Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1324

ตอนที่ 1324  ป่ากร่อนกระดูก (10)

ในป่ากร่อนกระดูกที่มืดมิด  สายลมพัดหวีดหวิว  ทั้งมืดและชื้น  ดินใต้เท้าก็เฉอะแฉะราวอยู่ในบึง  การเดินทางในป่านั้นก็ต้องเดินก้มหลัง  พยายามไม่ให้โดนใบไม้และกิ่งของต้นกร่อนกระดูกที่ยื่นลงมาเพื่อป้องกันไม่ให้โดนข่วน

แม้ว่าการถูกต้นไม้ข่วนไม่ได้ทำให้พวกเขาเสียชีวิตก็จริง  แต่ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาอยากจะโดน

ในตอนนั้นพวกผู้เยาว์ที่ภูมิใจในความสูงของตัวเองมาตลอดก็พลันตระหนักได้ว่าความสูงจะทำให้พวกเขาเจ็บปวดได้อย่างไร

ในหมู่พวกเขา  มีเพียงจวินอู๋เสียและเสี่ยวเจว๋เท่านั้นที่เตี้ยที่สุด  ต้นกร่อนกระดูกส่วนใหญ่ก็บิดงอพอดีกับความสูงของเสี่ยวเจว๋ทำให้เขาเดินได้โดยไม่ต้องก้ม  ส่วนจวินอู๋เสียก็ต้องก้มเล็กน้อยเป็นครั้งคราวเมื่อเจอกับกิ่งที่ห้อยต่ำมากๆเท่านั้น

แต่สำหรับผู้เยาว์ตัวสูงๆอย่างพวกของเฉียวฉู่นั้น  มันคือความทุกข์ระทมอย่างที่สุด

ส่วนสูงของผู้เยาว์ทั้งห้าไม่ได้แตกต่างกันมากนัก  ในบรรดาผู้เยาว์ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน  ก็ถือได้ว่าพวกเขาโดดเด่นทั้งหน้าตาและรูปร่าง  แต่ในป่ากร่อนกระดูกนี่  ความสูงที่น่าอิจฉาของพวกเขากลับเป็นสาเหตุของโศกนาฏกรรม

ทันทีที่เหยียบย่างเข้าไปในป่ากร่อนกระดูก  หลังของพวกเขาก็ไม่มีโอกาสเหยียดตรงอีกเลย!

ถ้าแค่นั้นมันก็คงไม่แย่เท่าไร  แต่ว่า……

พวกเขาถูกบังคับให้มองคนที่สูงกว่าพวกเขาหลายคนเดินไปในป่ากร่อนกระดูกอย่างสบายๆด้วยหลังที่ตั้งตรง!

เหมือนอิงซู่ที่เป็นร่างวิญญาณ……

เย่ฉาและเย่เหม่ยที่กล้าหาญและเก่งกาจ……

แล้วก็ จวินอู๋เหยา……

เอาล่ะ  คนสุดท้ายนั่น  พวกผู้เยาว์ทั้งหลายต่างเลือกที่จะไม่สนใจเพื่อรักษาความภาคภูมิใจในตัวเองเอาไว้!

อิงซู่เป็นภูติประจำตัว  และเป็นภูติประจำตัวที่มีพิษร้ายแรงถึงตาย  สำหรับเขา ยางพิษของต้นกร่อนกระดูกก็ไม่แตกต่างจากน้ำพุ  พวกเขาเห็นกับตาว่าตอนที่เถาวัลย์ของต้นกร่อนกระดูกโดนหลังมือของอิงซู่นั้น  เถาวัลย์นั่นก็เปลี่ยนเป็นสีดำและเหี่ยวเฉาทันที……

นั่นแสดงให้เห็นว่าใครที่มีพิษร้ายกว่ากัน!

เย่ฉาและเย่เหม่ยดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงพิษจากต้นกร่อนกระดูกเลย  หรือพวกเขายอมทนเจ็บปวดมากกว่าจะยอมก้มหลังกันนะ……

ส่วนจวินอู๋เหยานั้น……

ฮ่าๆ  พวกเขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้น  นั่นไม่ใช่มนุษย์  แต่เป็นเทพ!

ท่านแบะแบะและกระต่ายโลหิตถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของเย่ฉาและเย่เหม่ย  ทั้งสองตัวดูจะสบายที่สุดในกลุ่ม  พวกมันซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของชายชุดดำทั้งสองตลอดทาง  ทั้งอบอุ่นและสบาย  และถึงกับเอาใบบัวหิมะออกมาแทะตอนหิวอีกด้วย

พูดได้ว่า  เจ้าตัวเล็กทั้งสองไม่ได้มาลำบากทรมานอะไรเลย  แต่มาเดินทางอย่างสุขสบาย!

“แบะ ~”  ท่านแบะแบะกระดิกหูอยู่ในอ้อมแขนของเย่ฉา  มันมองต้นกร่อนกระดูกที่บิดงอแล้วส่งเสียงบ่น

“ปู้?”  กระต่ายโลหิตที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเย่เหม่ย  เลียขนของมันอย่างพึงพอใจ

เจ้าตัวเล็กทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุข  ไม่มีใครรู้ว่าพวกมันคุยอะไรกัน

“นี่เสี่ยวเฮย  เจ้าสองตัวนั่นคุยอะไรกันเหรอ?”  เฉียวฉู่เดินตามหลังจวินอู๋เสีย  หลังของเขาแทบจะหักอยู่แล้ว  เขาจับสะโพกด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่เดินไปข้างหน้า  เขาได้ยินบทสนทนาลึกลับของท่านแบะแบะกับกระต่ายโลหิต  จึงพยายามจะหาความสนุกท่ามกลางความระทมทุกข์ของเขา  เขาถามเจ้าแมวดำที่อยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสีย

เจ้าแมวดำหันหน้ากลับไปมองเฉียวฉู่ที่หน้าแดงจากการที่หลังของเขาต้องงออยู่ตลอดเวลา  ก่อนจะตอบว่า

“พวกมันกำลังคุยกันว่า  ใบของต้นกร่อนกระดูกกินได้รึเปล่า  แล้วจะอร่อยไหม”

“………..”  เฉียวฉู่อึ้งไปครู่หนึ่ง  แล้วก็รู้สึกอยากจะหันกลับไปซัดเจ้าอสูรโง่สองตัวนั้นจริงๆ!

แต่เขาก็ไม่ได้ทำอย่างที่ต้องการ  เพราะ……

เขาสู้เจ้าสองตัวนั้นไม่ได้จริงๆ!