Genius Doctor Black Belly Miss - ตอนที่ 1424

ตอนที่ 1424  ไม่ขาดเงิน (5)

เจ้าของร้านมองพนักงานร้านที่ล้มอยู่บนพื้น  หลังของเขามีเหงื่อออก  เขาไม่คิดเลยว่าผู้เยาว์ตัวเล็กที่ดูอ่อนแอบอบบางจะมีฝีมือขนาดนี้!

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะยังรู้สึกตกใจ  เจ้าของร้านก็ไม่ได้กลัวมากนัก

“ไอ้หนู  จะบอกให้นะ!  ที่นี่คือเมืองชิงเฟิง!  ข้าไม่สนว่าเจ้าจะแอบเข้าเมืองมาได้ยังไง  แต่เมื่อเจ้าอยู่ในเมืองชิงเฟิง  เจ้าก็ต้องทำตามกฎของเมืองชิงเฟิง!  ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะทำตัวเป็นอันธพาลเกเรได้!  ศาลาว่าการอยู่ถัดจากเรานี่เอง  ข้าแค่ตะโกนดังๆ  เจ้าก็จะพบว่าตัวเองถูกโยนออกไปจากที่นี่แล้ว!”  เจ้าของร้านกัดฟันจ้องจวินอู๋เสีย  พลางคิดว่าเขาไม่เคยเจอผู้ลี้ภัยที่ดื้อด้านเกเรขนาดนี้  ถึงกับบังอาจมาก่อเรื่องในร้านของเขา!

นายท่านหลิวก็ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเช่นกัน  แต่ความรู้สึกของเขาแตกต่างจากเจ้าของร้าน  เขากลับพบว่าจวินอู๋เสียค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว  “น้องชาย  ข้าเห็นเจ้าฝีมือไม่เลว  อยากมาติดตามข้าไหมล่ะ?  มาเป็นคนติดตามคอยดูแลความปลอดภัยให้ข้า  เจ้าก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีที่อยู่  เพราะข้าเพิ่งซื้อบ้านหลังใหญ่  ข้าจะให้ห้องกับเจ้าหนึ่งห้อง”

คำพูดของนายท่านหลิวเต็มไปด้วยความมีน้ำใจ  ในความคิดของเขา  ผู้เยาว์ที่ดื้อด้านเกเรพวกนี้ล้วนมีปัญหาเรื่องเงิน  ทำได้แค่ต่อสู้  แค่เสนอผลประโยชน์ให้พวกเขา  พวกเขาก็จะเชื่องเหมือนสุนัขที่อยู่แทบเท้าของเขาทันที

“ไม่จำเป็น”  จวินอู๋เสียเหลือบมองนายท่านหลิวอย่างเย็นชา

นายท่านหลิวคิดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะปฏิเสธเขาเด็ดขาดแบบนี้  ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจทันที

“ข้าจะพูดให้ฟังนะ ไอ้หนู  อย่าปฏิเสธเหล้าคารวะ เดี๋ยวจะได้เหล้าปรับโทษแทน  นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ  เจ้าของร้านแค่ตะโกนทีเดียว  เจ้าก็ตกที่นั่งลำบากแล้ว”

จวินอู๋เสียจ้องมองหมูอ้วนน่าขยะแขยงตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา  จากนั้นก็หันไปมองเจ้าของร้านที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าโกรธเคือง  นางเอาทองคำแท่งที่มีความกว้างแท่งละสองนิ้วออกมาสองแท่ง  แล้วโยนลงไปบนร่างของชายสองคนที่ยังนอนร้องครวญครางอยู่ที่พื้น

“พอไหม?”  เสียงตุบๆดังขึ้นสองทีตามด้วยคำสองพยางค์ที่จวินอู๋เสียเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา กระแทกเข้าใส่ร่างของพนักงานร้านทั้งสอง

พนักงานร้านทั้งสองจะไปเคยเห็นทองคำแท่งใหญ่แบบนี้ได้ที่ไหนกัน  พวกเขาทำตาโตจ้องมองอย่างตกใจ  ความเจ็บปวดดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา

“พอแล้ว!  พอแล้ว!”  พนักงานร้านทั้งสองรีบใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บกำทองคำแท่งเอาไว้กับหน้าอกแน่น  แล้วพยักหน้ารัวๆ

“เจ้าสองคนอาสาโดนตีเอง  เข้าใจรึเปล่า?”  จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา  ไม่แม้แต่จะมองพวกเขา

“เราอาสาเอง!  เราอาสาเอง!”  พนักงานทั้งสองประสานเสียงกันทันที

และฉากนั้นก็ทำให้ทุกคนในร้านนิ่งอึ้งกันไปหมด

ใครจะไปคิดว่าเด็กหนุ่มที่ดูยากไร้แบบนั้นจะโยนทองคำแท่ง 2 แท่งออกมาอย่างไม่ใส่ใจแบบนี้!?

พนักงานร้านคนอื่นๆที่แอบหัวเราะเยาะในความโชคร้ายของทั้งสองก็แทบกระอักเลือด  และอยากจะให้ตัวเองโดนจวินอู๋เสียตีแทนสองคนนั้น!

ใจกว้างเกินไปแล้ว!

ให้ตายสิ  นั่นมันทองคำแท่งเลยนะ!

เจ้าของร้านก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกเช่นกัน  ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ  นิ้วที่กำลังชี้ไปที่จวินอู๋เสียแข็งค้างกลางอากาศ  สีหน้าโกรธเกรี้ยวก็บิดเบี้ยวกลายเป็นความตกใจอย่างที่สุด

‘ตุบ ตุบ ตุบ!’

จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรอีก  นางดึงเอาทองคำแท่งออกมาโยนลงบนโต๊ะตรงหน้าเจ้าของร้านทีละแท่งอย่างไม่สนใจไยดี  ทองคำแท่งส่องประกายแวววาวค่อยๆกองทับถมใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ  ทำให้ทุกคนที่เฝ้าดูอยู่ยิ่งพูดอะไรไม่ออก  ทั้งร้านไม่มีเสียงอย่างอื่นอีกเลย  เจ้าของร้านที่เมื่อกี้กำลังจะตะโกนให้ส่งจวินอู๋เสียไปที่ศาลาว่าการ  ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม!