Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1314

ตอนที่ 1314  เดินทางสู่อันตรายอีกครั้ง (8)

จวินอู๋เสียมองใบหน้าหล่อเหลาที่จู่ๆก็เข้ามาใกล้  และเห็นประกายรื่นเริงในดวงตาของเขา  ดวงตาของจวินอู๋เสียก็เป็นประกายวาววับขึ้นมา  แล้วนางก็เขย่งปลายเท้าจูบเข้าที่แก้มของจวินอู๋เหยาเบาๆ

จวินอู๋เหยาตัวแข็งทันที

เฉียวฉู่ยืนเอามือปิดหน้าอยู่ด้านข้าง  ปวดใจมาก……ตาเขาจะบอดแล้ว!

“ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้”  จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับยิ้มบางๆที่มุมปาก  ทันใดนั้นนางก็ค้นพบว่าการที่นางเป็นฝ่ายรุกก่อนดูเหมือนจะทำให้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งมีรอยยิ้มชั่วร้ายอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาผู้นี้ถึงกับตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกได้  จวินอู๋เสียรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าสนใจมากทีเดียว

การได้เห็นจวินอู๋เหยาผู้ลึกลับและมีรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้อยู่ตลอดแสดงสีหน้าประหลาดใจแบบนี้ออกมา  ในใจของนางก็รู้สึก……พึงพอใจเล็กน้อย

[น่าสนใจดี  ใช่ไหมล่ะ?]

เย่เหม่ยกับเย่ฉาเบนสายตาออกไปอย่างเงียบๆ  พวกเขามองออกแล้ว  [เมื่อก่อนเป็นนายท่านเจว๋ที่หยอกล้อคุณหนูจนหน้าแดงหูแดง  ตอนนี้……คุณหนูเรียนรู้ที่จะโต้กลับแล้ว!]

[วิธีการหยอกล้อนายท่านเจว๋ของนางยิ่งมีประสิทธิภาพมากขึ้นทุกที  ง่ายดายเหมือนกระดิกนิ้ว]

ครู่หนึ่งกว่าจวินอู๋เหยาจะได้สติ  ดวงตาของเขามองไปที่จวินอู๋เสีย  ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี  ได้แต่ยืนทื่ออยู่แบบนั้น

เด็กน้อยของเขาติดนิสัยไม่ดีมาซะแล้ว

แต่……

เขาชอบมันมากเลย

จวินอู๋เหยาที่ ‘อิ่มอกอิ่มใจ’ อย่างมากก็ลูบหัวจวินอู๋เสียอย่างอ่อนโยน  เขาพูดด้วยสีหน้าเอาอกเอาใจว่า  “ตามที่เจ้าปรารถนา”

พูดจบเขาก็ก้าวไปข้างหน้า  หมอกสีดำค่อยๆรวมตัวกันหมุนวนอยู่บนฝ่ามือของเขา  เขายกแขนขึ้นและลูกบอลหมอกสีดำก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวสายฟ้า  ระเบิดพื้นที่ด้านหน้าพวกเขาทั้งหมด!

พวกเขาเห็นแท่งน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนถูกระเบิดหายไปจนหมดสิ้นภายใต้หมอกสีดำ  ตรงหน้าจวินอู๋เสียและเพื่อนๆนั้นปรากฏพื้นที่กว้างอย่างน้อย 100 เมตร  ขณะที่เสียงแท่งน้ำแข็งถูกทำลายยังดังต่อเนื่องไม่หยุดเป็นเวลานาน  ดังไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุด……

‘ตุบ’

พวกผู้เยาว์อ้าปากค้างจนขากรรไกรตกลงไปถึงพื้น

เสียงแท่งน้ำแข็งถูกทำลายดังอยู่หนึ่งนาทีเต็มๆก่อนจะหายไปกับหมอกหนาทึบ  เสียงนั้นเบาลงเรื่อยๆ  แต่ไม่ได้มีทีท่าจะหยุดลง  มันเหมือน……

เสียงมันอยู่ไกลเกินไปจนพวกเขาไม่ได้ยิน……

เฉียวฉู่แทบจะคุกเข่าลงตรงหน้าจวินอู๋เหยาเลยทีเดียว!

[อะไรคือการฆ่าในพริบตา?]

[อะไรคือการทำลายล้างให้เรียบ?]

[เทียบกับจวินอู๋เหยาแล้ว  เย่ฉากับเย่เหม่ยก็กลายเป็นคนอ่อนแอไปเลย!]

แค่ความกว้างของมันก็ยาวกว่าระยะทางรวมที่เฉียวฉู่กับเพื่อนๆทำได้ซะอีก

ตอนนั้นเอง  พวกเฉียวฉู่ก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างพูดอะไรไม่ออก  [ทำไมพวกเขาต้องทรมานตัวเองด้วย?]

[ก็น่าจะขอให้จวินอู๋เหยาทำซะตั้งแต่แรก  เขาอาจจะเคลียร์เส้นทางให้ทั้งหมดด้วยการโจมตีแค่ครั้งเดียว!]

[แถมมันยังกว้างมากด้วย!]

“ข้านึกออกประโยคนึง”  จู่ๆเฟยเหยียนก็พูดขึ้น

“อะไร?”  ฟ่านจั๋วถามพลางเลิกคิ้ว

“คนเก่งอวดฝีมือเรียกโคตรเทพ  คนกระจอกอวดฝีมือเรียกไอ้โง่”  เฟยเหยียนพูดพร้อมกับเหลือบมองไปที่เฉียวฉู่

“ฮ่าๆๆ!”  ฟ่านจั๋วไม่สามารถยับยั้งเสียงหัวเราะของเขาได้

อะไรคือความแตกต่างแบบสุดขั้ว?

นี่ไงล่ะ

เฉียวฉู่ส่งเสียงคร่ำครวญและเอามือปิดหน้า  แม้ว่าเขาจะอยากซัดเฟยเหยียนสักตุบ  แต่……ตัวเขาเองก็เห็นด้วยว่าคำพูดนั้นมีเหตุผล  แล้วเขาจะทำอะไรได้!!

[เทียบกับจวินอู๋เหยาแล้ว  เขาก็คิดว่าสิ่งที่เขาทำไปก่อนหน้านี้มันช่าง……โง่……มาก……]

จวินอู๋เหยาไม่ได้สนใจเสียงร้องอย่างสิ้นหวังของเฉียวฉู่  เขาหันไปหาจวินอู๋เสีย  ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย  พร้อมกับถามว่า  “พอไหม?”

“พอแล้ว……”  จวินอู๋เสียอึ้งเล็กน้อย  ทำไมนางรู้สึกว่าจวินอู๋เหยาจงใจทำลายแท่งน้ำแข็งเป็นคนสุดท้ายเพื่อสร้างความตื่นตะลึงแบบนี้?

[แค่ก  นางคงคิดมากเกินไป]

ถ้าเย่ฉากับเย่เหม่ยรู้ว่าจวินอู๋เสียคิดอะไร  พวกเขาคงบอกนางแน่ๆว่า

คุณหนูขอรับ  ท่านไม่ได้คิดมากเกินไปเลย!