Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1301

ตอนที่ 1301  หัวใจที่บริสุทธิ์ (2)

แม้แต่จวินอู๋เสียเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมนางถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรุนแรงเมื่อเห็นเสี่ยวเจว๋ที่มีเลือดอยู่เต็มตัว  นางยอมรับแล้วว่าเป็นปกติของโลกนี้ที่ดำเนินไปตามกฎปลาใหญ่กินปลาเล็ก  และตัวนางเองก็เล่นตามกฎเดียวกันนี้มาตลอด

ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร  ตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน  มีเพียงผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงเท่านั้นที่จะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย

คนอ่อนแอมักจะเป็นเหยื่อมาตลอดในประวัติศาสตร์

แม้ว่านางจะรู้ดีอยู่แล้ว  แต่นางก็ยังรู้สึกว่าภาพเสี่ยวเจว๋ที่เปื้อนเลือดเต็มตัวนั้น  นางทนดูไม่ได้จริงๆ

เด็กคนนั้นควรมีชีวิตที่ปราศจากความกังวล

เพราะเขาเป็นคนที่หายาก  จึงทำให้คนยิ่งรักและห่วงใยเขามาก

แต่ตอนนี้  มีคำถามสำคัญค้างคาอยู่ในใจของจวินอู๋เสีย

เสี่ยวเจว๋ในตอนนี้ ยังเป็นคนเดียวกับจักรพรรดิน้อยที่นางรู้จักในตอนแรกอยู่หรือเปล่า?

เด็กที่อ่อนโยนอย่างนั้น  จะไปอาละวาดฆ่าคนจากผลของโลหิตแดงได้จริงๆหรือ?

จวินอู๋เสียไม่อาจแน่ใจได้ว่าเสี่ยวเจว๋ในตอนนี้ได้สูญเสียความทรงจำก่อนหน้าของเขาไปทั้งหมด  แม้ว่าการกระทำและการพูดของเขาจะถูกจำกัดเอาไว้แค่รูปแบบที่เรียบง่ายที่สุด  และไม่สามารถเข้าใจคำที่ซับซ้อนเกินไปได้  การกระทำส่วนใหญ่ของเขาเป็นไปโดยสัญชาตญาณ

แต่สัญชาตญาณนั้นมาจากจิตสำนึกของจักรพรรดิน้อยเอง  หรือว่ามาจากหยกกล่อมวิญญาณกันแน่?

จวินอู๋เสียพยายามที่จะรักษาจิตวิญญาณของเด็กน้อยที่ทำให้ผู้คนใจละลายคนนั้น  ไม่ใช่วิญญาณที่ถูกสร้างขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้

เมื่อจวินอู๋เสียไม่พูดอะไร  ฟ่านจั๋วกับคนอื่นๆก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่ควรพูดอะไรอีก  ทุกคนจึงพากันนั่งเงียบ

ข้างในรถม้า  เสี่ยวเจว๋ถอดเสื้อผ้าเปื้อนเลือดออกเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว  แต่เขาก็ไม่ได้ออกจากรถม้าทันที  เขานั่งกอดเข่าซ่อนตัวอยู่ตรงมุมด้านในรถม้า  ดวงตาของเขาดูเศร้าและเสียใจมาก

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง  แต่เขาก็ยังรู้สึกได้

[พี่ชายตัวน้อยไม่ชอบ]

เสี่ยวเจว๋ไม่กล้าออกไปข้างนอก  ไม่กล้ามองตาจวินอู๋เสีย  เขากลัว  แต่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร  น้ำตาของเขาไหลออกมาจากดวงตากลมโตอย่างเงียบๆ  ไหลลงมาตามใบหน้าและหยดลงบนคอเสื้อของเขาโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ในป่าเงียบสนิท  ไม่มีใครพูดเลยสักคน

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง  จวินอู๋เหยาก็กลับมาพร้อมเย่ฉาและเย่เหม่ยที่ตามหลังเขามา  ไม่มีร่องรอยเลือดอยู่บนตัวพวกเขาเลยสักนิด  แต่กลิ่นคาวเลือดที่ยังลอยอยู่ในอากาศทำให้ทุกคนรู้ว่าพวกเขาออกไปทำอะไรมา

“ข้าทำให้พวกเจ้าต้องรอแล้ว”  จวินอู๋เหยาพูดพร้อมกับหยุดอยู่ห่างจากจวินอู๋เสีย 3 ก้าว  เขาอยากเข้าไปกอดนาง  แต่จำได้ว่าเด็กน้อยของเขาไม่ชอบกลิ่นเลือดที่ยังติดอยู่บนเสื้อผ้าของเขา

จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เหยาและพยักหน้าเล็กน้อย  ใบหน้าเล็กๆนั้นดูเหมือนอย่างที่เคยเป็นตามปกติ  แต่จวินอู๋เหยาก็ยังจับได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สายตาของจวินอู๋เหยากวาดมองไปที่หัวใจซึ่งถูกโยนทิ้งไว้บนหญ้าและเห็นรอยเท้าเล็กๆที่ทิ้งไว้บนพื้นหญ้า  มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เกิดอะไรขึ้น?  เด็กนั่นทำอะไรให้เจ้าโกรธงั้นหรือ?”

จวินอู๋เสียส่ายหน้า  แต่ครู่ต่อมานางก็พูดว่า  “เขาเจตนาดี  แต่ข้าไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้”

จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆและพูดว่า  “เจ้าไม่อยากให้มือเด็กนั่นเปื้อนเลือดใช่ไหมล่ะ?”

จวินอู๋เสียพยักหน้า

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์  เจ้านี่น่าสนใจจริงๆ……เจ้ากังวลอะไรอยู่?  กังวลว่าเด็กนั่นจะไม่ใช่จักรพรรดิน้อยที่เจ้าเคยรู้จัก?  กังวลว่าการชอบฆ่าแบบนี้มาจากวิญญาณที่ไม่คุ้นเคยใช่ไหม?”  เสียงของจวินอู๋เหยาเต็มไปด้วยความรื่นเริง  แต่เขาเดาความคิดของจวินอู๋เสียในขณะนั้นได้ถูกต้องทั้งหมด