Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1412

ตอนที่ 1412  หนูเจ้าเล่ห์ (3)

เมืองชิงเฟิงแห่งแคว้นฟานเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงเล็กน้อยเนื่องจากมีแหล่งแร่  แต่ชื่อเสียงนั้นจำกัดอยู่แต่ในแคว้นฟานเองเท่านั้น

ประมาณหนึ่งปีที่แล้ว  สถานที่แห่งนี้ไม่นับว่าร่ำรวยหรือสะดวกสบาย  แค่เหมือนกับเมืองใหญ่อื่นๆตรงที่มันตั้งอยู่บนพื้นที่ใหญ่กว่า ก็เท่านั้น

แต่ตอนนี้สถานการณ์ที่เมืองชิงเฟิงนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ตอนที่พวกคนพิษเริ่มกระจายหายนะไปทั่ว  เมืองชิงเฟิงกลายเป็นสวรรค์อันเงียบสงบในแคว้นฟาน  ที่นี่ไม่เคยมีคนพิษปรากฏตัวเลย  และในเมืองก็เป็นเหมือนเช่นในอดีต  เนื่องจากเมืองชิงเฟิงมีพื้นที่กว้างใหญ่  แต่ผู้อยู่อาศัยเดิมในเมืองมีไม่มากนัก  หลังจากที่คนพิษเริ่มปรากฏตัวที่อื่น  ผู้คนจำนวนมากจากเมืองใกล้เคียงก็เริ่มมุ่งหน้าไปที่เมืองชิงเฟิงเพื่อหาที่หลบภัย

แม้ว่าคนพวกนี้จะรอดพ้นจากภัยพิบัติ  แต่สิ่งที่คนพวกนี้เจอก็เป็นแค่การโจมตีเล็กๆจากพวกคนพิษเท่านั้น  พวกเขาสูญเสียไปบ้าง  แต่ก็ไม่ได้หนักหนาจนไม่เหลืออะไร  หลังจากมาถึงเมืองชิงเฟิง  พวกเขาก็ใช้เงินไปพอสมควรเพื่อปักหลักอยู่ที่นั่น  ทำให้สถานการณ์ในเมืองชิงเฟิงพลิกผันครั้งใหญ่  เจริญรุ่งเรืองจนถึงขั้นแซงหน้าเมืองหลวงของแคว้นฟานเลยทีเดียว

กำแพงของเมืองชิงเฟิงสูงมาก  เนื่องจากเดิมเคยเป็นเมืองหลวงของแคว้นฟานเมื่อครั้งก่อตั้งแคว้น  เมื่อเวลาผ่านไป  ดินแดนของแคว้นฟานเพิ่มขึ้น  ผู้ครองแคว้นจึงมีทางเลือกที่ดีกว่า  และได้ย้ายเมืองหลวงไปที่อื่น  แต่การที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเมืองหลวง  ทำให้สิ่งก่อสร้างของเมืองชิงเฟิงมีความปลอดภัยสูง  และนั่นก็กลายเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผู้คนมากมายเชื่อมั่นว่าที่แห่งนี้จะไม่ตกอยู่ภายใต้การโจมตีของพวกคนพิษ

เมื่อทั้งโลกเกิดกลียุค  ผู้ลี้ภัยก็มักหลบหนีไปที่เมืองชิงเฟิงเพื่อขอความคุ้มครอง  ทหารที่ดูแลเมืองจึงคุ้นเคยกับเรื่องนี้มาก  พวกเขาจะปล่อยให้คนกลุ่มหนึ่งเข้าเมืองทุกวันและจะหาสินบนจากที่นั่นด้วย

นอกเมืองชิงเฟิงเต็มไปด้วยผู้ลี้ภัยจำนวนมากที่หลบหนีภัยพิบัติมา  คนพวกนี้เหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ  ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าในป่าบนภูเขาไม่ไกลออกไป  มีเงาดำน่าสงสัยได้ร่อนลงมาจากท้องฟ้าเข้าไปในป่าทึบอย่างเงียบๆ

จวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียลอยลงมาท่ามกลางต้นไม้  จวินอู๋เสียมองผ่านช่องว่างระหว่างต้นไม้  และเห็นเมืองชิงเฟิงถูกผู้คนกลุ่มใหญ่ล้อมรอบเอาไว้

นอกเมืองชิงเฟิงสามารถมองเห็นเพิงง่ายๆหยาบๆมากมาย  ผู้ลี้ภัยหลายคนได้สร้างที่พำนักชั่วคราวสำหรับตัวเองแล้ว

จวินอู๋เสียมองดูผู้ลี้ภัยพวกนั้น  แล้วมองเสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยบนร่างตัวเอง  ถ้าพวกเขาไปที่นั่นทั้งแบบนี้  พวกเขาก็จะดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายมาที่ตัวเองทันที  และนั่นไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดีสำหรับพวกเขา

แต่เมื่อนางหันกลับมาเห็นจวินอู๋เหยาที่ดูดีจนน่าอนาถ  นางก็แทบกระอักเลือดออกมา

นางรู้สึกว่านางอาจจะคิดมากเกินไป  แต่หลังจากปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ตัวเองแล้ว  พอมายืนอยู่ข้างๆชายที่งดงามจนเปล่งประกายอย่างจวินอู๋เหยา  นางก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝุ่น

“ข้าว่าเราต้องปลอมตัวกันสักหน่อย”  จวินอู๋เสียพูด

เรื่องพวกนี้  นางมีประสบการณ์มากทีเดียว  แต่จวินอู๋เหยา……

ดูเหมือนว่า  นอกจากสีของดวงตาแล้ว  ใบหน้าของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก

จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสีย  แล้วทำสีหน้าเจ็บปวดขณะเลิกคิ้วพูดว่า  “เสี่ยวเสียเอ๋อร์เบื่อที่จะมองถุงหนังใบนี้ของข้าแล้วหรือ?  ไม่ชอบมันแล้วหรือ?”

ไม่เลยสักนิด!

จวินอู๋เสียนวดขมับตัวเอง  เวลาแบบนี้เขายังมีอารมณ์พูดเล่นอีก

เมื่อเห็นจวินอู๋เสียทำท่าเหมือนปวดหัว  จวินอู๋เหยาก็เริ่มหัวเราะแบบไม่ยั้ง  สุดท้ายเขาก็โดนข้อศอกของจวินอู๋เสียซัดเข้าที่ท้องอย่างแรง!

“เลิกเล่นได้แล้ว”

จวินอู๋เหยาลูบท้องของเขา  ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด  แต่กลับชอบมากซะงั้น

“ได้ขอรับ  คุณหนู  ใบหน้าที่ไม่น่ามองของข้าน้อยอยู่ในมือของคุณหนูแล้ว  เชิญจัดการได้ตามที่เห็นสมควรเลยขอรับ”  จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ  เขาจับมือเล็กๆของจวินอู๋เสียขึ้นมาวางไว้ที่หน้าของเขา