Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1422

ตอนที่ 1422  ไม่ขาดเงิน (3)

“ไปๆๆ  ไม่ซื้อก็อย่ามากวน  จริงๆเลย  คนเดี๋ยวนี้  ชอบคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าใหญ่นายโต  ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ขอทานอย่างเจ้าควรเข้ามา  ไปให้พ้น”  พนักงานร้านรีบนำอัลบั้มภาพไปประจบประแจงนายท่านหลิวคนนั้นต่อ  แต่พอเหลือบมาเห็นเด็กหนุ่มในชุดสกปรกยังหน้าด้านหน้าทน  พนักงานร้านก็มีสีหน้าไม่พอใจทันที

เจ้าแมวดำที่นอนอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียได้ยินคำพูดของพนักงานร้าน  ก็แทบจะกระโดดกัดคอพนักงานคนนั้น  โชคดีที่จวินอู๋เสียปลอบมันให้สงบลงได้

จวินอู๋เสียไม่ได้สนใจน้ำเสียงเหยียดหยามของพนักงานร้าน  และเลือกอัลบั้มภาพอันอื่นจากชั้นวาง

พนักงานร้านมัวแต่ยุ่งอยู่กับการทำกำไร  จึงไม่ได้สนใจมาดูแลเด็กหนุ่มยาจก  เขานำอัลบั้มภาพไปส่งให้นายท่านหลิว

จวินอู๋เสียเลือกอัลบั้มอีกสองสามเล่มจากชั้นวาง  และเอาทั้งหมดที่เลือกไปวางรวมบนชั้นที่ว่าง  คนรวยบางคนในร้านเริ่มพูดจาเยาะเย้ยเมื่อเห็นการกระทำของจวินอู๋เสีย

“พวกยาจกฝันกลางวันอีกคนล่ะซิ?  ขยะแบบนี้น่าจะกลับไปอยู่ในคอกหมูซะ  ดูสภาพมันซิ  แค่กระท่อมหลังเล็กๆจะมีเงินซื้อรึเปล่าเถอะ?  ข้าแน่ใจว่าต่อให้เป็นบ้านหลังเล็กที่สุดที่มีขายในร้านนี้  มันก็ไม่มีปัญญาซื้อหรอก”  ใครบางคนเยาะเย้ย

“ข้าเห็นคนพวกนี้มาเยอะ  ระหว่างทางที่มายังเมืองชิงเฟิงนี่  คนประเภทที่ข้าเจอมากที่สุดก็พวกยาจกพวกนี้แหละ  พวกเขารู้จักแต่จะแบมือขอ  ไม่ต่างอะไรจากขอทานเลยสักนิด”

“จากที่ข้าคิด  ขยะแบบนี้ควรเลิกดิ้นรนแล้วอยู่ข้างนอกนั่นไป  ปล่อยให้พวกสัตว์ประหลาดกินตัวเองไปซะ  มันจะช่วยลดปัญหาของทุกคนไปได้เยอะ  แทนที่จะให้พวกมันมากินฟรีดื่มฟรีอยู่ที่นี่”

ในสายตาของพวกคนรวยที่ยอมจ่ายเงินเพื่อจะได้เข้ามาในเมืองชิงเฟิง  พวกเขาเบื่อหน่ายและเกลียดชังพวกคนแก่และเด็กๆที่อ่อนแอที่สามารถเข้าเมืองมาได้โดยไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินแม้แต่อีแปะเดียว  การที่ผู้ลี้ภัยที่ยากจนและไร้ประโยชน์เหล่านี้สามารถเข้าเมืองชิงเฟิงมาได้โดยไม่ต้องจ่ายเงินทำให้พวกเขาขุ่นเคืองใจมาก

แต่กฎนี้ถูกกำหนดโดยเจ้าเมืองของเมืองชิงเฟิง  ไม่ว่าพวกเขาจะไม่พอใจแค่ไหน  พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร  ได้แต่เอาไปลงกับผู้ลี้ภัยด้อยโอกาสที่ทุกข์ทรมานอยู่ภายใต้สภาพที่เลวร้าย

พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเจ้าเมืองชิงเฟิงคิดอะไรอยู่  เอาพวกขยะแบบนั้นเข้ามา  ก็มีแต่จะเพิ่มภาระให้กับเมืองชิงเฟิง  คนพวกนี้จะเอาไปใช้ประโยชน์อะไรได้?

การเยาะเย้ยจากคนที่นั่นไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับจวินอู๋เสียเลย  นางพลิกดูภาพไปเรื่อยๆ  หลังจากดูอัลบั้มไปกองโต  นางก็ถืออัลบั้มที่เลือกไว้เดินไปหาเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านกำลังยุ่งกับการสรุปยอดว่าวันนี้พวกเขาทำเงินได้เท่าไร  บ้านทุกหลังมีราคาสูงมาก  และเมื่อพวกมันถูกมอบให้วางขายที่นี่  เขาก็สามารถคิดค่านายหน้าได้

ในขณะที่เขากำลังคำนวนรายได้อยู่นั้นเอง  เจ้าของร้านก็ได้ยินเสียงดังตุบๆๆ  แสงอาทิตย์ตรงหน้าถูกเงาดำบังเอาไว้  เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา  ก็เห็นว่าโต๊ะของตัวเองมีอัลบั้มหลายสิบเล่มหล่นลงมากองตรงหน้าเขา  จากภายนอกของอัลบั้ม  เขาสามารถเห็นได้ว่าพวกมันเป็นอัลบั้มของคฤหาสน์ที่มีพื้นที่ขนาดใหญ่มาก!

มองทีแรก  เขารู้สึกดีใจอย่างที่สุด  และฉีกยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว  เตรียมพร้อมจะเผชิญหน้ากับเศรษฐีใหญ่มือเติบ  แต่พอเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นแค่ผู้เยาว์ตัวเล็กที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสกปรก  รอยยิ้มบนใบหน้าเขาก็จางหายไปทันที  สีหน้ากลายเป็นบึ้งตึง