Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1299

ตอนที่ 1299  ชำระแค้น (9)

กรอบ  กรอบ……

เสียงฟันเคี้ยวบดขยี้กระดูกดังขึ้นที่ด้านบนผาสุดสวรรค์  ขณะที่เสี่ยวเจว๋กัดผ่านซี่โครงของผู้อาวุโสฮุยเข้าไป

ผู้อาวุโสฮุยไม่สามารถส่งเสียงได้  แต่ความเจ็บปวดแล่นผ่านเส้นประสาททุกเส้นในร่างของเขาอย่างชัดเจน  ความเจ็บปวดได้ทำให้ใบหน้าของเขาซีดขาวราวแผ่นกระดาษ  ดวงตาของเขาแดงก่ำทันที

กระดูกซี่โครงถูกฟันกัดไปทีละท่อน  หัวใจที่สูญเสียแนวป้องกันสุดท้ายไปก็ถูกเปิดเผยออกมาอย่างไร้การป้องกันใดๆ

‘หมับ!’

มือเล็กๆของเสี่ยวเจว๋คว้าหัวใจที่ยังคงเต้นอยู่  และด้วยกรงเล็บที่เหมือนใบมีดแหลม  เขากระชากมันออกมาทันที!

เล็บตัดผ่านหลอดเลือดแดงทั้งหมดที่เชื่อมต่อกับหัวใจสีแดงสด  และในขณะที่มันยังเต้นเป็นจังหวะอยู่นั้นเอง  เขาก็กระชากมันออกจากอก!

บนหน้าอกของผู้อาวุโสฮุยมีรูขนาดใหญ่เปิดกว้าง  เลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด  มันไหลไปตามร่างกายของเขาและหยดจากปลายเท้าของเขาลงบนพื้น

จากนั้นร่างเล็กๆของเสี่ยวเจว๋ก็ตีลังกากลับหลังลงไปที่พื้นอย่างคล่องแคล่ว  เขากำหัวใจของผู้อาวุโสฮุยเอาไว้ในมือ  ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าของสัตว์ร้าย

บนใบหน้าเล็กๆนั่น  มีหยดเลือดกระเซ็นเปื้อนอยู่  ทำให้ใบหน้าไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อยดูเหมือนสัตว์ที่ดุร้าย

เขาไม่ได้มองผู้อาวุโสฮุยอีก  แต่ถือหัวใจเอาไว้ในมือทั้งสองข้าง  แล้วเดินไปที่ป่าทึบ

“นายท่านเจว๋  ให้ข้าตามไปไหมขอรับ?”  เย่ฉาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม  ขณะที่เฝ้าสังเกตการกระทำของเสี่ยวเจว๋

จวินอู๋เหยาส่ายหน้าและพูดว่า  “ปล่อยเขาไป  ถึงยังไง……”  สายตาของเขามองกลับไปที่ร่างโชกเลือดของผู้อาวุโสฮุย  “ชายคนนี้ก็ยังไม่ตายไปอีกสักพัก”

หัวใจของเขาถูกกระชากออกไปอย่างไร้ความปรานี  แต่ผู้อาวุโสฮุยก็ยังคงหายใจอยู่อย่างน่าอัศจรรย์  แต่ความทรมานจากอสูรโลหิตยังคงเล่นงานเขาอยู่  ตราบใดที่จวินอู๋เหยาต้องการ  เขาก็จะไม่ตาย  แต่ก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เช่นกัน!

จวินอู๋เสียกับสหายของนางยังคงรออยู่ในป่า  และแม้ว่าเฉียวฉู่จะสงสัยมากว่าจวินอู๋เหยาทำอะไร  แต่ความรู้สึกของเขาบอกว่าความอยากรู้อยากเห็นคืออันตราย  ถ้าเขายังดื้อด้านอยากรู้  เรื่องคงจบไม่สวยแน่  เขาจึงนั่งลงก่อกองไฟ  แล้วพวกเพื่อนๆก็พากันมารวมตัวรอบกองไฟเพื่อจัดการข้าวของที่พวกเขาจะใช้ปีนลงไปที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์

จวินอู๋เสียเริ่มแจกจ่ายยาที่นางเก็บไว้ในกระเป๋ามิติให้กับเพื่อนๆ  ก่อนที่จะออกเดินทาง  นางได้ปรุงยาเอาไว้หลายชนิดตามสถานการณ์ต่างๆที่เคยเห็นที่ผาสุดสวรรค์ก่อนหน้านี้

“พี่ชายตัวน้อย……”

ทันใดนั้น  เสียงของเสี่ยวเจว๋ก็ดังขึ้นจากด้านหลังของจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียหันหน้ากลับไป  และแข็งทื่อทันที

เด็กน้อยไร้เดียงสายืนนิ่งอยู่ข้างหลังนาง  แต่บนร่างกาย ใบหน้า และมือของเขา ล้วนเปื้อนเลือดสีแดงสด  ใบหน้าที่เปื้อนเลือดนั่นมีรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา  เขายืนถือหัวใจสดๆสีแดงเอาไว้ในมือ  พลางมองจวินอู๋เสียด้วยแววตาคาดหวัง

จวินอู๋เสียมองเสี่ยวเจว๋ด้วยความประหลาดใจ  นางจ้องมองร่างเล็กๆที่เปื้อนเลือดเต็มไปตัวไปหมด  ตรงข้ามกับภาพของจักรพรรดิน้อยที่ขี้กลัวซึ่งอยู่ในความทรงจำของนาง  แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นยังคงเป็นรอยยิ้มที่นางคุ้นเคย

จวินอู๋เสียตะลึงค้าง  ขณะที่เฉียวฉู่กับคนอื่นๆก็ตกตะลึงไม่ต่างกันเมื่อเห็นสภาพของเสี่ยวเจว๋

ใครจะคิดว่าเด็กน้อยที่มักจะวิ่งหนีไปร้องไห้เมื่อโดนเฟยเหยียนจ้องเอาทีเดียว  จู่ๆจะปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขาด้วยสภาพแบบนั้น

เลือดบนตัวเขายังเปียกอยู่เลย  ของเหลวข้นเหนียวนั่นไหลผ่านนิ้วของเขาและหยดลงบนพื้น

ในช่วงเวลาแห่งความเงียบ  เสียงจะดังชัดเจนเป็นพิเศษ

รู้สึกเหมือนเสียงจากเลือดทุกหยดกระทบลงบนหัวใจของพวกเขา

“พี่ชายตัวน้อย  นี่…..ให้ท่าน……”  เสี่ยวเจว๋พูดขึ้นด้วยดวงตาไร้เดียงสาเป็นประกาย  มือที่ถือหัวใจสดๆยื่นมาให้ตรงหน้าจวินอู๋เสีย  รอยยิ้มของเขาบริสุทธิ์ไร้เดียงสา  แต่เป็นความไร้เดียงสาที่ชุ่มไปด้วยเลือด