมร่างกายเองก็ดูเหมือนจะอ่อนพลังลงอย่างเห็นได้ชัดถึงขั้นตรวจหาก็ไม่พบ หลังจากเขาทำการคัดลอกได้ครึ่งนึงไป๋ไทฮองก็ได้หมดสติไป

“กินนี่สิ” ซูจิ้งยัดดอกไม้แห้งสามดอกใส่ปากไป๋ไทฮอง พวกมันคือดอกของต้นไม้กินคน หลังจากกินไปแล้วจะกระตุ้นร่างกายได้ระยะหนึ่ง คล้ายกับการกินเครื่องดื่มชูกำลัง

ร่างกายของไป๋ไทฮองสั่นเล็กน้อยก่อนที่ตาของเขาจะเปล่งประกาย เหมือนกับจะฉายแสงได้ก็ไม่ปาน พร้อมทั้งพลังวิญญาณที่เพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย ความเร็วในการคัดลอกเพิ่มขึ้นทันที แต่ท้ายที่สุดทุกอย่างก็เริ่มช้าลง

แต่การคัดลอกก็ยังดำเนินต่อไป

ในที่สุดปฏิสสารชิ้นที่ห้าก็เสร็จ ทันใดนั้นสแตนด์ของไป๋ไทฮองได้หายไปในทันที

ไป๋ไทฮองในตอนนี้สายตาเหม่อลอย ไร้อารมณ์ แทบจะไม่เคลื่อนไหวร่างกายใดๆเหมือนเขาได้ตายไปแล้ว ใบหน้าของเขาในตอนนี้ถ้าเทียบกับเมื่อวานที่ยังดูราวหนุ่มอายุยี่สิบ แต่ตอนนี้หน้าตากลายเป็นคนอายุ60-70ไปแล้ว

ซูจิ้งนำกล่องบรรจุปฏิสสารที่ไป๋ไทฮองเหลือเอาไว้จากมือซ้ายและมือขวาและเปิดมันออก เหมือนทุกครั้งสนามแม่เหล็กไฟฟ้าได้กลางออกและดูดซับปฏิสสารทั้งสองไปอย่างรวดเร็ว สถานีกำจัดขยะห้วงเวลาฯได้ขยายตัวอย่างรวดเร็วอีกครั้ง 1770 1780 1790 1800 ตร.ม.

ในขณะที่พื้นที่ของโรงกำจัดขยะห้วงเวลาฯขยายไปที่ 1800 ตร.ม. ก็มีเสียงดัง “ติ้ง” ทันใดนั้นก็มีเสียงเหมือนเสียงพูดคล้ายกับเสียงที่เกิดจากคอมพิวเตอร์ว่า

“รูปลักษณ์ของสถานีกำจัดขยะห้วงเวลาและกาลอวกาศได้ขยายถึง 1800 ตร.ม. แล้ว และพลังงานเพียงพอต่อการยกระดับ ท่านต้องการยกระดับหรือไม่”