Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1329

ตอนที่ 1329  สถานที่มรณะ

ตลอดหนึ่งเดือนที่ด้านล่างผาสุดสวรรค์เป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดทรมานที่สุดในชีวิตของพวกจวินอู๋เสีย

ทรายดูดที่สามารถฆ่าคนได้ทุกเมื่อ  ต้นไม้กินคนที่สวยงามน่าหลงใหล  ดอกไม้สุดโหดที่ปล่อยกลิ่นเหม็นรุนแรง  และมีกระทั่งงูพิษที่ซ่อนอยู่ใต้ดินรอโจมตี……

ทุกวันพวกเขาต้องอยู่ท่ามกลางอันตรายที่แม้แต่ดอกไม้ต้นหญ้าทุกต้นก็สามารถคร่าชีวิตของพวกเขาได้

ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน  พวกเขาใช้ชีวิตที่อธิบายได้อย่างเดียวว่าเกินคนไปแล้ว  ร่างกายและจิตใจของพวกเขาถึงขีดจำกัดแล้ว

ในที่สุดพวกเขาก็พบสถานที่ที่ค่อนข้างปลอดภัยและนั่งลงเพื่อพักหายใจได้  ทุกคนต่างหมดสภาพ

“ข้าว่าข้าจะตายที่นี่แหละ”  เฉียวฉู่นอนกางแขนกางขาอยู่บนพื้น  เขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้วแล้ว  พลังวิญญาณถูกใช้ไปจนหมดเกลี้ยง  ต่อให้มีสัตว์ร้ายโผล่มาตอนนี้และแยกเขี้ยวใส่เขา  เขาก็ยังไม่อยากขยับตัวเลยสักนิด

เสื้อผ้าบนร่างล้วนสกปรกมอมแมมและขาดรุ่งริ่ง  สภาพของทุกคนตอนนี้  หากไปนั่งอยู่ที่ประตูเมืองไหนสักเมือง  ก็คงดูเหมือนขอทานดีๆนี่เอง  ขอแค่ชามบิ่นๆสักใบ  ก็พร้อมทำอาชีพขอทานได้เลย

ในตอนแรกพวกเขายังใส่ใจเรื่องความสะอาดอยู่  ครึ่งเดือนต่อมาพวกเขาก็โยนเรื่องจุกจิกพวกนี้ทิ้ง  การมีชีวิตรอดและเดินหน้าต่อไปเป็นเป้าหมายและแรงจูงใจเดียวของพวกเขา

การแข่งกับเวลา  ความรู้สึกที่ต้องฉกฉวยทุกวินาทีจากกรงเล็บแห่งความตายนั้น  อันตรายแต่ก็น่าตื่นเต้น

“อยากให้มีทะเลสาบอยู่ตรงหน้าจัง  จะได้อาบน้ำบ้าง”  เฟยเหยียนพูดพลางนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น  ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด  เพื่อความสะดวกในการทำภารกิจ  เขาจึงเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าผู้ชายธรรมดาๆ  และบนใบหน้าที่สวยงามของเขาก็สกปรกมอมแมมซะจนมองไม่เห็นสีผิวดั้งเดิมของเขาอีกต่อไป

“อย่าพูดคำว่าทะเลสาบนะ!  เจ้าทำให้ข้านึกถึงที่บ้าๆนั่นอีกแล้ว”  เฉียวฉู่บ่นพร้อมขมวดคิ้ว  พวกเขาเคยเจอทะเลสาบมาก่อน  น้ำใสแจ๋ว  ผิวน้ำสงบนิ่งไม่มีคลื่น  ริมทะเลสาบมีพืชพรรณต่างๆอยู่มากมาย  เป็นภาพที่สวยงามมาก

แต่พวกเขาไม่อยากจะไปที่ข้างทะเลสาบเพื่อเติมน้ำหรอก  เนื่องจากทะเลสาบนั่นเริ่มมีฟองเหมือนมันกำลังเดือด

สัตว์ร้ายที่มีรูปร่างใหญ่โตเท่ากับร่างที่แท้จริงของท่านแบะแบะโผล่หัวขึ้นมาจากทะเลสาบ  มันคือสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ที่ดูเหมือนปลาหมึกยักษ์  มันไล่ตามพวกเฉียวฉู่ไประยะหนึ่ง  ทำเอาพวกเขาต้องวิ่งจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาจากปากอยู่แล้ว

“ข้าเข้าใจแล้ว  ที่นี่ไม่มีที่ไหนปลอดภัยสักแห่ง  ต้นไม้ดอกไม้พวกนั้นร้ายกาจถึงตายทั้งหมด  เจ้าว่าคนของราชอาณาจักรแห่งความมืดไปเอาของเล่นน่ากลัวพวกนี้มาจากไหน?  แล้วพวกเขาไม่กลัวมันบ้างหรือไง?”  เฉียวฉู่ยอมรับความพ่ายแพ้  แม้ว่าพวกเขาจะกลับไปยังอาณาจักรกลางเพื่อคิดบัญชีแค้นกับสิบสองวิหารในอนาคต  แต่เขาสาบานกับตัวเองว่าจะอยู่ให้ห่างจากราชอาณาจักรแห่งความมืด

คนที่นั่นน่ากลัวเกินไปแล้ว!

สิ่งน่ากลัวทั้งหมดที่อยู่ที่นี่  คนธรรมดาทั้งชีวิตก็ไม่มีวันได้พบเจอ  แต่ราชอาณาจักรแห่งความมืดรวบรวมพวกมันทั้งหมดมาไว้ที่ด้านล่างผาสุดสวรรค์ได้

“เจ้าควรขอบคุณที่พวกเรายังมีชีวิตอยู่นะ”  หรงรั่วพูด  สภาพของนางดูดีกว่าคนอื่นๆเล็กน้อย  นางเอนหลังพิงก้อนหิน  แต่ใบหน้ายังคงซีดอยู่  ตลอดทางไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียจัดยาให้พวกเขากินไปมากเท่าไรแล้ว  และจวินอู๋เหยาได้ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้กี่ครั้ง

ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกว่าจวินอู๋เสียคือดาวนำโชคที่สวรรค์ส่งมาให้พวกเขา  ถ้าไม่มีจวินอู๋เสีย  แม้ว่าพวกเขาจะรวบรวมแผนที่ได้ครบ  แต่พวกเขาคงไม่สามารถอยู่รอดได้ที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้

นอกจากนั้น  จวินอู๋เสียก็ยังมาพร้อมกับอาวุธทำลายล้างสุดเทพ จวินอู๋เหยา ที่ช่วยพวกเขาให้พ้นจากปัญหาเช่นกัน